پاورپوینت کامل کابوس سلفی‌گری ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کابوس سلفی‌گری ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کابوس سلفی‌گری ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کابوس سلفی‌گری ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

سلفی‌گری دو رکن اساسی دارد: یکی بازگشت به شیوه زندگی و مرام سلف صالح و در نهایت سنت حجاز و به خصوص سنت اهل مدینه در ۱۴۰۰ سال پیش، و دوم مبارزه با بدعت؛ یعنی هر چیزی که سلفی‌ها به خیال خود جدید و خلاف سنت می‌دانند. برای آن هم مبارزه می‌کنند، مبارزه مسلحانه. در قدیم هم، یعنی در قرن دوم وسوم هم مبارزه مسلحانه می‌کردند و با مسیحیان می‌جنگیدند و ایرانیان زردشتی را می‌کشتند. در قدیم برای سلفی‌ها فرهنگ و تفکر ایرانی و یونانی یا رومی که از بیزانس آمده بود، بدعت بود و امروز تمدن جدید غربی که در واقع تمدن جهانی است، بدعت به حساب می‌آید. خطر سلفی‌های جدید در این است که مانند بعضی از اسلافشان از اسلحه استفاده می‌کنند، از انواع اسلحه‌های خطرناک. امروز به جای شمشیر و قمه، از نارنجک و بمب و مسلسل و آرپی‌جی و در آینده نزدیک از سلاح شیمیایی و حتی اگر دستشان برسد، بمب اتمی استفاده خواهند کرد. ‏

سلفی‌گری دو رکن اساسی دارد: یکی بازگشت به شیوه زندگی و مرام سلف صالح و در نهایت سنت حجاز و به خصوص سنت اهل مدینه در ۱۴۰۰ سال پیش، و دوم مبارزه با بدعت؛ یعنی هر چیزی که سلفی‌ها به خیال خود جدید و خلاف سنت می‌دانند. برای آن هم مبارزه می‌کنند، مبارزه مسلحانه. در قدیم هم، یعنی در قرن دوم وسوم هم مبارزه مسلحانه می‌کردند و با مسیحیان می‌جنگیدند و ایرانیان زردشتی را می‌کشتند. در قدیم برای سلفی‌ها فرهنگ و تفکر ایرانی و یونانی یا رومی که از بیزانس آمده بود، بدعت بود و امروز تمدن جدید غربی که در واقع تمدن جهانی است، بدعت به حساب می‌آید. خطر سلفی‌های جدید در این است که مانند بعضی از اسلافشان از اسلحه استفاده می‌کنند، از انواع اسلحه‌های خطرناک. امروز به جای شمشیر و قمه، از نارنجک و بمب و مسلسل و آرپی‌جی و در آینده نزدیک از سلاح شیمیایی و حتی اگر دستشان برسد، بمب اتمی استفاده خواهند کرد. ‏

ولی در سلفی‌گری تناقض وجود دارد. در قدیم هم وجود داشت. آنها از مواهب تمدن جدید استفاده می‌کنند؛ ولی با آن مبارزه می‌کنند. سنت‌گرایان هم همین تناقض را دارند. آنها هم در واشنگتن و لندن در خانه‌های راحت زندگی می‌کنند و با تمدن جدید مخالفت می‌کنند. فرقشان با سلفی‌ها این است که دست به اسلحه نمی‌برند. مخالفت سنت‌گرایان غیرمسلحانه است. با تفکر فلسفی و عرفانی هم مخالفت نمی‌کنند، یعنی به سنت اهل مدینه نمی‌چسبند. فقط با علوم عقلی مخالفت می‌کنند. اما همه آنها دچار تناقض‌اند. وقتی می‌خواهند فتقشان را عمل کنند، به بهترین بیمارستانهای لندن می‌روند و از پیشرفته‌ترین تجهیزات پزشکی استفاده می‌کنند، ولی به علومی که این تجهیزات را آفریده، بد و بیراه می‌گویند. خودشان را به دست پزشکان جدید می‌سپارند، ولی برای چیزی که به آن طب‌النبی می‌گویند، هی صلوات می‌فرستند. سوار بنز ضد گلوله می‌شوند و در هواپیما فقط بیزینس کلاس سفر می‌کنند و آن وقت همه علومی را که این تکنولوژی را آفریده، فحش می‌دهند و سلفی‌ها به فحش قناعت نمی‌کنند، بلکه با اسلحه به سراغ مردم می‌روند.‏

به سراغ کی؟ به سراغ دختربچه‌ای که از مدرسه برگشته، به او شلیک می‌کنند، به صورت زنی که فقط دو تار مویش پیدا شده اسید می‌پاشند. سلفی مخالف حقوق زن است، مخالف حقوق بشر است، مخالف جامعه‌ای که مردم می‌توانند راه و رسم زندگی و اعتقادات خودشان را خودشان انتخاب کنند. سلفی‌گری بیماری عصر ماست، و فقط هم در میان سنی‌ها نیست. سلفی کراوات کریستن دیور می‌بندد و به تلویزیون می‌آید و از سلفیت دفاع می‌کند. سلفی از پشت عینکی به دنیا نگاه می‌کند که فریم آن ساخت کارخانه مون بلان است و حداقل دو میلیون تومان قیمت دارد. سلفی مثل همه ما در دنیایی پر از تناقض زندگی می‌کند و به عقایدی پایبندی نشان می‌دهد که فاتحه آنها قبلا در قرنهای نوزدهم و بیستم خوانده شده است. سلفی‌گری زندگی کردن در رؤیاست، نه، زندگی در کابوس است.

‏* پیام مولانا به سلفی‌های جهادی

انسان وقتی پیر می‌شود حسرت گذشته را می‌خورد؛ حسرت دوران جوانی. تمدنها هم همین‌طور. همین که تمدنی تاریخ پیدا کرد، گذشته‌ای پیدا کرد، گذشته‌ای که دوران طلایی آن تمدن به حساب می‌آید، مردم حسرت آن دوران را می‌خورند. این احساس در قرن چهارم و پنجم هجری نیز برای مسلمانان پیدا شده بود. مردان بزرگ که اولیاءالله بودند، آفتاب اسلام را در حال غروب می‌دیدند و احساس می‌کردند که شب نزدیک است. حکایتی هست از ابوسعید ابوالخیر که روزی به مردی زردشتی رسید و به طعنه گفت: «در دین ما امروز خبری نیست. در دین شما خبری هست؟» از دین اسلام چهارصد سال بیش نگذشته بود و ابوسعید احساس می‌کرد معنویتی که رسول اکرم(ص) با خود آورده بود، دوره‌اش به انتها رسیده است. وقتی دینی چهارصد ساله دوره‌اش تمام شده باشد، تکلیف دینی که دو سه هزار سال از آن می‌گذرد، معلوم است. بعد از چهارصد سال مردم حسرت دورانی را می‌خوردند که پیغمبر در میان ایشان حضور داشت، در کوچه و بازار مدینه راه می‌رفت و همه می‌توانستند او را ببینند و از او بهره‌مند ‌شوند؛ ولی چهار قرن بعد مؤمنان عموماً احساس می‌کردند که با دور شدن از زمان پیغمبر، از حقیقت اسلام دور شده‌اند. دلخوشی بسیاری از مؤمنان به دیدن پیغمبر و ائمه در خواب بود. تصور مبهمی هم بود از کسانی که پیغمبر و ائمه را دیده بودند و خود را در رفتار و کردار به آن حضرت نزدیک کرده بودند. صحابه، تابعین و تابعین تابعین. مردانی که در دوره طلایی زندگی می‌کردند. این اشخاص پیشینیان درست‌کردار و راست‌گفتار امت اسلامی بودند که به عربی «سلف صالح» خوانده می‌شدند.

نخستین سلفی‌ها ‏

پیدا شدن تصوری از سلف صالح حاکی از پیدا شدن گذشته و تاریخ برای دین اسلام است؛ گذشته‌ای که در آن عده‌ای حقیقت اسلام را درک کرده بودند، گذشته‌ای که باید حسرت آن را خورد. در قرنهای چهارم و پنجم و پس از آن، کسانی که حسرت گذشته دور را می‌خوردند و می‌خواستند پایشان را جای پای پیشینیان بگذارند، سلفی نامیده شدند. سلفی کسی بود که معتقد بود آفتاب اسلام غروب کرده است یا در حال غروب کردن است. کسی بود که دوران طلایی اسلام را تمام شده می‌دانست. کسی بود که معتقد بود مؤمنان حقیقی متعلّق به تاریخ‌اند.

نخستین سلفی‌های تاریخ مردانی بودند بزرگ، اهل تقوا، بی‌علاقه به دنیا و ما فیها. دنیا و هرچه به دنیا مربوط می‌شد، در نظر ایشان پشیزی