پاورپوینت کامل اسطوره «دولت ملی»، «ما» و «اعراب» مان ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسطوره «دولت ملی»، «ما» و «اعراب» مان ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسطوره «دولت ملی»، «ما» و «اعراب» مان ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسطوره «دولت ملی»، «ما» و «اعراب» مان ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

اسطوره های دولت ملی ( یا دولت ملت ها) (nation – state) از قدرتمندترین اسطوره هایی هستند که انسانیت در طول حیات خود در چارچوب های شناختی و زبان شناختی بر پا کرده است و این قدرت را باید حاصل توانایی های خارق العاده این اسطوره ها در درونی کردن ایدئولوژی «ملی» در کنشگران زیر قدرت آنها به حساب آورد. خیالین بودن این برساخته ها که بندیکت آندرسون در کتاب «جماعت های خیالین » خود به خوبی آن را تشریح و تحلیل کرده است، به دلیل مادیت بخشیدن به ساختارهای خیال، در طول یک محور زمانی است که از منشاء این دولت ها آغاز می شود و به تدریج از یادها می رود و به قول فوکو و بوردیو، «فرهنگ» ی است که خود را به قالب «طبیعت» و امری «ابدی و ازلی» در می آورد یا به قول بارت «زبان» ی که به یک «واقعیت ملموس و محسوس» بدل می شود.

اسطوره های دولت ملی ( یا دولت ملت ها) (

nation – state

) از قدرتمندترین اسطوره هایی هستند که انسانیت در طول حیات خود در چارچوب های شناختی و زبان شناختی بر پا کرده است و این قدرت را باید حاصل توانایی های خارق العاده این اسطوره ها در درونی کردن ایدئولوژی «ملی» در کنشگران زیر قدرت آنها به حساب آورد. خیالین بودن این برساخته ها که بندیکت آندرسون در کتاب «جماعت های خیالین » خود به خوبی آن را تشریح و تحلیل کرده است، به دلیل مادیت بخشیدن به ساختارهای خیال، در طول یک محور زمانی است که از منشاء این دولت ها آغاز می شود و به تدریج از یادها می رود و به قول فوکو و بوردیو، «فرهنگ» ی است که خود را به قالب «طبیعت» و امری «ابدی و ازلی» در می آورد یا به قول بارت «زبان» ی که به یک «واقعیت ملموس و محسوس» بدل می شود.

دولت های ملی و مفهوم ملی گرایی با یک انقلاب خشونت آمیز یعنی در فرانسه (۱۷۸۹) آغاز شدند. اسطوره ای که خود مفهوم «انقلاب» را در سراسر جهان به مثابه «حادثه » ای که با ناگهان می تواند سیستم های بزرگ اجتماعی و سیاسی و اقتصادی را زیر و رو کند، فهمیده و در کنشگران و حتی نخبگان سیاسی و فکری درونی شد؛ اسطوره ای که سپس در سراسر اروپای برون آمده از انقلاب صنعتی و نیازمند به بازارهای جهانی برای تولید انبوه کارخانه هایش، گسترش یافت، تا در مرحله ای نهایی یعنی در طول سال های ۱۸۷۰ تا ۱۹۲۰ از خلال فرایندی نظامی و خشونت آمیز یعنی مرحله نهایی استعمار در کل جهان به «واقعیتی انکار ناپذیر و بازگشت ناپذیر» تبدیل گردید. دولت ملی در طول بیش از دویست سال که از عمر آن می گذرد موفق شد تمام دستاوردهای مبارزه مردم علیه زیاده خواهی های خود در کنترل و شکل دادن به سیستم اجتماعی و کنشگران آن را به «دستاوردهای ملی» تعبیر کند و تمام فرایندهای الیگارشیک سلطه خود را که اغلب جز سیاست بازی و سیاست کاری های حرفه ای نبود، آکنده از فساد بوده اند و به مرگ میلیون ها نفر از مردمان جهان علیه یکدیگر برای شعارها و خواسته هایی کاملا ذهنی قدرت طلبان نبودند (همچون مطالبات ارضی، تنش های قومی و غیره) را «هزینه های برقرای و پا برجا ماندن دموکراسی» بنامد و این امر را نه تنها در مردم عادی بلکه در بسیاری از روشنفکران و نخبگان درونی کند. در حالی که بزرگترین ثمره این دولت که جز چند دهه چیزی به نام «رفاه» ی نسبی به همراه خود نداشت، فرایندهای «قوم کشی» ، «زبان کشی» و کشتارهای گسترده در ماجراجویی های استعماری و جنگچویی و سلطه طلبی ها ملی و بین المللی بود. دولت ملی حتی سبب شد که تمام ادبیات، تصاویر مردم از گذشته و از آینده و اندیشه ها و بازنمایی های ادبی و تصویری و… آنها بار دیگر به گونه ای که برای دامن زدن به نفرت های نژادی، ملی، قومی و غیره نیاز داشت در ذهن همگان از جمله نخبگان جامعه درونی شود، زیرا نیاز بدان داشت که بسیاری از این افراد را به جنگ مردم دیگری که کاملا به آنها شباهت داشتند و هیج دلیلی برای دشمنی میانشان وجود نداشت بفرستد. در طول قرن نوزده و بیستم، میلیون ها آلمانی و فرانسوی، دو همسایه نزدیک و دو کشور اروپایی که بیشترین قرابت فرهنگی را با یکدیگر داشتند به دست یکدیگر کشته شدند بدون آنکه واقعا بدانند دلیل این امر چیست.

در این شرایط برای کشوری همچون ایران که در فرایندی تاریخی برای ساختن آینده خود و جوانان خویش قرار دارد ، نگاهی عمیق به آنچه از ابتدای قرن بیستم تاکنون گذشته و پرهیز از اسطوره های خطرناکی که اندیشه قدرت طلبی ملی می تواند آن را در سراشیب سقوط قرار دهد پرهیز کند. این امری ضروری است که ما بیش از دیگران و امروز بیش از دیروز باید بدان توجه داشته باشیم تا راه پیموده شده در غرب را برای ساختن دولت های ملی بر اساس فرایندهای خشونت آمیز پیش نگیریم و تن به نفرت های نژادی، قومی، و آسیب هایی از این دست ندهیم. یکی از این آسیب ها، برای کشور ما به طور خاص افسانه برخورداری از یک زبان و یک قوم و یک «نژاد» واحد است که به شدت به وسیله گروه های شوینیست مورد استفاده و سوء استفاده قرار گرفته است. استوار کردن دولت ملی لزوما بر یک زبان و یک قومیت ولو مفروض آن هم در پهنه ای چون ایران که هزاران سال است چند زبانی و چند قومی و چند فرهنگی است، اندیشه ای بسیار خطرناک و پرهزینه است. همانگونه که تن دادن به «خود ستایی» ها و «باستان گرایی» های بی پایه و اساس و اغلب تماما خیالین بوده اند.

زمانی که «ما» از ایرانی بودن سخن می گوئیم و لزوما آن را با «فارسی زبان» بودن یکی می دانیم و فراموش می کنیم که این سرزمین در طول چند هزار سال همواره فرهنگی چند گانه و متنوع و در هم آمیخته را تجربه کرده است: از سه یا چهار هزار سال پیش از میلاد ، فرهنگ های بین النهرینی، آرامی، اکدی و سپس یهودی، آریایی، عربی و فرهنگ ها و زبان های بی شمار قومی همواره در «ایران» در مفهوم سیاسی و باستانی این واژه و نه در مفهوم جغرافیایی – سیاسی مدرن آن در دولت ملی که ابداعی هژمونیک در چارچوب های سیاست است، با یکدیگر در همسازی زیسته و برخلاف بسیاری از پهنه های چند قومیتی عالم توانسته اند بر بسیاری از مشترکات از جمله زبان فارسی، نه به مثابه قوم خیالین «فارس» بلکه به مثابه زبانی میانجی برای ایجاد روابط انسانی و فرهنگی میان ایرانیان، به توافق برسند به گونه ای که فرهیختگان قومی و غیر فارسی زبان ما نقشی ارزنده در ساختن زبان قدرتمند فارسی امروزی داشته و دارند. از این رو، دامن زدن به اختلافات قومی، بر اساس اختلافات زبانی و سخن گفتن از تقسیم های سیاسی – اداری و «فدرالیسم» نمی تواند جز توهمی جدید و برخاسته از سیاست زدگان دولت های ملی برای بازتولید قدرت و سلطه خویش، باشد.

اما در این میان بحثی وجود دارد که ما را به موضوع دوم این یادداشت می رساند یعنی بالا گرفتن گرایش های شویبنیستی به اصطلاح ملی گرا و دامن زدن به نفرت نژادی علیه اقوام ایرانی از جمله عرب های ایران می رساند. شکی نیست که به دلایل گوناگون تاریخی، سیاسی، اقتصادی غیره، ما تقریبا در چند هزاره گذشته با یک ایران مرکزی با مچموعه از گویش های پارسی (از پارسی باستان نا پارسی میانه و مدرن) که درون خود بسیار متفاوت بوده و هستنند و گاه اهالی یک روستا حتی قادر به سخن گفتن با روستای نزدیک به خود و آن هم فارس زبان نبوده اند، در کنار زبان هایی چون آرامی روبرو بوده ایم و در حاشیه با تعداد زیادی زبان های قومی هندو اروپایی (همچون کردی) و یا غیر هندواروپایی (همچون آذری و عربی)؛ اما این نیز یک واقعیت است که جدایی هایی که دولت های ملی و قدرت های بین المللی همواره در پی تشدید آن بوده اند تا از مجموعه هایی یکدست و فرهنگ هایی به هم پیوسته در طول تاریخ، دشمنانی بالقوه و شاید روزی بالفعل برای یکدیگر بسازند ، بسیار از ملی گرایی از یک سو و از قوم گرایی از سوی دیگر استفاده و سوء استفاده کرده اند. تحقیر «ایرانیان» یا «عجم» به وسیله برخی از عرب ها، و بر عکس تمسخر و تحقیر عرب ها یا استفاده از واژه تحقیر آمیز «اعراب» برای نام بردن از سوی شووینیست های به اصطلاح«فارس تبار» از سوی دیگر، بخشی