پاورپوینت کامل در اندوه پیشکسوت بودن ۲۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در اندوه پیشکسوت بودن ۲۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در اندوه پیشکسوت بودن ۲۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در اندوه پیشکسوت بودن ۲۳ اسلاید در PowerPoint :

چونان تابلوی برزخ دانته… ارواحی سرگردان در مجلسی رسمی، جشن یا سوگواری؟! آخر، طی تمام این سال‌ها، جز شرکت در تعدادی مجالس عزا که از پیش تکلیف‌شان مشخص است

غروب چهارشنبه، بیستم شــــــهریور ۱۳۹۲، میهمانی پیشکسوتان هنر و فرهنگ ایران در باغچه تالار وحدت.

چونان تابلوی برزخ دانته… ارواحی سرگردان در مجلسی رسمی، جشن یا سوگواری؟! آخر، طی تمام این سال‌ها، جز شرکت در تعدادی مجالس عزا که از پیش تکلیف‌شان مشخص است، هرگز پایم به مجلس جشن رسمی باز نشده بود!… این اولین تجربه‌ام به حساب می‌آمد، جز این‌که میزبانان با ادب و متانت به استقبال بشتابند و خوشامدگویی‌های مکرر نثار میهمانان کنند، هنوز من بلاتکلیف بودم. حتی وقتی سخنوری، پس از تلاوت قرآن اشعاری به زبان عربی در مدح هنرمند خواند و چیزهایی گفت باز هم بلاتکلیف بودم !… پرسش نخستین، همچنان سر جایش بود: مجلس سوگواری است یا جشن؟! … در حرف‌ها و سخنرانی‌های متولیان نیز کمترین نشانه یا نویدی از زندگی، شادی یا چشم‌اندازِ آینده، یا ادامه کار خلاقه یا شرایط حرفه‌ای بهتر دیده و شنیده نمی‌شد!…

ظاهر امر که غم‌انگیز بود و اندوهبار… . رفته رفته، گمان به یقین مبدل شد که حدس زدم مدیران تازه‌نفس، به خود آمده‌اند که چه کنند تا با خیل هنرمندانی که سال‌های عمرشان، به‌ویژه در هشت سال گذشته، به هدر رفته‌ است و جز یک زندگی حرفه‌ای ناکام و بی‌ثمر چیزی نصیب‌شان نشده است، بدون شرمندگی روبه‌رو شوند؟ بهترین و پرنبوغ‌ترین راه را در مطرح کردن طرحی مسکوت‌مانده از چند سال پیش یافتند: بیایند و برای جبران عمری ناکامی و آزردگی هنرمندان، لااقل تدارک بازنشستگی، خانه‌نشینی، تنهایی و مرگ «آبرومند» آن را فراهم آورند. ما را در یک غروب چهارشنبه غم‌انگیز گرد آوردند تا به ما بگویند که ما، همگی، رهسپار سفری بی‌بازگشت هستیم. اول راهی که در طول آن، کمترین نشانه یا نویدی از زندگی، از شادی و از چشم‌اندازی به سوی آینده به چشم نمی‌خورد، جاده‌ای است که وقتی قدم به سراشیب آن می‌گذاری، کارت ساخته است. نه خبری از ادامه کار و خلاقیت و نه نویدی از شرایط حرفه‌ای بهتر…

فقط برگزارکنندگان نبودند که به میهمانان به چشم مشتی بازنشسته و خانه‌نشین و راهی خانه آخرت می‌نگریستند، رفتارها و نگاه‌های خود ما برزخیان نیز چنین نشان می‌داد. انگار ما مدعوین هم به کهنگی‌مان باور داشتیم. هیچ‌کسی از دیگری نمی‌پرسد: «کار تازه چی؟» کسی خبر نداشت یا باور نمی‌کرد که نمایش «یرما»ی من، تا همین یک ماه پیش ۵۱ شب بر صحنه بود.

اهداف انجمن پیشکسوتان را از مسئولی جویا شدم، گفت: «کوشش برای این‌که هرچند ماهی یک‌بار دور هم جمع شوید، از حال همدیگر باخبر شوید، قصد داریم برای سال‌های واپسین‌تان هم خانه سالمندان آبرومندی دست‌وپا کنیم… دیگر چه‌کار می‌توانیم بکنیم؟ گفتم هیچ! … لااقل از جانب شما، هیچ! … . فهمیدم پیشکسوتی، یعنی قدم گذاشتن به دالان نیستی و مرگ! به خود گفتم، پس‌ ای‌کاش هیچ جوانی پیشکسوت نشود!»

زندگی هنرمندان این سرزمین، همیشه سرشار از غبطه و ناکامی بوده و هست. آن‌قدر که عمرمان در اندوه سترون بودن خود و حسرت آثار خلق‌نشده‌مان طی شد نه در شادی و رضایت از کار‌های خلق‌شده‌‌مان. پیر شدیم، پیرمان کردند، چون بهترین راه بود برای پنهان کردن شرمساری‌هاشان – اگر شرمی داشته باشند – و در این میان پیشکسوت نامیدن‌مان بهترین ترفند است برای منفعل کردن ما! …

انگار نه انگار که هنرمند