پاورپوینت کامل عدل، عقل و اعتدال دکتر رضا داوری اردکانی ـ رئیس فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران بخش پایانی ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عدل، عقل و اعتدال دکتر رضا داوری اردکانی ـ رئیس فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران بخش پایانی ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عدل، عقل و اعتدال دکتر رضا داوری اردکانی ـ رئیس فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران بخش پایانی ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عدل، عقل و اعتدال دکتر رضا داوری اردکانی ـ رئیس فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران بخش پایانی ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

فهم اهل افراط و تفریط سخن اهل اعتدال را درنمی‌یابد و نمی‌پذیرد. این مشکل کوچکی نیست؛ با وجود این باید برای رفعش کوشید. اگر در جایی زبان اعتدال گشوده شود، قدرت آن را دارد که به تدریج هم نقاب از چهره افراط و تفریط بردارد و هم از نفوذ و تأثیرش بکاهد یا جلوگیری کند.

فهم اهل افراط و تفریط سخن اهل اعتدال را درنمی‌یابد و نمی‌پذیرد. این مشکل کوچکی نیست؛ با وجود این باید برای رفعش کوشید. اگر در جایی زبان اعتدال گشوده شود، قدرت آن را دارد که به تدریج هم نقاب از چهره افراط و تفریط بردارد و هم از نفوذ و تأثیرش بکاهد یا جلوگیری کند.نویسندگان و شاعران و فیلسوفان و دانایان و دانشمندان بزرگ به مقابله مستقیم با مشکلات زمان خویش برنمی‌خیزند، بلکه با زبان و سخن و دم آتشین خود آلودگیهای هوا و فضای زندگی را کم و بیش می‌زدایند و راهی به روی خرد و اعتدال می‌گشایند و مردمان را مهیای ورود در آن راه می‌کنند. در این گشایش است که امکانهای عمل سیاسی و ترتیب اهم و مهم در کارها و اینکه هر کاری را کی و در کجا باید انجام داد، آشکار می‌شود.

اعتدال شناخت وقت و انس با زمان است و همه افراط و تفریطها هرجا که باشد، از بیگانگی با زمان و معلق ماندن در اوهام برمی‌خیزد. اعتدال در سیاست ـ چنان که اشاره کردیم ـ وضعی در میان دو وضع متضاد نیست و فی‌المثل نمی‌توان قدری از استبداد را با عناصری از دمکراسی ترکیب کرد، یا میان این دو وضع ایستاد. اعتدال در عمل اخلاقی و سیاسی توانایی اندیشیدن، قبل از هر موافقت و مخالفت و آماده بودن برای اتخاذ تصمیم‌های به موقع و انتخاب مناسبترین راهها و اقدامهاست.

راهی برای رسیدن به جایگاه امن

۹ـ با توجه به آنچه گفته شد، اعتدال شرط برنامه‌ریزی و عین آینده‌بینی است. سخن اوایل این نوشته را به یاد آوریم که راه رسیدن به تعادل و اعتدال در جهان توسعه نیافته، راهی بسیار ناهموار و دشوار است؛ اما این راه بر هیچ قوم و مردمی بسته نیست. وقتی امید به اعتدال و آینده در دلها پدید می‌آید و زبان افراط و تفریط کم و بیش بازشناخته می‌شود و مردمان نسبت به پریشانی و آشوبی که در معانی عدل و ظلم و آزادی و استبداد و قدرت و حقیقت و علم پدید آمده است به خودآگاهی نسبی می‌رسند، اقامت در مهلکه و مخافتگاه افراط و تفریط برایشان دشوار می‌شود و باید راهی برای رسیدن به جایگاه امن بیابند.

این جهان امن با انباشتن زرادخانه‌ها و برافروختن آتش جنگ و امنیتی کردن فضای زندگی و پر کردن آن با هول و تشویش بنا نمی‌شود و پدید نمی‌آید. اصلاً جهان با این سیاست و شیوه عمل سیاسی پر از خشم و خشونت و دروغ و کین‌توزی شده و (برحسب آنچه اورول در کتاب ضد اوتوپیایی «۱۹۸۴» خود گفته است، ظلم و جنگ و انقیاد، نام عدل و صلح و آزادی یافته) وجود بشر در معرض خطر قرار گرفته است. با چشم بستن بر روی این جهان و اعتنا نکردن به آن و البته با مخالفتهای رمانتیک و ایراد شعارهای اخلاقی ـ سیاسی، کار جهان به صلاح نمی‌آید. این گمان که در کناره‌های آشوب این جهان راهی می‌توان یافت، گمانی بیهوده است. همه جهان در محاصره آشوب و پریشانی است؛ پس راه را هم باید از میان آشوبی که در فکر و زبان و عمل و اخلاق و سیاست و در راهها و روحها و کارها پدید آمده است، گشود.

در جهان مبتلا به افراط و تفریط، هیچ یک از ما نباید خود را به کلی بیرون از محیط افراط و تفریط و برکنار از آن بدانیم، بلکه باید به افراط و تفریط در زمانه عسرت بیندیشیم و صورتهای آن را بازشناسیم. برای آشنایی بیشتر با وضع اعتدال و افراط و تفریط، بد نیست که در نظر آوریم که در جهان رو به توسعه، گروههایی از مشتغلان به کار سیاست با نظم سیاسی موجود به هیچ وجه سر موافقت و سازگاری ندارند و با آن دشمنند. گروه دیگر به یک نظم آرمانی که آن را تحقق‌بخش همه آرمانها می‌دانند، قائلند. این امر مهم و بزرگی است که اگر گمان کنند با اتخاذ تدابیر معمولی و اقدامهای رسمی و با برگزاری صرف مراسم آیینی متحقق می‌شود، آن را بسیار ناچیز انگاشته‌اند؛ زیرا نظم آرمانی (آرمان که می‌گویند، مراد معنی لفظی و لغوی آن یعنی آرزو نیست، بلکه منظور یک نظم اخلاقی و عادلانه در زندگی است) نه در گذشته وجود داشته است و نه هم اکنون وجود دارد، بلکه باید در آینده ساخته و پرداخته شود و این ساختن و پرداختن موقوف به دانستن طرحی برای آینده و راهی برای تحقق بخشیدن به آن است.

نظم آرمانی

۱۰ـ من که از چهل سال پیش همواره به این نظم آرمانی (ایده‌آل) می‌اندیشیده‌ام، همواره در نظر داشته‌ام و در نظر می‌آورده‌ام که پدیدآمدن نظم تازه مستلزم تحول در وجود مردمان و مسبوق به ظهور تفکر آینده بین و توانایی عبور و گذشت از تمامیت تاریخ عظیم تجدد است. در آغاز انقلاب این تفکر هنوز ظهور نکرده بود و از همان وقت افراط و تفریطهایی در قول و فعل دیده می‌شد. گاهی فکر می‌کردم شاید این بار پدید آمدن نظم جدید موقوف و مسبوق به تحول در تفکر نباشد و تحول سیاسی و فکری با هم پدید آید و همعنان پیش رود؛ اما به تدریج معلوم شد که دو نظر کاملاً متفاوت سیاسی سیر انقلاب را رقم می‌زند:

یکی اینکه آرمان با پیروی از علم موروث و دستورالعمل‌های مرسوم و موجود و از طریق اقدامهای سیاسی و برگزاری مناسک و رسوم آیینی متحقق می‌شود و گروه دیگر پیروی از رسوم رسمی لیبرال دمکراسی یا سوسیالیسم را راه درست می‌شناسند.

البته صاحبان آرمان دینی که سیاست را عین دین و اعمال و مراسم دینی می‌دانند، به «نیت» اهمیت می‌دهند و معمولاً نتیجه و مقصد راه را فراموش می‌کنند و حتی وقتی در هر قدم با مشکل مواجه می‌شوند، کمتر به آن اهمیت می‌دهند و شاید اصلاً اعتنا نکنند. گروه دیگر که به پیروی بی چون و چرا از روشها و از رسوم سیاسی مشهور در جهان جدید قائل بودند، به نیت وقعی نمی‌گذاشتند و نمی‌گذارند، بلکه صرفاً به «نتیجه» نظر داشتند؛ یعنی می‌گفتند انگیزه مهم نیست، بلکه به انگیخته فکر باید کرد.

هر دو به اعتباری درست می‌گفتند؛ زیرا در عمل، نیت و نتیجه هر دو مهم است، به شرط اینکه هیچ یک را مطلق نینگارند. در عبادت و عبودیت و عمل عبادی و اخلاقی، نیت اصل است و نتیجه اهمیت ندارد؛ اما در کار سیاست و مد