پاورپوینت کامل وقت ملاقات ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وقت ملاقات ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وقت ملاقات ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل وقت ملاقات ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

با بهره‌ای آزادانه از آموزه‌های روان‌کاوانه لاکان و ژیژک، شاید بتوان «خواست مذاکره» – چه از سوی آمریکا و چه از سوی ایران – را با رجوع به «موقعیت سوژه هیستریک»، یعنی موقعیتی که در آن میان «میل» و «طلب» شکاف می‌افتد، مورد تحلیل قرار داد. از این منظر، آمریکا و ایران به‌گونه‌ای مستمر و لاینقطع از نشانه‌های کلامی و غیرکلامی، همچون مذاکره و ملاقات، چیزی را طلب می‌کنند، اما پرسش اساسی در اینجا این است: «واقعا از این نشانه‌ها (مذاکره و ملاقات) چه می‌خواهند، با این طلب کردن واقعا چه هدفی را دنبال می‌کنند؟» آیا آنچه می‌خواهند معطوف به «طلب» (شناخت واقعیت‌های یکدیگر آن‌گونه که واقعا هستند) است، یا معطوف به «میل» (شناخت واقعیت‌ها آن‌گونه که مایلند)؟ این وضعیتِ هیستریک، خصوصا در عرصه سیاستِ قدرت، امری همیشه جاری و ساری است. از این‌ رو، برخی سیاستِ معطوف به قدرت (به‌ویژه در عرصه جهانی) را یک بدکاره می‌نامند.

۱ با بهره‌ای آزادانه از آموزه‌های روان‌کاوانه لاکان و ژیژک، شاید بتوان «خواست مذاکره» – چه از سوی آمریکا و چه از سوی ایران – را با رجوع به «موقعیت سوژه هیستریک»، یعنی موقعیتی که در آن میان «میل» و «طلب» شکاف می‌افتد، مورد تحلیل قرار داد. از این منظر، آمریکا و ایران به‌گونه‌ای مستمر و لاینقطع از نشانه‌های کلامی و غیرکلامی، همچون مذاکره و ملاقات، چیزی را طلب می‌کنند، اما پرسش اساسی در اینجا این است: «واقعا از این نشانه‌ها (مذاکره و ملاقات) چه می‌خواهند، با این طلب کردن واقعا چه هدفی را دنبال می‌کنند؟» آیا آنچه می‌خواهند معطوف به «طلب» (شناخت واقعیت‌های یکدیگر آن‌گونه که واقعا هستند) است، یا معطوف به «میل» (شناخت واقعیت‌ها آن‌گونه که مایلند)؟ این وضعیتِ هیستریک، خصوصا در عرصه سیاستِ قدرت، امری همیشه جاری و ساری است. از این‌ رو، برخی سیاستِ معطوف به قدرت (به‌ویژه در عرصه جهانی) را یک بدکاره می‌نامند. این حکم صرفا مبین این نیست که قلمرو سیاست فاسد است، بلکه نکته این است که طلب سیاسی همواره گرفتار و درگیر دیالکتیکی است که به واسطه آن، این طلب چیزی غیر از معنای تحت‌اللفظی خویش را دنبال می‌کند: برای مثال این طلب می‌تواند به منزله نوعی اغوا و تحریف عمل کند که بناست رد شود.

۲ اکنون، در ساحتِ این تمهید نظری با این پرسش مواجه می‌شویم که طلب ملاقات و مذاکره مستقیم از سوی ایران و آمریکا، چه چیزی را در ورای معنای تحت‌اللفظی خود دنبال می‌کند؟ ایران و آمریکا از رهگذر این ملاقات و مذاکره از یکدیگر چه می‌خواهند؟ آیا این مذاکره و هدفی که در آن مستتر است، معطوف به «طلب» طرفین و شناخت و به رسمیت‌شناختن واقعیت‌های یکدیگر است یا ناظر بر «میل» آنان و ناظر بر تحمیل میل خود بر دیگری؟ بی‌تردید، پاسخ این پرسش‌ها ربطی تنگاتنگ با منزلت و جایگاه و نقشی دارد که این دو کشور در سامان یا نظم نمادین (گفتمان مسلط) یکدیگر دارند. این «جایگاه» و «نقش»، از خصلتی برساخته و اعتباری (یا دلبخواهی و قراردادی و ذهنی) برخوردار است. در سامان تخیلی و نمادین آمریکاییان، ایران همان تهدیدی است که چیزی ذاتا شرورانه در او وجود دارد، همان سوژه‌ای است که در خصوص او هرگز نمی‌دانیم «واقعا چه می‌خواهد». ایران مشکوک است، چون نیات و امیالش برای ما ناروشن هستند، همان «دگرِ هویت‌ساز/سوزی» است که همواره سرمستی و التذاذ سیاسی و امنیتی آمریکا را به مخاطره می‌اندازد و به یک جور ژوئیسانس (لذت دردناک، در بیان لاکانی) عجیب و غریب دسترسی دارد، که کنش‌ها و واکنش‌های او را از آمریکاییان متفاوت می‌کند، باقی می‌ماند.

در بستر گفتمان مسلط ایرانیان نیز، برای سالیان درازی، آمریکا همان «غیریت رادیکالی» است که در تخالف و تضاد با آن هویت خود را تعریف می‌کنیم و در عین حال، از هجمه‌های هویتی آن در امان نیستیم. آمریکا همان «اسطوره»ی خشونتی است که امکان و استعداد آن را دارد که پدیده‌های تاریخی را که ساخته او هستند به گونه‌ای جلوه دهد که انگار اموری طبیعی هستند و بدین وسیله تناقض‌های آفریده خود را امری طبیعی جلوه دهد، سایر جوامع را از تاریخ خود منع کند و به ایما بدل کند، ایده و ارزش‌های خود را بر صراحتِ امر واقع تجربی تحمیل کند، نشانه‌های قراردادی و عرفی زندگی انسان‌های سایر جوامع را به نشانه‌های طبیعی تبدیل کند، از گفتمان مسلط (گفتمان امپریالیستی) خود نام‌زدایی کرده و آفریده‌های آن را طبیعی جلوه دهد، از رفتار خود سیاست‌زدایی کرده بر قامت هرگونه اقدام خود جامه‌ای مقبول و مشروع بپوشاند، هر آنچه رنگ این گفتمان مسلط را ندارد، مجبور به استقراض از آن کند و با تأثیرگذاری بر نگاه دیگر ملت‌ها، کنترل خود بر جهان را تثبیت کند