پاورپوینت کامل سخنگویان بزرگ ادبیات ایران ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سخنگویان بزرگ ادبیات ایران ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سخنگویان بزرگ ادبیات ایران ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سخنگویان بزرگ ادبیات ایران ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

دکتر محمد علی اسلامی ندوشن در کتاب «چهار سخنگوی وجدان ایران» اشعار و افکار فردوسی، مولوی، سعدی و حافظ را با دقت تحلیل کرده که به نظرم این کتاب یکی از شاهکارهای اوست. او به طور کلی نویسنده‌ای است که دقیق و عمیق می‌نگرد.

دکتر محمد علی اسلامی ندوشن در کتاب «چهار سخنگوی وجدان ایران» اشعار و افکار فردوسی، مولوی، سعدی و حافظ را با دقت تحلیل کرده که به نظرم این کتاب یکی از شاهکارهای اوست. او به طور کلی نویسنده‌ای است که دقیق و عمیق می‌نگرد.

تا خوب مطالعه نکند، قلم به دست نمی‌گیرد و این رمز موفقیت او در کار نویسندگی است. در این کتاب او به اشعار و افکار چهار سخنگوی بزرگ زبان و ادب فارسی می‌پردازد (البته اگر من بودم خیام را هم اضافه می‌کردم) به نظرم شناخت این چهار قله شکوهمند ادبیات ایران برای بیدارکردن وجدان فرهنگی مردم لازم است و کسی می‌تواند در این باره بنویسد که مانند دکتر اسلامی ندوشن فرهنگ، تاریخ و ادبیات ایران را بشناسد و مهمتر اینکه، از ریزه‌کاری‌های ادبیات ایران مطلع باشد. او به علت توان علمی و ذوق و استعدادی که دارد بهتر از هر کس توانسته این چهار سخنگو را به ایرانیان معرفی کند.

تسلط کم‌نظیری که دکتر اسلامی ندوشن بر فرهنگ و ادبیات ایران دارد، در این اثر (چهار سخنگوی وجدان ایران) به خوبی مشاهده می‌شود و همین طور این نکته که او تا چه اندازه به فرهنگ و ادبیات علاقه‌مند است بویژه در پرسش و پاسخ‌ها که در پایان سخنرانی‌هایش شکل گرفته و معلوم است که باحوصله به ابهامات حضار پاسخ داده است. این کتاب محصول سخنرانی‌های او در تابستان ۱۳۷۷ است. بعد از آن، سخنرانی‌ها پیاده شده و سپس توسط وی حک و اصلاح شده و در سال ۱۳۸۰ چاپ گردیده است.

او در این کتاب، نشان می‌دهد نویسنده‌ای است که حساب‌شده، متفکرانه و عمیق می‌نویسد و زمانه را خوب درک می‌کند. یک نویسنده یا یک ادیب روشنگر قبل از هر چیز باید زمانه را خوب بشناسد و او زمانه‌شناس خوبی هم هست.

بخشی از جمع‌بندی سخن او در این کتاب همان چند خطی است که در پشت جلد کتاب نقش بسته است. او می‌گوید که چهار گوینده بزرگی که در این جا از آنها یاد کردیم، در واقع سرگذشت ایران را سروده‌اند و نموداری هستند از برافروختگی و پویایی اندیشه ایرانی.

ادب فارسی، در مجموع، رو به گشایش و روشنی و گرمی داشــته، رو به جـــستجو. اگر ایرانی در این دوره از تاریخ خود، بیــشتر وقت خود را به ســخنگویـی گــذرانده، برای آن بوده اســت که راه کردار در برابــرش خالی از سنگلاخ نبوده است.

اکنون دیگر وقت آن است که ما از گذشتگان بزرگ خود درس بگیریم، از حرف بکاهیم و بر کردار بیفزائیم. به آن ناگزیریم، زیرا ادامه هستی ما در گرو آن است. ادب فارسی در عین حال یک اندوه‌نامه هم بوده است. با تغییر دیدگاه، می‌توان سیر اندوه را برگرداند. به قول ابوسعید ابوالخیر:

آن همه اندوه بود و این همه شادی

آن همه گفتار بود و این همه کردار

گفت‌وگو درباره عقلانیت و نوگرایی

دکتر اسلامی ندوشن اعتقاد دارد که زبان و فکر نقش دوگانه متقابل در برابر هم دارند. زبان قالب و پیکر فکر است و فکر، زایاننده زبان. اگر فکر به کار نیفتد، زبان نیازی به گسترش نمی‌یابد و در همان احتیاج روزانه باقی می‌ماند. اینها حلقه‌های یک زنجیره هستند: زبان، فکر و پیشرفت.

در کتاب «گفت‌وگو درباره عقلانیت و نوگرایی» که سال ۱۳۸۸ منتشر شد، با چهره‌های فرهنگی درخشانی نظیر دکتر اسلامی ندوشن، دکتر محمد علی کاتوزیان، دکتر پرویز رجبی و… مصاحبه‌های بسیار خوبی انجام شده که سه فصل از آن کتاب شامل «زبان و فرهنگ ایرانی»، «عقلانیت و معنویت» و «دنیای نو و میراث گذشتگان» واقعاً درخشان است.

دکتر اسلامی ندوشن آنجا با ظرافت از سنگینی شعر فارسی حرف زده است. از اینکه شعر فارسی علاوه بر شعر باری دیگر هم بر دوش داشته است. می‌گوید که زبان فارسی ناگزیر بوده است که طی عمر خود خیلی دست به عصا حرکت کند.

از یک سو، حرف‌های بسیاری برای گفتن داشته و از سوی دیگر به علت حکومت‌های استبدادی و تعصب عوام، ناگزیر به رعایت احتیاط بوده است، به این علت آن همه ایهام و کنایه و پوشش در ادب فارسی راه یافته… البته چون هنرهای دیگر از نوع نقش و مجسمه و موسیقی، حرام یا مطرود شناخته می‌شده، شعر می‌بایست بار آنها را بر دوش می‌کشیده است.

از این رو شعر بسیار رشد کرده است.

حتی فکر فلسفی هم که حکمت نام گرفت، از طریق ادبیات، و با زبان ادبی، به ساحت اندیشه ایرانی راه یافت. زبان فارسی در اغلب اوقات در زیر یک سایه خودسانسوری زندگی کرده، و این، همه‌اش بار منفی نداشته بلکه از جهتی موجب غنای آن نیز شده زیرا بسیاری از نهفته‌های درونی ایرانی را بیرون ریخته…

نکته مهم دیگر نگاه انتقادی دکتر اسلامی ندوشن است. نقد به منظور آگاه کردن انجام می‌شود و دکتر اسلامی ندوشن در نقد فرهنگی هم پیشتاز است.

اما نقدهای او از جنس نقدهایی که بعضاً در مطبوعات و مجلات می‌خوانیم فاصله دارد. نقد پخته و مدلل است. نقدهای حساب‌شده و مستدلی است که گذر زمان آن را بهتر نشان خواهد داد. مصاحبه‌کننده در کتاب «گفت‌وگو درباره عقلانیت و نوگرایی» نظر وی را درباره بعضی از جریان‌های ادبی پرسیده و او هم پاسخ‌های قابل تأملی داده، به عنوان مثال می‌گوید:

«از مشروطه به این سو که ایران مصمم به تغییر وضع شد و خواست راه تجدد در پیش گیرد، ادبیات هم خواه ناخواه آن را همراهی کرد. تازگی ادبیات مشروطه در آن بود که سیاست را وارد ادبیات کرد. بعد دوره رضاشاهی پیش آمد که چون آزادی کنار گذاشته شد، قلم‌ها بیشتر به سوی تحقیق ادبی روی بردند و شعرها به سبک قدیم ادامه یافت. بعد از شهریور ۱۳۲۰ که ایران اشغال شد و نوعی آزادی همراه با قدری هرج‌ومرج پا به میدان نهاد، طبعاً ادبیات نیز از این آزادی بهره گرفت. حزب توده که می‌خواست همه چیز تغییر کند، مشوق این تجدد شد. از همان زمان شعر نو و داستان‌نویسی نو، با اندیشه چپ‌روی همراه شد و تا امروز این ارتباط برقرار بوده است. چپ‌روی از انواع مختلف، حتی تا مرز هرج‌ومرج‌طلبی جلو رفت.

شعر نو، شعر اعتراض است. می‌گوید آنچه اکنون هست، نباشد. به همین سبب است که بعد از کودتای ۲۸ مرداد، موج جدیدی در نوسرایی پدید می‌آید و بازارش بسیار گرم می‌شود.شعر، استخدام کلمات است، به نحوی که بتواند برانگیزنده باشد، گشایش درون ایجاد کند، انسان مقید را اندکی به سوی رهایی رهنمون شود و تسلی‌خاطر بخشد. اگر این ماموریت را توانست انجام دهد چه در قالب قدیم باشد و چه در قالب نو، شعر شناخته می‌شود، وگرنه باد هواست، ردیف‌کردن یک سلسله کلمات مکرر توخالی است…

ادبیات گذشته، یکدست نیست. چند شاهکار دارد. حدود بیست و چند گوینده بزرگ و مقداری هم شعر بد و مکرر، که کسی به آنها اعتنا نداشته است. زبان فارسی، زبان شعر بوده است زیرا مردم به علت وضع نابسامان زندگی به شکایت و درد دل احتیاج داشته‌اند.

این شعرها باید به نقد درست گذاشته شوند. شعر فارسی بیشتر از تاریخ بازگوکننده وضع اجتماعی و روانی مردم ایران است و ما برای شناخت زندگی کشور خود از آن بهره زیادی می‌توانیم بگیریم. کسانی که با زبان تلخ، بی‌آنکه سواد خواندن این آثار را داشته باشند، از آن انتقاد می‌کنند، عذرشان خواسته است.

از زمانی که خودکار ارزان و حروف چاپ در اختیار همه کس قرار گرفته است، هر کسی (به شرط آنکه وارد سیاست نشود) آزاد خواهد بود که هر چه می‌خواهد بگوید و بنویسد، ولی باید شنونده عاقل باشد.»

اما بازگردیم به بحث درباره چهار سخنگوی وجدان ایران که این مقاله با آن آغاز شد… دکتر اسلامی ندوشن وقتی راجع به فردوسی صحبت می‌کند او را به عنوان سخنگوی پیروزی نیکی بر بدی معرفی می‌کند. یا وقتی از مولوی حرف می‌زند او را به عنوان سخنگوی یگانگی انسان‌ها معرفی می‌کند. به همین صورت، سعدی را به عنوان سخنگوی ضمیر آگاه ایرانی و حافظ را به عنوان ضمیر ناآگاه ایرانی معرفی می‌کند. اینها تعابیر عمیقی است که او در سرآغاز هر بحث نشانده است.

او در این کتاب درس‌های زندگی را بر اساس افکار چهار شاعر بزرگ نوشته است. مباحث کتاب در اصل درس‌های انسانیت است.

به مولوی که می‌پردازد، سخت‌گیری و تعصب را نشانه می‌گیرد یا وقتی از سعدی حرف می‌زند از اخلاقیات او حرف می‌زند که بر اصلاح فردی تکیه دارد و نادانی، تعصب، دزدی، تجلوز به حق دیگران، بی‌ادبی و نظایر آن را مذموم می‌داند. جهان‌بینی سعدی را پیش روی ما می‌گذارد و ابیاتی را مثال می‌زند که مانند نموداری، جهان‌بینی او را مشخص می‌کنند. ابیاتی که خلاصه می‌شوند در زیبایی‌دوستی، عشق‌ورزی، توصیه به بی‌آزاری، شفقت، حفظ شرف انسانی، خردورزی، اعتدال، حق‌گویی، روشن‌گری و…

مردم را از یاد مبر

دل دوستان جمع بهــتر که گـنج

حزینه ته