پاورپوینت کامل تأملی در گفتگو با ادیبان و فرهنگ‌مداران ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تأملی در گفتگو با ادیبان و فرهنگ‌مداران ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تأملی در گفتگو با ادیبان و فرهنگ‌مداران ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تأملی در گفتگو با ادیبان و فرهنگ‌مداران ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

در ایران کتاب‌هایی که مسأله‌ یا مسائلی را گفت‌وگو‌محور بررسی کنند کمتر منتشر می‌شوند؛ در حالی که این نوع نگاه به مشکلات و مسائل که با بحث و گفت‌وگو توأم است. بویژه برای آنها که می‌خواهند از نظریات مختلف مطلع شوند، جذابیت بیشتری دارد. کتاب «گفت‌وگو با فرهنگ‌مداران: ایران و دنیای جدید» که مجموعه‌ای از گفت‌وگوهای خواندنی با ادیبان، اندیشمندان و نخبگان فرهنگی مانند دکتر محمد علی اسلامی ندوشن، پروفسور فضل‌الله رضا، دکتر علی فردوسی، فریدون مجلسی و… است؛ یکی از کتاب‌هایی است که به تازگی و بر اساس این شیوه منتشر شده. در این کتاب موضوعات عمدتاً با محوریت فرهنگ، ادبیات و فلسفه بررسی شده و مطالب از انسجام خوبی برخوردارند.

در ایران کتاب‌هایی که مسأله‌ یا مسائلی را گفت‌وگو‌محور بررسی کنند کمتر منتشر می‌شوند؛ در حالی که این نوع نگاه به مشکلات و مسائل که با بحث و گفت‌وگو توأم است. بویژه برای آنها که می‌خواهند از نظریات مختلف مطلع شوند، جذابیت بیشتری دارد. کتاب «گفت‌وگو با فرهنگ‌مداران: ایران و دنیای جدید» که مجموعه‌ای از گفت‌وگوهای خواندنی با ادیبان، اندیشمندان و نخبگان فرهنگی مانند دکتر محمد علی اسلامی ندوشن، پروفسور فضل‌الله رضا، دکتر علی فردوسی، فریدون مجلسی و… است؛ یکی از کتاب‌هایی است که به تازگی و بر اساس این شیوه منتشر شده. در این کتاب موضوعات عمدتاً با محوریت فرهنگ، ادبیات و فلسفه بررسی شده و مطالب از انسجام خوبی برخوردارند.

اسلامی ندوشن؛ شاهنامه و ایران

دکتر محمد علی اسلامی ندوشن، نویسنده سرشناس و پژوهشگر نامدار ادبیات، یکی از چهره‌هایی است که در این کتاب با او به گفت‌وگو پرداخته است. از نظر اسلامی ندوشن، ایران، به عنوان یک کشور کهنسال با چند هزار سال تاریخ و نیز از آن جهت ‌که در یکی از حساس‌ترین نقاط جغرافیا قرار دارد و تجربه‌های بسیاری اندوخته است، حرف بسیاری هم برای گفتن دارد، به شرط آن‌که حافظه‌اش به خواب نرفته باشد. ایران از نظر وی، نخستین تمدنی است که عرصه زندگی را به نیک و بد تقسیم کرد و امید داشت با کوشش و تدبیر خود، نیکی را بر بدی غلبه دهد.

دکتر اسلامی ندوشن در گفت‌وگو با محمد صادقی می‌گوید:«این، شعار مردم ایران باستان بود که هنوز از اهمیت آن کاسته نشده است. شاهنامه از جمله کتاب‌هایی است که درس زندگی را می‌توان از آن آموخت، کتابی است که در زندگی معنا می‌‌آفریند. می‌آموزد که چه باید کرد تا زندگی به زندگی کردن بیرزد. نبرد رستم با اسفندیار بر محوریت آزادی، جریان دارد. عرفان ایران به یگانگی انسان‌ها توصیه می‌کند و می‌گوید: مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن! گمان می‌کنم این کوتاه‌ترین سخنی است که راه رستگاری را نشان می‌دهد.

بدیهی است که جنبه‌های صوفیانه و منفی را باید از عرفان زدود. این‌ها شاخه‌های خشکی هستند که بر اثر انحطاط تاریخی، بر ملت ایران تحمیل شده‌اند.

گویا همین چند نمونه کافی باشد، به شرط آن‌که ما قابلیت عرضه کردن آن‌ها را داشته باشیم. بار سنگینی از گذشته بر دوش ماست، باید آن را نقد کرد و این، هوشیاری و آگاهی می‌خواهد»

اسلامی ندوشن در قسمت دیگری از این گفت‌وگو می‌گوید:«هر ملتی که دوران درازی را طی کرده و خود را تا به امروز کشانده، واجد تدابیر و دستاوردهایی بوده که زندگی ملی او را ادامه‌پذیر ساخته است.

این همان سرمایه خردی است که او در اختیار دارد. تفاوت تمدن‌ها، ناشی از تفاوت میان محیط، موقعیت و رویدادهاست. بنابراین واکنش‌ها هم قدری متفاوت خواهند بود، ولی در اصل همه در جستجوی یک چیزند: زندگی کردن به بهترین نحو ممکن. عصاره این دستاوردها را می‌توان در کنار هم نهاد و سنجید و موارد مشترک را جدا کرد. تفاوت‌ها را علت‌یابی نمود و آن‌گاه نتیجه گرفت که چه چیز با طبیعت بشر و با مقتضای دنیای امروز سازگارتر است.

هر ملت و گروهی دنیا را از دیدگاه خود می‌بیند. متأسفانه، قضیه به این‌جا ختم نمی‌شود. چه بسا او خود را بر حق و دیگران را ناحق بشناسد. عجیب است که دوران ما دوران علم است و با این همه به تعصب خام هم دامن زده می‌شود. تعصب، پوششی برای مطالبه کمبودهاست. «دهکده جهانی» پدیده‌ای است که بر اثر سرعت ارتباطات انسانی و اقتصادی و خبری مطرح شده، وگرنه یک جوان گرسنه آفریقایی که حتی به آب کافی هم دسترسی ندارد، در عمل چگونه با یک جوان غربی، از یک دهکده واحد جهانی شناخته می‌شوند؟

دهکده جهانی زمانی مفهوم می‌یابد که نوعی توازن در جوانب مختلف در میان مردم جهان حاصل شده باشد. نظریه هانتینگتون مبتنی بر جدال فرهنگ‌ها و ناشی از تفاوت جهان‌بینی‌هاست. ظاهر کار تا این‌جا درست است، ولی چه باید کرد؟ فرهنگ یک امر انتزاعی نیست. مبادی‌ای دارد که ما در زندگی روزمره هر لحظه با آن روبروییم. از قدیم گفته‌اند: شکم گرسنه ایمان ندارد! همین جاست که ایمان می‌تواند به بی‌ایمانی تبدیل شود. حرف سعدی هم کهنه نشده است که می‌گفت:

فرق است میان آن‌که یارش در بر

با آن‌که دو چشم انتظارش بر در

دهکده جهانی فاصله میان دو دنیای برخوردار و نابرخوردار را بیشتر می‌کند و در نتیجه، موجب افتراق بیشتر می‌شود، مگر آن‌که برای تعدیل فاصله‌ها فکری بشود»

پروفسور رضا؛ دانشمندِ ادیب

پروفسور فضل الله رضا یکی از دانشمندان نامدار ایران است که با کسب دکترای الکترونیک از دانشگاه پلی تکنیک نیویورک و سابقه تدریس در مشهورترین دانشگاه‌های دنیا مثل، ام آی تی، سوربن، پلی تکنیک زوریخ، سیراکیوز، کلرادو، مک‌گیل و… و انجام دادن تحقیقاتی درباره نظریه اطلاعات (

Information Theory

)، نظریه سیستم‌ها و شبکه‌های مخابراتی و نوشتن مقاله‌هایی علمی (که به زبان‌های فرانسوی، روسی، اسپانیایی و… ترجمه شده) نام خود را در بین برترین دانشمندان دنیا ثبت کرده است. در این کتاب پروفسور رضا معرفی کاملی از سوابق علمی و فرهنگی‌اش و شرحی هم از زندگی خود داده که بسیار خواندنی است.

او در زمینه شعر و ادب فارسی تحقیقاتی داشته که در کتاب‌های «نگاهی به شاهنامه»، «مهجوری و مشتاقی» و «برگ بی‌برگی» گردآوری شده است. همان طور که خودش گفته هر دو رشته ریاضی و ادبیات را که یکی با خرد و یکی با هنر سر و کار دارد جدی گرفته و عمر خود را صرف این دو کرده:«دو رشته خرد و هنر، هر دو در خلاقیت اشتراک دارند. آنچه که مکتبی است و جوان ها در مکتب و مدرسه یاد می گیرند، مقدمات است.

وقتی کسی از اینها گذشت، و به خلاقیت، ژرف نگری و جهان بینی نزدیک شد، آن وقت ادبیات و ریاضیات به کار می آید. ریاضیات به کار می آید که انسان ژرف بین باشد. ادبیات به کار می آید برای اینکه نوگرا، خلاق و جهان بین باشد.» او که در کتاب جدیدش انگشت بر روی شعر ناب ناب فارسی گذاشته می‌گوید که سخنان سعدی، مثل یک جامعه شناس بزرگ است؛ زیرا در هر مکان و در هر زمان، درس می‌دهد. به نظر او شعر ناب فارسی، آموزنده و پرورنده خلاقیت و نوآوری است.

او که یک عمر سعی کرده شناختی از ادب فارسی پیدا کند بعضی حرف‌ها مثل اینکه یک آدمی بگوید به این دلیل که حافظ کاری برای اقتصاد ما نکرده پس به چه دردی می‌خورد؟ یا اینکه کسی بخواهد از فردوسی جنگ‌آوری یاد بگیرد را ناوارد می‌داند چون اعتقاد دارد از سعدی، حافظ، فردوسی و سایرین آنچه می‌توان آموخت عشق و ارشاد است.

***

بخشی از کتاب «گفت‌وگو با فرهنگ‌مداران: ایران و دنیای جدید» هم به روش تدریس استادان قدیمی از زبان شاگردان آنها اختصاص یافته است.

کلاس درس دکتر عبدالحسین زرین‌کوب به روایت دکتر ابوطالب میرعابدینی

در جستجوی ذهن‌های کنجکاو

دکتر عبدالحسین زرین‌کوب اعتقاد داشت کسانی که در مقطع کارشناسی ارشد و دکترا وارد می‌شوند، لازم است از یک ذهن پویا برخوردار باشند تا این پویایی مدد کند و نیروهای پاینده درون آنها در کارهای فرهنگی و خدماتشان بروز یابد. بنابراین دانشجویی که می‌خواست کاری را به صورت رفع تکلیف انجام دهد یا تعلل می‌ورزید، با واکنش او مواجه می‌شد. در کارهای علمی و تحقیقی، به مسئولیت‌پذیری بسیار اهمیت می‌داد و از دیگران هم جز این انتظار نداشت.

وسواس بسیاری داشت و اگر متوجه می‌شد مقاله یا رساله‌ای عیناً از جایی برداشته شده، برخورد می‌کرد و نمی‌پذیرفت. البته بداخلاقی نمی‌کرد و کسی را نمی‌رنجاند، اما همه می‌دانستند که او اگر حرفی را بزند، همان است و تغییر نخواهد کرد. هیچ وقت هم احساس «دانستگی» نمی‌کرد. از این لحاظ شبیه به استاد فروزانفر بود.

در آموزش و روش تدریسی که برگزیده بود، هیچ شتابی در کار نبود، اعتقاد داشت در کار علمی باید «پله پله» مسیر را پیمود. برعکسِ نسل جدید که با اندکی شوخی، «نسلی ساندویچی» است. می‌خواهد همه چیز (همه فنون و دانش ها) در یک ساندویچی جمع شود و او از آن برخوردار شود. به نظرم، تحمل و تأمل در نسل جدید، کم است. اگر دانشجویی رساله‌ای داشت، بیشتر می‌خواست بداند او تا چه اندازه به عمق موضوع پی برده یا چه برداشت‌های خاصی کرده که به ذهن دیگران نرسیده بوده؛ از این رو به دانشجویانی محبت داشت که چنین درخشش‌هایی در کار تحقیقی داشتند.

یادم هست، دوستی می‌خواست رساله‌اش را با او بگذراند، گفتم فلانی دوست دارد رساله‌اش را با شما بگیرد تا چیزی از شما بیاموزد، فکری کرد و گفت:«نه، او بهتر است با مسائل آسان‌تری سر و کار پیدا کند.» من فهمیدم که در ذهن ایشان یک مرزی وجود دارد که در کارهای تحقیقاتی و علمی آن را لحاظ می‌کند. دکتر زرین‌کوب در کار علمی بسیار سخت گیری نشان می‌داد و برای رساله‌ها، کار زیادی از دانشجویان می‌کشید. به صورتی که آن رساله به شکل یک مأخذ و یک منبع درآید.

یکی از دوستان رساله‌اش درباره عطار بود، دکتر زرین‌کوب تحلیل داستان‌های منطق الطیر را از او می‌خواست تا دیدگاه عطار را واکاوی کند و تأکید داشت اگر به این صورت کار نکند، کار شایسته‌ای صورت نمی‌پذیرد. برای همین پس از پایان کار، او را به دوباره خوانی آثار عطار واداشت تا اصول این داستان‌ها و حکایت‌ها دقیق تر کاویده شود. او در پی یافتن ذهن های کنجکاو بود. می توانم بگویم میان تحقیق و تدریس، به تحقیق اهمیت بیشتری می داد.

کار اصلی استاد این است که دانشجو را به تحقیق وادار کند. جواب «چرا» ها را خودش ندهد، زرین‌کوب چراها را جواب نمی‌داد… دکتر زرین‌کوب انسان پرحوصله‌ای بود، نقدپذیر بود، اجازه محاجه به دانشجویانش را می‌داد اما وارد مجادله نمی‌شد و در کار معلمی بسیار جدی بود… از کلاس درس که خارج می‌شد این طور نبود که بگوید «من وقت ندارم» یا «باید بروم کار دارم»، معمولاً بحث‌های خارج از کلاس که طول می‌کشید می گفتم استاد خسته شدند بهتر است بگذاریم برای بعد. اما ایشان سریع واکنش نشان می‌داد که:«نه، نه، من به خاطر شما اینجا هستم.»

از مباحثه خسته نمی‌شد. در کلاس مقدور نبود که جواب همه سوالات را بدهد اما در پایان کلاس می‌ماند و به سوالات دانشجویان با گشاده رویی، صبر و حوصله جواب می‌داد. او می‌فهمید که کلاس برای همه است و نمی‌توان بحثی خاص را طولانی مدت ادامه داد جز اینکه با موضوع درس آن کلاس همخوانی داشته باشد و بدرد همه بخورد.

***

کلاس درس دکتر غلامحسین صدیقی به روایت دکتر اصغر دادبه

سقراطی دیگر

۱ــ باور به نظم و به تبع آن اجرای نظم: نخست شنیده بودیم که استاد سروقت در کلاس حاضر می‌شود و پس از او هیچ دانشجویی حق ورود به کلاس ندارد و سپ