پاورپوینت کامل روزه و رمضان در اشعار سعدی، مولانا و حافظ ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روزه و رمضان در اشعار سعدی، مولانا و حافظ ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روزه و رمضان در اشعار سعدی، مولانا و حافظ ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روزه و رمضان در اشعار سعدی، مولانا و حافظ ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

آدمی در این عالم هرچه می‌خورد، حیوانات هم می‌خورند. غذای جسم آدمی با غذای سایر حیوانات مشترک است. کسی که به همین طعام اکتفا می‌ورزد، سرانجام «قربانی» می‌شود؛ اما آن که چشم به سفره آسمانی دوخته است، عاقبت «قرآنی» می‌شود.

آدمی در این عالم هرچه می‌خورد، حیوانات هم می‌خورند. غذای جسم آدمی با غذای سایر حیوانات مشترک است. کسی که به همین طعام اکتفا می‌ورزد، سرانجام «قربانی» می‌شود؛ اما آن که چشم به سفره آسمانی دوخته است، عاقبت «قرآنی» می‌شود.

معده را خو کن بدان ریحان و گل

تا بیابی حکمت و قوت رسل

خوی معده زین که و جو باز کن

خوردن ریحان و گل آغاز کن

معده تن سوی کهدان می‌کشد

معده دل سوی ریحان می‌کشد

هر که کاه و جو خورد قربان شود

هر که نور حق خورد قرآن شود

اینکه مولانا طعام مادی را «کاه و جو» خطاب می‌کند، به خاطر این است که آدمی در این خوراک‌ها با حیوانات مشترک است و از این‌رو باید بداند که اگر آدمی اشرف مخلوقات است، پس طعام والاتری هم دارد که از او پوشیده است.

حرص خوردن و اکتفا به طعام مادی تنها ما را همچون بره‌ای برای روز مرگ و دوزخ فربه می‌کند و تنها شادی قصاب اجل را در پی دارد.

می‌چرد آن بره و قصاب شاد

کاو برای ما چرد برگ مراد

کار دوزخ می‌کنی در خوردنی

بهر او خود را تو فربه می‌کنی

کار خود کن روزی حکمت بچر

تا شود فربه دل و با کرّ و فرّ

خوردن تن مانع این خوردن است

جان چو بازرگان و تن چون رهزن است

شمع تاجر آنگه‌ است افروخته

که بود رهزن چو هیزم سوخته

که تو آن هوشی و باقی و هوش پوش

خویشتن را گم مکن یاوه مکوش

این غذای اصلی که همان نور خداوند باشد، نه تنها غذای روح است بلکه غذای جسم آدمیان نیز می‌شود و قوت اولیاء و بزرگان و عزیزان خداوند، نه از طعام و طبق که از نور حق است.

گرچه آن مطعوم جان است و نظر

جسم را هم زان نصیب است ای پسر

* * *

قوت جبریل از مطبخ نبود

بود از دیدار خلاق وجود

همچنین این قوت ابدال حق

هم ز حق دان نه از طعام و از طبق

باری، هنگامی که این طعام نور غذای آدمی می‌شود، خودبخود از طعام جسمانی دلسرد می‌شود و تمنای لقمه‌های نورانی در او شعله می‌کشد.

گر خوری یک لقمه از مأکول نور

خاک ریزی بر سر نان و تنور

در بسط این معنا مولانا حکایت یکی از کفار را می‌آورد که شبی مهمان رسول خدا (ص) می‌شود و در ضمن این حکایت، حدیثی از پیامبر را نقل می‌کند: «الکافر یأکل فی سبعه امعاء و المؤمن یأکل فی مِعاً واحد»؛یعنی: کافر با هفت شکم غذا می‌خورد و مؤمن با یک شکم.

کافران مهمان پیغمبر شدند

وقت شام ایشان به مسجد آمدند

شب‌هنگام عده‌ای از کفار در مسجد نزد پیامبر می‌روند و از او می‌خواهند که آنها را مهمان خود کند. پیامبر نیز مهمانان را بین اصحاب خود تقسیم می‌کند و خود نیز یکی از آنها را برمی‌گزیند. مهمانی که قسمت پیامبر می‌شود، مردی بسیار چاق و شکمباره است و هنگام شام نان و آش و شیر هفت بزی که پیامبر در خانه داشت را یک‌تنه خورد و باقی اهل خانه را گرسنه گذاشت.

هنگام خواب او را به اتاقی بردند و کنیز پیامبر نیز از شدت خشم در اتاق را از پشت بر او بست. نیمه‌های شب کافر نیاز به قضای حاجت پیدا می‌کند، اما می‌بیند که در را بر او بسته‌اند و هر کاری می‌کند نمی‌تواند در را باز کند. هر لحظه فشار بیشتری به او وارد می‌شود و او به ناچار به خواب