پاورپوینت کامل نبرد رنگ در آفریقای جنوبی ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نبرد رنگ در آفریقای جنوبی ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نبرد رنگ در آفریقای جنوبی ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نبرد رنگ در آفریقای جنوبی ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

اشاره: این روزها به مناسبت درگذشت نلسون ماندلا، حرف آفریقای جنوبی زیاد بر سر زبانهاست، از این رو نابجا ندانستم که مقاله‌ای را که حدود پنجاه سال پیش (سال ۱۳۳۹) درباره این کشور نوشته بودم، در این جا بیاورم، تا تجدید یادی باشد از‌ آن دوران که «آپارتاید» نامیده می‌شد. این مقاله صد و سی سال پیش از رفع تبعیض در این کشور برقلم آمد، و در کتاب «ایران را از یاد نبریم» انتشار یافت. (م.ع.ن.الف)

اشاره: این روزها به مناسبت درگذشت نلسون ماندلا، حرف آفریقای جنوبی زیاد بر سر زبانهاست، از این رو نابجا ندانستم که مقاله‌ای را که حدود پنجاه سال پیش (سال ۱۳۳۹) درباره این کشور نوشته بودم، در این جا بیاورم، تا تجدید یادی باشد از‌ آن دوران که «آپارتاید» نامیده می‌شد. این مقاله صد و سی سال پیش از رفع تبعیض در این کشور برقلم آمد، و در کتاب «ایران را از یاد نبریم» انتشار یافت. (م.ع.ن.الف)

***

آنچه در این چند ماهه در آفریقای جنوبی روی داده، نه هنوز می‌توان عصیانش نامید و نه انقلاب؛ نهیب رعب‌آوری است برای آنکه وجدانهای خواب‌آلوده را بیدار کند. مسئله نژاد در آفریقای جنوبی جزئی از مسئله بزرگ بشریّت است، یعنی پیکار میان ستمگر و ستمکش که اندک اندک به اوج خود می‌رسد و به همین سبب دوران ما یکی از بارورترین و خطیرترین دورانهای روزگار خواهد بود.

نزدیک دوازده‌سال است که سیاست‌نژادی دولت آفریقای جنوبی در سازمان ملل متحد مطرح است و در طی این دوازده سال نشست و برخاست‌های بسیاری صورت گرفته؛ ساعتهای بی‌شمار بر سر بحث و جدل سپری شده؛ بحث‌های کم حاصل: «آیا این یک امر داخلی است، آیا یک امر خارجی است؟ آیا در صلاحیت سازمان ملل است؟ آیا نیست؟ آیا صلح جهان را به خطر می‌افکند؟» در این مدت نطق‌های فصیح و بلیغی رد و بدل شده، صدها صفحه گزارش و صورت مجلس نوشته آمده، لیکن هنوز که هنوز است، سازمان ملل در چنگ استدلال‌های حقوقی سرگردان است و از مرحله «اندرز» و «ملامت» پای فراتر ننهاده.

فرمانروایان عالم هنوز لجوجانه می‌کوشند که مسائل بزرگ انسانی را در چارچوب مقررات حقوقی حل و فصل کنند، و این برخلاف طبع زمانه است، و این برخلاف واقعیت‌های نیرومند و عریانی است که دیگر هیچ استدلال و آیه و قانونی در برابر آنها تاب مقاومت ندارد. آنچه ما «حقوق» نامیده‌ایم، در بسیاری موارد خود بند گرانی است بر دست و پای بشریت و چه بسا فتنه‌ها و آشوبها که از «حقوق» موجود سرچشمه می‌گیرد، نه از نبودن «حقوق».

دولت آفریقای جنوبی نیز به اتکای «حقوق»، سیاه‌پوستان را به مسلسل می‌بندد! او و دوستانش ادعا می‌کنند که تبعیض‌نژادی در آن کشور «امری داخلی» است، یعنی امری است که به میل و اراده دولت آفریقای جنوبی بستگی دارد، و سازمان ملل متحد را در‌ آن حق مداخله‌ای نیست. مفهوم این ادعا این است که سه میلیون تن سفیدپوست حق دارند که با نه میلیون سیاه‌پوست به هر نحوی که دلخواهشان بود، رفتار کنند؛ زیرا قدرت حکومت و پول و اسلحه در دست آنهاست. اینان هر قانونی به نفع خود دانستند، وضع می‌کنند و هرگونه خواستند، به اجرا در می‌آورند؛ چه، حقوق بین‌الملل می‌‌گوید «نباید در امور داخلی دولت دیگری دخالت کرد.» و دولت نیز به نظر همان حقوق بین‌الملل «دستگاهی است که خاک کشور را در تسلط خود داشته باشد.»۱

بدبختانه اتحادیه آفریقای جنوبی تنها نیست. در برخی کشورهای دیگر نیز، بی‌آنکه بهانه رنگ‌پوست در میان باشد، همان می‌گذرد که در آفریقای جنوبی می‌گذرد؛ منتها خشونت و صراحت دولت آفریقای جنوبی کار او را به رسوائی بیشتری کشانیده. دعوا بر سر چیست؟ اجمال قضیه این است که یک میلیون و نیم تن مردم انگلیسی نژاد، نود و نه درصد از معادن پرسود افریقای جنوبی را در اختیار دارند (چهل و چهاردرصد از طلا و بیش از نیمی از الماس و اورانیوم دنیا از این معادن به دست می‌آید). اقلیت هلندی نژاد نیز که شماره آنها بیش از یک میلیون و نیم تن نیست، قدرت حکومت و پلیس و ارتش را در دست گرفته‌اند. می‌ماند نه میلیون تن بومی سیاه‌پوست و هندی‌نژاد که در وضعی شبیه به وضع بردگان به سر می‌برند. در این حرفی نیست که سیاست تبعیض‌نژادی در افریقای جنوبی بیش از هر چیز انگیزه اقتصادی دارد. همه صاحبنظران و از آن جمله مأموران سازمان ملل متحد که وظیفه تحقیق در این مسئله را به عهده گرفتند، این نکته را تصدیق کرده‌اند؛ به عقیده اینان، سفیدپوستان بیم آن دارند که اگر از اعمال فشار و ستم دست بکشند، وضع ممتاز اقتصادی خود را در خطر افکنند و از ناز و نعمت کنونی بی‌بهره مانند! علت‌های دیگری نیز بر شمرده شده است، چون تبختر نژادی، عوامل دینی و روانی که هیچ یک مبنای توجیه‌پذیری ندارد. از همه عجیب‌تر نام «تمدن» و ادعای «دفاع از تمدن» است که در این میانه بر زبان آورده می‌شود!

تبعیض‌نژادی در آفریقای جنوبی مبتنی بر قانونی است که به نام اپارتید (

Aparthied

) شهرت یافته. این قانون که بهتر است آن را آئینی شمرد، در سال ۱۹۲۸ به ابتکار و کوشش دکتر مالان رهبر حزب ناسیونالیست وضع گردید. آپارتید به معنای جدائی است و مقصود از آن، ایجاد جدائی جسمانی در میان ساکنان اروپائی و غیر اروپائی کشور است.

بر اثر این قانون، خاک آفریقای جنوبی به دو منطقه سیاه‌نشین و سفید‌نشین تقسیم شد؛ یعنی در واقع سیاه‌پوستان و بومیان و مهاجران هندی محکوم به اقامت در نواحی و محله‌های خاصی گردیدند که از طرف دولت تعیین می‌شد. خروج از این محل‌ها مستلزم داشتن شناسنامه یا گذرنامه مخصوص است. هر فرد غیر اروپائی ناگزیر است که همواره این شناسنامه را که به منزله سند بردگی اوست، با خود همراه داشته باشد.

از نظر اروپائی‌نژادان، این ورقه دارای اهمیت اساسی است؛ زیرا به کمک آن می‌توانند زندگی سیاه‌پوستان و رفت و آمد آنان را تحت نظارت دائم داشته باشند. گذشته از این، پلیس به اتکای همین ورقه بهانه می‌یابد که هر آن سیاهان را آزار و تحقیر کند، تا مبادا رنگ پوست و وضع فروتر اجتماعی خود را از یاد ببرند. افراد پلیس گاه و بیگاه به خانه سیاهان هجوم می‌برند تا «ورقه» آنان را بازرسی کنند. مخبر یکی از روزنامه‌های فرانسوی از آفریقای جنوبی گزارش داده است که بر سر هم روزی هزار تن سیاه‌پوست در ماجرای «ورقه» به بهانه‌های گوناگون توقیف می‌شوند و به پرداخت جریمه یا مجازات حبس محکوم می‌گردند. هم اکنون بیش از سیصد هزار زندانی سیاسی در آفریقای جنوبی وجود دارد.

کمیسیون سازمان ملل که در پیش از آن نام برده شد، در گزارش خود وضع تبعیض را چنین توصیف می‌کند: «ساکنان غیر اروپائی نمی‌توانند با سفیدپوستان ازدواج کنند. یک هندی نژادی که در ناتال سکونت دارد، بی‌آنکه اجازه نامه‌ای از پیش تحصل کرده باشد، نمی‌تواند از ولایت خود بیرون رود و به ولایت دیگری از همان کشور پای گذارد. هیچ غیر اروپائی نمی‌تواند در رستورانی غذا طلب کند، یا شبی را در هتلی بگذراند(به استثنای چند رستوران و هتل که به افراد غیر اروپائی تخصیص یافته‌اند). هیچ سیاه‌پوستی نمی‌تواند در شهری غیر از شهر محل سکونت خود کاری به دست آورد. هیچ غیر اروپائی نمی‌تواند به عضویت پارلمان انتخاب گردد و حق رأی دادنش محدود و مشروط به شرایطی است…»<