پاورپوینت کامل زیبا شهر فانتزی ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زیبا شهر فانتزی ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زیبا شهر فانتزی ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل زیبا شهر فانتزی ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

«اتوپیا» آوانویسی فارسی کلمه‌ی انگلیسی است. این کلمه را در اصل تامس مور (۱۴۷۸-۱۵۳۵)، صدراعظم هنری هشتم، در قرن شانزدهم ابداع کرد و کتابی به همین نام نوشت. از حیث ریشه‌شناختی، واژه‌ی اتوپیا دارای منشأ یونانی است و مرکب است از پیشوند [= آلفا] و واژه‌ی [= توپوس= مکان]. در زبان یونانی وقتی پیشوند بر سر کلمه‌ای وارد شود

۱. «اتوپیا» آوانویسی فارسی کلمه‌ی انگلیسی

utopia

ا(

utopie

در زبان فرانسه)است. این کلمه را در اصل تامس مور (۱۴۷۸-۱۵۳۵)، صدراعظم هنری هشتم، در قرن شانزدهم ابداع کرد و کتابی به همین نام نوشت. از حیث ریشه‌شناختی، واژه‌ی اتوپیا دارای منشأ یونانی است و مرکب است از پیشوند

α

[= آلفا] و واژه‌ی

τπος

[= توپوس= مکان]. در زبان یونانی وقتی پیشوند

α

بر سر کلمه‌ای وارد شود، آن را منفی می‌کند و لذا معادل دقیق واژه‌ی اتوپیا، «لامکان» است، یعنی مکانی که هنوز تحقق نیافته و مصداقی در جهان خارج برای آن نمی‌توان ذکر کرد. بر همین اساس برخی معادل فارسی «ناکجاآباد» را برای آن پیشنهاد کرده‌اند. عبارت «ناکجاآباد» از حیث تحت‌اللفظی معادل درستی برای اتوپیاست، مع‌الوصف استعمال آن در ترجمه‌ی اتوپیا مناسب بنظر نمی‌رسد.

باید توجه داشت که کلمات بالاستقلال واجد معنی نمی‌شوند، بلکه در پیوند با نظریه‌ها و بینش‌ها و ساخت‌های فکری، فرهنگی، فلسفی و تاریخی، معنی خود را پیدا می‌کنند و اگر ما بدون توجه به سابقه‌ی تاریخی استعمال کلمات در یک زبان، آنها را بنحو دلبخواهی بکار بگیریم، زبان را که خانه‌ی وجود و از آنجا مأمن ذات انسان است، آشفته کرده‌ایم و امکان تفکر را از خود و دیگران سلب نموده‌ایم و بر حیرانی‌ها و سرگردانی‌ها افزوده‌ایم.

اصطلاح «ناکجاآباد» در زبان فارسی توسط شیخ شهاب

‌

الدین سهروردی و در سیاق حکمت اشراق ساخته و پرداخته شد. «ناکجاآباد»، سرزمین روح و ارض ملکوت و عالم مثال است، حال آنکه اتوپیاهای غربی، «جایی» در همین نشئه

‌

ی دنیایی

‌

اند که می

‌

بایست با اتکا به عقلِ خودبنیادِ کارافزا بدان رسید یا آن را ایجاد کرد. مسافرِ «ناکجاآبادِ» شیخ اشراق، روح انسان است که باید از «ملک تن» عزم سفر کند و با طی «قوس صعودی» به موطن اصلی خود، یعنی ارض ملکوت برسد. از این منظر ماجرای صعود به «ناکجاآباد»، ادیسه

‌

ی روح است: آن «طائر گلشن قدس» که در «دامگه حادثه» افتاده بود، در ضمن این سفر دوباره به گلشن قدس می

‌

کوچد و این گلشن قدس، همان «ناکجاآباد» شیخ اشراق است. اما اتوپیای غربی کاری با ماوراء و موطن حقیقی آدمی و سکنی داشتن انسان در جوار قدس ربوبی ندارد، بلکه در «حسرت» آن است که بهشت موعود ادیان را در زمین متحقق کند و اگر برخی از متفکران غربی گفته

‌

اند که اتوپیا دارای ریشه

‌

های یهودی- مسیحی است، همین ایده

‌

ی ساختن «بهشت مبدل» در زمین را مد نظر داشته

‌

اند که آبشخورش مفهوم «باغ عدن» در دیانت یهودی و مسیحی بوده است.

۲. در برخی متون غربی، بین

utopia

و

eutopia

(ائوتوپیا) ترادف برقرار می

‌

شود.

eutopia

نیز دارای ریشه

‌

های یونانی است. واژه

‌

ی

ε

[= ائو] در یونانی به معنی «خوب» و «نیک» است، چنانکه در

εαγγελον

[= اِئو آنگلیون= پیغام نیکو، خبر خوش] یا

εζην

[= ائو زِن= زندگی خوب، حیات نیک] دیده می

‌

شود. بر این اساس، «اتوپیا» همان «ائوتوپیا» است. اینکه برخی اتوپیا را به «نیک

‌

شهر» یا «آرمانشهر» ترجمه کرده

‌

اند، به همین دلیل بوده است.

بدین

‌

ترتیب اتوپیا جایی است که در آن روابط و مناسبات حسنه و نیکو در تمامی جهات دیده می

‌

شود. تامس مور نیز اتوپیا را به همین معنی بکار برد. در نظر او، اتوپیا بالاترین درجه

‌

ی کمال و تمدن است. این کمال در درجه

‌

ی اول در «امنیت»^۱جلوه می

‌

کند و بعد در همسانی (همسانی در قانون، آداب و رسوم، زبان و. .)، علم، تکنیک، نظم و عقلانیت (روویون، ۱۳۸۵، ص ۴۶). در مجموع «آرمان»

‌

های اتوپیایی را می

‌

توان این

‌

ها دانست: تشکیل جامعه

‌

ای نیک و زیبا با نگرش

‌

های آرامش

‌

طلبانه،^۲ از بین بردن فقر و فلاکت و دست

‌

یافتن به وفور و فراوانی و ثروت، وجود حداقلی قوانینِ محدودکننده، فراهم کردن این امکان برای انسان

‌

ها که به کارهایی بپردازند که از آن لذت می

‌

برند و رسیدن به صلاح عامه را تسهیل می

‌

کند، برانداختن رنج و مرگ به کمک علم و تکنیک، وجود هیأت حاکمه

‌

ای که نظم را در سرتاسر جامعه ساری و جاری کند و عدالت را برقرار نماید. اینها «آرمان»

‌

های اتوپیاست.

البته معنایی که در این مقاله از واژه آرمان مدنظر است نیازمند قدری توضیح می

‌

باشد. در زبان فارسی معاصر، لفظ «آرمان» به معنی غایات و اهداف والا و بعضاً صعب

‌

الوصول بکار می

‌

رود و هنگامی که اتوپیا را به «آرمانشهر» ترجمه می

‌

کنند، مرادشان این است که در اتوپیا غایات و اهداف والا تحقق می

‌

یابد. اما تا همین یک قرن اخیر، واژه

‌

ی «آرمان» بدین معنی بکار نمی

‌

رفته است، بلکه به معنی «حسرت» و «آرزو» بوده است و من نیز آرمان را به همین معنی بکار می

‌

برم. اتوپیا را بدان اعتبار می

‌

توان «آرمانشهر» نامید که مبتنی بر نوعی نگاه «حسرت

‌

خوارانه» و «آرزواندیشانه» به آینده است؛ حسرتِ دنیایی امن و آباد و آزاد و مرفه و به دور از رنج و مرگ که بشر در آن فارغ از تاریخ و درد خودآگاهی به رتق و فتق مسائل روزمره

‌

اش مشغول است. در این نگاه حسرت

‌

خوارانه، توجهی به امکان

‌

های تاریخی و تناهی وجود بشر نمی

‌

شود و لذا اتوپیا نوعی «فانتزی» است.

۳. برخی از انواع نوشته

‌

ها و متون را می

‌

توان دارای مضامین اتوپیایی دانست. مثلاً داستان

‌

های علمی- تخیلی که به جایگاه علم در دگرگون کردنِ وضع انسان و رابطه

‌

ی او با طبیعت و محیط و با انسان

‌

های دیگر نگاه اتوپیایی دارند. نوع دیگری از این متون تحت عنوان «اوشرونی»^۳ شناخته می

‌

شود. این واژه را شارل رونوویه^۴ ابداع کرد. او می

‌

خواست ببیند بر فرض اینکه ناپلئون در جنگ واترلو پیروز می

‌

شد، اروپا چه صورتی می

‌

داشت. اما اوشرونی را نمی

‌

توان عین اتوپیا دانست، چراکه در اشرونی کمال را در «همین

‌

جا» منتهی در «زمانی دیگر» می

‌

جویند اما در اتوپیا تحقق کمال مطلوب هم به «مکان» و هم به «زمان» دیگری حواله داده می

‌

شود (روویون، ۱۳۸۵، ص ۱۶).

نگاه اتوپیا به آینده است و همین وجه تمایز آن از گروه دیگری از متون است که آنها را تحت عنوان «کالیپولیس»^۵ یا «مدینه

‌

ی فاضله» می

‌

شناسیم. در لغت یونانی واژه

‌

ی

καλον

[=کالون] به معنی زیبایی و واژه

‌

ی

πλις

[= پولیس] به معنی شهر(مدینه) است و لذا می

‌

توان کالیپولیس را به «زیباشهر» یا «مدینه

‌

ی فاضله» ترجمه کرد. مدینه

‌

ی فاضله (فی

‌

المثل «سیاست

‌

نامه» اثر افلاطون، «آراء اهل المدینه الفاضله» اثر ابونصر فارابی و «مدینه

‌

ی الهی» اثر سن

‌

آگوستین) را نباید با اتوپیا اشتباه گرفت.^۶ در مدینه

‌

ی فاضله، نوعی نظم برین و ملکوتی [= معنوی= ایدئال] وجود دارد که نظام مدینه باید مطابق آن شکل گیرد و هرکس به آن کاری بپردازد که برای آن اهلیت دارد و گوش هوش به پیغام رئیس اول مدینه داشته باشد که در نظر افلاطون عالم به جهان مثل و مظهر ایده

‌

ی خیر و در نظر فارابی متصل به عقل فعال و مستفیض از مدد فیض اوست. مدینه

‌

ی فاضله از آنرو مطلوب دانسته می

‌

شود که بر خلاف مدینه

‌

ی جاهله یا فاسقه، می

‌

تواند انسان را به زندگی سعادت

‌

مندانه برساند و این زندگی سعادت

‌

مندانه زندگی بر وفق نظم برین و سلسله

‌

مراتب هستی است. مدینه

‌

ی فاضله در جستجوی هماهنگی با نظام عالَم است. اما در اتوپیا هماهنگی با امری بیرون از وجود بشر مطرح نیست، بلکه نوعی گسست از نظم برین و جدایی از زمان و مکان را می

‌

بینیم که می

‌

تواند شورشی علیه وضع موجود به حساب آید. از اینجاست که کسانی مانند کارل مانهایم (۱۳۸۰) اتوپیا را در مقابل ایدئولوژی قرار می<