پاورپوینت کامل حکیم فردوسی و شاکله خردورزانه شعرش ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حکیم فردوسی و شاکله خردورزانه شعرش ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حکیم فردوسی و شاکله خردورزانه شعرش ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حکیم فردوسی و شاکله خردورزانه شعرش ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

همه می‌دانیم که ایران همیشه و در هر شرایطی کان و کانون شعر و فرهنگ و ادب و هنر بوده است. شعر به شکل ویژه و ممتازی در همه ادوار تاریخ در میان مردم ـ از هر طبقه و صنف و گروهی ـ نفوذ و گستردگی داشته است. تعداد بسیار بسیار زیادی از ضرب‌المثل‌‌ها، زبان زدها، متل‌‌ها، بازی‌های بچه‌گانه، واسونک‌‌ها و شادیانه‌‌ها، سوکْسُرودها و … منظوم، موزون و مقفّی هستند و یا اینکه دست کم آهنگ و ریتم شاعرانه‌ای دارند. مراجعه‌ای کوتاه و زودگذر به مجموعه ارزشمند «امثال و حکم» اثر ماندگار علامه علی‌اکبر دهخدا و نیز مجموعه‌های مربوط به فرهنگ عامه این ادعا را ثابت می‌کند.

همه می‌دانیم که ایران همیشه و در هر شرایطی کان و کانون شعر و فرهنگ و ادب و هنر بوده است. شعر به شکل ویژه و ممتازی در همه ادوار تاریخ در میان مردم ـ از هر طبقه و صنف و گروهی ـ نفوذ و گستردگی داشته است. تعداد بسیار بسیار زیادی از ضرب‌المثل‌‌ها، زبان زدها، متل‌‌ها، بازی‌های بچه‌گانه، واسونک‌‌ها و شادیانه‌‌ها، سوکْسُرودها و … منظوم، موزون و مقفّی هستند و یا اینکه دست کم آهنگ و ریتم شاعرانه‌ای دارند. مراجعه‌ای کوتاه و زودگذر به مجموعه ارزشمند «امثال و حکم» اثر ماندگار علامه علی‌اکبر دهخدا و نیز مجموعه‌های مربوط به فرهنگ عامه این ادعا را ثابت می‌کند.

ما ایرانیان به طور جبلّی و فطری شعرگرای و شعردوست هستیم. لالایی‌هایی که برای خواباندن بچه‌‌ها در گهواره خوانده می‌شود شعرند ـ آن هم شعرهایی که می‌توان با افاعیل عروضی مطابقشان داد ـ بازی‌های کودکان نوعاً منظوم‌اند یا عبارات موزون و مقفّی دارند. و این سیر فرهنگی در زندگی ایرانیان ادامه دارد تا آن‌گاه که مرگ فرا می‌رسد و می‌بینیم سوگ سروده‌‌ها و رثائیه‌‌ها باز با زبان شعر خود را نشان می‌دهند و حتی بر سنگ مزار هم نقش می‌بندند.زندگی ایرانیان از میلاد تا وفات به نوعی آمیخته با شعر و شاعری است آن‌هم شعر و شاعری مبتنی بر خداباوری، خوش‌اخلاقی و خردورزی.

شعر در ایران یک پدیده فرهنگی ـ هنری فردی و خصوصی نیست. همیشه شعر از بطن و متن جامعه برمی‌خاسته و شاعر یکی از آحاد ممتاز و مُتَشَخّصِ جامعه بوده که احساسات قلبی و ماحَصَل اندیشه و ذوق و عاطفه و دانایی خود را به زبان شعر برای مردم بیان کرده است. از ظهور اولین بارقه‌های شعر پارسی مثلاً از آدم‌الشعراء رودکی سمرقندی (ابوعبدالله جعفربن محمدبن حکیم‌بن‌ عبدالرحمن‌بن آدم شاعر متولد در اواسط قرن سوم هجری) تا آخرین شاعرانی که اینک خوشبختانه به طور فیزیکی هم زنده‌اند مثلاً شاعران متعهد انقلاب و جنگ تحمیلی همیشه شعر را در کنار مردم و با مردم و در میان مردم و برای مردم دیده‌ایم. نصایح، نکات حکمی، درس‌های اخلاقی، مواعظ، اندرزها، انتقادها و رهنمودهایی که در شعر بسیاری از شاعران ایران می‌بینیم هم منبعث از حسّ مردم‌دوستی و جامعه‌گرایی آن‌هاست. اشعار حماسی که ویژگی ممتاز و مهم شعر پارسی در اوایل تکوین و تطور زبان دری است همه جا با عزت نفس، تفوّق‌طلبی عادلانه، خردورزی،‌دانش‌گرایی، صبر و مقاومت، فروتنی، بخشش و بخشایش در هنگام ثروت و مقام است و هم بدون تردید بین‌المللی‌ترین و تأثیرگذارترین متن حماسی منظوم ایران یعنی شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی که رحمت و بخشایش خداوند به روان پاک او باد و بهشت مینوی جایگاه ابدی‌اش همه‌جا مُبشّر یکتاپرستی، دین‌باوری، همکاری، لزوم ایجاد نظم اجتماعی، قانون‌مداری، عدالت‌گستری و خوبی‌‌ها و پاکی‌‌ها و نیکویی‌های دیگر و دیگر است.

فردوسی، که مَثَل اعلای شاعران مسلمان متعهد ایران زمین است. شاهنامه سترگ خود را با این بیت ماندگار می‌آغازد:‌

به نام خداوند جان و خرد

کزین برتر اندیشه برنگذرد

او ـ این شاعر یکتاپرست دین‌باور مردم دوست ـ خدای یگانه را می‌ستاید و او را به دادن جان و خرد به همراه آن شکر می‌گزارد. او می‌داند که هر ذی‌حیاتی طبعاً جان دارد، اما تفاوت انسان با جانداران دیگر «خرد» اوست، اندیشه او و دانایی او. جهان بینی فردوسی مانند بسیاری شاعران پیش و پس از خود همواره جهان‌بینی توحیدی بوده. معتقد به توحید خداوند، برهان نظم، برهان حدوث، خرد فردی، خرد جمعی و خرد مدنی است. او انسان بی‌خرد را غیرانسان می‌داند و خرد را با خداباوری کاملاً در هم آمیخته:

ز دانش نخستین به یزدان گرای

کجا هست و باشد همیشه به جای

بدو بگروی، کام دل یافتی

رسیدی به جایی که بشتافتی

برهان نظم را بدین‌گونه استادانه مطرح می‌فرماید:

از او گشت پیدا زمین و زمان

پِی مور برهستی او نشان

زگردنده خورشید تا تیره خاک

همه گوهران آتش و آب پاک

ز هستیّ یزدان گواهی دهند

روان تو را آشنایی دهند

که بی‌تردید شاعر بزرگ مسلمان ما در هنگام سرایش این توحیدیّه و تحمیدیّه ارجمند، به آیا مبارکه «قُل اَنظرو ماذا فی‌السّموات و الارض» (یونس ۱۰۱)، و «سَنُریهم آیاتِنا فی الافاق و فی اَنْفُسهِمِ حَتّی یَتَبَیَّن لَهُم أنه الْحق» (فُصِّلَت ـ ۵۳) نظر داشته است. این همه تأکید و تکرار روی وجود تردیدناپذیر خداوند قادر متعال و یگانگی او مطمئناً برای بهسازی جامعه و رساندن آن به مرحله صلاح و فلاح است. اگر جامعه در محطّ نظر فردوسی نبود،‌خداوند،‌ باورهای دینی، اعتقادات قلبی مذهبی همه و همه امری خصوصی بود ولی فردوسی هم همانند شاعران دیگر ایرانی هرگز فقط به «خود» تنها نمی‌اندیشد. او می‌خواهد جامعه خداباور باشد، یگانه‌پرست باشد، خردوَرز باشد. درستکار باشد، قانون‌شناس باشد و عدالت‌گرای باشد و از اینکه کوچک‌ترین شکّی در اذهان جامعه نسبت به اعتقاد اصولی توحید وارد شود، بیزار است و شکاکّان پرگوی متفلسف را می‌نکوهد و از آنها می‌خواهد که جامعه را از سوق دادن به هر شکل از بی‌خدایی و خودبینی که نوعی پلید از شرک و چندخدایی است آزاد گذاشته و آنها را به کژراهه و بی‌راهه نکشانند:

آیا فلسفه‌دان بسیار گوی

نپویم به راهی که گویی بپوی

سخن هیچ بهتر ز توحید نیست

به ناگفتن و گفتن ایزد یکیست

می‌فرماید:«أفی الله شَکُّ فاطر السموات و الارض…» (ابراهیم ۱۰) و احتمالاً آرا و افکار ابوحیّان توحیدی را مورد سرزنش قرار می‌دهد. فردوسی از روستای باژ ناحیت طابران خراسان برخاست. دهقان و دهقان‌زاده بود. در روستای خود با آب وگندم و پاکی و مردم بزرگ شده بود. به مردم می‌اندیشید و به مردم گرایش داشت و برای مردم سرود و بی‌راه نیست اگر بگویم «شاهنامه» او «مردم‌نامه» است و نامگذاری آن به شاهنامه علل و عوامل دیگری داشته که فعلاً جای طرح آنها در این مقاله نیست.

فردوسی طی ۳۰ یا ۳۵ سالی که به طور جدی مشغول سرایش شاهنامه بود، مرتباً با مردم و افراد و اجتماع در ارتباط بود. آنها داستان‌‌ها و مطالب اساطیری متنوع و متعددی را که در حافظه داشتند یا احیاناً به طور مکتوب صاحب بودند، به او می‌دادند و به نظر می‌رسد که در مکان‌هایی عمومی از نوع قهوه‌خانه‌های بعدی حضور می‌یافته و قسمت‌هایی از سروده‌های خود را برای اطرافیان می‌خوانده. همچنان که تا این زمان نیز فردوسی مردمی‌ترین شاعر و شاهنامه مردمی‌ترین کتاب این ملت است. هنوز شاهنامه در قهوه‌خانه‌‌ها و در میان روستاها و عشایر خوانده می‌شود و هنوز نام‌های رستم و سهراب و