پاورپوینت کامل زبان و تفکر ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زبان و تفکر ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زبان و تفکر ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زبان و تفکر ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

موضوع زبان و ارتباط آن با تفکر و حقیقت، از موضوعات اساسی است که همواره باب تأملات فلسفی را به روی خود گشوده است. از آن زمان که انسانی خود را در مسیر اندیشیدن دید، به نوعی با این مسأله درگیر بوده است که زبان را با حقیقت و تفکر چه نوع ارتباط و پیوندی است؟ لایه‌های پنهان و تودرتوی حقیقت را چگونه می‌توان در پرتو زبان شناسایی نمود، و در این سپهر نقاب از رخ ناپیدای حقیقت برکشید؟ آیا اصلاً می‌توان خارج از زبان، اندیشید و سیر تفکر را رضایت‌مندانه در کانون حقیقت دنبال نمود؟

موضوع زبان و ارتباط آن با تفکر و حقیقت، از موضوعات اساسی است که همواره باب تأملات فلسفی را به روی خود گشوده است. از آن زمان که انسانی خود را در مسیر اندیشیدن دید، به نوعی با این مسأله درگیر بوده است که زبان را با حقیقت و تفکر چه نوع ارتباط و پیوندی است؟ لایه‌های پنهان و تودرتوی حقیقت را چگونه می‌توان در پرتو زبان شناسایی نمود، و در این سپهر نقاب از رخ ناپیدای حقیقت برکشید؟ آیا اصلاً می‌توان خارج از زبان، اندیشید و سیر تفکر را رضایت‌مندانه در کانون حقیقت دنبال نمود؟

به بیان دیگر مقصود از زبان چنان ‌که گفته می‌شود تنها گستره واژگان و روشهای ترکیب واژگان است، یا اینکه می‌توان زبان را از منظر فلسفی نگریست و آن را در گسترده‌ترین معنای ممکن به‌کار برد؟ و پرسش دیگر اینکه: آیا زبان فقط نمایانگر جهان خارج است و صرفاً یک وسیله طبیعی و شفاهی است که به واسطه آن گوینده تنها حقیقت یا واقعیتی را بیان داشته، و یا خود در ساختن جهان نقش ایفا می‌دارد؟

‏ البته با پاسخ به این پرسشها می‌توان به ضرورت هرچه بیشتر گفتگوی فرهنگها در هزاره سوم پی برد و به موجب آن، راهکار مواجهه منطقی اندیشه‌ها را بیش از پیش هموار نمود. در آغاز خاطر نشان می‌کند طرح چنین پرسشهایی کمابیش قدمتی به درازای تفکر بشر دارد. دست‌کم واژه تاریخی «لوگوس» ‏

Logous

‏ که در نزد فیلسوف شناخته‌شده‌ای چون هراکلیتوس(‏

Heraclitus

‏) در قالب دو مفهوم گفتن و اندیشیدن بسط معنایی یافته، ناظر بر این گفته است؛ چراکه «در فلسفه هراکلیتوس، کلمه یا لوگوس یک پدیده ساده مربوط به انسان نیست و در حوزه تنگ عوالم انسانی مطرح نمی‌شود؛ زیرا از نظر او زبان محتوی حقیقت کل عالم است.» (کاسیرر، ارنست، فلسفه و فرهنگ، ترجمه بزرگ نادرزاده، ص۱۵۹)

این تلقی دلالتی است بر این معنا که با ورود در حیطه زبان، محبوب حقیقت چهره آشکار به خود می‌گیرد و در سخن است که قانون هستی از پوشیدگی و حجاب بیرون می‌آید.

در این نظام تعلیمی آموخته می‌شود که لوگوس متضمن دو مفهوم «گفتن» و «اندیشیدن» است. اندیشه در خانه زبان و کلمه شکل می‌گیرد. چنان‌ که دوام و استحکام این خانه در گرو خشت بنیان‌ساز اندیشه است. باید به زبان روی کرد تا توان اندیشیدن را بازیافت.

به عبارت دیگر «آنچه می‌توان با اطمینان بیشتر گفت، این است که واژه تاریخی لوگوس نزد هراکلیتوس عقل جهان یا قانون جهان کلی و همگانی است که بر هستی فرمانرواست و در همه چیز و همه جا آشکار است و پدیده‌های هستی مطابق با آن و گویی به فرمان آن جریان دارد.» (خراسانی، شرف‌الدین، نخستین فیلسوفان یونان، ص۲۴۸، انتشارات آموزش انقلاب اسلامی، ۱۳۷۰‏)

‏ همان‌گونه که قانون هستی در لوگوس هراکلیتوس از پوشیدگی و حجاب بیرون می‌آید، در نزد دو تن از فیلسوفان صدر تاریخ فلسفه (سقراط و افلاطون) نیز تفکر و اندیشه در قالب کلام طرفینی و گفتگو جریان می‌گیرد. تا آنجا که در تلقی آن دو، کلام و تفکر دو روی از یک واقعیت را تشکیل می‌دهند. واژه دیالوگ (‏

dialogue

)‏ یا دیالوگس (‏

dialogos

)‏ که در تعلیمات سقراطی و در آثار افلاطون پیوسته و مکرر خودنمایی می‌کند، ریشه در همین معنا دارد. دیالوگ سقراطی به لحاظ خاصیت زایندگی و جستجوگری که در ذات آن نهفته است، آموزه‌ای است از بهترین الگوی گفتگو، ضمن آنکه افق روشنی را به روی نظریه‌های نوین زبان و حقیقت می‌گشاید.

در دوره معاصر

در حوزه‌های فلسفی معاصر نیز نقش و اهمیت زبان بابی مستقل و فصلی تأمل‌برانگیز را در نزد صاحبان آرای فلسفی گشوده است. به طوری که در این دوره، فلسفه بیش از هر دوره دیگری متوجه ارتباط زبان، تفکر و حقیقت، و نقش زبان در اندیشه شده است.

چنان‌که فلسفه تحلیلی در پی آن است که زبان را نه یک وسیله برای انتقال اخبار، نیات و خواسته‌ها که اساس و بنیان افکار فلسفی قلمداد نماید. بر پایه این نحله فلسفی، مسائل و مشکلات فلسفی محصول کاربرد نادرست زبان است. از این رو «هر فلسفه‌ای انتقاد بر زبان است.» (ویتگنشتاین، رساله منطقی ـ فلسفی، ترجمه محمود عبادیان، ص۳۰، نشر مرکز دانشگاهی)

‏ لودویگ ویتگنشتاین (‏

Wittgenestein

‏ ‏:۱۹۵۱ـ ۱۸۸۹) از جمله صاحب‌نظران این مکتب فلسفی، در دوره آغازین تحقیقات خود با اظهار این عبارت که «گزاره مدل واقعیت است، مدل اندیشه‌ای که ما از واقعیت داریم» همان، بین زبان و واقعیت پیوندی استوار برقرار می‌سازد و بر این اعتقاد است که ما واقعیت را از خلال زبان لحاظ می‌کنیم و این زبان ماست که نظر ما را درباره واقعیت تعیین می‌کند؛ زیرا از تعالیم وی برگرفته از رساله منطقی، فلسفی دانسته می‌شود که قضیه معنادار مرکب از اسامی اشیاو به منزله تصویر واقعیت است؛ یعنی زبان عالم خارج را نمودار می‌سازد و زبانی که امور واقع را نمودار نسازد، زبان نیست.

یوستوس ‌هارت‌ناک (‏

Hartnack

‏ ‏

Justus

‏) عبارت معروف ویتگنشتاین اول را که زبان یا کلام، تصویری از واقعیت امور است، چنین معنا می‌کند: «میان خود تصویر و آنچه به تصویر درآمده است، شباهتی در ترکیب است؛ یعنی صورت کلام عین صورت واقعیت است، و اگر ترکیب آن محرف یا مختل بشود، نتیجه مهمل خواهد بود. به عبارت دیگر ادای جملات با معنی، فقط وقتی ممکن است که صورت کلام مطابق با ترکیب واقعیت باشد.» ‌(هارت ناک، بوستوس، ویتگنشتاین، ترجمه منوچهر بزرگمهر، صص۴۵-۴۴، خوارزمی، ۱۳۵۱)

به نوشته‌هارت‌ناک «از اینجا می‌توان مقصود از گفته ویتگنشتاین را در مقدمه «رساله منطقی ـ فلسفی» دریافت که می‌گوید: تمام معنی این کتاب را می‌توان در کلمات ذیل خلاصه کرد: آنچه اصلا گفتنی باشد، می‌توان به وضوح بیان نمود و آنچه نتوان گفت، باید درباره‌اش خاموش ماند. همچنین است آنچه اواخر کتاب گفته است: وقتی که جواب را نشود به لفظ آورد، سؤال را نیز نمی‌توان به لفظ آورد، پس معمایی وجود ندارد. اگر سؤال قابل تقریر باشد، جواب دادن به آن ممکن خواهد بود.» (همان)

برحسب دیدگاه ویتگنشتاین چون هر امر واقعی فقط یک صورت منطقی دارد، لازم می‌آید که هر امر واقعی فقط به وسیله یک قضیه نمودار گردد. از این رو فقط یک زبان بیشتر نیست.

هر چند این نظریه در کتاب تحقیقات فلسفی که به ویتگنشتاین دور دوم متعلق است، مورد رد و انکار قرار می‌گیرد و زبان در این تلقی تجدیدنظر شده، عبارت می‌شود: از بازیهای لغوی معینی که برای وصف و اخبار و گزارش به‌کار می‌رود و دیگر از زبان، نه به عنوان تصویر واقعیت، بلکه به عنوان آلت و وسیله‌ای یاد می‌شود که دارای استعمالات بی‌شمار است.

فهم و حقیقت

جرج ادوارد مور ‏(

Moore

‏ : ۱۹۵۸ـ ۱۸۷۳) نیز در زمره فیلسوفان تحلیلی است که نظریه مستقلی برای ارتباط زبان با حقیقت ارائه می