پاورپوینت کامل آخرین حلقه طلایی زنجیره قصیده فارسی ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آخرین حلقه طلایی زنجیره قصیده فارسی ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آخرین حلقه طلایی زنجیره قصیده فارسی ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آخرین حلقه طلایی زنجیره قصیده فارسی ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

بهار- استاد محمد تقی ملک الشعراء – آخرین شاعر مهم و به ویژه قصیده پرداز ممتاز دوره بازگشت ادبی ایران است. آخرین سنگر مقاومت در شعر کهن – باز هم به ویژه در قالب قصیده. بهار بیش از ۲۰ و حتی ۳۰ هزار بیت از قصیده – عمدتاً – غزل، قطعه، مثنوی و قوالب دیگر شعری ایران سرود؛ اما در مقابل آن همه شاعران ظریف اندیش پر مهارت به خصوص نمایندگان شاخص و متشخص غزل فارسی یعنی : سعدی ، مولوی و حافظ، جزو غزل سرایان طراز اول نیست.

به مناسبت اول اردیبهشت،سالروز درگذشت ملک الشعرای بهار

بهار- استاد محمد تقی ملک الشعراء – آخرین شاعر مهم و به ویژه قصیده پرداز ممتاز دوره بازگشت ادبی ایران است. آخرین سنگر مقاومت در شعر کهن – باز هم به ویژه در قالب قصیده. بهار بیش از ۲۰ و حتی ۳۰ هزار بیت از قصیده – عمدتاً – غزل، قطعه، مثنوی و قوالب دیگر شعری ایران سرود؛ اما در مقابل آن همه شاعران ظریف اندیش پر مهارت به خصوص نمایندگان شاخص و متشخص غزل فارسی یعنی : سعدی ، مولوی و حافظ، جزو غزل سرایان طراز اول نیست.

زمانه اوعوض شده بود. جو سیاسی و اجتماعی و فرهنگی جامعه با اندیشه های دیگر و رویکرد های دیگردرهم آمیخته بود و غزل که حدیث عشق است و عاشقی و زیبایی و وصل و هجر دیگر نمی توانست روح تشنه و جان متمایل به ایده آل های نو را راضی کند. او از میان ۲۰ یا ۳۰ هزار بیتی که سروده بود، تنها ۱۴ یا ۱۵ هزار بیت را برگزید و در دیوانی که خود از آثار منظوم در زمینه‌های گوناگون خود فراهم کرده بود به چاپ رساند .

این گزینش قطعاً آمیخته به دقت و حوصله نشان می‌دهد که او ناقد شعر هم بوده است. چرا که کنار نهادن نیمی از سروده ها و محصولات فکری ،روحی، عاطفی و ذوقی برای هر شاعری بسیار سخت است؛ مگر آنکه مجهز به دید نقادانه ی غربالگرانه عالمانه ای باشد . البته نوشته های ناقدانه ای نیز در عرصه شعر از ایشان به جا مانده است. بهار شاعری شعرشناس است و هر سروده ای را هر چقدرهم استادانه باشد و با موازین شناخته شده بدیعی و عروضی تطبیق کند، «شعر» به معنی واقعی کلمه نمی داند؛ کما این که گفت :

شعر دانی چیست؟ مرواریدی از دریای عقل

ای خوش آن گوهرگری کاین طرفه مروارید سفت

صنعت و سجع و قوافی هست«نظم» و نیست «شعر»

ای بسا ناظم که نظمش نیست الا حرف مفت

شعر آن باشد که خیزد از دل و جوشد زلب

با زبر دلها نشیند هر کجا گوشی شنفت

او مردی سخن سنج و سخن شناس است و حتی با شعر خود هم، همین دید نقادانه صریح و متقن و منضبط را اعمال می کرد.بهار قصیده سرا بود؛ با همان «کالبد پولادین» و واژگان پر هیمنه و ساختار استوار و بهنجار. غزل پرداز بود، مثنوی های دلپذیر و پر محتوایی سرود، قطعه را در زیباترین شکل ممکن در حقیقت شخصیت داد، رباعی هم گفت و مستزاد و قالب های دیگر. تصنیف هم ساخت. تصنیف‌های زیبا و پر مفهوم با درونمایه مسائل سیاسی و اجتماعی . تصنیف معروف «مرغ سحر ناله سر کن / داغ مرا تازه تر کن» را همه شنیده ایم و به یاد داریم و فریاد او را بر سر حکام ضد مردمی زمانش با همه وجودمان حس کرده ایم .

به مطایبات و طنز هم گرایش داشت. شعر های کوتاهی گفت که نمونه ارزنده شعر طنز آمیزند. اخوانیات بسیار زیبایی از او به جا مانده که هنوز بعد از گذشت چند دهه و درگذشت مخاطبانشان، برای ما بسیار جذاب و جالب اند. مثل اخوانیانی که بین او و استاد محمود فرخ خراسانی و یا استاد جلال همایی و … رد و بدل شده است.

بهار در سال ۱۳۰۴ ه.ق؛ یعنی در اواخر سلطنت ناصر الدین شاه به دنیا آمد و در زمانی بزرگ شد و بالید که حکومت قاجاردیگر نمی توانست در مقابل اندیشه های نو و اعتراض های در حال شکل گیری مردم تاب بیاورد . او همیشه در کوران وقایع سیاسی و اجتماعی قرار داشت . از نهضت پر شور مشروطه، استبداد صغیرمحمد علی شاهی ، کودتای سید ضیاء الدین طباطبایی و رضا خان، سردار سپهی رضاخان و رئیس الوزرایی اش (نخست وزیری) تا تشکیل مجلس مؤسسان و تعویض سلطنت و تنویض آن به او تا بروز نائره جنگ های خانمان سوز اول و دوم و تبعید رضاشاه به خارج و آغاز سلطنت پسرش و سال های اولیه سلطنت او همیشه مردی و رجلی سیاسی اما نه سیاست باز بود .

در طول زندگی خود مبارزه کرد، زندان رفت، تبعید شد، در خانه نشست؛ اما هرگز از مبارزه و رودررویی خود؛هرچند به طور مصلحانه و تا حدی آرام با حکام جابر زمان، دست بر نداشت . بهار شاعر بود، پژوهنده و محقق بود، روزنامه نویس و سیاستمدار بود. او شش دوره وکیل و یک دوره وزیر شد و قبل از این دو سمت، ملک الشعرای آستان قدس رضوی بود.

به جای پدر شاعرش میرزا محمد کاظم صبوری کاشانی، شاعر درجه دو دوران قاجاریه که از شاه منصب ملک الشعرایی گرفته بود، اما هرگز از مردم نبرید و آرمان‌های خود را از آنان جدا نکرد.

البته در اواخر عمرش-عمر گرانبها و پر مایه اش-از سیاست و سیاست بازانی مانند قوام السلطنه بیزار شده و تمام هّم وغّم خود را مصروف تدریس و تحقیق و تدوین کتب ارزنده دانشگاهی مانند سبک شناسی و … کرد. در دوره دوم فعالیت‌های ادبی اش یعنی از جنگ جهانی اول به بعد، رگه های نیرومند نو گرایی و تجدد خواهی را در شعرش که منبعث از اندیشه اش بود؛ جریان و سریان داده بود. به اسلوب‌های نو رغبت داشت. چارپاره پیوسته را به زیبایی و دلنشینی آزمود. با شعرای جوان و نو اندیش زمان خود حشر و نشر پیدا کرده وآنها را در جدی گرفتن کارشان تشویق می کرد. با یوسف اعتصام الملک آشتیانی، پدر دانشمند و مترجم و نشریه نگار، بانو پروین اعتصامی، دوست نزدیک بود و در راهنمایی و شناساندن پروین نقش پر رنگی داشت. بر دیوان او مقدمه و تقریظ رسا و ارزنده ای نوشت.

بهار در مجله معتبر خودش یعنی«مجله دانشکده» و نیز در مجلات و جرائد دیگر، مقالاتی در طرفداری از اسلوب‌های جدید و نوگرایانه شعر می نوشت و از نحله‌های نو شعر جانبداری می کرد؛ اما در حقیقت زیر بنای فکرش «قدمایی» بود. البته نه قدیمی، یعنی اینکه به هیچ وجه نمی توانست سلسله جبال شعر فارسی را پیش از رودکی تا شاعران عصرمشروطیت، فراموش کند یا به آنها بی اعتنا باشد .

به هر حال،او بین دو دنیای پر جلوه و جلا می زیست و نمی توانست از دلشوره ها و دلبستگی های دیر سال خود به آسانی منفک شود. این است که به طور کلی شاعری قصیده سرای و متمایل به ادبیات قدیم باقی ماند. می کوشید بین این دو دنیای دل انگیز، پلی محکم و ماندگار به وجود آورد، ولی باز هم باید گفت که: استاد بهار،شاعری کلاسیک است و آخرین حلقه اما حلقه طلایی شعر پارسی به ویژه در قالب قصیده .

او شاعری مسئول و متعهد بود. مردم را نه تنها دوست داشت بلکه به آنها عشق می ورزید و می کوشید تا از راه قلم، قدم، خطابه، مقاله، تریبون مجلس، میز وزارت و هر مستمسک دیگری به این مردم که ارزششان بسیار بالا بود، خدمت کند. حالا اگرهم چنان موفق نشد، اما تلاش خود را کرده بود . شرایط زمان و مکان به مرغی که گرفتارقفس بود، اجازه بلند پروازی نمی داد که خود غمگنانه و تا حدی مایؤسانه سرود:

من نگویم که مرااز قفس آزاد کنید

قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

یکی از شعر های سیاسی بهار با صیغه نمایان امیدواری، شعر زیر است که به نحوی پیشگویانه پس از بررسی اوضاع آشفته کشور در طّی جنگ بین الملل اول، لزوم ایجاد یک رفورم کلی و تغییر دهنده و سازنده را در همه امور فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی مردم نشان می دهد:

بهار را بهل تا گیاهی برآید

درخـــشی ز ابر ســیاهی بـرآید

در این تیرگی صبر کن شام غم را

بمان تا در این ژرف یخزار تیره

به نیروی خورشید راهی برآید

وطن چاه راه است و بند عزیزان

بمان تا عزیزی ز چاهی برآید

در این داوری مهل ده مدُعّی را

که فردا به محضر گواهی برآید

به بیداد بدخواه امروز سر کن

که روز دگر داد خواهی برآید

برون آید از آستین دست قدرت

طبیعت هم از اشتباهی درآید

بر این خاک تیره دلیری بجنبد

و زین دشت گرد سپاهی برآید

ملک الشعرای بهار، یکی از اولین شاعرانی است که در دوران معاصر به شعر کودک و شعر کودکانه توجه داشته و با مهری پدرانه ودلسوزانه برای فرزندان نازنین این مرزوبوم، سروده هایی زیبا و جذاب با زبانی نسبتاً ساده، هر چند نه همخوان با با دایره واژگان کودکان ساخته است ک