پاورپوینت کامل سخنی شنیدنی از دهخدا درباره بیتی از شاهنامه فردوسی ۱۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سخنی شنیدنی از دهخدا درباره بیتی از شاهنامه فردوسی ۱۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سخنی شنیدنی از دهخدا درباره بیتی از شاهنامه فردوسی ۱۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سخنی شنیدنی از دهخدا درباره بیتی از شاهنامه فردوسی ۱۹ اسلاید در PowerPoint :

براساس آنچه در شاهنامه آمده است، بزرگمهر حکیم در سن جوانی به جمع هفتاد نفره ی حکیمان و دانایان دربار انوشروان می پیوندند، وقتی در جمع دهان به سخن می گشاید همگان از دانش و هوش او دچار حیرت می­شوند و مشکلات و مسائل خود را از او می پرسند. یکی از سؤال های دانایان از بزرگمهر این است:

آنچه برای خود می پسندی….

براساس آنچه در شاهنامه آمده است، بزرگمهر حکیم در سن جوانی به جمع هفتاد نفره ی حکیمان و دانایان دربار انوشروان می پیوندند، وقتی در جمع دهان به سخن می گشاید همگان از دانش و هوش او دچار حیرت می­شوند و مشکلات و مسائل خود را از او می پرسند. یکی از سؤال های دانایان از بزرگمهر این است:

با چه کاری می توان نیک نام و عاقبت به خیر شد؟ بزرگمهر در پاسخ می گوید: از گناه دور شوید، همه ی جهان را مانند وجود خود بدانید و آنچه را که برای خود نمی پسندید برای دیگران نخواهید:

یکی گفـت کـانـدر سـرای سپنـج

چه سازیـم تـا نـام نیـک آوریـم

بدو گفت شو دور باش از گناه

هـر آن چیـز کـانـت نیـایـد پسند

نبـاشـد خـردمنـد بـی‏درد و رنـج‏

در آغـاز فـرجـام نیـک آوریــم

جهان را همه چون تن خویش خواه

‏تن دوست و دشمن در آن بر مبند

(فردوسی، ۱۳۸۷: ۲/۱۴۸۳)

نوع سؤال درباریان نشان از آن دارد که آنچه در زندگی مهم است، نیک نامی و سربلندی و عاقبت به خیری است که غالب بر فرومایگی و حقارت است.

فردوسی، از زبان بزرگمهر، اشاره به اصلی می کند که در همه­ی ادیان و مکاتب اخلاقی به آن اشاره شده است: آنچه برای خود می خواهی برای دیگران هم بخواه.

جای تعجّب دارد که همه­ی صاحب نظران ادب فارسی در شرح و توضیح متون ادب فارسی، منشأ این مضمون را در روایات اسلامی جستجو کرده اند، کافی است به شرح کتاب هایی چون دیوان ناصر خسرو، مثنوی، گلستان و بـوستان نگاهی گذرا بیندازیم[۱]، حال آنکه این مضمون در ایران باستان پیشینه ای کهن دارد:

در پندهای آذرباد آمده است:

آنچه بر خود نیک ندانی به دیگران نیک مشمار.[۲] (آذرباد، ۱۳۷۹: ۷۷)

در عهدنامه ی یکی از پادشاهان ایرانی به فرزندش آمده است: ولا ترضین للناس الا ما ترضاه لنفسک. (ابن مسکویه، بی تا: ۶۴): برای مردم جز به آنچه که برای خودت می­خواهی راضی مباش.

قباد نیز در وصیت­نامه­اش به کسری نوشته است: فاکره للرعیه ما تکره لنفسک، (ابن طقطقی، ۱۸۹۴: ۹۱): آنچه که برای خودت نمی پسندی برای مردم مپسند.

عنصرالمعالی (۱۳۶۶: ۵۵) این مضمون را از پند­های انوشروان دانسته است: «اگر خواهی که تمام مردم باشی آنچه به خویشتن نپسندی به هیچ کس مپسند.»

ردّ پای این اندیشه را در فرهنگ مغرب زمین هم می­توان یافت، در افسانه­های لافونتن (۱۳۸۰: ۶۵۱) آمده است: شیری بچه ی خود را گم کرده از شدت اندوه و نگرانی بی تابی می