پاورپوینت کامل اندیشمندی که با ما نیست، مروج بی‌اخلاقی است ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اندیشمندی که با ما نیست، مروج بی‌اخلاقی است ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اندیشمندی که با ما نیست، مروج بی‌اخلاقی است ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اندیشمندی که با ما نیست، مروج بی‌اخلاقی است ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

برخی رسانه‌ها همواره علاقه دارند که همه اندیشمندان به شیوه‌ای صهیونیستی و در خوشبینانه‌ترین وجه موافق جریان مطبوع آن‌ها بیندیشند و غافل از این‌ند که لازمه اندیشمندی «آزادی» است؛ همان شعار زیبا که اتفاقا در عموم این رسانه‌ها بیش از حد لازم مورد استفاده قرار می‌گیرد. این نوشتار برای تذکر چند نکته درباره پرداختن ناقص به اندیشه‌های مارتین هایدگر فیلسوف معاصر آلمانی در رسانه‌ها نوشته شده است؛

برخی رسانه‌ها همواره علاقه دارند که همه اندیشمندان به شیوه‌ای صهیونیستی و در خوشبینانه‌ترین وجه موافق جریان مطبوع آن‌ها بیندیشند و غافل از این‌ند که لازمه اندیشمندی «آزادی» است؛ همان شعار زیبا که اتفاقا در عموم این رسانه‌ها بیش از حد لازم مورد استفاده قرار می‌گیرد. این نوشتار برای تذکر چند نکته درباره پرداختن ناقص به اندیشه‌های مارتین هایدگر فیلسوف معاصر آلمانی در رسانه‌ها نوشته شده است؛

هانا آرنت در یادداشتی که با عنوان «مارتین هایدگر در هشتاد و اند سالگی خویش» نوشته، تاکید کرده که هایدگر میان آنچه “موضوع دانشوری” بود و آنچه “ماده‌ تفکر” است فرق نهاد و کاملا به “موضوع دانشوری” بی‌اعتنا بود. هایدگر ور رفتن با موضوع‌های طرح شده در حوزه فلسفه و نشان دادن اینکه دانشور فلسفه هستیم را بازی بیهوده‌ای می‌دانست و خود تلاش کرد همواره سر و کارش با “ماده تفکر” باشد. بازی‌های بیهوده با موضوعات فلسفه، نه تنها گره‌ای از کار بشر باز نکرده بلکه هر چه بیشتر آدمی را به بحران‌های‌های معرفتی و اخلاقی و اجتماعی گرفتار ساخته است؛ موضوعاتی که نه تنها مواد کار رسانه‌ای نیستند بلکه بنا بر اعتقاد فیلسوف آلمانی حتی جزء مجموعه مواد دانشگاهی هم نمی‌گنجند؛ اینها صرفا به علایق مرد متفکر مربوطند.

چندی پیش سایت بی‌بی‌سی فارسی مطلبی را به بهانه انتشار یادداشت‌های هایدگر با عنوان «دفترهای سیاه» منتشر کرد و تلاش کرد القاء کند که انتشار این اثر اثبات می‌کند که هایدگر یک نژادپرست ضد‌یهود و در خوشبینانه‌ترین حالت یک انسان سیاسی است که اندیشه فلسفی او تا حد زیادی تحت تاثیر علایق سیاسی‌اش بوده است. به نظر می‌رسد جای اثبات یا رد چنین داعیه‌هایی به هیچ وجه در رسانه‌ها نیست، زیرا مناقشات بسیاری در فضاهای آکادمیک توسط استادان بزرگ تاریخ اندیشه و فلسفه و هایدگرشناسان جهانی در این خصوص درگرفته اما هنوز هم مناقشه بر سر مسئله سیاسی هایدگر به نتیجه محصلی نرسیده و به نظر نمی‌رسد به نتیجه‌ای هم برسد. از سوی دیگر در نگارش و خوانش مطالب باید مراقب بود تا ضرورت ایدئولوژیک کار رسانه‌ای و یک نوشتار ژورنالیستی خدشه‌ای به اندیشه‌های بزرگ یک اندیشمند جهانی وارد نکند و از سوی دیگر این موضوع را باید مد نظر داشت که دغدغه هایدگر از ورود به عرصه سیاست و اجتماع و پذیرفتن ریاست دانشگاه در زمان تسلط حزب نازی، نه تنها دغدغه‌ای سیاسی و نژادپرستانه نبوده بلکه فلسفه او نشان می‌دهد که بانی چنین اندیشه‌ای به لحاظ هستی‌شناسانه نمی‌تواند انسان‌ها را گروه‌بندی نژادی کند و عده‌ای را بر عده دیگر برتری نژادی دهد.

اساسا جایگاه مارتین هایدگر به عنوان یک اندیشمند اجتماعی یا سیاسی همواره غیرروشن بوده و همین عدم روشنی مناقشات بسیاری درباره این وجه از زندگی او ایجاد کرده است. خود او در اثر اصلی‌اش یعنی هستی و زمان (۱۹۲۷ /

Being and Time

) کمتر علاقه‌ای به اخلاق، علوم اجتماعی و سیاست نشان داد و چندی بعد، پیشنهاد نوشتن رساله‌ای در باب اخلاق را ناشی از بدفهمی بنیادی اندیشه‌اش شمرد و رد کرد.

این اندیشمند آلمانی در تمام طول زندگی فکری‌اش دلبستگی و بذل توجه تام خود را به مسئله‌ هستی معطوف کرد و معتقد بود بررسی اخلاق، سیاست، جامعه‌شناسی و دیگر رشته‌های علوم انسانی باید به تبع و در نتیجه متاخر از بررسی رابطه‌ آدمی با هستی مورد بررسی قرار گیرد. زیرا از نظر هایدگر تا نسبت اصیل آدمی با هستی او در جهان شناخته نشود – که هایدگر اعتقاد داشت این نسبت در طول تاریخ تفکر شناخته نشده است – سخن گفتن از اخلاق و سیاست بی‌بنیاد و نامطلوب خواهد بود. از نظر هایدگر داشتن اخلاق، سیاست، هنر و دیگر شئونات فرهنگی خاص برای آدمیان، مستلزم و مسبوق است به داشتن نوع خاصی از هستی‌شناسی که بنیاد آن اخلاق، سیاست، هنر و… قرار می‌گیرد وی سخت اعتقاد داشت که اخلاق و سیاست باید به طور بنیادی‌تر، یعنی با بررسی مسئله‌ هستی مورد بازبینی قرار گرفته شود. بدین ترتیب او خود را به بررسی همین مسئله بنیادین و روشن ساختن نسبت ما با آن مشغول کرد، مسئله و بنیادی که غرب و متافیزیک به طور فزاینده از آن غفلت کرده‌اند.

بنا بر گفته هایدگر تاریخ غرب و متافیزیک، تاریخ فراموش شدن هستی است و این فراموشی با نیست‌انگاری صریح تکنولوژیک و حکومت‌های تمامیت‌خواه و جنگ‌های جهانی دوره معاصر به کمال و تمامیت رسید. از نظر او اندیشه فلسفی یا متافیزیک، تنها یک نوع از انواع مختلف تفکر بوده که به جهت رویگردانی آدمیان از «پرسش هستی» (

question of Being

) در دوره کلاسیک یونان، بر دیگر انواع تفکر توفق یافت و کم‌کم به عنوان تنها نوع اندیشه‌ورزی قلمداد شد. فلسفه از نظر هایدگر نوع غربی اندیشه‌ورزی است و از این رو او متافیزیک را مرادف با غرب می‌دانست. بنا بر اعتقاد او، می‌توان یا حتی باید میان فلسفه به عنوان یکی از انواع تفکر و خود تفکر تفاوت قائل شد. هایدگر می‌گوید: «این امر که کسی به فلسفه علاقه نشان دهد، گواهی بر آمادگی برای تفکر نیست؛ … پرداختن به فلسفه ممکن است حتی به سرسختانه‌ترین شکل، این توهم را برایمان ایجاد کند که ما فکر می‌کنیم؛ زیرا در این حین مدام در حال «فلسفه‌ورزی» – تاکید از خود هایدگر است – هستیم».(معنای تفکر چیست – ۱۳ و ۱۴)

اما هایدگر صرفا بر وجه منفی دوره کنونی یعنی نیست‌انگاری دست نگذاشت، وی معتقد بود که دورانی که ما در آن به سر می‌بریم، به جهت اینکه تفکر غربی مدرن در آن به تمامیت رسیده و بخش اعظم امکانات مدرنیته یعنی علم و تکنولوژی فعلیت یافته است، می‌تواند راهی باشد برای اندیشیدن به نوع تازه‌ای از امکانات هستی بشری که تاکنون نااندیشیده مانده‌اند. آنچه که هایدگر برای رسیدن به چنین راهی بر آن اهتمام کرد، بازاندیشی، واسازی و به قول خودش تخریب متافیزیک یا غرب برای بازنمودن امکانات جدیدی بود که همواره در تاریخ غرب پنهان ماندند. او قصد داشت امکانات منطوی در تاریخ اندیشه را بیرون بکشد و شیوه‌ای نویی در اندیشه به هستی را پیش بکشد؛ همه انتقادات و عقایدی که هایدگر در ضمن فلسفه‌ورزی‌اش درباره قوم یا ایدئولوژی خاصی مطرح می‌کند، در بستر این واسازی اندیشه‌گرانه رخ می‌دهد نه برای اینکه عقایدی نژادپرستانه یا غیرانسانی را که اتفاقا محصول همان نوع خاص اندیشه‌ورزی یا دانوری مالوف تاریخ متافیزک و غرب است، بسط دهد. نقد هایدگر از غرب با تاثیری که او از نیچه گرفته، نقدی بنیادین و از درون است و غفلت از بنیادهای اندیشه هایدگر ممکن است خواننده و مخاطب امروزی را به این ایده سطحی راهبر شود که منظور او از نقدها و اعتراضاتش به شیوه خاص بودن انسان کنونی در بطن قومیت و تاریخش، نوعی نگاه نژادی، سیاسی و اخلاقی است. هایدگر تلاش داشت با بنیان اخلاق و سیاست پذیرفته شده در بیفتد و طرحی نو برای بنیان جدیدی از اخلاق و سیاست در اندازد. از این نظر او راهی نداشت تا آنچه ت قومیت غربی در تاریخ خودش به آن تمسک جسته به رویارویی و واسازی کشد و سخن از امور انضمانی تاریخی در چنین پرداختی گاه ضروری می‌نماید.

اینکه هایدگر را نژادپرستی بدانیم که فعالیت فکری او در راستای سیاست حزب نازی رقم خورده از نظر فلسفی به همان اندازه بی‌وجه است که بگوییم نیچه یک انسان ضدخدا و ضدمسیح است که تنها هدف او در افتادن با آموزه الوهیت و ایمان‌محوری در زندگی انسانی است. نیچه هم مانند هایدگر راهی نداشت که نقد بنیادین خود از فرهنگ غرب و اندیشه مدرن را در شیوه‌ای انضمامی‌ و قابل فهم با نقد از افلاطون‌گرایی از سویی و نوع خاص مسیحیت‌گرایی تاریخی این فرهنگ مطرح کند. اونامونو عارف اسپانیانی و نویسنده «درد جاودانگی» در خصوص شخصیت‌هایی مانند آنچه از نیچه سراغ داریم به درستی می‌گوید «ملحدان راستین، دیوانه وار عاشق خدایند» اما این معنا باید در سطحی فراتر از آنچه رسانه‌ها مایلند به آن دامن زنند فهم شود. البته معقول نیست که از این قیاس نیچه و هایدگر نتیجه گرفت که «هایدگر، دیوانه‌وار عاشق یهودیت است» که در قیاس و مثال مناقشه نیست.

آنچه که در هایدگر اهمیت دارد و رسانه‌ها کمتر می‌توانند به آن بپردازند، زیرا این مهم در جهان عقل‌گریز ما جذابیت رسانه‌ای چندانی ندارد، موضوعی است که هانا آرنت در ادامه مقال