پاورپوینت کامل زیستن، بودن و رنج ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زیستن، بودن و رنج ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زیستن، بودن و رنج ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زیستن، بودن و رنج ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

آنچه در بحث از زیستن و بودن، حائز اهمیت است تفکیکِ معنا و هدفِ زندگی است. نه تنها در مواجهه عادی با پرسش از معنای زندگی، این خلط و خبط صورت می­گیرد، در آراء متفکران نیز در بسیاری از موارد، هدفِ زندگی به جای معنای آن، نشسته است. از طلیعه فلسفه یونان و اوج آن در فلسفه ارسطو، هدفِ زندگی با سعادتمندی معرفی شده و این کلام چونان میراثی برای اصحاب متافیزیک به یادگار مانده است. گرچه فلاسفه از سعادت درکی واحد نداشته­اند، اصلِ سعادت را پذیرفته و هر یک طریقی برای نیل به آن نشان داده است و کم نبودند و نیستند کسانی که این غایت را به معنای زندگی و بر جای آن فروکاسته و نشانده­اند.

۱- آنچه در بحث از زیستن و بودن، حائز اهمیت است تفکیکِ معنا و هدفِ زندگی است. نه تنها در مواجهه عادی با پرسش از معنای زندگی، این خلط و خبط صورت می­گیرد، در آراء متفکران نیز در بسیاری از موارد، هدفِ زندگی به جای معنای آن، نشسته است. از طلیعه فلسفه یونان و اوج آن در فلسفه ارسطو، هدفِ زندگی با سعادتمندی معرفی شده و این کلام چونان میراثی برای اصحاب متافیزیک به یادگار مانده است. گرچه فلاسفه از سعادت درکی واحد نداشته­اند، اصلِ سعادت را پذیرفته و هر یک طریقی برای نیل به آن نشان داده است و کم نبودند و نیستند کسانی که این غایت را به معنای زندگی و بر جای آن فروکاسته و نشانده­اند.

اهداف، عمدتاً به نحو روان­شناختی، در پیش­بُرد زندگی دخیل­اند. هر انسانی در مسیرِ تحققِ اهدافی که برای خود می­بیند و تعریف می­کند برهه­ای از، یا حتا تمام زندگی خود را مصروف می­دارد. اما دقت داشته باشیم که معنای زندگی ناظر به چیستی آن است. دقیق تر بگوییم؛ پرسش آن است که زندگی بر کدام بنیاد و اساس، پا می گیرد؟ فارغ از اینکه هدفی برای زندگی تعریف و پی گرفته شود یا به پوچی و بی هدفی آن باور داشته باشیم، پرسشِِ فوق کماکان باقی می مانَد. می گوییم؛ پوچی و بی هدفی؛ تنها به این جهت که این دو را می توان کنارِ هم نشاند اما بی معنایی را –البته به نحوی که در پرسشِ فوق تنسیق کردیم- نمی توان قرینِ پوچی دانست. حتا اگر معتقد باشیم که زندگی، بی بنیاد است، این به معنای پوچی نیست و بلکه خود، بعنوان بنیادِ زندگی ظاهر می شود.

ناگفته عیان است که زندگی از جمله مفاهیم ماهوی نیست و از این رو، فاقدِ تعریفِ حدی و رسمی است و مراد از چیستی در این مقام، بنیادی است که زندگی براساسِ آن پا می­گیرد و قوام می­یابد. در باب معنای زندگی به ذکرِ دو نمونه اکتفا می­کنیم. (الف) داستایفسکی از جمله متفکرانی است که بنیادِ زندگی را رنج می­داند و در عمده آثارِ وی اگر نه بسادگی، می­توان این امر را نشان داد. وی می­کوشد تا به صورِ مختلف، انحاء رنج را در مراتب و مراحلِ زیست انسان واشکافی کند. مسیح در سیمای پرنس میشکین، تجسدِ رنج است و راسکولنیکف در مقابلِ رنجِ سوفیا، زندگی را یافته، تبعید به سیبری را می­پذیرد و کشیش زاهد و محترم شهر درمقابلِ رنجِ دیمتری سجده می­کند. ترسیم رنج با دو ضرب صورت می­گیرد؛ فراشد (

der Übergang

) و فروشد (

der Untergang

). راسکولنیکف با وقوف به رنج، از سطحِ زندگی متعارف فاصله می­گیرد و در سیمای پرنس میشکین که خود رنج است به میان جماعت باز می­گردد. (ب) صدرالمتألهین که زندگی را به نسبتِ انسان و وجود بر می گردانَد و تحققِ چنین نسبتی را به مراتب شهود. از این رو، سه نحو زندگی حسی و خیالی و عقلی آشکار می شود.

۲- مقدمات و پیش-فرض ها

الف) نفی آزادی بنیادینِ انسان. بنابراین که انسان را موجودی فرهنگی-تاریخی بدانیم، حصار فرهنگ و تاریخ و سنتی که “حال” او را رقم زده، آینده­­اش را معین کرده، در تمامِ ساحاتِ وجودی­اش، گریبانگیر اوست. انتخاب، بعنوان مهمترین و بزرگترین امکانِ گشوده به­روی انسان، زاییده و برآمده از اوضاعِ و شرایطی است که هر انسانی ناگزیر در آن بالیده و رشد کرده است. صُلبیتِ اوضاع و شرایط، امکاناتِ بی­شمار را به یک وضعِ انحصاری –که به عادت، انتخاب می­خوانیم- فرو می­کاهد. بر این اساس، تصورِ فضایی فرا-فرهنگی که در آن، انسان خود را از وضعیتِ انحصاری رها ببیند، توهمی بیش نیست. ما از این آزادی، به آزادی بنیادین (در تقابل با آزادی­های قراردادیِ اجتماعی-سیاسی) تعبیر می­کنیم.

زندگی روزمره، با عمل عجین است. در این سطح از زندگی، انسان­ها مطابق عادات و سنن و رسوم متعارف، عمل می­کنند و اگر اندیشه­ای در میان آید بیشتر در جهت تأیید عمل و جمع­آوری مؤیداتی برای آن است. متدینان می کوشند تا قرائن و شواهدی برای زیست متدینانه خود بیابند و منکران، برای انکارِ خود. ما برای آن که بتوانیم در این سطح از زندگی باقی بمانیم و به زیستِ متعارفِ خود تداوم بخشیم، رفتار و اعمال خود را توجیه می­کنیم. در زندگی روزمره و هیاهوی جماعت، نحوه زیستی مطابق با سنت و خواستِ عمومی شکل می­گیرد و انسان خواه ناخواه به این خواست، تمکین می­کند و برای زندگی در چنین ساحتی، متابعت ناگزیر است. اما گذشته از این دو بارزه (فرهنگ و زیست) و البته در ساحتی دیگر از زندگی می­توانیم از “وضعیتی” سخن گوییم که جدای از این امور و حتا در تضاد و بیگانگی با آن ها رُخ می­دهد. توجه به وضعیت در عرصه­ای متفاوت از زندگی روزمره، براساس نگاهِ خاصی به تاریخ شکل می­گیرد که بی شک با اصالتِ تاریخِ مبتنی بر ایده پیشرفت و بسطِ انسان در تاریخ، نسبتی ندارد. توجه کنیم رومانتیسم در قرن هیجدهم پا گرفت و تا اوایلِ قرن نوزدهم سه دوره خود را تجربه کرد و پایان یافت. حال اگر رومانتیسم را یک وضعیت لحاظ کنیم، کماکان برای پاره