پاورپوینت کامل نوروز و جشن نوروزی در مزداکد? امپراتوری هخامنشیان ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نوروز و جشن نوروزی در مزداکد? امپراتوری هخامنشیان ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نوروز و جشن نوروزی در مزداکد? امپراتوری هخامنشیان ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نوروز و جشن نوروزی در مزداکد? امپراتوری هخامنشیان ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

در کف زمین میان چهار ستون کاخ شورا یا سه دروازه که به تالار تخت جمشید معروف است، سنگ مربع شکلی کار گذاشته شده است که آن را نخستین بار هرتسفلد E. Herzfeld، ایران شناس آلمانی یافت و پس از بررسی روی آن، آن را سنگی زمان یاب تشخیص داد و « سنگ اندازه گیری» اش دانست. این سنگ که اندکی به طور اُریب در زمین کار گذاشته شده است، موقعیت کل صف تخت جمشید را نسبت به کوهی بلند که در پای تخت جمشید قرار گرفته ، نشان می دهد. خورشید هر بامداد به هنگام طلوع از پشت این کوه سر برمی آورد و بر کاخ می تابد.

در کف زمین میان چهار ستون کاخ شورا یا سه دروازه که به تالار تخت جمشید معروف است، سنگ مربع شکلی کار گذاشته شده است که آن را نخستین بار هرتسفلد

E. Herzfeld

، ایران شناس آلمانی یافت و پس از بررسی روی آن، آن را سنگی زمان یاب تشخیص داد و « سنگ اندازه گیری» اش دانست. این سنگ که اندکی به طور اُریب در زمین کار گذاشته شده است، موقعیت کل صف تخت جمشید را نسبت به کوهی بلند که در پای تخت جمشید قرار گرفته ، نشان می دهد. خورشید هر بامداد به هنگام طلوع از پشت این کوه سر برمی آورد و بر کاخ می تابد.

این سنگ یک ساعت آفتابی گاه نما بوده که به نظر شادروان یحیی ذکاء راز و رمز و کارکرد آن نشان دادن روز اول نوروز در آغاز فروردین با برآمدن و طلوع خورشید از ستیغ کوه و افتادن سایه اش برآن بوده است. بنابر تحقیق ذکاء، در آغازِ نوروز سای آفتاب بامدادی سر ساعتی معین از ستیغ کوه بر روی این سنگ می افتاده و خط شعاع خورشید از گوشه ای از سنگ که دارای علامت کوچکی است تا مرکز دایره ای که بر روی سنگ حک شده، نمایان می شده است. در این هنگام، بنابر یافته های موجود، شاه هخامنشی و بزرگان و همراهان او که همگان در صُفّه گرد آمده بودند با طلوع خورشید و درخشش پرتو آن، نخستین روز از سال نو را جشن می گرفته اند.

این سنگِ گاه نما که بر آمدن خورشید و نخستین پرتو آن را در بامداد اول فروردین می نمود، ظاهراً باید در اواخر دور پادشاهی داریوش(۵۲۱- ۴۸۶ پ م) کار گذاشته شده باشد، چون به سبب کاربرد گاه شماری های چندگان معمول در ایران باستان، زمان برپایی جشن نوروز در طول دور پادشاهی هخامنشی میان دانشمندان ایرانی و ایران شناسان خارجی مورد اختلاف بوده است.

در دوران کهن، ایرانیان نوروز هایی چند داشتند. زمانی که دو فصل تابستانی هفت ماهه و زمستانی پنج ماهه در ایران شناخته شده بود، آغاز هریک از دو فصل را با شروع گرما و سرما نوروز می گرفته اند و جشن برپا می کرده اند. در اوایل دور شاهنشاهی هخامنشی (۵۵۹-۳۳۰ پ م) و پیش از زمان وام گیری گاه شماری خورشیدی از مصر قدیم در ۴۸۵ پ م.، از میان فصول چهارگانه، نوروز را بنابر نظری در آغاز پائیز و بنا بر نظری دیگر در آغاز تابستان جشن می گرفته اند. در اواخر پادشاهی داریوش بود که اعتدال بهاری در اول فروردین را نوروز و آغاز سال نو گرفتند.

این کوهی را که کاخ تخت جمشید در دامن آن ساخته شده و در برابر آن سربرآورده است، در قدیم « وامداد » یا « بامداد » می نامیده اند، و چون نیایشگاهی از میترا ( ایزد مهر ) در این کوه قرار داشته است، آن را « کُمِهر » ( کوهِ مهر ) نیز می خوانده اند. این کوه در آن زمان برای مردم مقدس به شمار می آمد و به سبب همین تقدس نیز در دور اسلامی این کوه به « کوه رحمت » شهرت یافت. آرامگاه های برخی از پادشاهان هخامنشی نیز در درون کوه مقدس مهر یا رحمت قرار گرفته اند.

تخت جمشید به سبب هم جواری با این کوهِ مقدس و نیز به سبب مرکز برگزاری مراسم دینی- آئینی در آن، در دور هخامنشیان جایگاهی روحانی و مقدس به شمار می آمد. تاریخ نویسان اسلامی به تقدس آن تلویحاً اشاره کرده اند. مسعودی در قرن سوم هجری در مروج الذهب و معادن الجواهر از تخت جمشید به نام « معبد بزرگ » یاد می کند و صورت و پیکر انسان ها بر سنگ نگاره های آن را نقش هایی روحانی و مقدس می پندارد و از این سنگ نگاره ها با عنوان « تصویر پیامبران » یا « نقش پیامبران » نام می برد. مؤلف حدود العالم، نوشته ای از قرن چهارم هجری نیز تخت جمشید را مکانی مقدس به شمار می آورده است و از آن با نام « مَزگِت سلیمان » که زبانگرد مردم آن زمان بود، یعنی مزداکد متعلق به سلیمان پیامبر، و« خان خدا » یاد می کند. مسعودی هم در جایی دیگر از کتابش به ارتباط