پاورپوینت کامل رنسانس نقطه تمایز هنر پیشامدرن با مدرن است ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رنسانس نقطه تمایز هنر پیشامدرن با مدرن است ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رنسانس نقطه تمایز هنر پیشامدرن با مدرن است ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رنسانس نقطه تمایز هنر پیشامدرن با مدرن است ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل رنسانس نقطه تمایز هنر پیشامدرن با مدرن است ۷۲ اسلاید در PowerPoint / پریش کوششی

در هنر مدرن زیبایی هنری بر زیبایی طبیعی تقدم دارد. از دوره رنسانس به بعد هنر بیش از آنکه خود را با مقیاسهای افلاطون یعنی تقارن و تناسب، هماهنگی و کمال و نظایر آن محدود کند، به بیان طبیعی احساس و حالات درونی آدمی می پرداخت. در هنر پیشامدرن هنر بر حسب غایت آن مورد توجه قرار می گرفت، اما در هنر مدرن ذهنیت و مخاطبِ اثر هنری واجد اهمیت شمرده می شود.

تفاوت میان هنر مدرن و هنر پیشامدرن:

در هنر پیشامدرن کمتر از خلاقیت و نوآوری صحبت می شد، اما از دوران رنسانس بیشتر با خلاقیت، تخیل و آفرینندگی سروکار داریم. اثر هنری در عصر جدید دارای خصلتی بی مانند و بدیع است؛ اما در فرهنگ پیشامدرن هیچگاه از تازگی و بداعت سخنی به میان نمی آید. «سزان» نقاش فرانسوی در قرن نوزدهم و آغازه های قرن بیستم می زیست. او در آثار خویش کوشید تا اعتبار بازنمایی

repreesentation

و تصویر واقعیات در قالب محاکات را به چالش بگیرد.

به دیگر سخن، او بیش از آنکه به درون مایه و سوژه نقاشی توجه کند، فرم

form

را در سرلوحه کار هنری خود قرار داد. این چیزی بود که او را در زمره مدرنیست ها قرار داد. او مدعی بود که تجربه انسان با تصویر و ثبت آن تفاوت آشکار دارد و نباید این دو را یکی دانست، زیرا در تصویر و بازنمایی واقعیت، ذهن فعال می شود و آفرینندگی خود را در آن منعکس می کند. از این رو او با رویکرد واقعگرایان به هنر موافق نبود. همین نکته او را در صدر مدرنیستهای هنر قرار می دهد.

می توان گفت نقاشیهای سزان، کوبیسم، دادایسم و فرا واقعگرایی(سوررئالیسم) همگی بحران در بازنمایی واقعیت را به خوبی آشکار می سازند. همین نکته است که نظر لیوتار را به خود جلب کرد و در بحث از اصطلاح پسامدرن از آن بهره گرفت.(اندیشه های فلسفی/۲۰ ) از دوران رنسانس به بعد هنر شکلی از بازی را به خود گرفت. فریدریش شیلر هنر را نوعی فعالیت آزاد دانست. از روزگار افلاطون «حقیقت» غایت علم محسوب شد، از این رو هنر که وجهی علم ادراکی و محسوس بود، از حقیقت که در ساحت معقول قرار داشت فاصله گرفت، اما در عصر حاضر فعالیت هنری فراگردی شهودی محسوب می شود و واجد حقیقت خاص خویش است که از حقیقت علم جداست.

د- پست­ مدرنیسم:

واژه پست­ مدرنیسم و معنای آن:

اصطلاح «پست مدرنیسم» بیشتر در زبان و ادبیات انگلیسی به کار می­ رود، اما در ادبیات فرانسه بیشتر از صفت این واژه یعنی «موقعیت پست­ مدرن»، «تفکرپست­ مدرن» و «هنر پست­ مدرن» استفاده می­ شود. پست­ مدرن زمان پرسش از مدرنیته است. «بودلر» اولین متفکری است که از این واژه بهره­ برد. او مدرنیته را عهد تخریب کلیشه­ هایی می­ داند که مانع راه تحول می­ شوند. کانت روشنگری (منورالفکری) را «خروج از مهجوریت و یافتن جرئت به کار انداختن عقل» دانسته بود و بودلر «امید به آینده». (فلسفه و انسان معاصر، ۲۹-۲۵ )

پست مدرنیسم با این اعتقاد متولد شده است که هیچ تکیه­ گاهی وجود ندارد و لذا از جستجوی حقیقت باید نومید شد و جهان را همچون متنی باید خواند که شاید معنایی داشته باشد اما وجود معنا غیر از وجود حقیقت است. روش و غرض پست­ مدرنیسم از خواندن متن، اوراق کردن (

Deconstruction

) آن است یعنی یافتن تناقض­ها، ناگفته­ ها و نه مراد نویسنده. پست مدرنیسم هرجا رسیده دست رد به سینه عقب زده است: در روان­شناسی منکر فاعل عاقل و منطقی است؛ در مدیریت، مخالف برنامه ­ریزی سنجیده و متمرکز و یا تکیه بر متخصصان است؛ در سیاست، مخالف بوروکراسی و دموکراسی و رایزنی های جمعی است و جناح راست و چپ نمی­ شناسد و طرفدار نوعی آنارشیسم است.

در معرفت، طرفدار نسبیت و شکاکیت و تاریخیت است و مرز عقل و جنون را سخت مخدوش می­ داند. با این ­همه گرچه یقین را نارسیدنی می­ داند، سخت در حسرت یقین است. پست مدرنیسم، بنیادگرایی را انکار می­ کند. بنیادگرایی بر آن است که شناخت می­ تواند از بستر برخی اصول نخستین، بی­ چون و چرا و غیرقابل تردید سیر بگیرد.(موج چهارم، ۵۳)

یکی از ویژگی­های رویکرد پست­ مدرن به هنر این است که امور غیرهنری را مورد توجه قرار دادند و امور اجتماعی ـ سیاسی را در هنر بازتاب می­ دهد. به طور کلی در رابطه با هنر پست­ مدرن باید گفت که طرفداران این مکتب همواره کوشیدند تا آموزه­ های کلمنت گرینبرگ در هنر را در معرض نقد قرار و پرسش قرار دهند؛ یعنی آنها جنبه­ های زیبایی­ شناختی هنر را به حاشیه راندند و مفهوم شناخت عقلی را در آن به کار بردند. از این­ رو یکبار دیگر زبان را به عنوان وسیله انتقال پیام از سوی طرفدارانِ پست ­مدرنیستِ هنر به ­کار گرفته شد. (اندیشه­ های فلسفی در پایان هزاره دوم، ۳۲)

پایه­ گذارن مدرنیته:

بسیاری نیچه، هایدگر و آدورنو و هورکهایمر را از پایه­ گذاران پست ­مدرنیسم می­ دانند. نیچه، نخستین فیلسوف شالوده­ شکن مدرنیته است که بسیاری از متفکران پست­ مدرن چون دریدا، فوکو، لیوتار و بودریار را تحت­ تأثیر قرار داده است.

نیچه:

نوک حمله نیچه مسئله حقیقت است و در پاسخ به سؤال پایلت «

Pilate

» از حضرت مسیح که می­ پرسد «حقیقت چیست؟» و حضرت مسیح(ع) سکوت می­ کند، نیچه پاسخ می­ دهد که «حقایق توهماتی هستند که فراموش کرده­ اند که چیزی جز توهم نیستند.» در نظر نیچه سقراط و افلاطون با طرح نظریه اراده معطوف به معرفت و حقیقت دست رد به سینه حیات زدند. آنها گرداب تاریخ جهان را به وجود آوردند. آنها با قرار دادن اخلاق در کانون فرهنگ حیات را نفی کردند. سقراط و افلاطون در آثار نیچه به عنوان نوید دهندگان اراده معطوف به قدرتی انحطاط آمیز قلمداد شده اند، اراده معطوف به قدرتی که بر ضد حیات قد برافراشته است و زندگی را به پای حقیقت و معرفت قربانی می کند.

در اراده معطوف به قدرت آمده است که ظهور فلاسفه یونان از سقراط به بعد نشانه ای از انحطاط است. سقراط نمود لحظه ای از ژرفترین تباهی و انحراف تاریخ ارزشها شمرده می شود.(پاره۴۳۰-۴۲۷) افلاطون غرایز و انگیختارها را از گستره دولت شهر زدود و به طور کلی سنتهای روزگار خود و از جمله هنر و زیبایی را از عامل غریزه پاک کرد و از این رهگذر کوشید تا بزرگان جامعه یونان کهن را بفریبد. او با به کارگیری دیالکتیک همه پیش انگاره های اصیل یونانی را نفی نمود و بدین ترتیب با هر چیزی که ماهیت هلنی داشت به ستیز برخاست. بنابراین سقراط منحرف کننده جوانان یونان و افلاطون اولین کسی است که حیات ارزشی یونان کهن را تباه نمود. افلاطون با تکیه بر «خیر کلی» مطلق سوداهای دیرپای یونانی را که اندیشمندان ایونی و ملطی آنها را حفظ کرده بودند به نابودی کشاند. حتی عناد او نسبت به سوفیستها نیز همین انگیزه سرچشمه می گرفت چرا که آنها نیز حامل ارزشهای والای یونانی بودند. (نیچه پس از هایدگر، دریدا و دولوز، ص ۴۸-۴۹ )

سقراط و شاگرد او افلاطون اولین فیلسوفانی هستند که میان معرفت و حقیقت پیوند برقرار کردند و مدعی شدند آنچه از ادراک حسی برای آدمی حاصل می آید، در واقع به عالم محسوس دوکسا مربوط می شود و به طور کلی در عالم معقول آدمی می تواند به حقیقت دسترسی پیدا کند. هنر به طور کلی در عالم محسوس تحقق می یابد و با سایه ها سروکار دارد و افلاطون برای روشن کردن مقصود خود در کتاب دهم جمهوری برای نشان دادن ماهیت هنر در مثالی به سه نوع تخت اشاره می کند. ماهیت تخت که طبیعت اشیا و دست ساز خدایان است؛ تخت دیگری که دست ساز نجار است و تختی که نقاش از روی تخت نجار تصویر می کند. تخت سوم که کار نقاش است سه مرتبه از حقیقت فاصله دارد.

منظور افلاطون در اینجا قیاس کار هنرمندان با فلاسفه است. هنرمندان خود را با اشباح و سایه ها مشغول می دارند و از صورت ناب حقیقت فاصله می گیرند. نیچه این گرایش افلاطون را موجب اصلی قربانی شدن تراژدی در قربانگاه فلسفه دانست و می گوید تاریخ تفکر غرب محل کشاکش فلسفه و هنر بوده است. حقیقت فلسفی راه به جایی جز بن بست نیهیلیسم و انکار حیات نمی برد و تنها با بازآفرینی فرهنگ هنری و به خصوص ساحت تراژیک می توان از دام این نیهیلیسم رها شد.(اندیشه های فلسفی در پایان هزاره دوم، ص ۶۱-۶۳ )

نیچه یکی از راه های برخورد با نیست انگاری را آفرینش هنری می داند. کتاب زایش تراژدی او درباره هنر و هنرمند است. او در این کتاب می گوید هنرمند برخلاف فیلسوف افلاطون باور به زندگانی و کلیه مظاهر آن آری می گوید. در واقع هنرمند شور دیونوسوسی را که آکنده از هستی و حیات است در اثر هنری احیا می کند. او با ایزدان طرب و سرمستی هم آوا می شود و به ما می آموزد که از میل به زندگی و سوائق و انگیختارهای آن نهراسیم. او هنر را والاترین و باارزش ترین وجه اراده معطوف به قدرت می شناسد. یعنی هرچه در عالم وجود دارد به نظر وی وجهی از این اراده است. اصلا در پرتو هنر است که مفهوم اراده معطوف به قدرت قابل فهم می شود.

هایدگر :

هایدگر دوره دوم یعنی هایدگر «وجود و زمان(۱۹۶۲)» و « پایان فلسفه و وظیفه اندیشیدن(۱۹۶۳)» به بحث­های پست­ مدرن در مورد زبان به عنوان نظام تمایزی و تفاوتی از نشانه­ ها که حضورشان در ارتباط با عنصری که حضور ندارد تعیین می­ شود کمک کرده است.

هایدگر در رساله «سرچشمه اثر هنری» (۱۹۵۰) میان اثر هنری به عنوان پدیده ­ای ملموس و نفس هنر

Kunst

قائل به تفکیک است: هنر را می­ توان گوهر و ذات کلیه آثار هنری قلمداد کرد. او در پاسخ به سؤال «چیستی هنر» می­ گوید: هنر را باید گونه ­ای خاص و منحصر به­ فرد از انکشاف و آشکارگی به شمار آورد.

«دازاین» خودگشاینده و برملاکننده هستی به صورتهای گوناگون است. پاره ­ای از این گشایشها متعارف و معمل است؛ اما برخی دیگر غیرمعمول و خارق عادت هستند. برخی از این بازگشایی­ های متعارف را ما به طور روزمره در کارهای گوناگون ملاحظه می­ ;نیم مثل کسی که خوب نی می­زند. اما کنشهای غیرمتعارف نه تنها چیزی را به ­وجود می ­آورند بلکه بالاتر خود فراگرد انکشاف و آشکارگی را هم به ذهن مخاطب می­ آورند.

هایدگر پنج انکشاف غیرمتعارف را برمی­ شمارد:

اول- تشکیل دولت ـ ملت.

دوم- قرب خدایان.

سوم- زندگی خود را فدای دیگران کردن.

چهارم- پرسش اندیشمندی که معلوم می­سازد هستی پرسش­پذیر است.

پنجم- انکشاف هستی در اثرهنری.

هر یک از این موارد به شیوه خاص خود نه تنها چیزی را مکشوف می­ سازند، بلکه فراگرد انکشاف وجود موجود را هم به نمایش می­ گذارند. تمام تلاش هایدگر در این است که این گونه انکشاف ویژه را تحلیل کند و به همین جهت مدعی است که هنر در واقع نفس انکشاف را برملا می­ دارد و این امر از طریق نصب، نشان دادن و تأسیس در اثر هنری

sich-ins-werk-setzen

مورد توجه قرار می­ دهد.

آدورنو و هورکهایمر:

کتاب «دیالکتیک روشنگری» آدورنو و هورکهایمر شاید بیشترین تأثیر را بر متفکران پست مدرن داشته است. موضوع اصلی کتاب دیالکتیک روشنگری این است که هدف اصلی روشنگری آزاد کردن انسان از اختناق سیاسی و بدبختی اقتصادی و مادی بوده است ولی روشنگری خود تبدیل به اسطوره ای شده است که همراه