پاورپوینت کامل مشروعیت الهی و مقبولیت دینی ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مشروعیت الهی و مقبولیت دینی ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مشروعیت الهی و مقبولیت دینی ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مشروعیت الهی و مقبولیت دینی ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

امام«ولایت مطلقه فقیه» را از «حکومت مطلقه» تفکیک کرده و معتقد است «حکومت اسلامی نه استبدادی است و نه مطلقه بلکه مشروطه است. البته نه مشروطه به معنای متعارف فعلی آن که تصویب قوانین تابع آرای اشخاص و اکثریت باشد. مشروطه از این جهت که حکومت‌کنندگان در اجرا و اداره مقید به یک مجموعه شرط هستند که در قرآن کریم و سنت رسول اکرم(ص) معین شده است

اندیشه سیاسی امام خمینی(ره)

امام«ولایت مطلقه فقیه» را از «حکومت مطلقه» تفکیک کرده و معتقد است «حکومت اسلامی نه استبدادی است و نه مطلقه بلکه مشروطه است. البته نه مشروطه به معنای متعارف فعلی آن که تصویب قوانین تابع آرای اشخاص و اکثریت باشد. مشروطه از این جهت که حکومت‌کنندگان در اجرا و اداره مقید به یک مجموعه شرط هستند که در قرآن کریم و سنت رسول اکرم(ص) معین شده است

امام خمینی(ره) مباحث سیاسی خود را ذیل مفهوم ولایت مطرح کرده‌اند که مفهومی فقهی است؛ اما برخی نیز آن را خالی از وجوه عرفانی ندیده‌اند. اگرچه امام تاکید می‌کنند که این ولایت، ولایت فقهیه است و نه عرفانی، برخی همین ولایت فقهی و سیاسی را مبتنی بر آن ولایت کلی می‌دانند. از این حیث، گفته‌اند حق تعالی را ظاهری است و باطنی؛ باطن معطوف به غیب مطلق است و ظاهر معطوف به ماسوی‌الله و خلق است ولایت باطن نبوت است و روی سو به حق نبوت است، و نبوت ظاهر ولایت است که روی به سوی ماسوی‌الله و خلق است که همان وِلایت است از جانب حق. سید جلال‌الدین آشتیانی آورده: ولایت به کسر واو، به معنی امارت و تولیت و سلطنت و به فتح واو، به معنی محبت است.

آکیرو ماتسوموتو در مقاله جالب توجه خود اشاره می‌کند که نمی‌توان نظریه ولایت فقیه امام خمینی را یکسره نظریه‌یی فقهی دانست، بلکه وجوه فلسفی و عرفانی آن نیز باید مورد نظر قرار گیرد. به همین جهت ماتسوموتو در پی ریشه‌های حکمی و عرفانی ولایت فقیه در نظریات آیت‌الله شاه آبادی است. از این جهت تمایز «ولایت» و «وِلایت» در کانون مباحث او قرار دارد. به زعم وی «بر مبنای برخی احادیث، علمای اسلامی می‌توانند جانشینان پیامبر باشند. برخی فقها (به طور خاص اصولیان) سعی کردند تا مبنایی نظری برای وِلایت علما بر جامعه مسلمانان تاسیس کنند؛ به نظر می‌رسد این تلاش برای ارائه مبنایی نظری به وِلایت علما بر جامعه مسلمانان، توسط تلاش‌های آیت‌الله شاه‌آبادی متاخر و شاگردش آیت‌الله خمینی تکمیل شد.»

ماتسوموتو این تحول در مفهوم ولایت را در آرای عرفانی شاه‌آبادی در کتاب رشحات البحار می‌داند و معتقد است در کتاب آیت‌الله شاه آبادی، با اندماج دو مفهوم مواجهیم؛ نخست اندماج مفاهیم وِلایت و قُرب و سپس اندماج مفاهیم وِلایت و ولایت. این ولایت از نظر امام خمینی وظیفه عالم است.

به نظر می‌رسد این نظریه بی‌ارتباط با مفهوم «طبیب روحانی» که عرفا به آن اشاره داشتند نیست. به همان ترتیب که طبابت برای طبیب، وظیفه است و نه حق، ولایت نیز برای ولی وظیفه است و نه حق. امام خمینی برخلاف نظر شیخ مرتضی انصاری تاکید می‌کند که ولایت وظیفه عالم است و نه حق او و این نظریه را باید در تفکیک ولایت در نظر آیت‌الله شاه‌آبادی به ولایت اضطراریه و ولایت ارادیه جست. مطابق نظر شاه آبادی ولایت اضطراریه در قوس نزولی تجلی هستی است، در حالی که ولایت ارادیه در قوس صعودی است. ماتسوموتو در این‌باره می‌آورد:

بر مبنای نظریه عرفانی وحدت در عین کثرت و کثرت در عین وحدت، می‌توان درک کرد که چرا علمای شیعه متمایل به عرفان، تفکیک مشخصی میان ولایت و وِلایت در تفکرشان قایل نیستند. فهم آنها از اسمای الهی در چنین مواردی آنها را برای شکل دادن به نظریه وِلایت‌شان بعد از نظریه ولایت عرفانی قادر می‌کرد؛ به همان ترتیب که وِلایت بعد از شکل‌گیری نظریه عرفانی ولایت به دست آمد. همچنین وِلایت می‌توانست به مثابه یک حقیقت هستی‌شناختی همانند ولایت فهم شود که در همه ساحت‌های جهانِ هستی حاضر است.

به این‌ترتیب وِلایت اصلی جهان‌شناختی (

Cosmological Principle

) است که امکان گریزی از آن نیست. فهم وِلایت به مثابه اصلی جهان‌شناختی می‌تواند به این ادعا منجر شود که وِلایت انسان کامل با نمونه ولی (از ولایت) که امام خمینی به آن باور داشت، همسان است.

آنچه ماتسوموتو بیان می‌کند به دور از واقعیت نیست؛ به نظر می‌رسد در آرای امام آنجا که ولایت فقیه شأنی همسان با ولایت دارد، سیاست است. البته امام در جایی گفته‌اند که «ولایت فقیه از امور اعتباری عقلایی است و واقعیتی جز جعل ندارد. » اما امام در جای دیگری نیز آورده‌اند «قضیه ولایت فقیه یک چیزی نیست که مجلس خبرگان ایجاد کرده باشد؛ ولایت فقیه یک چیزی است که خدای تبارک و تعالی درست کرده است. » این دو عبارت متناقض نیستند؛ بلکه هریک به اعتباری وِلایت را مورد نظر قرار داده‌اند. امام صریحا تاکید می‌کند که ولایت فقیه با ولایت پیامبر(ص) و ائمه(ع) فرق دارد، این تفاوت در جنس ولایت است، اما در سیاست و هدایت و رهبری خلق به سوی حق، هیچ تفاوتی نیست و عالم دینی همان نقش نبی و ولی را دارد. به عبارت دیگر پیامبر(ص) و ائمه(ع) دارای ولایت و وِلایت‌ الهی‌اند و تصرف آنها هم در ظاهر و هم در باطن است، اما فقیه تنها از وِلایت برخوردار است؛ اگرچه باید سلوک به سوی ولایت و حق را نیز هدایت کند. اندماج وِلایت و ولایت در امام به هیات رهبری سیاسی خلق به سوی حق شکل می‌گی