پاورپوینت کامل تاریخ‌فلسفه سیاسی؛ دوره اول، بخش اول ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ‌فلسفه سیاسی؛ دوره اول، بخش اول ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ‌فلسفه سیاسی؛ دوره اول، بخش اول ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ‌فلسفه سیاسی؛ دوره اول، بخش اول ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

برخی می گویند، فلسفه ی سیاسی جزیی از علوم سیاسی است. برخی دیگر می گویند: خیر. فلسفه ی سیاسی شعبه ای از فلسفه و علوم سیاسی بخشی از فلسفه ی سیاسی است. مدعای گروه اول این است که چون با رخدادها مواجهیم، بنابراین در مسایلی از جمله: جنگ، انقلاب، تشکیل اتحادیه، پیمان صلح، تشکیل حکومت و به مانند آن، نخست امری واقع می شود، بعد اظهار نظر می کنیم.

دبا – تنظیم :احسان آقایی- برخی می گویند، فلسفه ی سیاسی جزیی از علوم سیاسی است. برخی دیگر می گویند: خیر. فلسفه ی سیاسی شعبه ای از فلسفه و علوم سیاسی بخشی از فلسفه ی سیاسی است. مدعای گروه اول این است که چون با رخدادها مواجهیم، بنابراین در مسایلی از جمله: جنگ، انقلاب، تشکیل اتحادیه، پیمان صلح، تشکیل حکومت و به مانند آن، نخست امری واقع می شود، بعد اظهار نظر می کنیم. مدعای گروه دوم این است که می گویند: ما نخست باید تصور درستی از مفاهیم داشته باشیم. اگر فلسفه سیاسی نداشته باشیم، علوم سیاسی دل بخواهی می شود و بر اندیشه هایی استوار نخواهد بود. مثلاً وقتی انقلاب روسیه یا جنگ جهانی اتفاق می افتد، با سؤال هایی مواجه می شویم: ایدئولوژی های لیبرالیسم، سوسیالیسم،کمونیسم، هر یک برنامه ها و اهدافی را مطرح می کنند. حال اگر ما فلسفه ی سیاسی نداشته باشیم، تصوری نداشته باشیم، چگونه به ارزیابی برسیم.

به نظر می رسد که فلسفه ی سیاسی،شعبه ای از فلسفه است نه علوم سیاسی. بنابراین علوم سیاسی اگر زیر مجموعه ی فلسفه ی سیاسی نباشد، بهره گیرنده از آن است و بی مدد فلسفه ی سیاسی نمی تواند در مقام اندرز و رهنمود قرار گیرد. همچنین نمی تواند در برابر ادعاهای رقیب، استدلال کند.

فلسفه ی سیاسی نمی تواند چنین ابزاری در اختیار قرار دهد که بهترین شیوه را انتخاب کنیم. همچنین نمی تواند معیاری در اختیار علوم سیاسی قرار دهد که سخن متقن ارایه دهد. پس فلسفه ی سیاسی به چه درد می خورد؟ چرا چنین دردسری را به جان بخریم؟

در پاسخ باید گفت که فلسفه ی سیاسی تفکر است. تفکر نباید به پاسخی قطعی برسد. در واقع ارزش تفکر در این است که ما را به سوی جهانی گشوده و به سوی امکان ها می برد.

جدایی فلسفه ی سیاسی از ایدئولوژی

ایدئولوژی حرف نهایی و نقطه ی پایان است. برای همه ی سؤال ها جواب مشخص و خدشه ناپذیردارد. فلسفه ی سیاسی بیش از آنکه به شما جواب دهد، پرسش مطرح می کند. ای بسا هرگز جوابی هم ندهد. آنکه می خواهد در این مسیر پای بگذارد، باید بداند که نیامده تا نسخه ی همه ی دردها را بگیرد. بلکه آمده تا نسخه ای بگیرد که دردها و مشکلات را آشکار کند. تا بهتر و دقیق تر به مشکلات بیاندیشیم. راه هم اندیشی را هم باز می کند تا به تعادل برسیم و نقاط افتراق و اشتراک را بیابیم. فلسفه ی سیاسی موقتاً تا زمان بطلان نظریه، جواب مسأله را داده است. ایدئولوژی مدعی حقیقت است و نسخه ی درمان دردها را پیچیده است. فلسفه ی سیاسی این کار را نمی کند. همان طور که فلسفه اصولاً دعوت به تفکر و دقت نظر در مفاهیم و تعابیر است،فلسفه های انضمامی از جمله فلسفه ی سیاسی هم نمی توانند مثل علوم و ایدئولوژی ها جواب متقن دهند. بلکه طرح پرسش می کنند تا شما به نتیجه ای برسید.

ایدئولوژی باور خاصی را انتخاب می کند؛ ولی چون از جنس باور است، فلسفی است. علم اما از جنس داده هاست. فلسفه ی سیاسی راجع به حکومت است و پاسخی است به آنارشیست ها. هر چند ایدئولوژی ها باور مدارند، ولی گاهی به دگما می رسند.

فلسفه ی سیاسی در وهله ی نخست می کوشد که بگوید: نظم، حکومت، عدالت، برابری، وجود خارجی و بیرونی دارند و مفاهیم واقعی اند (

Conceptual Realism

) نه مفاهیم تخیلی. مفاهیم آزادی، برابری، عدالت و حق، افسانه ای نیستند، بلکه واقعی اند. فلسفه ی سیاسی در مرتبه ی اول موضوعات و در مرتبه ی بعد، زوایای نگرش را به امر سیاسی را سامان می دهد.

سؤال ۱) چرا بعد از دو هزار و پانصد سال، امروز ارسطو و افلاطون و قوانیم. چرا امروز همچنان آنها را می­خوانیم؟

سؤال ۲) چرا طبیعیات ارسطو را نمی­خوانیم ولی سیاست ارسطو را می­خوانیم؟

سؤال ۳) چه نیازی به فلسفه­ی سیاست هست؟ آیا علم سیاست به تنهایی کفایت می­کند؟

موضوع بحث: سیاست است. آیا چیزی به نام علم سیاست همانند علوم تجربی دیگر وجود دارد یا خیر؟ آیا پاسخ­های قطعی (ازلی و ابدی ) به آنها داده شده است یا خیر؟

تصور عمومی از سیاست:

این تصور به شکل ضرب­المثل و اندرز درآمده است و بزرگان ما از آن پرهیز داده­ وگفته اند که عالم سیاست کثیف است. در منظر عام، نگاهی منفی به آن است، سیاست؛ یعنی، عالم فریب، دروغ و طمع. یک نگاه سنتی و کلی (که منحصر به کشور ما نیست). آیا جوابی برای این بدبینی ها داریم؟ این نه تنها امری منفی نیست، بلکه شریف­ترین فعالیت آدمی است و بی آن جهانی نابسامان خواهیم داشت. علت این اختلاف نظر حاد در چیست؟ علت این است که تعاریف افراد از سیاست متفاوت است. چون اصول موضوعه­ای

Axioms

را مفروض می­گیریم. حال کدامیک از تعاریف به ما کمک می­کند؟ جز با معیار ارزشی نمی توان داوری علمی کرد.

تعاریف چهارگانه (اصلی) از سیاست:

۱.سیاست هنر کشورداری (هنر اداره ی جامعه

Art of Government

) است. در کشور ما این تعریف قدیمی و ریشه­دار است. این تعریف از سیاست در ایران باستان به دلیل دپسویسم به تعبیر یونانیان، غالب­ترین به دلیل ساخت یکتا سالاری (فرمانروای یگانه) غالب بوده است. تکالیف را او تعیین می­کند، حرف آخر را می­زند و مطق العنان است. ما اتباع (رعیت) (

Subject

) منقاد و مطیع داریم نه شهروند. پادشاه و رعایای او. رعیت موجودی مکلف است و تکلیفش را پادشاه تعیین می­کند.

۲. سیاست؛ یعنی، همه­ی امور عمومی (

Public Affairs

) (هر کنش و و اکنش که در حیطه عمومی انجام می­گیرد) اقتصاد، تعلیم و تربیت، قوانین و قانونگذاری در حوزه ی عمومی است.

۳.این تعریف در ذیل تعریف اول می­گنجد. سیاست به معنای مصالحه، تدبیر، گفتگو و رسیدن به اجماع در نحوه­ی اداره­ی امور جامعه است. در ساخت­هایی که به دموکراتیک نزدیک تر می­شوند، این تعریف معنا می­یابد. هر چند مسئله تدبیر جامعه است،اما از طریق گفتگو رسیدن به مصالحه و جلوگیری از ادامه کشمش­های منجر به کشتار و قتل و خونریزی می­شود. حاصل آنکه در وهله اول مصالحه

Compromise

در وهله­ی دوم رسیدن به اجماع

Consensus

است.

۴.متوسع­ترین و جدیدترین تعریف از سیاست است و عمده­ترین نقش را در این تعریف “جنبش فمنیزم” داشته است. مطابق این تعریف، سیاست هرگونه رابطه­ای است که در آن قدرت و توزیع منابع وجود دارد. “فوکو” مشهورترین نظریه پرداز این تعریف میان مذکر هاست. در تعاریف قبلی حوزه­ی خصوصی بیرون گذارده می­شد. در این تعریف حوزه­ی خصوصی هم وارد می­شود. رابطه­ی زن و مرد، ارتباط والدین بر فرزندان، میزان قدرت هر کس در خانواده­، مربوط به سیاست است. چون قوانینی که در یک جامعه وضع می­شوند، خواسته یا ناخواسته به روابط خصوصی ما رسوخ می­یابند. حتی نوع دوستی و رفاقت ما را هم تعیین می­کند. حتی درون نهاد خانواده رابطه­ی قدرت وجود دارد که متکی به سیاست و قوانین است. وجه مشترک این تعاریف داد و ستد میان افراد است. بسته به شکلی که جامعه پیدا می­کند، داد و ستدها تغییر می­کند.

بسط تعاریف چهارگانه برای فهم بیشتر

تعریف اول: در این نگاه از سیاست آنچه در کانون سیاست قرار دارد، دولت است، حکومت است.. همه­ی نهادها منهای (نهاد دولت) از سیاست کنار گذارده می­شوند. فعالیت­های اجتماعی هم با این تعریف از سیاست در دایره­ی سیاست قرار نمی­گیرد و از آن بیرون است، اقتصاد، تعلیم و تربیت همه امور غیرسیاسی دانسته می­شود.

یک اسمی با این نگاه تطابق دارد که

Real Politic

نام دارد. سیاست فقط امور مربوط به دولت است. به شکل تاریخی این نگاه را به ماکیاولی نسبت می­دهند. کسی که رئال پولیتیک را باب کرد و مثل منجم، شیمی­دان به سیاست نگاه کرد و ارزش گذارد، ماکیاولی بود.

تعریف دوم: طرفداران تعریف دوم می­گویند که سیاست دربردارنده ی همه­ی مسائلی است که مربوط به امور عمومی

Public Affairs

می­شود. دایره­ی سیاست در این تعریف وسیع­تر می­شود. در تعریف اول، همه چیز منهای دولت از دایره­ی تعریف بیرون است. در این تعریف همه چیز که عمومی است وارد دایره سیاست می­شود. تنها چیزی که خارج می­ماند، حوزه­ی خصوصی است .

Public Sphere

حوزه­ی (سیاسی) و

Private Sphere

حوزه خصوصی (غیرسیاسی). در یونان باستان این بحث مطرح بود