پاورپوینت کامل شعر سعدی و دنیای امروز ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شعر سعدی و دنیای امروز ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شعر سعدی و دنیای امروز ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شعر سعدی و دنیای امروز ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

سعدی قبل از هر چیز «شاعر زندگی» است. محتوای اشعار سعدی در دنیای امروز جای تأمل دارد؛ زیرا نگاه جامعه‌شناختی و روان‌شناختی او بسیار قوی است. سعدی ما را به شناخت و به زندگی شاد ترغیب و دعوت می‌کند. مقایسه‌هایی که در داستان‌ها و حکایت‌ها انجام می‌دهد، بسیار آموزنده است. از این لحاظ در دنیای امروز اندیشه او کاربرد بیشتری دارد.

در حاشیه کتاب «نوسازی ناتمام»

سعدی قبل از هر چیز «شاعر زندگی» است. محتوای اشعار سعدی در دنیای امروز جای تأمل دارد؛ زیرا نگاه جامعه‌شناختی و روان‌شناختی او بسیار قوی است. سعدی ما را به شناخت و به زندگی شاد ترغیب و دعوت می‌کند. مقایسه‌هایی که در داستان‌ها و حکایت‌ها انجام می‌دهد، بسیار آموزنده است. از این لحاظ در دنیای امروز اندیشه او کاربرد بیشتری دارد.

سعدی، هم درد و رنج مردم را در نظر داشته و هم توصیه به زندگی شاد می‌کرده، دنیا گریز نبوده و زندگی را دوست داشته است.

برای مثال در مقدمه گلستان این را به خوبی می‌بینیم. از طرف دیگر، تفاوت‌هایی در شعر سعدی و حافظ وجود دارد که بررسی آن سودبخش است. برای مثال به این بپردازیم که واژه «گریه» در اشعار هر کدام از این دو شاعر بزرگ چقدر تکرار شده است؟ در شعر حافظ،گریه یا «گریه‌اش… آمد» یا «گریستن» یا «گریه با فاصله کلمات دیگر» و… گاهی بیش از ۱۰۰ مرتبه آمده و تکرار شده است:

ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

ببین که در طلبت حال مردمان چون است

***

رسم بدعهدی ایام چو دید ابر بهار

گریه‌اش بر سمن و سنبل و نسرین آمد

***

بدان سان سوخت چون شمعم که بر من

صـــراحی گریــــه و بربط فغان کرد

***

بر خود چو شمع خنده زنان گریه می‌کنم

تا با تو سنگ دل چه کند سوز و ساز من

اما سعدی بسیار کمتر از واژه «گریستن» و «گریه» و… استفاده کرده که در «فرهنگ واژه نما» به خوبی مشخص شده است. مثلاً سعدی این طور بیان می‌کند:

صبح می‌خندد و من گریه کنان از غم دوست

ای دم صبح! چه داری خبر از مقدم دوست؟

***

اخیراً استاد گرامی آقای دکتر محمد علی همایون کاتوزیان هم در کتاب گفت‌وگوهایشان با عنوان «نوسازی ناتمام» که تازه منتشر شده، درباره شعر و افکار سعدی اظهارنظرهای جالب و درخور توجهی کرده‌اند. به نظر ایشان، اندیشه سعدی با توجه به افکار انسانی، قصاید تعلیمی، کارکرد اجتماعی شعرهایش و… امروز بیشتر باید مورد توجه قرار بگیرد.

ایشان می‌گوید:«شاید بتوان گفت سعدی تنها شاعر بزرگ ایرانی است که تقریباً درباره همه چیز حرف داشته و حرف زده است. عشق و عرفان، دین و دنیا، عفت و اخلاق، دولت و جامعه، داد و بیداد، شاه و وزیر، ظالم و مظلوم و جز آن. اما بارزترین ویژگی آثارش التقاطی بودن اوست. سعدی به بهترین معنای کلمه، التقاطی است؛ یعنی در هیچ چارچوب بسته یی نمی‌گنجد و از هیچ زاویه منحصر به فردی به جهان نمی‌نگرد.

صاحب مکتب و طریقت و ایدئولوژی نیست و به هیچ ایدئولوژی، مکتب و طریقتی نیز بستگی ندارد. حتی فراتر از این، به جهان و آنچه در آن است از زوایای گوناگون می‌نگرد و در قلمرو اندیشه و سخن، برای هر راه و روشی -کم یا بیش- ارزش و اعتباری قائل است. به کلام دیگر، نه فقط آرا و عقاید او در مکتب ویژه‌یی نمی‌گنجد بلکه- مهم‌تر از آن – متدولوژی او را هم نمی‌توان به یکی از مکاتب رسمی کاهش داد. با این که عقل و استدلال را برای تشخیص و تحلیل پدیده‌ها لازم می‌دانست، نمی‌توان او را راسیونالیست (عقلگرا) خواند.

به رغم آشنایی نزدیکش با عرفان و موازین عرفانی و بزرگداشت عارفان و سالکان نامدار و افسانه ای، عارف نبود و با تصوف «واقعاً موجود» برخوردی انتقادی داشت. دین داشت ولی به نسبت زمان خود (و حتی زمان ما) از تعصب و تنگ نظری به دور بود و می‌گفت «بنی آدم اعضای یکدیگرند».

عاشق پیشه بود ولی عشق را هم بی نهایت نمی‌دانست و می‌گفت مهری را که روزگار به دل نشانده، می‌توان به روزگار از دل برگرفت. پادشاهان و فرمانروایان را از ستم پیشگی و دژکاری تحذیر می‌داد و حتی گاهی با آنان درشتی می‌کرد، اما عاصی و انقلابی نبود.

اگر خواسته باشیم برای روش و بینش او نام و نشانی معلوم کنیم شاید «رئالیسم فلسفی» از همه مناسب‌تر باشد؛ یعنی – برای زمان و مکان خود- چیزی شبیه برخورد سقراط با زندگی. به عبارت دیگر سعدی کمال گرا نبود و وعده هیچ بهشتی را در این دنیا نمی‌داد. در نتیجه در همه امور اهل اعتدال بود، نسبت به جهان دیدی مثبت داشت و به همنوعان خود -که کم و بیش عاری از کمال اند- خیلی سخت نمی‌گرفت.

او مروج کوشش برای پیشرفت بود، نه منادی امید به کمال. عقیده داشت همین زندگی با همه کمبودهایش ارزش زیستن دارد. اگرچه اصرار داشت باید تا اندازه ممکن پاک بود و پاک زیست و برای دیگران حق حیات قائل شد و فقط در این ابعاد گسترده است که می‌توان او را با «اومانیست‌های مسیحی» دوره رنسانس- یعنی حکمایی مانند اراسم (اراسموس) – قیاس کرد. اگرچه باز هم باید به هوش بود که تفاوت‌های فرهنگی زمان و مکان از دست نرود و کار را به قیاس مع الفارق نرساند. ظهور پدیده‌ای مانند سعدی در قرن هفتم هجری (قرن سیزدهم میلادی) به معجزه بیشتر شبیه است. باری به قول خودش «حکایت این همه گفتیم و همچنان باقی است. آیا به نظر شما آموختن از راه و روش و بینش و نگرش او برای ایران امروز بسیار سودمند نیست؟»

در گفت‌وگوهایی که با استاد محترم آقای همایون کاتوزیان انجام شده، مبحث خردستیزی هم یکی از مباحثی است که از سوی مصاحبه‌کننده و در سؤالاتی هوشمندانه مطرح شده و با جواب‌های دقیق مصاحبه شونده، بحث مفیدی را شکل داده است. همیشه خردستیزی در جوامع بشری وجود داشته؛ زیرا مشخصه بشر عقل و دانش اوست و اینها گاهی با برخی افکار در تقابل قرار می‌گرفته است. بشر گاهی با خرد زندگی کرده، گاهی برعکس بوده، و با برخی اعتقاداتش زندگی کرده، ولی تلاش برای خردگرایی در گذشته هم وجود داشته است. برای مثال در ادبیات فارسی حرف‌های عرفانی هم وجود دارد که ابعاد عقلانی دارد:

رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند

بنگر که تا چه حد است مقام آدمیت