پاورپوینت کامل افراط و تفریط‌های روشن‌فکران ایرانی ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل افراط و تفریط‌های روشن‌فکران ایرانی ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل افراط و تفریط‌های روشن‌فکران ایرانی ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل افراط و تفریط‌های روشن‌فکران ایرانی ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

زایش و پویش روشن‌فکری و روشن‌فکران در تاریخ معاصر ایران، در ارتباط و پیوند تنگاتنگی با چالش سنت و مدرنیته قرار دارد. رهیافت به سرشت تاریخی پیدایی و تطور اندیشه‌ها و مواضع گروه‌ها و طیف‌های مختلف روشن‌فکری و آسیب‌شناسی نقش و کارنامه‌ی آنان از اهمیت فراوانی برای شناخت تاریخ معاصر ایران برخوردار است.

زایش و پویش روشن‌فکری و روشن‌فکران در تاریخ معاصر ایران، در ارتباط و پیوند تنگاتنگی با چالش سنت و مدرنیته قرار دارد. رهیافت به سرشت تاریخی پیدایی و تطور اندیشه‌ها و مواضع گروه‌ها و طیف‌های مختلف روشن‌فکری و آسیب‌شناسی نقش و کارنامه‌ی آنان از اهمیت فراوانی برای شناخت تاریخ معاصر ایران برخوردار است.

جدای از کتاب «روشن‌فکران ایرانی و غرب»، به قلم مهرزاد بروجردی، مجموعه مقالات و گفتارهای او درباره‌ی سیاست و هویت ایرانی، که با عنوان «تراشیدم، پرستیدم، شکستم»۱ منتشر شده است، دربردارنده‌ی اهم نگاه این نویسنده‌ی ایرانی درباره‌ی روشن‌فکران ایرانی و تجدد در تاریخ معاصر ایران است. واکاوی نسبت روشن‌فکران ایرانی با هویت ایرانی، ناسیونالیسم، اسلام، مدرنیته و عرفی‌گرایی و نیز جهانی شدن و نهضت بومی‌سازی، از جمله مباحث مهمی است که بروجردی کوشیده است تا هرچند به اجمال به آن‌ها بپردازد. حتی اگر تلاش بروجردی خالی از پاره‌ای سطحی‌اندیشی و غلط‌اندیشی نباشد که نیست، اما اهمیت تکاپوهای فکری او در رهیافت به پاره‌ای دستاوردهای ارزشمند علمی و تحقیقاتی در بازشناسی انتقادی کارنامه و دستاوردها و ناکامی‌های روشن‌فکران ایرانی را نمی‌توان نادیده گرفت.

بروجردی در نگاه خود به چگونگی و چرایی پیدایی جریان روشن‌فکری و روشن‌فکران اولیه‌ی ایرانی در عصر قاجار و تاریخ معاصر ایران، با اشاراتی هرچند اجمالی که به عوامل و زمینه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی داخل جامعه‌ی ایرانی و نیز جنبش‌ها و تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جوامع غربی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم میلادی دارد، نشان داده است که به درستی بر خاستگاه سرشت وجودی و حضور تاریخی و اجتماعی روشن‌فکری و روشن‌فکران ایران به مثابه بازتابی از یک ضرورت داخلی، از یک سو و متأثر از تحولات جدید جوامع غربی، از سوی دیگر، آگاه است.

یکی از وجوه مهمی که بروجردی در نگاه خود به روشن‌فکری و روشن‌فکران ایران به آن پرداخته، نسبت میان روشن‌فکران ایرانی با هویت ایرانی و ناسیونالیسم است. بروجردی در کتاب «تراشیدم، پرستیدم، شکستم» خود، با اشاره‌ی درست به وجود نطفه‌های اندیشه‌ی ملی‌گرایی در میان بعضی از اندیشه‌گران ایرانی در قبل از انقلاب مشروطیت و از جمله در کتاب «آیینه‌ی سکندری» میرزا آقاخان کرمانی، به درستی اشاره کرده است که در سال‌های جنگ جهانی اول و اشغال ایران، اندیشه‌ی ملی‌گرایی در ایران گسترش ویژه‌ای یافت (ص ۱۲۷).

وجود روزنامه‌هایی چون «کاوه»، «صوراسرافیل»، «ایرانشهر» و مجله‌هایی چون «آینده»، «توفان»، «شفق سرخ»، «قرن بیستم»، «فرنگستان»، «مرد آزاد»، «تجدد ایران» و نیز نوشته‌های روشن‌فکران و نویسندگانی چون رضازاده شفق، احمد کسروی، علی دشتی، محمود افشار، محمدعلی فروغی، سعید نفیسی، ذبیح بهروز، مشفق کاشانی و سید حسن تقی‌زاده و نیز اشعار شاعرانی چون عارف قزوینی، فرخی یزدی، ابوالقاسم لاهوتی، میرزاده عشقی و محمدتقی بهار، که با درجات متفاوتی در پروراندن و بازتاب اندیشه‌ها و تمایلات ملی‌گرایانه نقش مهمی داشته‌اند، درستی گسترش تدریجی و فزاینده‌ی اندیشه‌ها و تمایلات ناسیونالیستی در میان بسیاری از روشن‌فکران جامعه‌ی ایرانی روزگار پس از انقلاب مشروطه و به ویژه در سال‌های جنگ جهانی اول را تأیید می‌کند.

اما بروجردی درباره‌ی سرشت ایده‌ی ملی‌گرایی اندیشه‌گران و روشن‌فکران ناسیونالیست ایرانی توضیح و روشنگری مناسبی را ارائه نمی‌کند. به راستی هرچند که اندیشه‌ی ناسیونالیستی را نمی‌توان یک‌سره از تمایلات ترقی‌خواهانه و ضداستبدادی و ضداستعماری بسیاری از حاملان این اندیشه در ایران خالی دانست، اما آیا می‌توان این اندیشه را یک‌سره منطبق و متناسب با منافع ملی ایران تلقی و معرفی کرد؟ به راستی اندیشه‌های ناسیونالیستی در افکار و آثار اندیشه‌گران ایرانی، از کسانی چون میرزا آقاخان کرمانی و میرزا فتحعلی آخوندزاده، از پیش‌گامان روشن‌فکری ایران در عصر قاجار، تا نویسندگان و روزنامه‌نگاران و اندیشه‌گران ایرانی دارای افکار و تمایلات ناسیونالیستی پس از عصر مشروطیت و به ویژه در مقاطع تاریخی سال‌های جنگ جهانی اول و عصر پهلوی اول و پهلوی دوم، تا چه اندازه‌ی سرمایه‌های درخشانی را برای جامعه‌ی ایرانی به دست داده است؟ این سخن بروجردی که نمی‌توان جوشش اندیشه‌ی ملی‌گرایی و چیرگی ناسیونالیسم در عصر پهلوی اول را تنها وامدار برنامه‌ریزی سیاسی دولتی دانست (ص ۱۱۴) کاملاً درست است، اما این ادعای بروجردی که «روشن‌فکران ایرانی مفهوم ملیت و وطن را نه از سر هواوهوسی احساسی، که در پی تأمل و تدبیری ژرف‌نگرانه پرورانده و به کار می‌بستند.» (ص ۸۶) ادعای نادرست و نسنجیده‌ای است که دوری بروجردی از ژرف‌نگری در‌باره‌ی سرشت اندیشه‌ی ناسیونالیستی در میان بسیاری از روشن‌فکران ایرانی تاریخ معاصر ایران را منعکس می‌کند.

دقت در افکار و آثار اندیشه‌گران و روشن‌فکران ایرانی دارای تمایلات ناسیونالیستی در تاریخ معاصر ایران، از این واقعیت خبر می‌دهد که ایده‌ی ناسیونالیستی در میان نه همه‌ی آنان، اما در میان بسیاری از آنان و البته با درجات متفاوتی، از پاره‌ای سطحی‌اندیشی و غلط‌اندیشی دور نمانده است. اوج این سطحی‌اندیشی‌ها و غلط‌اندیشی‌ها، که چهره‌ی خود را در افراطی‌گری‌ها و تمایلات شوونیستی با رویکرد ضدعربی و ضددینی در ایران نشان داده است، می‌توان در افکار و آثار روشن‌فکرانی چون آخوندزاده در عصر قاجار و مشروطه و بسیاری از نویسندگان و روشن‌فکران عصر پهلوی بازجست. در همان حال، پاره‌ای از افکار ملی‌گرایانه، به ویژه در میان بسیاری از تجددخواهان و روشن‌فکران عصر قاجار و مشروطه، بازتابی از هم‌زیستی وجوه دینی و مفهوم ایرانی‌گری را منعکس می‌کرد که نمی‌توان آن را یک‌سره منطبق با سرشت ناسیونالیسم در مفهوم نوین آن انگاشت. گو اینکه تهی‌مایگی تمایلات ناسیونالیستی گروهی از ناسیونالیست‌های ایرانی، که این تهی‌مایگی در ناسیونالیسم‌مآبی آنان ریشه دارد و نه آگاهی‌ها و دل‌بستگی‌های آنان به اندیشه‌های متناسب و منطبق بر منافع ملی و نیز تأثیرپذیری بخشی از افکار ناسیونالیستی گروهی از روشن‌فکران ناسیونالیست ایران عصر پهلوی، به ویژه دوره‌ی پهلوی اول، از ایده‌ی ناسیونالیسم دولتی و دستوری را نمی‌توان نادیده گرفت.

گفتمان‌ محوری و روح اصلی نگاه مهرزاد بروجردی درباره‌ی روشن‌فکری و روشن‌فکران تاریخ معاصر ایران را توجه او به مواجهه‌ی روشن‌فکران ایرانی با غرب و مدرنیته شکل داده است. بروجردی در نگاه خود به مواضع روشن‌فکران ایرانی در مواجهه‌ی با سنت، از یک‌ سو و غرب و تجدد، از سوی دیگر، بسیاری از آنان را دچار رویکرد دوپهلو نسبت به سنت و مدرنیته می‌یابد. از همین دیدگاه است که وی تأکید کرده است: «گرچه پیشروان اندیشه‌ی مدرنیته و ترقی در ایران و کسانی چون میرزا فتحعلی‌خان آخوندزاده، میرزا حسین‌خان سپهسالار و میرزا عبدالرحیم طالبوف در بازیابی راز پیشرفت و توانمندی فرنگیان، به درستی بر دولت مشروطه و دانش علمی انگشت می‌نهاده‌اند، اما هیچ یک به برافکندن ردای سنت از قامت اندیشه و فرهنگ ایرانی فتوا نداده‌اند.» (ص ۱۳۵ و ۱۳۶)

بروجردی معتقد است: «گرچه گروه پرشماری از روشن‌فکران دوره‌ی پسین سده‌ی نوزدهم و سال‌های نخستین قرن بیستم در چالش با باورهای خرافه‌آمیز سنتی به ارزش‌های مدرنیته روی می‌آوردند، اما ایشان در همان حال، اما و اگرهای بی‌شماری در کار گزینش از میان مدرنیته‌ی راستین اروپایی می‌کردند و برگرفتن آرایی چون انسان‌گرایی، باور به نقش پویایی آدمی در جهان، میل مهار و کنترل طبیعت، نظر به تاریخ بسان حرکتی پیشرفتی و به عقل بسان ابزار نقادی را با قید و شرط‌های فراوانی همراه می‌ساختند. چالش میان علم و دین نیز نه روشن‌فکران ایرانی را به کنار نهادن میراث دینی جامعه‌ی خویش فراخواند و نه آنان را به نقد جدی فقه و عرفان اسلامی رهنمون گردید.» (ص ۱۳۷)

مهرزاد بروجردی همچنین در اشاره به مواضع روشن‌فکران ایرانی به غرب و مدرنیته در دوران دو جنگ جهانی و استمرار رویکرد دوپهلوی آنان به سنت و مدرنیته تصریح کرده است: «در میان دو جنگ جهانی، طبقه‌ی روشن‌فکران با ایده‌ها، مفهوم‌ها و واژگان برآمده از فرهنگ غرب بیشتر آشنا شدند. اما در این میان گرچه حس ملی‌گرایی عرفی و نه دینی‌مذهبی، نکته‌ی مکرر در فراخوان روشن‌فکران ایران است، اما نگاه چیره به غرب در میان روشن‌فکران ایرانی را باید نگاهی دوپهلو و احتیاط‌آمیز دانست.» (ص ۹۷)

در درست