پاورپوینت کامل ریشه های نظری ِ ابتذال در گونه ای اندیشه ایرانی ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ریشه های نظری ِ ابتذال در گونه ای اندیشه ایرانی ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ریشه های نظری ِ ابتذال در گونه ای اندیشه ایرانی ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ریشه های نظری ِ ابتذال در گونه ای اندیشه ایرانی ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

در قرن نوزدهم دولت های ملی که از دل انقلاب های بورژوایی بیرون آمده بودند، تصمیم گرفتند «تاریخ»ی برای «ملت»های ابداع شده خود بسازند و مردمانی را که اغلب جز رابطه ای دورادور با یکدیگر نداشتند، از یک ریشه و تبار نشان دهند. این دولت ها، نیاز بدان داشتند که مشروعیتی تازه برای خود دست و پا کنند که دیگر نمی توانست همچون رژیم های گذشته سلطنتی اروپا …از اشرافیت یا از کلیسا ریشه بگیرد، بنابراین معنایی جدید برای تاریخ قائل شدند و توانستند رویکرد هگلی به این امر را به سود خود در یک قانونمندی خاص تصاحب کنند.

در قرن نوزدهم دولت های ملی که از دل انقلاب های بورژوایی بیرون آمده بودند، تصمیم گرفتند «تاریخ»ی برای «ملت»های ابداع شده خود بسازند و مردمانی را که اغلب جز رابطه ای دورادور با یکدیگر نداشتند، از یک ریشه و تبار نشان دهند. این دولت ها، نیاز بدان داشتند که مشروعیتی تازه برای خود دست و پا کنند که دیگر نمی توانست همچون رژیم های گذشته سلطنتی اروپا …از اشرافیت یا از کلیسا ریشه بگیرد، بنابراین معنایی جدید برای تاریخ قائل شدند و توانستند رویکرد هگلی به این امر را به سود خود در یک قانونمندی خاص تصاحب کنند. در این قانونمندی جدید، فلسفه الهیاتی- تطوری هگل مورد استفاده قرار گرفت، تا از آن یک نمونه سکولار قابل استفاده برای تبیین مفهوم دولت در سطح درونی این کشورها و در روابط بین المللی و به ویژه استعماری شان ساخته شود. و البته در فرایند این دگرگونی اصل الهیاتی مفهوم «پیشرفت» (

progrès

) را به مثابه باوری مقدس اما به ظاهر علمی و فناورانه ساخت و اصل اساسی فلسفی – اجتماعی نیز ایدئولوژی تطور گرا (

évolutionniste

) بود. بدین معنا که اصل بر آن قرار داده شد که این باور به یک قانون تبدیل شود؛ باوری که بر اساس آن نه فقط «تاریخ» حامل «معنا» و «منطق»ی در خود هست، بلکه این معنا و منطق و قانون بر روی یک «خط زمانی» قرار گرفته اند که از «ساده» به «پیچیده» می رسد. «سادگی» در اینجا بر اساس چند نوع ساده انگاری اروپایی تعریف می شد مثلا برخورداری از «خط»، «دولت»، «خانواده تک همسر»، «مالکیت ارضی» ، «دولت موروثی»، «نظام بازار و مبادله گسترده»… و هر جامعه ای که فاقد این موارد یا بحشی از آن ها بود «وحشی»، «مستبد» ، «غیر متمدن» و غیره معرفی شد و از همین جا حق «اهلی کردن» (

domestication

)، «تمدن سازی» (

civilisation

) ، «صلح آوری»(

pacification

) به صورتی دلبخواهانه و خودکامه و همواره هژمونیک و خشونت بار برای اروپا مشروعیت یافت.

شکی نبود که جا انداختن این ایدئولوژی در جامعه ای که خود به شدت نیازمند «ابداع» گذشته ای «بدتر» از حالی «بهتر» برای خویش بود، کار مشکلی نبود. انقلاب فرانسه به مثابه پیشتاز این حرکت، در حالی که جنایات و نسل کشی، قوم کشی و زبان کشی های خود را پنهان می کرد و حتی گرایش های دیکتاتوری ناپلئونی را که بسیار سریع از درون خشونت ژاکوبینی انقلاب بیرون آمدند، توجیه می کرد (مثلا کشتار های وسیع در شرق فرانسه را)، شروع به شیطانی کردن (

démaoïsation

) بخشی از تاریخ گذشته خود کرد تا بخشی دیگر از آن تاریخ را طلایی کند. بدین ترتیب بود که از «قرون وسطای اروپایی» پهنه ای سراسر هراسناک، بی عقل و اندیشه، عرصه ای بی هیچ استثنایی برای «تفتیش عقاید» ساخته شد که نام «تاریک اندیشی» (

obscurantisme

) کاملا مناسب آن بود. در حالی که از یونان و رم باستان که مجموعه ای ناهمگن و به شدت گوناگون از هزاران شهر و فرهنگ و نظام های حکومتی و مدیریتی و اندیشه متفاوت بود، چیزی ابداع شد به نام «معجزه یونانی» که ریشه «نوزایی» (رنسانس) اروپای جدیدی به حساب آمد که ادعا می کرد نمایندگان خود را در رهبران انقلاب فرانسه می یابد. در این میان مهم نبود که آن معجزه جز در چند قرن و عمدتا در آتن اتفاق افتاده بود و نه در سراسر یونان و رم؛ مهم نبود که «دموکراسی» آتنی نه فقط حتی در آتن شکلی متداوم نبود و اکثریت مطلق مردم از آن محروم بودند (زنان ، کودکان ، بردگان) بلکه حتی آزادمردها نیز در سلسله مراتب خانواده پدرسالار یونانی، به صورتی بسیار محدود می توانستند در آن به آنچه امروز ما آزادی بیان می نامیم برسند و در تصمیم گیری ها بتوانند در برابر پدرسالار بزرگ خانواده عرض اندام کنند؛ مهم نبود که اروپایی هایی که رژیم های سلطنتی را از نیمه قرون وسطی ساخته بودند وامروز مدعی میراث یونانی-رومی شده بودند، خود اغلب کسانی بودند ریشه گرفته از ژرمن ها، گوت ها، وایکینگ ها و سایر قبایل بربر شمالی این قاره که رم را تخریب و تمدن گذشته آن را به قلعه های بی رونق و دائما در جنگ اروپای دوران میانه، کشانده بودند؛ مهم نبود که این اروپاییان همان کسانی بودند که به گواهی اسناد خودشان و قربانیانشان( نک. به کتاب برجسته امین معلوف: جنگ های صلیبی به روایت اعراب، ترجمه عبدالحسین نیک گهر، نشر نی) وحشی هایی بودند که نه به بهانه واهی دین، بلکه برای غارت شرق ثروتمند، در جنگ های صلیبی، به آن هجوم برده بودند و ابایی از آن نداشتند که حتی دست به قتل عام های حیرت انگیز، به سیخ کشیدن و خوردن اجساد کودکان و زنان در فتوحات بی رحمانه شان در پهنه های شرقی بیزانس بزنند؛ مهم نبود که اروپا از همان قرن هجده و گاه برای مثال در آمریکا، بسیار زودتر، فتوحات استعماری را با وحشیانه ترین شکل پیش می برد و از هیچ جنایت و غارتی نبود که مرتکب نشده باشد… هیچ کدام این واقعیات مهم نبود، مهم این بود که اروپاییان قرن نوزدهم که حالا دولت های ملی خود را بر پا کرده بودند بتوانند این دروغ ها و خیالپردازی ها را به «عقلانیتی تاریخی» بدل کرده و آنها را در سراسر عالم گسترش دهند ( نک. به کتاب بندیکت آندرسون، جماعت خیالین).

و تنها سال ها بعد یعنی در قرن بیستم، دانشمندان برجسته خود اروپا از جمله تاریخ شناسان آنال، اندیشمندان ارزشمندانی چون ژرژ دوبی و ژاک لوگوف، بودند که نشان دادند، این تاریک سازی قرون وسطا، این شیطانی کردن سرزمین هایی که صلیبیون به آنها هجوم برده بودند، این وحشی نشان دادن بومیان آمریکا و افریقا با هدف توجیه جنایاتی انجام گرفته بودند که حاکمان اروپایی در طول قرن ها در سرزمین های خود و سرزمین های دیگران به انجام رساندند. اروپا که خود پس از سقوط رم به دست بربرهایی کاملا به دور از همه مظاهر تمدنی و صرفا عارتگر و بی رحم ساخته شده بود، با عقب مانده نشان دادن همه تمدن های شرقی و اصولا ابداع مفهوم «شرق» با یک خود مرکز بینی شگفت انگیز، این به اصطلاح «درجا زدگی» تاریخی که فیلسوفان قرن هجدهم در باره تمدن های شرقی ادعایش را می کردند را از آن به بعد مبنا و محور گفتمان خود قرار داد. هر چند شواهد خود اروپا از نامه ها و روایت ها و گزارش های کلیسایی تا کتاب های سفرنامه نویسانی که در گذری شتابزده از این سرزمین ها پیش داوری های خود را واقعیت پنداشته و به رشته تحریر در می آوردند، نیز با چنین صراحتی بر توحش تاکید نداشتند و بیشتر نوعی احساس خود را نسبت به آن چه در اطراف خویش می دیدند بیان می کردند. در حالی که نظریه پردازان تمدنی این «احساس» ها را به نظریه هایی مدون بدل کردند. و در این راه به سراغ یک رویکرد نظری و بسیار کهن و نخ نما رفتند که در یونان باستان وجود داشت اما از آن به بعد بارها و بارها از مارکو پولو گرفته تا بُدن و از منتسکیو گرفته تا هگل، تکرار می شد و حتی در روزگاری بسیار متاخر کارل ویتفوگل با کتاب «استبداد اسیایی» خود بدان دامن زده بود و جهان سومی هایی ازخودبیگانه نظیر نایپل (برنده جایزه نوبل ادبیات) آن را تقویت کرده بودند: «استبداد آسیایی» و به شکلی دقیق تر «استبداد ایرانی» به گونه ای که یونانیان آن را «هنر پارسیان» می پنداشتند. جالب آنکه همین یونانیان بر آن بودند که هر کس یونانی سخن نگوید قادر به فکر کردن نیست و زبان او چیزی نیست جز نوعی «بربر» کردن ( در زبان عامیانه و امروزه ما نوعی «ورور» کردن) و از همین جا بود که مفاهیم بربر و بربریسم ظاهر شدند . و دقیقا همان کسانی که یونانیان «بربر» می خواندند، یعنی کوچندگان جنگجو و اغلب مزدور ِ ارتش رم، و عمدتا ژرمن ها بودند که تمدن رومی را ساقط کردند و بر ویرانه های آن رژیم های اربابی (فئودالی) و در نهایت دولت های سلطنتی خود را ساختند.

ایدئولوژی ای که بعدها «استبداد شرقی» نام گرفت و کارل ویتقوگل کتابش را درآن باره نوشت؛ کتابی که امروز هر گونه ارزش تاریخی خود را از دست داده است و در آن تحلیلی کلی گرا را به بیان در آورده که با شواهدی سطحی و جانبدارانه، بر سرزمین های بسیار متفاوت بر دلایلی اقلیمی و بسیار سطحی (