پاورپوینت کامل فرهنگ قومی و همبستگی ملی ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرهنگ قومی و همبستگی ملی ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرهنگ قومی و همبستگی ملی ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرهنگ قومی و همبستگی ملی ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

توضیح دبا: بحث دربار هویت ملی و اقوام ایرانی به جهات عدیده واجد اهمیت مخصوص است. از محققان و صاحب نظران تقاضا می شود در این زمینه به بحث و تحقیق بپردازد و مقالات خود را برای انتشار در این صفحه ارسال فرمایید. امیدواریم نوشت حاضر انگیزه ای برای دیگر محققان برای اظهار نظر تلقی گردد.

توضیح دبا: بحث دربار هویت ملی و اقوام ایرانی به جهات عدیده واجد اهمیت مخصوص است. از محققان و صاحب نظران تقاضا می شود در این زمینه به بحث و تحقیق بپردازد و مقالات خود را برای انتشار در این صفحه ارسال فرمایید. امیدواریم نوشت حاضر انگیزه ای برای دیگر محققان برای اظهار نظر تلقی گردد.

***

ایران سرزمینی است در برگیرند گروه‌های قومی، زبانی و دینی گوناگون. هر یک از این گروه‌ها، به ویژه گروه‌های قومی غیرایرانی مهاجر ترک (غیر ترک‌زبانان آذربایجان)، ترکمن و عرب فرهنگ و زبان ویژ جامع خود را دارند، که جدا از فرهنگ و زبان قوم‌های ایرانی کرد، لر، بلوچ و مانند آنها بوده است. فرهنگ‌های این اقوام ایرانی و غیرایرانی با هم گونه‌گونی به سبب همزیستی تاریخی ـ اجتماعی طولانی در سرزمین ایران در برخی وجوه، قرابت‌ها و اشتراکاتی دارند که آنها را به یکدیگر نزدیک می‌کند و میان مردم آنها یک همبستگی فرهنگی و یک باور و آرمان جمعی پدید می‌آورد. این همبستگی فرهنگی تنیده با تار و پود باورها و ارمان‌های جمعی، فرهنگ ملی یا وحدت ملی ایرانیان را در پهن جغرافیای سیاسی سرزمین ایران جلوه‌گر می‌سازد و قوم‌های متشکل ملت ایران را به هم می‌پیوندد و وحدت ملی را به مفهوم فرهنگی آن پدید می‌آورد.

مشترکات فرهنگی در میان فرهنگ‌های قومی در جغرافیای سیاسی سرزمین ایران فرهنگ ملی ایرانی را شکل می‌دهد و مجموعه‌ای از عناصر فرهنگی و مشترکات فرهنگی و دینی ـ مذهبی میان فرهنگ ملی ایران و فرهنگ‌های ملی سرزمین‌های دیگر اسلامی، تمدن اسلامی را در جهان پدید می‌آورد که سهم فرهنگ ایران در ساختن و تعمق بخشیدن به تمدن اسلامی بسیار برجسته و از ارکان اصلی و شکوه‌مند تمدن اسلامی و گسترش آن در جهان است.

یکی از شاخصه‌های برجسته و اصلی فرهنگ‌های قومی ایران، زبان مادری اقوامی است که در ایران زندگی می‌کنند. هیچ زبانی، حتی زبان فارسی، زبان رسمی ملت ایران، نمی‌تواند نقش زبان مادری را در تفهیم و تفاهم و تعاطی اندیشه و احساس برای مردم یک قوم ایفا کند و آنها را در هویت‌سازی قومی و تداوم منش و خصایل فرهنگی کمک کند و ارزش‌های فرهنگی و میراث ادبی نیاکان آنها را نسل اندر نسل انتقال دهد. زبان از سویی پیوند مستقیم با اندیشه و ذهنیت، و از سوی دیگر با فرهنگ آن قوم دارد و ویژگی‌های اندیشه و فرهنگ مردم را باز می تاباند.

برای فرهنگ‌زدایی از یک ملت، ملتی که هویت ملی او آمیزه‌ای است از مجموعه پاره‌فرهنگ‌های قومی، کافی است که پیش از هر چیز به نظر رولان برتون زبان مادری برآمده از فرهنگ‌های قومی را که وجه تمایزدهند مردم گروه‌های قومی است، از میانه بردارند. همو می‌نویسد: در گذشته به شیو «زبان‌کشی» افراد یک قوم را ناگزیر از آموختن زبانی به جز زبان مادری خود، به ویژه زبان رسمی کشور می‌کردند و به این طریق با بهره‌گیری از روش‌های سرکوبگرانه سیاست توسع فرهنگی را پیاده می‌کردند. ادوارد ساپیر (۱۸۸۴-۱۹۳۹) می‌نویسد: افراد بشر عمیقاً تحت تأثیر زبانی هستند که در جامعهبه عنوان ابزار ارتباطی به کار می‌برند … جهانی که در نظر انسان واقعی جلوه می‌کند، تا حد زیادی به گونه‌ای ناآگاهانه بر پای عادات زبانی بنا شده است … جهان‌هایی که جوامع مختلف در آنها زندگی می‌کنند، جهان‌هایی متمایز از یکدیگر هستند و نه جهانی واحد که به آن برچسب‌های گوناگون زده‌اند.

مردم به زبانی که در جامعه و فرهنگ خود آموخته و با آن بالیده و رشد کرده‌اند و با یکدیگر ارتباط فرهنگی برقرار کرده و می‌کنند، تعصب می‌ورزند و آن را از گهواره تا گور در خود زنده و پویا نگه می‌دارند و هیچ زبانی را به جای‌گزینی زبان مادری خود نمی‌توانند بپذیرند. بنابراین با حرمت نهادن و اعتبار بخشیدن به زبان‌ها و گویش‌های رایج در میان گروه‌های قومی ـ زبانی می‌توان اهمیت و نقش زبان فارسی را به سان زبان میانجی و زبان رسمی علمی ـ فرهنگی و سیاسی میان هم اقوام و مردم ایران و به قصد ایجاد همبستگی ملی میان آنها تفهیم کرد.

وحدت در یک یا چند عامل مانند زبان، دین، مذهب، برخی الگوهای رفتاری و آئینی ـ عقیدتی، و داشتن تاریخ و سرزمین و مرزهای مشترک فرهنگی در شکل دادن همبستگی و هویت ملی بسیار کارساز است. جلال ستاری در حالی که این عامل‌ها را در تحکیم وحدت ملی مؤثر می‌داند، ولیکن آنها را ناکافی و نیازمند عامل مکمل دیگری می‌داند. به نظر او آنچه مردم ایران را «که از اقوام مختلف با عادات و اخلاق و خوراک و پوشاکی نه یکسان فراهم آمده‌اند و آداب و رسوم بومی گوناگون دارند و به چند زبان مادری سخن می‌گویند» به صورت ملتی واحد و یکپارچه درآورده است و «پایه‌های وحدت ملی یا هویت واحد فرهنگی را بنیان نهاده است»، به جز زبان ملی فارسی و اشتراک در یک تاریخ عمومی و ایمان به دینی با مذاهبی چند، ولیکن در اصل یگانه، همانا اشتراک آنها در «اساطیر دینی و دنیوی و رمزهای زنده» و پویای همگانی است. این گنجین همگانی نهفته در ناخودآگاه مردم زمانی آفتابی و آشکار می‌شود که یک حالت بحرانی پدید آمده باشد. این گونه عناصر از میراث فرهنگی «عامل تحکیم وحدت ملی و بنیانگذار هویت فرهنگی» خواهد بود.

به اعتقاد ستاری «هویت‌های فرهنگی و قومی چندگانه در درون یک ملت» نمی‌توانند «مانع تحکیم وحدت ملی» بشوند. اگر «میراث تاریخی مشترک، یعنی داستان‌ها و افسانه‌ها و اساطیر و حماسه‌ها و سنن و خاطرات خوش و ناخوش و احساسات و علایق عاطفی مشترک و توجه نفس مستمر به آن میراث و سنن و اساطیر وجود داشته باشد، هویت ملی برتر از هویت‌های قومی و چندگانه خواهد بود و وحدت ملی با وجود چند قومیت تحکیم» خواهد یافت. البته به شرطی که عوامل خودکامه و سلطه‌جو و برتری خواه سیاسی «آزادی و احساس همدلی و همدردی و همبستگی و امکان همجواری و همکاری و همزیستی» اقوام را از میانه برندارد و حکومت‌ها «حق آزادی» در چگونه زیستن و چگونه اندیشیدن و عمل کردن را برای همگان مرعی دارند.

برتون معتقد است که آنچه صلح جهانی را تهدید می‌کند و سبب کشتار جمعی می‌شود، مکانیسم‌های قومی و آگاهی یافتن‌ها و شکل‌گیری‌های سیاسی جدید قومی نیست، بلکه مقاومت‌ها یا تصمیم‌های کورکوران دولت‌هایی است که به شیوه‌های نهادین منسوخ، قوم‌ها را از میانه بر می‌دارند. به نظر او، پیش از هر چیز برخی از اصول بنیانی ایجاب می‌کند که وجود هر یک از گروه‌های قومی، حقوق آنها در دستیابی به زمین، مدیریت بر سرزمین، حفظ فرهنگ و زبان آن قوم در کشورها به رسمیت شناخته شوند.