پاورپوینت کامل تأثیرایران در چین ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تأثیرایران در چین ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تأثیرایران در چین ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تأثیرایران در چین ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

در زندگانی گاه روز و ماه و سالی است که به عمری می‌ارزد؛ زیرا چنان اثری در آدمی باقی می‌گذارد که سالها اثرش می‌ماند و یادش جان آدمی را شاداب می‌سازد.چند سالی که برای تدریس زبان فارسی به چین رفته بودم، برای من چنین اثری داشت با وجودی که سالها از آن گذشته است و تجربیات خود را گاه‌گاه نوشته‌ام، هنوز حرفهای ناگفته بسیار دارم.

در زندگانی گاه روز و ماه و سالی است که به عمری می‌ارزد؛ زیرا چنان اثری در آدمی باقی می‌گذارد که سالها اثرش می‌ماند و یادش جان آدمی را شاداب می‌سازد.چند سالی که برای تدریس زبان فارسی به چین رفته بودم، برای من چنین اثری داشت با وجودی که سالها از آن گذشته است و تجربیات خود را گاه‌گاه نوشته‌ام، هنوز حرفهای ناگفته بسیار دارم.

در سال۲۰۶ ق.م که روش ملوک‌الطوایفی چین درهم ریخت و حکومت دودمان «هان‌غربی» شکل گرفت، «شی هوانگ‌تی» دیوار بزرگ چین را برای ایجاد مانعی در برابر مهاجمان شمالی بنا نهاد و دیوارهای پراکنده را به هم پیوست و سپاهیان را در پشت دیوارها جایگزین کرد تا علیه «هون‌ها» و «شیونگ‌نوها» دفاع کند در جنگ و گریز چینی‌ها با هومن‌ها و اسیری آنها را با اقوامی آشنا کرد که در مغرب چین به سر می‌بردند. در سال ۱۳۸ق.م سفیری به نام چانک چین (یا: چانگ چیان) به سوی جیحون و سیحون روان شد و در سفرهای خویش بلخ (داشیا) و خوقند (دایوا) که تابع آشی(اشکانیان) بودند، توجه او را به خود جلب کرد و به خاقان «وو» پیشنهاد کرد تا روابط بازرگانی با ایران برقرار کند.۱

او درباره ایران می‌نویسد: «اکثر مردمان دهقانند و این مملکت دارای صدها شهر قلعه‌دار بزرگ و کوچک است، سوداگران از ارابه و کشتی استفاده می‌کنند و در بازرگانی مهارت فراوان دارند.» چان چیان نماینده خویش را برای دیدار از کشور اشکانی فرستاد و بدین‌ترتیب بود که در آن زمان روابط رسمی بین حکومت «هان‌غربی» و حکومت اشکانی برقرار گردید.۲

در سال ۱۰۱م شاه اشکانی به نام «مان‌چو» سفیری به چین فرستاد و شیر و مرغ بزرگی که در آن زمان چینی‌ها آن را مرغ اشکانی می‌خواندند، به امپراتور چین هدیه کرد. در آن دوران کسانی بودند که برای مدت زیادی در چین مانده بودند؛ همچون: پسرمان چو دوم اشکانی که نام چینی‌اش ‌«شی گائو» بود، وی در سال ۱۴۸م به چین رفت و در آنجا ساکن گردید. وی که زبان سنسکریت و چینی را به خوبی می‌دانست، ۳۹ جلد کتاب مقدس بودایی را از سنسکریت به چینی ترجمه کرد و زبان ترجمه‌اش مورد ستایش خاص و عام قرار گرفت. در حفاریهایی که در چین انجام شد، باستان‌شناسان به دو مقر مربوط به دوره «هان» برخورد کردند که روی آنها با نقوش برجسته حجاری شده بود و به اضافه مجسمه یک شیرسنگی که در بررسیهای بعدی آن را به دوره اشکانی مربوط دانستند و حجاریها را از بازرگانان زمان اشکانی می‌دانند.۳

در دوره ساسانیان (۶۲۵ـ۲۲۴م) روابط ایران و چین توسعه و گسترش بیشتری یافت. در سال ۴۵۵ م اولین سفیر ساسانیان به دیار چین راه یافت و ارتباط ایران و چین در زمان فیروز و خسرو اول ساسانی رونقی خاص گرفت، مذهب زردشت در زمان حکومت «وی شمالی» به چین راه یافت و ظاهراً نخستین آشتکده زردشتی به سال۶۲۱م در شهر «سی‌ان» بر پا شد. به عقیده مورخان، آیین زردشت به وسیله بازرگانان ایرانی و سُغدی به چین رفت و به تدریج انتشار یافت و در دربار چین هم پیروانی یافت، به ویژه در دوره امپراتوری سلسله تانگ که مردم آزادی دینی داشتند.۴

در بازدید از حومه شهر «سی‌ان» که در قدیم «چانگ‌ان» می‌نامیدند، کتیبه‌ای به دو خط پهلوی و چینی بر گورزنی دیدم به نام ماسیس از خاندان سورن ساسانی. در شهر «یانگ‌جو» که از شهرهای مشهور چین بوده است، دهکده‌ای است به نام «بوسی‌جُوان» به معنی دهکده پارسیان که رودخانه‌ای به نام «پوسی» (پارسی) از میانش می‌گذرد. این دهکده در گذشته‌های دور «جوشوگا» نام داشت. در دوران «تانگ» بازرگانان ایرانی در آنجا رفت و آمد داشتند و تاجری ایرانی در برابر راهزنانی که زندگی را برای مردم دهکده تنگ کرده بودند، دفاع کرد و کشته شد و از آن تاریخ دهکده را «پوسی جوان» نام نهادند و بنای یادبودی به یادش برپا کردند و تاکنون هر سال مراسمی برپا می‌کنند که مانند پرُسه زردشتیان است.

دین ‌مانی که به نام دین روشنایی و پرستش نور یاد شده است و به «مین جیاء» یا «مونی جیاء»، معروف است، در چین از حمایت کشاورزان برخوردار بود و تفکر مانوی در چین نفوذ فراوان داشت. حکومت «مینگ» بر پایه تفکر مانوی شکل گرفت و هنوز در زبان چینی «مونی» به معنی زیرزبانی یا رمزی سخن گفتن است و این واژه نشان از رمزی سخن گفتن پیروان مانی در چین است. معروف است که برخی پارسی‌نویسان واژه نگارخانه یا نگارستان را به معنی «معبد مانوی» می‌گیرند و نگارخانه در فارسی دری به معنی بتخانه چینی است که نقاشی در آن برمجسمه‌ها برتری دارد.

مانی به وسیله فیروز ـ برادر شاپور ساسانی ـ معروف شد و او کتاب «شاپورگان» را به وی تقدیم کرد؛ ولی مورد بی‌مهری پادشاه قرار گرفت و از ایران تبعید گردید. وی به هند و تبت و چین رفت و دوباره به ایران بازگشت و به دست بهرام اول کشته شد و با کشته شدنش او پیروانش به اطراف پراکنده شدند و بیشتر به چین رفتند. در سال ۹۶۴م در زمان سلسله تانگ، دین مانوی به دست یک ایرانی به نام «فرستدان» با کتاب «ارتسونگ جین» به دربار تانگ آمد و بعدها معابد مانوی نیز در آنجا ساخته شد.۵

با کشف «ازدنگ» یا «اردهنگ» یکی از نوشته‌های مانی که پاره‌هایی از آن را همراه با تفسیرهای متعدد در تورفان ترکستان چین کشف کرده‌اند، اثری با تصویرهای فراوان در سبک چینی این باور را پدید آورد که مارمانی یک نقاش بزرگ چینی بوده است. این شهرت جالب مانی که تاریخ آن قبلاً به مأخذ شاهنامه فردوسی بر می‌گردد، نزد مؤلف شاهنامه گستردگیهای قابل ملاحظه‌تر می‌پذیرد که مار مانی را نقاشی چینی می‌نامد.۶

فرهنگ ایران و اسلام در چین

چنان که گذشت، فرهنگ ایران از دوره اشکانی به سرزمین چین نفوذ کرد و طبعاً تاثیری متقابل داشت؛ زیرا دو کشور کهنسال با پشتوانه تاریخی و تمدنی غنی نمی‌توانستند با یکدیگر پیوستگی نداشته باشند. جاده ابریشم چون شریانی پرکار به مویرگهای فرهنگ دو کشور راه پیدا کرده بود. وقتی شاهزاده اشکانی، «شی گائو» کتاب مقدس بودایی را از سنسکریت به چینی ترجمه کرد، درباره‌اش نوشتند: « معنای آن روشن و دقیق، طرز استعمال کلمات درست، انشایش زیبا و نه پر طمطراق، ساده ولی نه سست و نارسا.»۷

ورود دین اسلام به چین نخستین‌بار به وسیله ایرانیان انجام گرفت و استانهای مسلمان نشین «گان سو»، «سین کیانک» در غرب چین از آن نشان دارد. رواج فرهنگ ایران و اسلام از سه راه انجام گرفته است:

۱ـ از راه دریا که بنادر ایران را به سواحل جنوبی چین می‌پیوست. بازرگانان و دریانوردان ایرانی با پشتوانه اقتصادی و رفتاری اندیشمندانه جایگاه روشنی به دست آورده بودند. دهکده «بوسی» در شهر «یانگ جو» و بزرگداشت بازرگان مروارید ایرانی شاهد آن و سیر و سفر دریایی سلیمان سیرافی به چین نمونه آن است.

۲ـ از طریق کوچ قبیله‌های آسیای مرکزی و بسیاری از ایرانیان مسلمان، خاصه مردم سغد و سمرقند که با پشتوانه مذهبی و فرهنگی خویش و آثار مربوط بدان در مردم چین تأثیر گذاشتند.

۳ـ از طریق زمینی جاده ابریشم که چون شریانی به مویرگهای فرهنگی پیوستگی داشت و ریزه‌کاری‌های فرهنگی را در این جاده آهسته آهسته به کار می‌گرفت.

هم اکنون رساله‌ای به نام «دعوت المسلمین» نزد این جانب است که مسلمانان چین روشهای دینی خود را از آن می‌آموزند. این رساله به سه زبان: چینی ـ فارسی ـ عربی نگاشته شده است. در بخش نیتهای نماز آمده است:

نیت آبدست: نیت کردم که آبدست می‌کنم از برای برداشتن حدث را…

نیت نماز پیشین: نیت کردم که بگزارم چهار رکعت سنت نماز پیشین، روی آوردم به سوی کعبه خالصاًلله تعالی، الله اکبر.۸

و نمازها به نام نماز بامداد، نماز پیشین، نماز شام، نماز خفتن به کار می‌رود. در مراسم ازدواج در ناحیه خود مختار نینگ سیا «ملیت هویی» هنگام عقد، آخوند با صدای بلند از داماد می‌پرسد: «قِبول کردی؟» و داماد پاسخ می‌دهد: «قِبول کِردُم.» بعد از عروس نیز می‌پرسد. پس از سه بار پرسش، عروس پاسخ می‌دهد: «قِبول کِردُم.» زبانی که در میان قوم هوی بازمانده است، از لهجه فارسی دری است که هنوز در خراسان بزرگ بدان سخن می‌گویند. این خود دلیلی است بر اینکه اسلام به وسیله ایرانیان مسلمان به مردم چین شناسانده شده است.

در میان پنجاه و شش ملیت چین، ده ملت مسلمان زندگی می‌کنند: اویغور، خوی، قزاق، قرقیز، اوزبک، تاجیک، دونگ سیان، سالار، بائو. با توجه به آزاداندیشی چینیان در برابر ادیان دیگر، رسم چنین بوده است که هرکس از مذهب خود پیروی کند و به مذاهب دیگر احترام بگذارد، آزاد است؛ بدین جهت رعایت مسلمانان در همزیستی مسالمت‌آمیز، سبب احترام آنها گردید. در سال ۸۶۳ م/ ۲۴۹ق با اجازه دربار «تانگ»، مسلمانان مسجدی در «چانک‌ان» بنا کردند. در آن زمان در غرب این شهر ایرانیان زیادی به سر می‌بردند.

در دوره مغول نیز دانشمندان و صنعتگران