پاورپوینت کامل امام علی‌(ع) و نخستین حرکت‌های تکفیری ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام علی‌(ع) و نخستین حرکت‌های تکفیری ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام علی‌(ع) و نخستین حرکت‌های تکفیری ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام علی‌(ع) و نخستین حرکت‌های تکفیری ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

جامعه مسلمانان در دورانی که مردم با امام علی(ع) به خلافت بیعت کردند، به زمان حیات پیامبر اکرم(ص) شباهت چندانی نداشت: فتوحات از سمت شرق و غرب حجاز گسترش یافته و دو قدرت بزرگ آن روزگار، ایران و روم، از پای افتاده و شمار عظیمی از ملیت‌ها و اقوام دیگر به اسلام درآمده یا حاکمیت خلافت را پذیرفته بودند. ورود غنایم و گنجینه‌های خیره‌کننده خسروان ایران و امپراتوران روم به چرخه ناچیز اقتصادی شبه‌جزیره، وضع و حال بیشتر مشاهیر اصحاب را دگرگون کرده بود و آنان در پی افزایش و انباشت ثروت بودند که در شبه‌جزیره حتی با وجود ثروت، کمتر به‌دست می‌آمد.

امیرالمومنین علی علیه‌السلام و سه‌جبهه مخالفان

«فَلَمَّا نَهَضْتُ بِالْأَمْرِ نَکثَتْ طَائِفَه وَ مَرَقَتْ أُخْرَی وَ قَسَطَ آخَرُونَ»

(نهج‌البلاغه، خطبه شقشقیه)

جامعه مسلمانان در دورانی که مردم با امام علی(ع) به خلافت بیعت کردند، به زمان حیات پیامبر اکرم(ص) شباهت چندانی نداشت: فتوحات از سمت شرق و غرب حجاز گسترش یافته و دو قدرت بزرگ آن روزگار، ایران و روم، از پای افتاده و شمار عظیمی از ملیت‌ها و اقوام دیگر به اسلام درآمده یا حاکمیت خلافت را پذیرفته بودند. ورود غنایم و گنجینه‌های خیره‌کننده خسروان ایران و امپراتوران روم به چرخه ناچیز اقتصادی شبه‌جزیره، وضع و حال بیشتر مشاهیر اصحاب را دگرگون کرده بود و آنان در پی افزایش و انباشت ثروت بودند که در شبه‌جزیره حتی با وجود ثروت، کمتر به‌دست می‌آمد. خلیفه دوم کوشش می‌کرد شرایط جدید را به‌خصوص با نظارت و حسابرسی، آن‌هم به شیوه معمول خود تا حدی تحت اختیار درآورد، اما فرصت و توفیق چندانی به دست نیاورد. معاویه از همان زمان والی شام شد و سلوک اشرافی او و حیف‌ومیل بیت‌المال با عکس‌العمل برخی اصحاب مواجه شد. بیعت با امام علی(ع) به خلافت، کاملا مردمی و از گونه‌ای دیگر بود: نه به سقیفه شباهت داشت و نه حاصل شورا بود. در مسجد مدینه یکی از نخستین کسانی که دست بیعت با امام(ع) داد، طلحه بود؛ طلحه و یار نزدیکش زبیر، هر دو از مشاهیر اصحاب رسول خدا(ص)، به حکومت بر سرزمین حاصلخیز بصره و کوفه چشم می‌داشتند، اما چون امام(ع) آن دو را از این بابت ناامید کرد، از در مخالفت درآمدند. آنچه بر هراس مخالفان امیرالمومنین(ع) می‌افزود و آتش مخالفت آنها را شعله‌ورتر می‌کرد، فقط قطع یا کاهش امتیازات پیشین نبود، بلکه امام در آغاز خلافت بر استیفای حقوق از دست‌رفته مردم و اموال غارت‌شده از بیت‌المال تاکید و علنا اعلام کرد آن اموال به‌ناحق‌رفته را پس خواهد گرفت، حتی اگر کسانی آن را مهریه زنانشان کرده باشند.

موضوع فقط ابراز مخالفت با امام نبود، زیرا کسانی همچون سعد وقاص آشکارا از بیعت سر باز زده بودند، اما امام کار ایشان را به خدا واگذار کرده بود و بر خلاف سنت پیشین خلافت، از امتیازات سایرین برخوردار بودند و از بیت‌المال همچنان حقوق می‌گرفتند. ستیز طلحه و زبیر و همراهانشان که بی‌تردید همگی بیعت کرده بودند، از گونه‌ای دیگر و چنان‌که امام فرمود بیعت‌شکن بود: اکنون که امام(ع) حکومت بصره و کوفه یا سرزمین‌های خرم و ثروتمند دیگر مثل یمن را به ما نمی‌سپارد، پس خود آنجا را «اشغال» می‌کنیم، آنها این طرح را با اشغال خونبار بصره و برکناری و آزار حاکم منصوب امام عملی کردند و اولین نبرد در حوزه داخلی مسلمانان را بنیان نهادند. داعیه‌های ایشان مبنی بر خونخواهی خلیفه سوم البته از مصادیق فریبکاری بود. امام(ع) از آغاز این بحران کوشید تا با شیوه‌های گوناگون از طریق افراد مختلف از قبیل ابن‌عباس، مذاکره از وقوع نزاع جلوگیری کند، اما پیمان‌شکنان نپذیرفتند، زیرا «عدل علی» را برنمی‌تابیدند و چنان‌که عایشه به فرستاده امام(ع) گفت، در صورت پذیرش امام، آنگاه ‌باید چیزها و شرایط بسیار دیگری را هم بر خود هموار می‌کردند، زیرا شیوه حکومت تغییر کرده بود. از آن سو باید این نکته را در نظر داشت که سرنوشت بسیاری از حوادث قرن اول هجری در جهان اسلام، به حوادث بصره و کوفه مربوط می‌شد. بصره شهری بندری و تجاری بود و محل آمد‌و‌شد پیروان ادیان و اندیشه‌های گوناگون به‌شمار می‌رفت. کوفه نیز شهری جدید بود و حتی در اوایل حالت پادگان داشت، زیرا ضرورت‌های جریان فتوحات آن را پدید آورده بود. از این‌رو ترکیب جمعیتی کوفه بسیار ناهمگون و حتی متضاد بود. بسیاری از ساکنان کوفه، مهاجران یمنی و مدنی و بخشی از حوزه‌ ایران و گروهی از قبایل بادیه‌نشین بودند و احساسات و روابط قبیلگی و عشیره‌ای مانند خونخواهی جمعی بر آنان غلبه داشت. در برخی از قبایل هم احساسات و تعصبات شهری اندک‌اندک بر تمایلات قبیلگی غلبه می‌کرد. به‌هرحال، ترکیب عجیب و غریبی از تعصبات قبیلگی و شهری سمت و سوی احساسات و علایق ایشان را تعیین می‌کرد. هجرت امام علی(ع) از مدینه به کوفه نشان می‌دهد آن حضرت تا چه حد به‌ آن پایگاه جدید اهمیت می‌داد. شاید آن حضرت این شهر جدید را برای طرح نوینی از حکومت اسلامی از شهر سنتی مدینه که با خلق و خوی پیشین عجین شده بود، مناسب‌تر می‌دانستند. چنان‌که بعدها عبدالله‌بن‌زبیر ۲۰سال برای کسب خلافت، در مکه و مدینه ماند و سرانجام کاری از پیش نبرد. حکومت بر دو شهر کوفه و بصره در واقع تعیین‌کننده و نوعی شراکت در خلافت بود و طلحه و زبیر به همین سبب حاضر شدند با امام(ع) بجنگند. آنها به اندازه‌ای در خواسته و آرزوی خود پافشاری و اصرار داشتند که به نشانه‌های متعدد بطلان راه خود بی‌اعتنایی می‌کردند، ازجمله هشدارها و علایمی که پیامبر(ص) به صراحت و آشکار به عایشه و طلحه و زبیر در باب خودداری از مخالفت با امام علی(ع) داده بود. امام(ع) خود پیش از آغاز نبرد جمل و در شرایطی که لحظاتی دیگر جنگ عملا آغاز می‌شد، یکی از آن توصیه‌های پیامبر(ص) را مبنی بر ترک مخالفت و جنگ با علی(ع) به یاد زبیر آورد و همان موجب شد که زبیر صحنه نبرد را ترک کند و او همان روز در جایی دورتر سرانجام کشته شد، اما امام(ع) حزن و اندوه خود را از مرگ او پنهان نکرد. همچنین آورده‌اند که وقتی کاروان عایشه و دیگران، در میانه راه بصره، در جایی به‌نام حُواب، درنگ کرد و سگ‌ها پارس می‌کردند، عایشه اصرار بر بازگشت داشت، زیرا سخنی از رسول خدا(ص) را به یاد آورد که به او فرموده بود: مبادا سگان حواب بر تو پارس کنند! ولی به او اطمینان داده شد که نام آنجا حواب نیست! امام تلقی خاصی از این نبرد داشت و گرچه قتال با مخالفان را جایز می‌شمرد، اما همچنان سیره مخصوصی در پیش گرفت: اول آنکه نهایت کوشش را برای جلوگیری از جنگ به کار برد و تا آخر به مذاکره پرداخت و سپس اجازه افراط و زیاده‌خواهی به سپاهیان خویش نداد. از دست‌اندازی بر غنایم بازمانده از قوم شکست‌خورده جلوگیری کرد تا مبادا کسی آنها را به سبب مخالفت با خلیفه، مشرک و خارج از دین معرفی کند و در پی آن، اموال ایشان را حلال بشمرد، بلکه نظر داشت که آن اموال به وراث ایشان تعلق دارد و همسر رسول خدا(ص) با وجود مشارکت گسترده او در ضدیت با امام، با احترام و مراقبت تمام با گروهی از محافظان خاص به سرپرستی برادرش محمدبن‌ابی‌بکر به بصره و مدینه بازگردانده شد. از نظر امام دشمن اصلی اسلام بنی‌امیه و در راس ایشان معاویه بود و هم از این‌رو بود که به‌رغم نصیحت اطرافیان، ابقای او را بر حکومت شام حتی برای مدتی کوتاه روا نمی‌داشت با آنکه از گفت‌وگو، مذاکره و نامه‌نگاری با او برای منصرف ‌کردن معاویه از سرپیچی ابایی نداشت و حتی در موردی که معاویه خواستار تسلیم قاتلان خلیفه سوم شد حضرت به فرستاده او گفت که ابتدا باید حکومت سامان یابد سپس در جست‌وجوی قاتلان خلیفه برآید. اما در نهایت کار به جایی