پاورپوینت کامل گونه‌شناسی زبان فارسی ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گونه‌شناسی زبان فارسی ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گونه‌شناسی زبان فارسی ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گونه‌شناسی زبان فارسی ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

زبانی که پس از چیره شدن اعراب بر ایران در حوزه‌های مختلف جغرافیایی ایران بزرگ شکل گرفت و پس از روزگاری نه چندان بلند زبان همگانی مردم شد و برای ایجاد آثار ادبی و تاریخی و علمی کاربرد یافت، زبان «فارسی دری» نام گرفت که تاکنون در سراسر ایران و افغانستان و تاجیکستان و بخشهای دیگری از سرزمینهای فرارود و شبه‌قاره… به حیات خود ادامه می‌دهد.

درباره زبان فارسی

زبانی که پس از چیره شدن اعراب بر ایران در حوزه‌های مختلف جغرافیایی ایران بزرگ شکل گرفت و پس از روزگاری نه چندان بلند زبان همگانی مردم شد و برای ایجاد آثار ادبی و تاریخی و علمی کاربرد یافت، زبان «فارسی دری» نام گرفت که تاکنون در سراسر ایران و افغانستان و تاجیکستان و بخشهای دیگری از سرزمینهای فرارود و شبه‌قاره… به حیات خود ادامه می‌دهد.

با از میان رفتن شاهنشاهی ساسانی، مرکزیت سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و… این سرزمین از هم پاشید و حدود ۲۰۰ سال زمان برد تا ایرانیان پس از کوششها و مبارزه‌های گسترده، توانستند به تشکیل حکومتهای محلی بپردازند. در همین زمان، زبان پهلوی که زبان نوشتاری ساسانیان بود، کم‌کم جای خود را به زبان فارسی نو داد که با بهره‌وری از زبان فارسی دری ـ گونه‌ای از زبان پهلوی ـ و خط و زبان عربی پای گرفته بود. پیدایش دودمانهای محلی در میانه سده سوم هجری با جان گرفتن گویشهای هر یک از این حوزه‌های جغرافیایی همراه شد و از این روی زبان فارسی کاربردی در حوزه‌های پرشمار جغرافیایی نتوانست به یک صورت و یکسان شکل بگیرد که اگر چنین بود، نوشته‌های همه گویشهای حوزه‌های زبانی فارسی می‌توانست ـ اگر نه یکسان ـ نزدیک به هم باشد که چنین نشد.

زبان فارسی نو از نخستین روزهای شکل‌گیری تا سده‌های سوم و چهارم هجری در هر یک از حوزه‌های جغرافیایی ایران بزرگ با زبانها و گونه‌های مختلف زبانهای ایرانی دیگر درهم آمیخت، رفته‌رفته این آمیختگی‌ها، ناهمخوانی‌هایی در گونه‌های مختلف زبان فارسی نوین پدید آورد که در حوزه‌های مختلف جغرافیایی به حیات خود ادامه داد و در گذر زمان که حدود بیش از هزار و صد سال را در بر می‌گیرد، باعث به وجود آمدن گونه‌های متعدد زبان فارسی در این قلمر وگسترده گردید. در بلندای این روزگار، هر کدام از این گونه‌های فارسی، با آمیزش و تأثیرپذیری از گونه‌ها و گویشهای نواحی همجوار و حکومتهای نیرومند، برناهمخوانی‌ها و ناهمگونی‌های گونه‌ها و گویشهای زبانی خویش با دیگر گونه‌ها افزوده‌اند. در اینجا تعریفی از گونه‌ها و گویشها به دست می‌دهیم تا تفاوت هر یک برای خواننده آشکار گردد:

گونه: کاربردی از زبان است که می‌تواند در یک حوزه جغرافیایی و در یک دوره زمانی به کار گرفته شود؛ چرا که زبان صورتی است مطلق که هیچ اهل زبان و هیچ حوزه زبانی نمی‌تواند از همه توانمندی‌های آن سود ببرد و تمام داشته‌های آن را به کار گیرد. گونه‌ها و گویشها، صورتهای عینی کاربرد زبان در حوزه‌های جغرافیایی و دوره‌های تاریخی مختلف‌اند و به تعبیری دیگر، گونه‌ها و گویشها، سایه‌ها و پرهیب‌هایی از صورت اصلی زبان‌اند. از این روی گونه را برابر

Variant

قرار دادیم. گونه زبانی به دو بخش گفتاری و نوشتاری تقسیم می‌شود:

گونه گفتاری: زبان گفتاری مردم یک حوزه جغرافیایی خاص، در یک دوره زمانی است که می‌تواند از زبانها، گونه‌ها و گویشهای موجود در آن حوزه تأثیر پذیرفته باشد.

گونه نوشتاری: به گونه‌ای از زبان گفته می‌شود که به دور از ساختها و ویژگیهای گویشی و محلی باشد.

گویش: کاربردی از گونه زبانی است که در حوزه‌های جغرافیایی کوچکتری نسبت به حوزه گونه، به کار گرفته می‌شود. به عبارت دیگر، گویشهای زبانی یک حوزه، زیر مجموعه‌ای از گونه کاربردی آن حوزه به شمار می‌رود که می‌توان آن را برابر

Dialect

قرار داد.(رواقی، ۱۳۷۸:۲۲۰)

با وجود آنکه آگاهی و شناخت از ناهمخوانی‌های واژگانی و ساختاری و آوایی میان حوزه‌های مختلف زبان فارسی از دیدگاههای مختلف سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و حتی اقتصادی بسیار ضروری و لازم است، تا کنون پژوهشی درخور که حتی بتواند به همگونی‌ها و ناهمخوانی‌های زبانی گونه‌های مهم زبان فارسی بپردازد و راه را برای فهم و خوانش درست کاربردهای واژگانی و ساختاری هموار کند، انجام نگرفته است و از آنجایی که زبان نظامی است اجتماعی، بررسی دگرگونیهای اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و… برای پژوهشهای زبانی، امری لازم و ضروری است؛ اما با تأسف بسیار باید گفت پژوهشها و بررسیهایی که درباره زبان و دستور و دستور تاریخی آن انجام گرفته است، از پرداختن به این اصل مهم غفلت ورزیده و بدان اشاره نکرده‌اند؛ از این روی شناخت روند تکامل زبان فارسی مستلزم شناخت و آگاهی از چگونگی روند شکل‌گیری و پایداری و ناپایداری گونه‌های این زبان است و این تحولات را باید در پرتو دگرگونیهای اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی دوره‌ها و حوزه‌ها بررسی کرد.

آثاری که درباره تاریخ زبان فارسی نوشته شده است، به تأثیرگذاری پاره‌ای از زبانها و گونه‌ها و گویشهای مختلف زبانهای ایرانی در حوزه‌های مختلف جغرافیایی این زبان و دوره‌های تاریخی آن نپرداخته و سیمای دقیقی از سیر تحول تاریخ زبان فارسی ارائه نکرده‌اند. شاید بتوان گفت که در این دست از آثار، بیشتر جنبه توصیفی و شاید روایی مدّ نظر گرفته شده و به مصداقهای زبان فارسی و فرآیند شکل‌گیری آن برپایه متون فارسی توجهی نشده است و از ناهمخوانی و ناهمگونی‌های بی‌شمار گونه‌های مختلف زبان فارسی بر اساس گونه‌شناسی فارسی در حوزه‌های مختلف سخنی نرفته است.

برپایه بررسیهای گونه‌شناسی زبان فارسی به این دریافت رسیده‌ایم که این زبان در همه حوزه‌های جغرافیایی خویش به یک اندازه از زبانهای پهلوی و عربی و دری بهره‌ نگرفت و در برخی از حوزه‌های جغرافیایی همچون شمال‌شرق ایران، به دلیل همراه شدن با شاخه زبانهای ایرانی میانه شرقی (همچون سُغدی، بلخی و خوارزمی) تفاوتهای گسترده واژگانی، ساختاری و آوایی با زبان حوزه‌های دیگر پیدا کرد، همچنان که یکی از گونه‌های کاربردی زبان فارسی در حوزه جنوب‌شرقی خراسان یعنی سیستان، با بهره‌وری بسیار گسترده از واژه‌ها و ساختها و آواهای زبان فارسی میانه (پهلوی ساسانی) شکل گرفت؛ از این روی برای شناخت تاریخ زبان فارسی‌نو و روند شکل‌گیری آن، باید جداگانه به حوزه‌ها و دوره‌های کاربردی این زبان توجه کرد و نباید تمامی متون فارسی را با یک چشم نگریست.(رواقی، ۲۲۲:۱۳۷۸)

به خوبی روشن است که سروده‌های رودکی و بسیاری دیگر از سرایندگان همزمان و هم‌حوزه او، زبانی متفاوت با زبان فارسی کاربردی حوزه‌های جغرافیایی دیگر ایران بزرگ دارند؛ برای مثال زبان نوشتاری و معیار فردوسی اثرپذیری‌های بسیار کمی از ویژگیهای گویشی دارد. در حالی که زبان مردم فرارود (ماوراءالنّهر) میانه سده‌های سوم تا هفتم،‌ از زبانهای ایرانی میانه، به‌ویژه زبان سغدی، بهره فراوان برده‌اند که در سروده‌های فردوسی و اسدی و دقیقی و حتی نثر دبیرانه بیهقی و کیمیای سعادت غزالی، کمتر می‌توان با این دست واژه‌ها روبرو شد.

اگر خواننده‌ای دوستار فرهنگ و ادب فارسی باشد و از روی اشتیاق و کنجکاوی به خوانش متنهای فارسی سه سده نخست بپردازد، بی‌گمان می‌تواند ناهمخوانی‌های گسترده و پرشمار نوشته‌های مختلف نظم و نثر این روزگاران را به آسانی از یکدیگر بازشناسد و چندگانگی گونه‌های برجسته و متفاوتی چون متنهای فرارودی (ماوراءالنّهری) و یا سیستانی و یا هروی و رازی را از هم تشخیص کند، البته اگر کوره‌‌سوادی ادبی و یا سوداگونه‌ای در زمینه درس