پاورپوینت کامل «چگونه یک جامعه دچار تزلزل اخلاقی می‌شود؟» ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «چگونه یک جامعه دچار تزلزل اخلاقی می‌شود؟» ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «چگونه یک جامعه دچار تزلزل اخلاقی می‌شود؟» ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «چگونه یک جامعه دچار تزلزل اخلاقی می‌شود؟» ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

ناصر فکوهی، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه در یادداشتی اختصاصی برای شفقنا زندگی درباره دلایل گسترش برخی ناهنجاری‌ها و آسیب‌های اخلاقی و اجتماعی خصوصا دروغ در جامعه‌یی مانند ایران آورده است: اگر از یک آسیب مثل «دروغ» صحبت می‌کنیم، آیا تنها با گسترش آن روبه‌رو هستیم یا با رشد مجموعه‌یی از آسیب‌ها، زیرا این امر پاسخ ما را متفاوت خواهد کرد. مثال می‌زنم وقتی بیماری به پزشکی مراجعه می‌کند و از دردی گلایه، پزشک او را معاینه می‌کند و پرسش‌هایی از او می‌کند تا ببیند آیا این درد با دردهای دیگری هم همراه است یا نه. بیمار ممکن است آنقدر از یک درد رنج ببرد که دردهای دیگر را از یاد ببرد، اما این برعهده پزشک است که معاینه دردهای دیگر را کشف کند.

آلود ‌گی اصول اخلاقی به مادیات

ناصر فکوهی، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه در یادداشتی اختصاصی برای شفقنا زندگی درباره دلایل گسترش برخی ناهنجاری‌ها و آسیب‌های اخلاقی و اجتماعی خصوصا دروغ در جامعه‌یی مانند ایران آورده است: اگر از یک آسیب مثل «دروغ» صحبت می‌کنیم، آیا تنها با گسترش آن روبه‌رو هستیم یا با رشد مجموعه‌یی از آسیب‌ها، زیرا این امر پاسخ ما را متفاوت خواهد کرد. مثال می‌زنم وقتی بیماری به پزشکی مراجعه می‌کند و از دردی گلایه، پزشک او را معاینه می‌کند و پرسش‌هایی از او می‌کند تا ببیند آیا این درد با دردهای دیگری هم همراه است یا نه. بیمار ممکن است آنقدر از یک درد رنج ببرد که دردهای دیگر را از یاد ببرد، اما این برعهده پزشک است که معاینه دردهای دیگر را کشف کند. در این حال بنا بر دردها و آسیب‌هایی که پزشک پیدا می‌کند، تشخیص او متفاوت خواهد بود و ممکن است به بیماری‌های بسیار متفاوتی مشکوک شود و مسیر آسیب‌شناسی خود را در این یا آن جهت سوق دهد. حال این سوال مطرح می‌شود که آیا جامعه ما صرفا از دروغ به مثابه آسیب رنج می‌برد؟ یا آسیب‌های زیاد و متفاوت دیگری نیز دارد؟ در این صورت آیا دروغ مهم‌ترین و اصلی‌ترین آسیب است یا باید ریشه‌های آن را در آسیب‌های دیگری جست‌وجو کرد.

اینکه جامعه ما، جامعه‌یی پایبند اخلاق و دین است که ان‌شاءالله این‌طور باشد، بی‌شک باید می‌توانست و بتواند تا حدی از گسترش آسیبی مثل دروغ گفتن جلوگیری ولو به صورت نسبی بکند و اینکه نکرده یا نمی‌کند، پس بنابراین باید بیشتر تامل کرد. مساله به نظر من در «دروغ» نیست. از لحاظ اجتماعی، «راستگویی» و «دروغگویی» مفاهیمی در بسیاری موارد کمابیش نسبی هستند که می‌توانند البته به موقعیت‌های مطلق برسند. باز هم مثال بزنم، می‌توان گونه‌یی از روایت واقعیت را، عین واقعیت ندانست، اما ما در عرف خود آن را دروغ نمی‌دانیم یا همواره شنیده‌ایم که چیزی به نام «دروغ مصلحت آمیز» وجود داشته است. اینها حوزه‌هایی هستند که من از آنها به مثابه گستره‌های شناختی تعریف و تبیین دروغ و واقعیت صحبت می‌کنم. بگذریم که اصولا افراد مختلف واقعیت‌ها و عدم واقعیت‌ها را به یک صورت نمی‌بینند و بنابراین کاملا بدیهی است که فردی ممکن است چیزی را که خود واقعیت می‌پندارد ولی دیگری باوری به آن ندارد بیان کند، یعنی دروغ بگوید، اما خود متوجه این کار نباشد.

سقوط اخلاقی در یک جامعه مصرف‌گرای سودجو و سوداگر طبیعی است

مشکل زمانی است که ما از موقعیت‌های مطلق صحبت کنیم، یعنی زمانی که یک کنشگر، با عزم و کاملا آگاهانه کنشگر دیگری را به قصد سودجویی فریب بدهد و دروغ بگوید. این وضعیت بی‌شک یک موقعیت آسیب‌زا است و تجربه و مشاهدات و تحقیقات انجام شده همگی گویای آن هستند که این امر در جامعه ما رو به گسترش است. اما به نظر من ریشه این امر را باید در مجموعه‌یی از آسیب‌ها دانست که مهم‌ترینشان، فروپاشی اخلاقی ناشی از تغییر موقعیت معیشتی جامعه ما یعنی تغییر ریشه‌یی جامعه ما از یک جامعه کشاورز و زحمتکش مبتنی بر اخلاق کارسخت زراعی و سپس صنعتی، به یک جامعه مصرف‌کننده و ثروتمند که صرفا بر درآمدهای زیر زمینی خود (نفت) یا درآمدهای سوداگرانه خود (معاملات پولی و بانکی و سود جویی‌های تجاری) تکیه زده، دانست. یک جامعه کشاورز یا صنعتی که معیشت خود را از سازوکارهای سالم تامین می‌کند، نمی‌تواند تا بدین حد دچار سقوط اخلاقی شود؛ در حالی که این امر در یک جامعه مصرف‌گرای سودجو و سوداگر طبیعی‌ترین چیزی است که می‌تواند اتفاق بیفتد.

دین و عرف می‌توانند یک جامعه را از فروپاشی اخلاقی نجات دهند

البته همانطور که گفتم در اینجا دین و عرف می‌توانستند و هنوز هم می‌توانند به کمک ما بیایند تا از این فروپاشی بیرون بیاییم یا دست‌کم سرعت آن را کاهش دهیم. همان‌طور که به نظر من عقلانی شدن اقتصاد و اخلاق مدنی، قانونیت و شهروندی و آزادی و دموکراسی و باز شدن فضا و کنار گذاشتن افراد بی‌مسوولیت و بی‌فرهنگ و سپردن کارها به افراد دارای مهارت و دلسوز و توانا، می‌توانند چنین کمکی را به ما بکنند. در اینجا یک اراده قدرتمند مورد نیاز است تا ما را از درغلتیدن بیشتر در این سراشیبی نجات دهد. سرابی در پیش روی ما است و آن اینکه درآمدهای هر چه بیشتری را با انجام کار هر‌چه کمتری به دست بیاوریم، چیزی شبیه کشورهای جنوب خلیج فارس که بیشتر به سوپر‌مارکت‌های بزرگ شباهت دارند تا به کشور در معنای مدرن آن، ما باید در برابر این وسوسه مقاومت و تلاش کنیم از منابع عظیمی که در نظام دینی، عرفی، ملی، سیاسی و پیشینه تمدنی بزرگمان داریم، استفاده کنیم که این گرایش‌ها را از خود دور کرده و اخلاق را احیا کنیم. تنها بدین صورت است که می‌توانیم امیدوار باشیم که با بازیافتن اخلاق آسیب‌های ناشی از نابودی آن همچون دروغ نیز کاهش یابند.

استفاده حداقل از ابزارهای آمرانه و به حداکثر رساندن مسوولیت‌پذیری داوطلبانه افراد؛ مهم‌ترین راه درونی کردن اخلاق

هر فردی که پیرو یک دین است و باید او را مومن نامید، یا واقعا ایمان دارد یا به این امر تظاهر می‌کند. مشکل در شرایطی پیش می‌آید که «مومن» بودن با مزایای مادی همراه باشد و «نامومن» بودن با سختگیری‌های مبالغه آمیز مجازات شود، در آنجا است که دیگر نمی‌توان نه به ایمان کسی چندان مطمئن بود و نه به بی‌ایمانی‌اش. زیرا ایمانش ممکن است ناشی از تمایلش به سودجویی باشد و بی‌ایمانی‌اش صرفا یک واکنش در برابر کسانی که می‌خواهد خود را از آنها متمایز کند. بنابراین فکر می‌کنم، مهم‌ترین قدمی که می‌توان و باید برای گسترش اخلاق چه مدنی و چه دینی در یک جامعه برداشت آن است که استفاده از ابزارهای آمرانه را به حداقل رساند و مسوولیت‌پذیری داوطلبانه افراد را به حداکثر. در این حال، افرادی که مومن هستند یا نیستند، دست‌کم خودشان به درستی متوجه این موضوع هستند و دیگران نیز همین‌طور. برای مثال نگاه کنید به برخی از نظام‌های سنتی ما، مثلا بازار؛ در بازار اصل بر اعتماد بود زیرا کمتر ممکن بود بازرگانی نام و اعتبار خود را با دروغ گفتن به خطر بیندازد و اکثر آنها شدیدا اعتقاد داشتند که با این کار هم ایمان خود را زیر پا لگدمال کرده‌اند و هم اعتبار کاری شان را وبه عبارت دیگر هم دنیای خودشان را باخته‌اند و هم آخرتشان را.

زمانی که زور و آمریت، معیار می‌شود خودنمایی و تزویر جای واقعیت ایمان را می‌گیرد

در اینجا آمریتی در کار نبود. اما زمانی که مساله زور و آمریت معیار می‌شود، بلافاصله تظاهر و خودنمایی و تزویر جای واقعیت ایمان را می‌گیرند و اینجاست که خواسته و ناخواسته ما با زیر پاگذاشتن کمابیش روشن اصول و پایه‌های اعتقادی و عرفی روبه‌رو می‌شویم. در چنین حالتی، تنها قانون است که شاید بتواند کاری بکند، اما در هیچ پهنه‌یی از عالم نمی‌توان شاهد آن بود که قانون بدون اخلاق مدنی یا دینی بتواند به تنهایی بار سالم بودن جامعه را بر دوش بکشد. از این رو باید شرایطی را فراهم کرد که افراد به صورتی واقعی اخلاق را در خود درونی کنند و نه از طریق ابزارهای ریا و تظاهر. در جامعه ما متاسفانه ریاکاری و تظاهر به داشتن ایمان، به امری بسیار رایج بدل شده است و این بیش و پیش از هر چیز به نظام‌های دینی و عرفی ضربه می‌زند.

دروغگویی بیشتر معلول است تا علت

در حالی که ما نیاز بسیار بالایی به این نظام‌ها داریم و هرگز نمی‌توانیم جامعه را صرفا بر اساس قوانین و مجازات‌ها مدیریت کنیم و به‌ویژه که بسیاری از این ناهنجاری‌ها را نمی‌توان جرم به حساب آورد و مجازات کرد، اما زمینه را برای جرایم آماده می‌کنند. بنابراین باز هم تکرار می‌کنم، دروغگویی را باید بیشتر معلول دانست تا علت. علت اصلی سست شدن پایه‌های اعتقادی است که دلیل آن نیز تجربه واقعی زندگی و سازوکارهای آن است. در جامعه‌یی که قبح دزدی، غارت، اختلاس، حیف و میل اموال