پاورپوینت کامل اسلام سیاسی از اخوان تا اردوغان ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسلام سیاسی از اخوان تا اردوغان ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسلام سیاسی از اخوان تا اردوغان ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسلام سیاسی از اخوان تا اردوغان ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

از ۲۰ سال پیش به این سو ندا برای پایان اسلام سیاسی سرداده شده و پیش‌بینی‌هایی هم برای آن شده است. این مسیر که با ایران، بحران در الجزایر و مصر و جاهای دیگر دنبال شد به نتیجه‌گیری‌ای که ازسوی «اولیور روی» (و سپس ازسوی ژیل کپل) به دست آمد اشاره داشت:«شکست اسلام سیاسی» و پایان گریزناپذیر آن، که آغاز شده است.

از ۲۰ سال پیش به این سو ندا برای پایان اسلام سیاسی سرداده شده و پیش‌بینی‌هایی هم برای آن شده است. این مسیر که با ایران، بحران در الجزایر و مصر و جاهای دیگر دنبال شد به نتیجه‌گیری‌ای که ازسوی «اولیور روی» (و سپس ازسوی ژیل کپل) به دست آمد اشاره داشت:«شکست اسلام سیاسی» و پایان گریزناپذیر آن، که آغاز شده است.

اندیشمندان و تحلیلگران گاهی در مورد تعریف مفهوم «اسلامگرایی» و «اسلام سیاسی» دچار ابهام شده و نتوانسته‌اند حدفاصلی میان این دو ترسیم کنند. در هر دوسوی این طیفِ معنایی، دانستن این مسأله ضروری است که ارجاع و اشاره به اسلام سیاسی در چه نقطه‌ای پایان می‌پذیرد و دیگر ارجاعی به آن صورت نمی‌گیرد. وقتی گروه کوچکی از افراط‌گرایان خشونت طلب که هیچ ساختار سازمان یافته‌ای برای ابراز نظر و هیچ نقطه نظر سیاسیِ روشنی ندارند، مردمان بی‌گناه را در بخش‌های مختلف دنیا به کام مرگ می‌فرستند آیا می‌توان این را اسلام سیاسی خطاب کرد؟ در سوی مقابل این طیف، آیا تطور «الگوی» ترکی از نجم‌الدین اربکان تا رجب طیب اردوغان همراه با دگرگونی تمام و کمال حزب عدالت و توسعه (

AKP

) این حزب را از طبقه بندی‌های مربوط به اسلام سیاسی کنار زده است؟

به همین ترتیب، تغییراتی که جنبش‌های اسلامگرا در قرن ۲۰ و اوایل قرن ۲۱ ازسر گذرانده‌اند چیست: آیا آنها همچنان نماینده اسلام سیاسی هستند؟ چگونه می‌توان ایدئولوژی‌ را که در برخی پادشاهی‌ها به اجرا گذاشته شده و مدعی‌اند که دموکراسی و اصل انتخابات به نام اسلام باید نفی شود توضیح داد؟ آیا این ایدئولوژی سیاسی برخاسته و پرورش یافته ازسوی برداشت خاصی از اسلام نیست؟ آیا برای چسباندن برچسب اسلامی به هر جنبش سیاسی که به اسلام استناد می‌جوید در حالی که گاهی رویکرد غیرقابل انعطاف در برابر غرب اتخاذ می‌کند وسوسه‌ای وجود ندارد؟

پیش از اینکه پایان «اسلام سیاسی» اعلام شود ابتدا لازم است تا بر تعریفی دقیق به توافق برسیم و به این برداشت برسیم که منظور از این عبارت چیست. اندیشمندان و تحلیلگران (خواه دانشمندان علوم سیاسی باشند و خواه جامعه شناسان) تاکنون نتوانسته‌اند به اجماع برسند. چه کسی می‌تواند انکار کند سازمان‌ها یا جنبش‌های اسلامگرا تغییرات اساسی در قرن ۲۰ و اوایل قرن ۲۱ را از سر گذرانده‌اند؟

مقایسه‌ای ساده میان استدلال‌های مورد استفاده ازسوی مخالفان پیشگام استعمارگرایی (الافغانی و عبده) و آن دسته از اسلامگرایان معاصر نشان می‌دهد که طیفی از عقاید و استراتژی‌ها طی دوره‌ای از تجربه تاریخی آنها (هم به‌شکل موفقیت و هم در قالب شکست) به شدت بسط یافته است. در طول نزدیک به یک قرن، رهبری رسمی اخوان‌المسلمین مصر (مکتب الارشاد) تحولی اساسی در مورد بحث‌هایی مثل دموکراسی، زنان، تکثر سیاسی و نقش جامعه مدنی را از سر گذرانده است. این سازمان علاوه بر تغییر در سطح رهبری، همواره با ستیزهای نسلیِ برخاسته از رویکردها و استراتژی‌های متناقض دست به گریبان بوده است. آیا نسل‌های جدید اخوان‌المسلمین پارادایم گذشتگان خود را کنار گذاشته‌اند؟ آیا آنها دیگر «اسلامگرا» نیستند؟ این نتیجه گیری ممکن است افراط‌گرایانه باشد اما باید پذیرفته شود که تشبث بیش از حد به اسلام سیاسی نه تنها در واژه شناسی آنها بلکه در جوهره ایدئولوژی و اولویت‌هایی که این تشبث در تعهد سیاسی آنها به وجود می‌آورد دستخوش تغییر و دگرگونی شده است. پس از نزدیک به یک قرن که مشخصه آن موانع و تهدیدات بود، این رویکرد چگونه می‌تواند متفاوت باشد؟ همین الگوی کلی از مراکش تا مصر، از تونس و الجزایر تا لیبی، سوریه و حتی به سوی شرق و تا پاکستان، هند، اندونزی و مالزی مشاهده می‌شود.

در این راستا مشاهده می‌شود که تجربه ایران آموزنده است. چهره‌های تأثیرگذار ایرانی از عبدالکریم سروش گرفته تا نخست وزیر سابق میرحسین موسوی تا پیش از تغییر دیدگاه و بسط رویکرد انتقاد از درون به حکومت و درخواست برای اصلاحات ضروری، مدافع انقلاب ۵۷ بودند. اگر برخی از آنها از شناسایی نقش سیاسی برای اسلام در پرتو آنچه که آنها تجربه منفی می‌پنداشتند