پاورپوینت کامل تاریخ و تحول حجاب ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ و تحول حجاب ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ و تحول حجاب ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ و تحول حجاب ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

اشاره: بخش نخست این نوشتار روزگذشته منتشر شد و اینک بخش دوم و دنباله سخن از نظر خوانندگان گرامی می‌گذرد. گفتنی است که متن کامل مقاله حاضر با انبوه مآخذ و منابع در «دایره‌‌المعارف بزرگ اسلامی» به چاپ رسیده و ما از آنجا برگرفته‌ایم.

لینک پاورپوینت کامل تاریخ و تحول حجاب ۵۵ اسلاید در PowerPoint / دکتر احمد پاکتچی ـ بخش اول

اشاره: بخش نخست این نوشتار روزگذشته منتشر شد به چاپ رسید و اینک بخش دوم و دنباله سخن از نظر خوانندگان گرامی می‌گذرد. گفتنی است که متن کامل مقاله حاضر با انبوه مآخذ و منابع در «دایره‌‌المعارف بزرگ اسلامی» به چاپ رسیده و ما از آنجا برگرفته‌ایم.

***

در متن مسیحی «شهدای حمیری»، مربوط به قصه اصحاب اُخدود که چندی پیش از ظهور اسلام در منطقه نجران رخ داده است، عبارتی وجود دارد که تأیید می‌کند زنان مسیحی نیز صورت خود را به طور معمول می‌پوشاندند. عموم تصویرسازیهای سنتی از حضرت مریم(ع) و قدیسه‌های مسیحی، آنان را با سر و موی پوشیده نشان می‌دهند.

در اروپای شرقی و در میان مسیحیان آسیایی، استفاده از روسری برای زنان در بیشتر قرنها رایج بود و بازمانده آن تا عصر حاضر نیز دیده می‌شود. در اروپا در طی قرون وسطی، برای زنان شوهردار مرسوم آن بود که به ‌عنوان نشانه حجب و حیا، موهای خود را بپوشانند؛ رسمی که شرم دیده‌شدن سر را به یک هنجار مبدل ساخته بود و بیشتر فاصله گردن تا چانه را می‌پوشاندند و پوشش جز صورت همه سر را دربر می‌گرفت. از میان لباسهایی که تأمین‌کننده این کیفیت بود، می‌توان

wimple

برای زنان آنگلوساکسون را یاد کرد. به‌ هر حال در این باره تنها دختران جوان ازدواج نکرده مستثنا بودند.

با متروک‌شدن این رسم، هنوز رسوب آن در برخی از واژگان زبانهای اروپایی دیده می‌شود که آرایش مو به معنای هنرِ پوشاندن موست؛ به عنوان نمونه می‌توان به واژه

hairdresser

در انگلیسی، و

coiffeuse

در فرانسه اشاره کرد. درباره واژه اخیر می‌دانیم که ساخت آن در سده ۱۷م بوده و نشان می‌دهد که این رسم تا آن دوره برجای بوده است.

پوشاندن سر به عنوان رسمی در حین ادای نماز و ادعیه اول رسمی برآمده از رساله پولس بوده و به همین سبب نزد فرقه‌های مختلف مسیحی دیده می‌شد. از جمله باید به آیین لاتینی (کاتولیک) اشاره کرد که به موجب «قانون شرعی» مصوب ۱۹۱۷م، این پوشش هنوز اجباری بود و چندی بعد با قوانین دیگر منسوخ شد. برای زنانی که به کلیسا می‌رفتند، تا دهه ۱۹۶۰م حتی در کلیساهای کاتولیک پوشش سر، همچنان امری معمول بود؛ اما پس از ۱۹۱۷م تنها نوعی رعایت ادب کلیسا و نه یک قانون دینی است. در برخی کلیساهای سنت‌گرا شامل کلیساهای ارتدکس شرقی و برخی کلیساهای محافظه‌کار پروتستان هنوز این رسم محفوظ مانده است. حتی زمانی که شخص، نماز خود را در خانه می‌خواند.

بازتاب دیگر پوشش سر برای زنان در لباس راهبه‌ای دیده می‌شود. در کلیساهای شرقی همه روحانیان ـ از زن و مرد ـ یک پوشش بیرونی دارند: کلاه استوانه‌ای که سر را می‌پوشاند. در رسم اسلاوی، به کل این مجموعه پوشاننده سر و مو، کلوبوک (

Klobuk

) می‌گویند. راهبه‌ها از روی کلوبوک، یک حجاب مکمل هم به نام آپوستولنیک (

apostolnik

) می‌پوشند که افزون بر موها، گردن و شانه‌ها را هم می‌پوشاند و تنها صورت باز می‌ماند.

الف. ۴ ـ حجاب در ایران باستان: با تکیه بر ریشه‌شناسی وازه چادر و گرفته شدن آن از ریشه هندوایرانی

at

به معنای «پوشاندن خود» و اینکه در فارسی میانه، کاربردی برای ریشه فعلی

at

– ثابت نشده است، می‌توان این احتمال را قوی دانست که ساخت واژه فارسی میانه

atur

ر

adur

مربوط به دوره باستان است؛ نتیجه این سخن آن است که رسم استفاده از یک پوشش برای زنان، در عصر فارسی باستان وجود داشته است.

از دوره پیش از مادها تا آستانه دوره هخامنشی، از خلال پیکره‌های به دست آمده از پیرامون ایران می‌توان نشان داد که تن‌پوشی نزدیک به چادر به خصوص در مناطق غرب ایران (مانند بین‌النهرین و آسیای صغیر) رواج داشته است. از دوره مادها، نقش برجسته کوهرنگان قابل توجه است که جمعیتی را در حال پرستش نشان می‌دهد که در آن، زنها با پوششی که بر سر دارند، از مردان قابل بازشناسی‌اند، پوششی صرفاً برای سر، که در نمونه‌های دیگر هم دیده می‌شود.

در داستان «استر» از کتب عهد عتیق، اشاره‌ای به پوشش زنان وجود دارد. خشایارشا (سلطنت: ۴۸۶ـ۴۶۵ق‌م) در ضیافتی فرمان داد تا «وشتی ملکه را با تاج ملوکانه به حضور پادشاه بیاورند تا زیبایی او را به خلایق و سروران نشان دهد»؛ اما ملکه به سبب قیودی که داشت، فرمان شاه را پیروی نکرد و در حضور مردان ظاهر نشد.(کتاب استر، ۱ :۱۰ـ۱۲)

نویسندگان یونان باستان مانند پلوتارک نیز سخن از آن دارند که زنان نخبگان پارسی، حجاب دارند و از مردان دوری می‌گزینند و مردان ایرانی نسبت به دیده نشدن زنانشان بسیار حساسند. در مجسمه‌های تخت‌جمشید، هم زنان با حجاب و هم بی‌حجاب دیده می‌شوند که این تفاوت باید به سبب اختلاف طبقات باشد. نشانه‌هایی از رواج حجابی از نوع چادر کوتاه از دوره هخامنشی، در فرش پازیریک و در برخی مهرهای برجای مانده دیده می‌شود. چنان که دوام این پوشش کمابیش در پیکره‌های دوره اشکانی قابل پی‌جویی است.

نقوش برجای مانده از دوره ساسانی، زنان را در دو موقعیت نشان می‌دهد: در محافل خصوصی و بزمهای زنانه، لباسی با پوشش کمتر دارند و در ملأ عام، پوشش آنان همان چادر کوتاه، البته با طرحهای متنوع است. در متون پهلوی نیز گاه اشاره به این پوشش دیده می‌شود؛ مانند یادکردی در «یوشت فریان» از پوشش سر یک زن باحجاب، بدون آنکه درباره جزئیاتش سخنی آمده باشد. در داستان پانتشا‌ـ همسر ابردادـ اشاره‌ای هست که نشان می‌دهد در عصر هخامنشی دست کم نزد اشراف ماد، استفاده از روبند هم مرسوم بود. (گزنفون، کتاب ۶:۱۱)

در ماوراءالنهر نیز وجود واژه

wšm

به معنای چادر و سرپوش از ریشه ایرانی

var-š

– به معنای پوشاندن که در زبان فارسی نیز به صورت «باشامه» آمده، وام گرفته شده است که نشان از رواج این سنت در میان ایرانیان شرقی دارد. در داستان «ویس و رامین»، از یادگارهای فرهنگ پیش از اسلام ایران نیز به باشامه ویس اشاره شده که بر سر نهاده می‌شد.

نه در نقوش و نه در گزارشهای رسیده از دوره ساسانی، در هیچ کدام نشانه‌ای بر پوشاندن صورت به عنوان یک رسم معمول دیده نمی‌شود؛ اما گویا در موارد خاصی تمام صورت یا ناحیه دهان نیز پوشانده می‌شد؛ رسمی که ممکن است مربوط به منطقه‌ای خاص، یا آیینهای خاصی بوده باشد. بازتاب وجود چنین رسمی را می‌توان در یادکردهایی از کتب پهلوی بازجست که به هنگام سخن از تجهیز میت در کنار جامه (کفن)، به «پنام» (یا دهان‌بند) اشاره شده است.

وجود واژه

rt-yδ

، با برگردان تحت‌اللفظی «روی ـ پوش» در سُغدی نیز شایان توجه است. تأیید آیینی بودن این رسم آن است که در دین زرتشتی، موبد لازم است به هنگام سرودن اوستا در برابر آتش، روبندی بر دهان بندد تا نفس و بخار ناپاک دهان به عنصر مقدس آتش‌ نرسد.

فردوسی در داستان خسرو و شیرین ـ که پرداختی از یک داستان عصر ساسانی است ـ به اینکه شیرین چادر بر سر داشته و آن چادر حتی روی او را می‌پوشانده، اشاره کرده است. در پرداختهای بعدی داستان این پوششِ روی، به «برقع» تبدیل شده است.

سرانجام سخن از رسوم باستانی ایران، باید به پوشش آیینی سر اشاره کرد که در اوستا به هنگام نیایش بدان توصیه شده است؛ آنجا که می‌گوید: «همگان سر خود را می‌پوشیم و آنگاه به درگاه دادار اهوره‌مزدا نماز می‌کنیم» (نک: خرده اوستا،۶۶)؛ این رسم در محافل زردشتیان همواره رعایت می‌شده و می‌شود؛ اما مخاطب این توصیه همگان از مرد و زن بوده‌اند.

الف ـ ۵ حجاب نزد عرب پیش از اسلام: آگاهیهای قابل تکیه درباره کیفیت پوشش زنان در دوره پیش از اسلام بسیار اندک است؛ چنان که جواد علی درباره لباس دوره جاهلی، گزارش مشخصی از لباس زنان نیاورده است. کهن‌ترین گزارش در این باره مربوط به ترتولیان (ح:۱۶۰ ـ ۲۲۰م) است که اشاره دارد در عربستان، سر و صورت زنان کاملاً پوشیده می‌شود و تنها یک چشم پیداست. در اینجا وی درباره روشهای این پوشش هم توضیحاتی داده است.پیشتر اشاره شد که نزد اعراب مسیحی نجران نیز پوشاندن صورت برای زنان امری معمول بوده است.

آیه۳۳ سوره احزاب(۳۳)