پاورپوینت کامل آداب غذا خوردن در ایران قبل از اسلام ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آداب غذا خوردن در ایران قبل از اسلام ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آداب غذا خوردن در ایران قبل از اسلام ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آداب غذا خوردن در ایران قبل از اسلام ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

مردم این سرزمین از گذشت های با شکوه و تمدنی ریشه دار برخوردار بوده اند، به گونهای که برای همه امور زندگی برنامه و راه روشی مخصوص داشته اند، موضوع غذا خوردن و آداب آن در ایران به سبب اهمیت و نقش مهم آن در سلامت فرد و جامعه، سخت مورد توجه بوده است. آنچه جای تأسف دارد از دست رفتن منابع ایرانی برای اطلاع از آیین زندگانی این مردم است.

مردم این سرزمین از گذشته ای با شکوه و تمدنی ریشه دار برخوردار بوده اند، به گونهای که برای همه امور زندگی برنامه و راه روشی مخصوص داشته¬اند، موضوع غذا خوردن و آداب آن در ایران به سبب اهمیت و نقش مهم آن در سلامت فرد و جامعه، سخت مورد توجه بوده است. آنچه جای تأسف دارد از دست رفتن منابع ایرانی برای اطلاع از آیین زندگانی این مردم است. از لابلای متون عربی و برخی سخنان مورخین یونانی میتوان به اندکی از آنها دست یافت. در این مقاله با استناد به آنچه دیگران درباره ما گفته اند تلاش کرده ایم روزنه ای باریک به شیوه و آداب غذا خوردن ایرانیان باستان باز کنیم. آنچه جای تأمل دارد، عقلانیت موجود در این آداب و سازگاری با آداب اسلامی و قوانین بهداشتی امروز است.
مذمت پرخوری
تأکید بر کم¬خوردن و اجتناب از پرخوری یکی از ارزش¬های فرهنگی ایرانیان باستان بوده است، آنها به سبب تجربه و درک درست از باید¬ها و نباید¬های زندگی این سخن حکیمانه منسوب به پیامبر عظیم الشأن اسلام (ص) را به خوبی درک کرده بودند که «المعده رأس کل داء و الحمیه رأس کل دواء»: معده عامل هر بیماری و پرهیز، بهترین داروست. نیاکان ما دریافته بودند که منشأ بسیاری از بیماریها بی توجهی به اصول و مبانی غذا خوردن است به همین سبب این موضوع را با تعابیر متفاوت و مختلف نشان داده اند تا آنجا که برخی پندهای حکیمانه را با این مضمون بر ابزار و لوازم زندگی خود می نوشتند:
بر دو پرده‏ى سرخ و سبز در دربار انوشروان نوشته شده بود: «کارکردن، خوردن باید و خوردن، مردن باید » (نقل از ترجمه‏ى تفسیر طبرى، ۱۳۳۹: ۱/۳۴۳)
بر اساس آنچه در منابع عربی آمده؛ انوشروان پرخوری را عامل بیماری میدانسته و برای اجتناب از بیماری و پیامدهای سخت آن با اشتهای خود مبارزه می کرده است:
کَانَ أَنُوشِروَانُ یُمْسِکُ عَمَّا تَمِیلُ شَهْوَتُهُ إلَیْهِ مِنَ الطَّعَامِ، وَیَقُولُ: «تَرَکْنَا مَا نُحِبُّهُ لِنَسْتَغْنِیَ عَنِ الْعِلاجِ بِمَا نُکْرِهُهُ. » (زمخشری، ۱۴۱۲: ۵/۴۴)، (انوشروان از خوردن غذاهایی که موافق میل و طبعش بود، خودداری می کرد و میگفت: آنچه را که دوست داریم رها می کنیم تا از درمان با آنچه که دوست نداریم، خلاص شویم.)
انوشروان عوامل مستی را در ۱۲ چیز برشمرده است؛ یکی از آنها مستی ناشی از پرخوری است:
قَالَ أَنُوشِروَانُ: «السُّکْرُ فِی إثْنَتَی عَشْرَهَ مَنْزِلَهً وَلَیْسَ یَنْتَهِی إلَی الشَّرَابِ بِالرَّجُلِ إلَی السُّکْرِ إلاَّ بِمُعَاوِنَهِ جَمِیعِهَا أَوْ بَعْضِهَا وَهِیَ؛ سُکْرُ الشَّبَابِ، وَسُکْرُ البَطِرِ، وَسُکْرُ الجَمَالِ، وَسُکْرُ الشَّبَقِ، وَسُکْرُ الخَمْرِ، وَسُکْرُ الهَوَی، وَسُکْرُ القُدْرَهِ. وَاعْلَمْ أَنَّ کِظَّهِ الطَّعَامِ سُکْرٌ، کِثْرَهُ النَّوْمِ سُکْرٌ، وَاسْتِعْلاءُ الجَهْلِ سُکْرٌ، وَاسْتِیلاءُ الهَمِّ سُکْرٌ، وَعَادَهُ السُّوءِ سُکْرٌ.» (ابن مسکویه، ۱۴۱۶: ۴۹) (انوشروان: مستی در دوازده چیز است و مرد فقط با نوشیدن شراب مست نمی¬شود مگر به کمک همه یا بعضی از این موارد: مستی جوانی، مستی تکبّر، مستی زیبایی، مستی بی بند و باری، مستی خمر، مستی هوا و هوس و مستی قدرت و بدان که پرخوری، خواب زیادی، غلبه جهل، تسلّط غم و غصه و عادات مذموم، از انواع مستی هستند.)
از پند های انوشروان، نکته ششم: هر آن بنده¬ایی که بخرند و بفروشند مازادتر از آن است که او زیر دست گلوی خود نباشد. (خردنامه ، ۱۳۷۸: ۶۰)
پند بیست و هشتم انوشروان: هر بندهای که او را بخرند و بفروشند آزاد تر از آن کس بود که گلوبنده بود. (عنصرالمعالی، ۱۳۶۶: ۵۳)
در بزم انوشروان، موبدان از بزرگمهر می¬پرسند: آن چیست که افزونی آن گزنده و کاهش آن موجب کمال است؟ بزرگمهر در پاسخ می¬گوید: کم¬خوردن.
چه دانی که بیشیش بگزایدت / چو کمی بود روز بفزایدت //
چنین داد پاسخ که کمتر خوری / تن آسان شوی هم روان پروری
(فردوسی، ۱۳۸۷: ۱۴۹۱)
از پندهای انوشروان: «چهار چیز همیشه نگاهدارید: دیرخفتن و زودخاستن و کم گفتن و کم خوردن». (مستوفی، ۱۳۳۹: ۱۱۹)
قَالَ کَسْرَى: « َمَنْ أَکَلَ بَلا مِقدارٍ تَلَفَتْ نَفْسُهُ». (جاحظ، ۱۴۲۳، المحاسن و…: ۶۹) (هر کس بی¬اندازه بخورد خود را نابود کرده است.)
از این سخن انوشروان درمی¬یابیم که به اعتقاد ایرانیان باستان، خودداری از برخی خوردنی¬ها امکان خوردن¬های بسیار را برای آدمی فراهم می¬کند:
قَالَ أَنُوشِروَان: «الْعَاقِلُ مَنْ تَرَکَ الهَوَی لِیَکُونَ کَتَارِکِ أَکْلَهٍ لِیَصِلَ إلَی أَکَلاتٍ.» (ابن مسکویه، ۱۴۱۶: ۴۹) (انوشروان: عاقل کسی است که هوا و هوس را ترک می¬کند تا مانند ترک کننده یک غذا به غذاهای دیگر برسد)
این مضمون را ابن مسکویه با تعبیری دیگر آورده است:
قَالَتِ الفُرْسُ: «عَلَی العَاقِلِ أَنْ یَعْلَمَ …. َفَضْلَ الأَکَلاتِ عَلَی الأَکْلَهِ وَ….» (همان: ۶۹) (سزاوار است که عاقل فضل و برتری خوردنی¬های زیاد را بر یک خوردنی بداند. …
در این پند حکیمانه که توحیدی از ایرانیان نقل کرده، به صراحت پرخوری و پرحرفی از عادات ناسازگار با طبیعت انسانی برشمرده شده است:
قَالَ بَعْضُ الفُرْسِ: «… وَکَمَا أَنَّ الإکْثَارَ مِنَ الأَکْلِ غَیْرُ رِفْقٍ مِنَ الآکِلِ، فَکَذَلِکَ الإکْثَارُ مِنَ النُّطْقِ غَیْرُ رِفْقٍ مِنَ المُتَکَلِّمِ…» (توحیدی، ۱۴۰۸: ۷/۲۰) (برخی ایرانیان گفته¬اند: …همانگونه که پرخوری با انسان، سازگار نیست، زیاده گویی هم با متکلم سازگار نیست…)
در مینوی خرد توصیه شده است که در همه ی کارها میانه رو باشید: «کوشا و میانه¬رو باش». (مینوی خرد، ۱۳۷۹: ۲۲) در این میان تأکید بر اعتدال در خوردن جایگاه ویژه¬ای دارد: «در تندرستی میانه¬روی در خوراک و تن به کار داشتن بهتر است». (همان: ۲۳)
در متون پهلوی آمده است:
پیمان خورش باشید (در خوردن اعتدال را رعایت کنید) تا دیرپای (دارای عمر طولانی) باشید. (متون پهلوی، ۱۳۷۱: ۱۷۶)
به خورش خوردن حریص مباش. (آذرباد مهرسپندان، ۱۳۷۹: ۸۳)
گزنفون در کتاب آیین کورش (نوشته در سال ۳۶۶ ق.م.) کم¬خواری پارسیان را ستوده است بنابر گزارش او یک جا کورش در کودکی به پدر خود می¬گوید: به خداوند سوگند که نخستین چیزی که به کار خواهم بست این است که شکم را هیچ گاه انباشته نسازم. (نک: خالقی، ۱۳۷۳: ۴۰)
خوردن از مال حلال و بخشش به دیگران
از پند¬های مکتوب بر سفره انوشروان: لِیَهنَأ طَعامَه مَنْ أکَلَه مَنْ حِلِّه، وَعَادَ عَلَی ذَوِی الحَاجهِ مِنْ فَضلِه. (مسعودی، ۱۴۰۹: ۱/۲۹۶): گوارا باد خوراک بر آن کس که از راه حلال به دست آورد و افزونی آن را به نیازمندان بخشد.
کم¬خوردن و بی¬نیازی از پزشک
بزرگمهر از استادش پرسید: چه کنم تا به طبیب حاجت نباشد؟ گفت کم خور و…. (مستوفی، ۱۳۳۹: ۶۹)
غذا خوردن به موقع
نیاکان ما از مضرات بی¬برنامگی در خوردن غذا و مشکلات ناشی از آن آگاه بودند، زیرا بر خوردن غذا در زمان معین تأکید فراوان داشتند:
سَأَلَ قَوْمٌ مِنَ الْحُکَمَاءِ بُزِرجْمِهرَ فَقَالَوا: «عَرِّفْنَا مِنْ أَبْوَابِ الْحِکْمَهِ مَا یَنْفَعُ أَرْوَاحَنَا وَأَشْبَاحَنَا لِنَجْتَهِدَ فِیهِ وَمَا یَضُرُّنَا فِیْهِ وَمَا یَضَرُّنَا لِلْبُعْدِ عَنْهُ.» فقَالَ: «اعْلَمُوا وَتَیَقَّنُوا … وَأَمَّا الأَرْبَعَهُ الَّتِی یَصِحُّ بِهِ الجِسْمُ فَأَکْلُ الطَّعَامِ فِی وَقْتِهِ، …. » (غزالی، ۱۴۰۹: ۱۰۷). (گروهی از حکیمان از بزرگمهر سؤال کردند: حکمت¬هایی به ما بیاموز که برای ما مفید باشد تا در راه رسیدن به آنها تلاش کنیم و نیز حکمت¬هایی به ما بیاموز که به ما و هر بنده¬ای ضرر می‌رساند. گفت: بدانید و یقین داشت باشید که ….اما چهار چیزی که با آن بدن، سالم می¬ماند، عبارتند از: غذا به موقع خوردن و ….)
خوردن در زمان اشتها
بر حاشیه سفره انوشروان نوشته شده بود:
کَانَ مَکْتُوبَاً عَلَى مَائِدَهِ أَنُوشِروَانَ: «مَا طَعَمْتَهُ وَأَنْتَ تَشْتَهِیهِ فَقَدْ أَکَلْتَهُ، وَمَا طَعَمْتَهُ وَأَنْتَ لاتَشْتَهِیهِ فَقَدْ أَکَلَکَ.» (مسعودی، ۱۴۰۹: ۱/۲۹۴) و (راغب اصفهانی،۱۴۲۰:‌ ۱/۷۳۱) (بر سفره انوشروان نوشته شده بود: اگر آنچه می¬خوری، با اشتها باشد، تو آن را خورده¬ای و اگر بدون اشتها باشد، در این صورت،‌ آن تو را خورده است.)
زمامداران ایران همگی متفق بر خوردن غذا در زمانی بودند که آدمی میل و اشتهای به غذا داشته باشد:
قَالَ کَسْرَى: «إتَّفَقَتْ مُلُوکُ الْعَجَمِ عَلَى أَرْبَعِ خِصَالٍ: أَنَّ الطَّعَامَ لایُؤْکَلُ إلاّ شَهْوَهً….» (طرطوشی،