پاورپوینت کامل ناگفته‌های رسول صدرعاملی از امام‌ (ره) ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ناگفته‌های رسول صدرعاملی از امام‌ (ره) ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ناگفته‌های رسول صدرعاملی از امام‌ (ره) ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ناگفته‌های رسول صدرعاملی از امام‌ (ره) ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

رسول صدرعاملی، روزنامه‌نگار همسفر امام‌خمینی (ره) در پرواز تاریخی انقلاب (پاریس – تهران) که در طول سه ماه حضور ایشان در فرانسه (نوفل لوشاتو) تنها خبرنگار ایرانی بود که گزارش‌ها و عکس‌هایش را در روزنامه “اطلاعات” می‌توانستیم مشاهده کنیم، درباره‌ی آن روزها برخی ناگفته‌های کمتر گفته شده را مطرح کرد.

رسول صدرعاملی، روزنامه‌نگار همسفر امام‌خمینی (ره) در پرواز تاریخی انقلاب

(

پاریس – تهران) که در طول سه ماه حضور ایشان در فرانسه (نوفل لوشاتو

)

تنها خبرنگار ایرانی بود که گزارش‌ها و عکس‌هایش را در روزنامه “اطلاعات

”

می‌توانستیم مشاهده کنیم، درباره‌ی آن روزها برخی ناگفته‌های کمتر گفته شده

را مطرح کرد

.

سالگرد ارتحال امام‌خمینی (ره) بهانه‌ای شد تا خبرنگار سینمایی خبرگزاری

دانشجویان ایران (ایسنا)،به سراغ رسول صدرعاملی، کارگردان سینمای ایران

برود تا بخش کوتاهی از خاطراتش را بگوید

.

رسول صدرعاملی با اشاره به دوران فعالیتش پیش از انقلاب به عنوان خبرنگار

در روزنامه «اطلاعات» اینگونه ماجرا را روایت کرد: «در سال ۵۶ برای ادامه

تحصیل به دانشگاهی در “مون پلیه” (جنوب فرانسه) رفتم. کمتر از یک سال بعد

از سوی آقای غلامحسن صالحیار (سردبیر وقت روزنامه اطلاعات) به من گفتند

برای ارسال گزارش‌های روزانه باید به “نوفل لوشاتو” (۴۰ کیلومتری پاریس

)

محل اقامت امام(ره) بروم

.

یادم هست، تنها یک هفته از ورود امام (ره) به این دهکده می‌گذشت. با اولین

قطار، شب از “مون پلیه” به پاریس رفتم و از آنجا نیز توسط مینی‌بوسی که هر

روز مسافران تازه از راه رسیده را از پاریس به “نوفل لوشاتو” می‌برد، راهی

آنجا شدم

.

دهکده هنوز خلوت بود و تعداد کمی از اطرافیان امام حضور داشتند. من خودم را

ابتدا به آقای دعایی و بعد مرحوم سید احمد آقای خمینی به عنوان خبرنگار

روزنامه “اطلاعات” معرفی کردم، ولی آنها خیلی جدی نگرفتند و به نظر می‌رسید

تمایلی به همکاری با من ندارند

.

اوایل زمستان بود و هوا بسیار سرد. چند روز اول را از صبح تا نزدیک غروب در

“

نوفل لوشاتو” می‌ماندم، اما چون در دهکده جایی برای خواب و استراحت برای

من نبود، پیش از آنکه هوا تاریک شود با همان مینی بوس خودم را به پاریس

می‌رساندم

.

اما بعد از چند روز، ادامه‌ی این روند عملا برایم غیرممکن بود. یکی از

دلایلش هزینه‌های اقامتم در پاریس بود؛ چون به خاطر شرایط ایران امکان

فرستادن پول برایم فراهم نبود و همچنین مسافت ۴۰ کیلومتری رفت و برگشت باعث

می‌شد بیشتر از چند ساعت نتوانم در نوفل لوشاتو بمانم

.

روز پنجم و ششم بود که تصمیم گرفتم به هر قیمتی شب را در دهکده بمانم. آن

روز انگار هوا از همه روزهای قبل سردتر بود، اما من برای ماندن تصمیم جدی

گرفته بودم و با یک کاپشن، یک کلاه و دوربین ماندم

.

ساعتی بعد از نماز جماعت مغرب و عشاء که توسط امام(ره) برگزار می‌شد،

می‌گذشت. آرام آرام برف هم شروع به باریدن کرد. اتاق امام پنجره کوچکی به

خیابان داشت و پرده‌ای که مانع بود

.

من آنسوی خیابان روبروی پنجره به نرده‌های چوبی ویلایی که نماز جماعت در آن برگزار می‌شد، تکیه داده بودم

.

آخرین کسی که مرا در این موقعیت دید، خانمی بود که همه او را “خواهر طاهره

”

صدا می‌زدند و به دو زبان عربی و انگلیسی صحبت می‌کرد و همه امورات خانه

امام (ره) هم توسط او اداره می‌شد. ایشان مرا دید، اما به داخل خانه امام

رفت

.

نمی‌دانم چه زمانی گذشت که از سرما یا خستگی، خواب‌آلود شدم. پیش از اینکه

نیمه ایستاده زیر دانه‌های انبوه برف یخ بزنم و سرما کاملا از پا بیندازدم

.

دیدم که پرده پنجره اتاق امام لحظه‌ای کنار رفت و نوری دیدم و دوباره

تاریکی و برف سهمگین

.

دقایقی بعد همان “طاهره خانم” در حالیکه دو پتو در دست داشت از منزل امام

خارج شد و به سمتم آمد و پتوها را داد و مرا به نزد آقای حسن عابدی جعفری

برد که ایشان به من مکانی برای خوابیدن بدهد

.

بالاخره من در دهکده ماندگار شدم و موفق شدم هر روز برای روزنامه اطلاعات

از نوفل‌لوشاتو مطالب اختصاصی بدهم، در حالیکه “روزنامه “کیهان” مطلب

اختصاصی نداشت و خبرهایش را از چند خبرگزاری محدود آن روزها و از روی تلکس

خبری می‌گرفت

.»

صدرعاملی در ادامه با اشاره به محدودیت امکانات برای ارسال خبر در آن

سال‌ها، اینگونه ادامه داد: «البته باید این شرایط را هم در نظر بگیریم که

مثل این روزها آن موقع ایمیل و هیچ تکنولوژی‌ای نبود و باید مطالب نوشته

می‌شد و نگاتیو عکس‌ها هم با مطالب توسط هر مسافری که از پاریس به تهران

می‌آمد به دفتر روزنامه ارسال می‌شد

.

خبرنگاران خبرگزاری‌های خارجی از جمله فرانس‌پرس هر روز صبح به خاطر مسافتی

که باید از پاریس به نوفل‌لوشاتو می‌آمدند، دیر می‌رسیدند و از این نگران

بودند لحظات خبری خوبی را از دست بدهند

.

من از وقتی که در دهکده توانستم ساکن شوم شرایط بهتری نسبت به خبرنگارانی

که مجبور بودند هر روز مسافت نوفل‌لوشاتو تا پاریس و برعکس را طی کنند،

داشتم. آنها وقتی می‌رسیدند که من ۱۰ حلقه فیلم گرفته بودم