پاورپوینت کامل تاریخ شفاهی؛درجستجوی معنا و مفهوم ۷۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ شفاهی؛درجستجوی معنا و مفهوم ۷۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ شفاهی؛درجستجوی معنا و مفهوم ۷۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ شفاهی؛درجستجوی معنا و مفهوم ۷۷ اسلاید در PowerPoint :

به طور کلی تاریخ شفاهی اصطلاحی مبهم و کلی است که بر دو مفهوم دلالت دارد. نخست به معنای فرایند انجام و ضبط مصاحبه با افراد مطلع به منظور استطلاع و استنتاج اطلاعات آنها درباره گذشته می باشد و دوم اینکه، تاریخ شفاهی محصول این مصاحبه، یعنی گزارش روایی رویدادهای گذشته، نیز هست. بنابراین تاریخ شفاهی هم یک روش پژوهشی (ابزار انجام تحقیق و بررسی) و هم نتیجه (فرایند پژوهشی) است؛ به عبارت دیگر، هم عمل و نتیجه ضبط است و هم ضبطی است که انجام می شود. ممکن است اصطلاحات دیگری نیز، مانند تحقیق با توجه به شواهد شخصی و تحقیق درباره داستان زندگی، با تاریخ شفاهی مترادف باشند اما مورخان، ظاهراً مفهوم “تاریخ شفاهی” را که” عمل” و” داده ها” را با هم ادغام می کند، بیشتر می پسندند.

به طور کلی تاریخ شفاهی اصطلاحی مبهم و کلی است که بر دو مفهوم دلالت دارد. نخست به معنای فرایند انجام و ضبط مصاحبه با افراد مطلع به منظور استطلاع و استنتاج اطلاعات آنها درباره گذشته می باشد و دوم اینکه، تاریخ شفاهی محصول این مصاحبه، یعنی گزارش روایی رویدادهای گذشته، نیز هست. بنابراین تاریخ شفاهی هم یک روش پژوهشی (ابزار انجام تحقیق و بررسی) و هم نتیجه (فرایند پژوهشی) است؛ به عبارت دیگر، هم عمل و نتیجه ضبط است و هم ضبطی است که انجام می شود. ممکن است اصطلاحات دیگری نیز، مانند تحقیق با توجه به شواهد شخصی و تحقیق درباره داستان زندگی، با تاریخ شفاهی مترادف باشند اما مورخان، ظاهراً مفهوم “تاریخ شفاهی” را که” عمل” و” داده ها” را با هم ادغام می کند، بیشتر می پسندند.
به دلیل موفقیت های تاریخ شفاهی بوده است که اکنون به عنوان یک عمل تحقیقی و پژوهشی آزموده شده و محک خورده ، تلقی می گردد که نه تنها در تحقیقات تاریخی بلکه در بسیاری از حوزه ها مانند قوم شناسی، انسان شناسی، جامعه شناسی، مطالعات مراقبت و تندرستی و روانشناسی و… گنجانده شده است. تاریخ شفاهی جدای از جهان علمی و آکادمیک به عنوان ابزاری مستند در محیط قانونی (برای مثال در دادگاه های جنایات جنگی)، همچنین توسط شاغلان حوزه پزشکی و کسانی که در حرفه های مراقبت و سلامت کار می کنند، نیز به کار برده شده است. تاریخ شفاهی همچنین یک ابزار تحقیقی عمومی است که در جامعه و پروژه های آموزشی، که توسط افراد پیر و جوان، داوطلبان و محققان استخدام شده انجام می شوند، به کار می رود و به کارگیری آن در اکثر کشورهای جهان نیز رایج است. تاریخ شفاهی یک روش متقاطع است، به عبارتی، همچون یک اختاپوس با بازو هایی است که به بسیاری از حوزه های موجود عرصه های اجتماعی دسترسی دارد. تاریخ شفاهی توسط آکادمی ها، دولت ها و در زمان تغییر رژیم ها به کار می رود – برای مثال در کمیسیون آشتی و حقیقت که پس از سقوط آپارتاید در آفریقای جنوبی رسماً تصویب شد. اما در امور اجتماعی، در اقدامات اجتماعی و پروژه های داوطلبانه با میراث محلی به کار می رود. در نتیجه تاریخ شفاهی بسیار گسترده و انطباق پذیر است، در حالیکه در هدف، عملی سیاسی و تاریخی است.
این موفقیت، نتایجی به همراه داشته است. معنای اصطلاح “تاریخ شفاهی” تضعیف و کم رنگ شده است به این ترتیب تقریباً هر مصاحبه ای که با فردی انجام می شود ممکن است “تاریخ شفاهی” نامیده شود، و مورخان اکنون دیگر نمی توانند ادعا کنند که روش تاریخ شفاهی در حرفه آنها روشی متمایز است. اگرچه در اینجا مهم است که تاریخ شفاهی و سایر اشکال مجموعه داده های به دست آمده از طریق فرایند مصاحبه را از هم تفکیک کنیم. پژوهش کیفی که قادر است داده ها را از طریق مصاحبه گردآوری کند، می تواند خویشاوند نزدیک تاریخ شفاهی باشد، اما نمی تواند دارای ویژگی متمایز رابطه خاص با گذشته باشد. همچنین، روش های بررسی شرکت کننده، زمانی که پژوهشگر در یک فعالیت اجتماعی به مردم ملحق می شود و مصاحبه ها را به عنوان مؤلفه عمل تحقیقی مطرح کند، بیشتر اوقات عمل یادآوری گذشته را مورد توجه قرار نمی دهند.
اما موفقیت های تاریخ شفاهی در کل علوم انسانی و علوم اجتماعی و همچنین بیرون از مباحث آکادمیک، تأثیر بسیار سودمندی در گرد آوری شاغلان این حوزه و نظریه پردازان مختلف با دیدگاه های متفاوت در کنار هم داشته است. هر یک از آنها تمام مهارت و تخصص خود را به کار انداخته اند. دستاورد این موفقیت ها دسترسی به یک فعالیت پژوهشی درخشان و در حال تکامل و پیشرفت است که یافته های ابداعی همه طیف های علمی بر مبنای آن ترسیم می گردند. مورخانی که تاریخ شفاهی را اجرا و به کار می گیرند آموخته اند که در به کارگیری دیدگاه های نظری بیقاعده باشند و روش های تحلیلی را از ادبیات و زبان شناسی، روانشناسی و انسان شناسی اقتباس کنند و کمتر از مطالعات فولکلور و هنرهای نمایشی نام ببرند. همانطوری که “پورتلی” به نحوی بسیار ماهرانه بیان می کند، تاریخ شفاهی نفوذپذیر و بدون مرز است، به عبارتی تاریخ شفاهی “یک گونه ترکیبی” است که ما را ملزم می سازد که، در کل مرزهای حوزه های علمی مختلف و میان آنها، به منظور اینکه بتوانیم به حداکثر قابلیت این منبع غنی و پیچیده دست یابیم، به نحو انعطاف پذیری بیاندیشیم.
با این حال، مورخ باید به روشی متمایز درباره تاریخ شفاهی بیاندیشد. این مقاله در وهله اول برای مورخان و همچنین برای پژوهشگرانی طراحی می شود که گام هایی در سایر حوزه ها و بافت های غیرآکادمیک برداشته اند، کسانی که منابع تاریخ شفاهی را استفاده می کنند؛ برای کسانی که پیش از این تجربه انجام پرسشگری را داشته اند، نه کسانی که برای رویکردهای مختلف تفسیری به تحلیل، نیازمند مقدماتی هستند. این مقاله قصد ندارد به “چگونگی” هدایت مباحث عملی مرتبط با اجرای پروژه های تاریخ شفاهی یا مصاحبه بپردازد؛ بلکه فرض می کند که خوانندگان به بسیاری از آثار چاپ شده شاخص و منابع اینترنتی که برای این هدف طراحی شده اند، دسترسی داشته است . با این وجود، نتیجه گیری اصلی این مقاله این است که فعالیت(اقدام) و تحلیل، جدایی ناپذیرند؛ به عبارتی، فرایند مصاحبه نمی تواند از نتیجه (روایت تاریخ شفاهی و تفسیر این روایت) متمایز گردد.
بنابر این “تاریخ شفاهی” هم بر عمل انجام مصاحبه و هم به کل مراحل بعدی خارج نویسی(پیاده سازی) ، ویراستاری و تفسیر دلالت دارد. “مصاحبه گر” نیز، به دلیل تنوع کار او، به عنوان “پژوهشگر” تلقی می گردد؛ همچنین، “مصاحبه شونده” نیز ممکن است به عنوان پاسخ دهنده یا “راوی” در نظر گرفته شود. “مصاحبه” بر فرایند به کارگیری یک شاهد زنده در یک گفت و گوی دقیق و عمیق درباره گذشته دلالت دارد. “ضبط” بر محصول شنیداری یا شنیداری-بصری استنتاج شده از مصاحبه دلالت دارد، خواه عمل ضبط روی نوار انجام شود یا در قالب دیجیتال ثبت شود. ” خارج نویسی” به معنای شکل نوشتاری مصاحبه ضبط شده می باشد.
مسئولیت کشف حقیقت و ارائه نظریه
تاریخ شفاهی، در چند دهه اخیر شدیداً تغییر کرده است. جنبش بین المللی، چندصدایی مطمئن و بلوغ یافته تاریخ شفاهی در چند حوزه علمی در قرن بیست و یکم، خویشاوند دور حوزه تاریخ شفاهی پس از جنگ جهانی دوم است که برای یافتن مشروعیت در سنت های تعلیمی متحجرانه در کشاکش بوده است. در دهه های ۱۹۴۰، ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ به ویژه در ایالت متحده آمریکا، انگلستان و اسکاندیناوی، تاریخ شفاهی جایگاه خاص و مشخصی را در پژوهش علمی اشغال کرد. در آمریکا دو ابتکار عمل اولیه، دو جنبه از تاریخ شفاهی در این کشور را نشان داد. در اواخر دهه ۱۹۳۰، پروژه سیاست جدید نویسنده فدرال (FWP؛ پروژه ای که برای واگذاری کار به هنرمندان و نویسندگان استخدام نشده در سال های بحران اقتصادی طراحی شده بود) اقدام به گردآوری داستان های زندگی آمریکایی های معمولی کرد. نتیجه آن دستیابی به سندی جامع، بدون ضبط صوت، درباره شرایط روزمره هزاران آمریکایی بود. این اسناد به عنوان “یکی از حجیم ترین پروژه های تاریخ شفاهی تا کنون” تلقی شده اند؛ بیش از ۶۰۰۰ نویسنده در رأس آن استخدام شدند و بیش از ۱۰۰۰۰ مرد و زن در همه امور زندگی مورد مصاحبه قرار گرفتند. بر عکس، پروژه تاریخ شفاهی دانشگاه کلمبیا پس از جنگ در سال ۱۹۴۸ توسط الن نوینز به هدف مستند سازی خاطرات کسانی که به نحو معناداری در جامعه نقش داشتند یا کسانی که رابطه نزدیکی با رهبران جهان داشتند” با استفاده از ضبط صوت آغاز شد، چیزی که ممکن است رویکرد “مردان بزرگ” نامیده شود.
کشورهای بریتانیایی و اروپای شمالی، تراژدی متفاوتی را دنبال کردند. تاریخ شفاهی در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، در پی دهه هایی که در آنها منبع شفاهی نمی توانست به صورت مکتوب ضبط شود، تا حدودی توسط سنت قوم شناسی اروپایی و مجموعه های فولکلوری که همیشه به گفتار به عنوان منبع سنت اولویت می دادند و سپس با ظهور تاریخ اجتماعی و جامعه شناسی تاریخی که تاریخ شفاهی را به عنوان ابزار آزادی دیدگاه های افرادی که کارهای طاقت فرسا انجام می دهند به کار می برد، مجدداً کشف شد. حدود دهه ۱۹۸۰، تاریخ شفاهی به روش انتخاب (و ضرورتاً) در میان دانشمندان قرن بیستم که تلاش می کردند تجربیات گروه هایی را مطرح کنند که به طور سنتی توسط تاریخ های قراردادی نادیده گرفته شده بودند، مانند، زنان، اقلیت های قومی و معلولان جسمی و آموزشی، تبدیل شد.
این ها، به ویژه در حالیکه آغاز شکل گیری تاریخ شفاهی ای را که ما امروز می شناسیم، مشخص می کنند، پیشرفت های مهمی در دو سوی آتلانتیک ایجاد شد. اما شاغلان اولیه این حوزه اغلب درباره حاشیه های حوزه های آکادمیک مربوط به آنها یا بیرون از این حاشیه تحقیق می کردند. مورخان اولیه تاریخ شفاهی عموماً شخصیت های معروفی بودند. در ایالت متحده آمریکا، نویسنده و گوینده آمریکایی، ترکل استودز، که از طریق برنامه های رادیویی خود و کتاب هایی با موضوعات مختلف، از دوران رکود، جنگ جهانی دوم، گرفته تا زندگی کارگری و روابط نژادی، با آمریکایی های معمولی گفت و گو می کرد، در تاریخ شفاهی خود به گفت و گو با توده ها اختصاص داد. در بریتانیا، یکی از تأثیرگذارترین نشریه های تاریخ شفاهی در سال های اولیه، که در ۱۹۶۹ منتشر شد، Akenfield متعلق به رانولد بلیث بود، که زندگی روستایی انگلیس شرقی را بر اساس گفت و گو با روستایی ها به تصویر می کشید. بلیث یک نویسنده بود، نه یک مورخ، و او بعدها پذیرفت که او اصلاً با عمل (روش) چیزی که به عنوان تاریخ شفاهی تلقی می شد آشنایی نداشته است. همچنین، مطالعات جرج اِوارت اِوانز درباره زندگی روستایی انگلیسی، به ویژه سؤال از مردانی که علف خشک را می بریدند (۱۹۵۶)، بر چیزی مبتنی بود که او آن را “تاریخ گفته شده” نامیده بود؛ اما اِوانز در درجه اول یک نویسنده بود، هرگز یک مورخ حرفه ای نبود و اخیراً به عنوان بنیانگذار تاریخ شفاهی بریتانیا شناخته شده است.
به علاوه، در بسیاری از کشورها، تاریخ شفاهی در حوزه ها و دپارتمان هایی به جز حوزه ها و دپارتمان های تاریخ مطرح شده است. در واقع، حرفه تاریخ مدتی تاریخ شفاهی را نادیده گرفت، به تعبیری به آن به عنوان یک منبع تاریخی معتبر اعتماد نمی کرد. در همان زمان، مورخان نگران شاغلان آن حوزه بودند، که بسیاری از آنها در بیرون از فضای علمی فعالیت می کردند . ترکیب موضع سیاسی حامیان تاریخ شفاهی و نحوه کاربردی که بر آن تحمیل شده بود، آن را در جایگاهی کم اهمیت در حاشیه فعالیتی حرفه ای قرار داده بود. در آن زمان، تاریخ شفاهی توانست بر اساس تعریف ران گرل که آن را “مصاحبه با شاهدان عینی در رویدادهای گذشته به هدف بازسازی تاریخی” تعریف کرده بود، به نوعی مشروعیت علمی دست یابد. تاریخ شفاهی با عنوان “تاریخ بازیابی”، یعنی عمل مصاحبه با مردم برای ارائه شواهدی درباره رویدادهای گذشته که نمی توانند از منابع تاریخی قراردادی به دست آیند؛ به عبارتی معمولاً تاریخ های