پاورپوینت کامل حقیقت مذهب جعفری ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حقیقت مذهب جعفری ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حقیقت مذهب جعفری ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حقیقت مذهب جعفری ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

مکتب اهل‌بیت معروف به مذهب جعفری است. این نسبت دو علت داشت:‌امام صادق(ع) در اواخر دولت اموی و اوایل حکومت عباسی آزادیی داشت که توانست بسیاری از تعالیم دین را بیان کند، به همین دلیل، بیشتر احادیث فقهی مذهب اهل بیت از ایشان نقل شده است. از سوی دیگر، امام به علم و دانش شهرت داشت. به ‌این دو دلیل مکتب اهل بیت را مذهب جعفری می‌گویند؛ اما در حقیقت این مذهب همه اهل بیت است و شیعه احکامش را از همه آنها گرفته است و پیامبر اکرم(ص) آنان را همسنگ قرآن دانست، تبعیت از ایشان را واجب کرد و تمسک به ‌ایشان را مایه رهایی از گمراهی شمرد.

مکتب اهل‌بیت معروف به مذهب جعفری است. این نسبت دو علت داشت:‌امام صادق(ع) در اواخر دولت اموی و اوایل حکومت عباسی آزادیی داشت که توانست بسیاری از تعالیم دین را بیان کند، به همین دلیل، بیشتر احادیث فقهی مذهب اهل بیت از ایشان نقل شده است. از سوی دیگر، امام به علم و دانش شهرت داشت. به ‌این دو دلیل مکتب اهل بیت را مذهب جعفری می‌گویند؛ اما در حقیقت این مذهب همه اهل بیت است و شیعه احکامش را از همه آنها گرفته است و پیامبر اکرم(ص) آنان را همسنگ قرآن دانست، تبعیت از ایشان را واجب کرد و تمسک به ‌ایشان را مایه رهایی از گمراهی شمرد.

تاریخ تولد شیعه به ابتدای رسالت برمی‌گردد و بنابر مصلحت‌سنجی به وجود نیامده است. در دوره‌ای اسم امام صادق(ع) بر مکتب شیعه اطلاق شد که انگیزه‌هایی برای ایجاد مذاهب جدید پیدا شده بود؛ اما باید مشخص شود که اسم امام بر مذهب شیعی برای اشاره و مشخص ساختن این مذهب است، نه به ‌این دلیل که ‌ایشان مذهبی جدید پایه گذاشته است. در هر صورت، محور اصلی تشیع، اطاعت از پیامبر اکرم(ص) و اقتدا به اهل بیت او و پیروی از آموزه‌ها و تعالیم آنان است. ابوحاتم رازی می‌گوید: «اولین عنوانی که در اسلام به وجود آمد، عنوان شیعه بود. این عنوان لقب چهار تن از صحابه بود: ابوذر، سلمان، عمار و مقداد و بعد از جنگ صفین، یاران علی به ‌این اسم شناخته شدند.»

درگیری نهضت‌ اصلاحی و دولت عباسی

در زمانی که موج سرکش گرفتاریها بر جامعه حاکم بود،‌ در زمانی که ‌اندیشه‌ها به جریان افتاده، دیدگاهها به هم آمیخته و مردم دچار اختلاف شده بودند و بر اثر خودپرستی، با یکدیگر درگیر شدند و بر سر سلطه و برتری بر دیگری، به نزاع پرداختند، در نتیجه بدعتها و خرافه‌ها گسترش یافت و گروههایی به وجود آمدند که لباس اسلام را به تن کردند، در حالی که از آموزه‌های اسلام خالی و منکر اصول آن بودند. کسانی هم که در واقع بیش از پیروان دیگر ادیان برای اسلام خطر داشتند، خود را در میان مسلمانان جا کرده بودند. برخی نیز ادعای دوستی اهل بیت و ارتباط با آنها را داشتند، ولی دشمن آنان و مخالف نهضت ایشان بودند. از این رو امام صادق(ع) به کار آنان بسیار توجه و دقت می‌کرد و در برابرشان به شدت می‌ایستاد.

امام مردم را به اصلاح و تمسک به آموزه‌های دینی فرا می‌خواند و از آنها می‌خواست قواعد اسلام را در زندگی فردی، اجتماعی و اقتصادی خود اجرا کنند؛ نظرات اختلاف‌برانگیز را دور بریزند؛ هوای نفس و چنددستگی و جدایی در دین را رها کنند تا همه مسلمانان زیر پرچم قرآن و آموزه‌های پیامبر(ص) متحد شوند؛ برادری عمومی، برابری کامل و همبستگی اجتماعی شکل بگیرد و تعاون و مهربانی، عدالت و راستی، رحم و صبر، احسان و نیکی و خیر و هر آنچه بر پایه ‌این وحدت قرار دارد، در جامعه اسلامی ‌حکمفرما شود.

امام از سیاست کناره گرفت و خویشتن‌داری پیشه کرد و جایگاه علمی ‌خود را نگه داشت. او شخصیتی بود که همه بدو توجه داشتند و مردم با دیده بزرگی و شکوه به او می‌نگریستند و جویندگان علم با وجود اختلاف نظرشان، از گوشه و کنار به محضرش می‌آمدند و دانشمندان سرشناسی به محضرش رفت و آمد داشتند که در زمره پیشوایان مذاهب و گروههای اسلامی ‌درآمدند و همگی به برتری و علم آن حضرت اعتراف می‌کنند.

تاثیر نهضت اصلاحی امام بر منصور عباسی بسیار زیاد بود. نه ‌اینکه منصور آن را تحسین کند و موضع‌ خوبی در برابرش داشته باشد، بلکه گاه خشم خود را از آن آشکار و گاه پنهان می‌کرد؛ زیرا توجه مردم به ‌امام و گسترش مرامش را نشانه‌های انقلابی می‌دانست که به زودی شعله‌ور می‌شد و توانایی فرو نشاندنش را نداشت؛ به ‌این ترتیب منصور از آل علی به صورت کلی و از امام صادق(ع) به طور خاص، بیمناک بود و از آن حضرت با عنوان «استخوان در گلو» یاد می‌کرد! او حیله‌های خود را به کار می‌بست تا بر امام چیره شود. نیز نامه‌های دروغینی می‌نوشت و او را به قیام فرا می‌خواند؛ ولی امام نقاب از چهره توطئه‌ها بر می‌داشت و خلیفه را که می‌کوشید او را به شورش متهم کند، ناکام می‌گذاشت.

منصور این نقشه را درباره دیگر بزرگان آل‌علی هم اجرا کرد. قیامهای خونباری به پا شد و منصور پس از آنکه انواع گرفتاریها و سختی‌ها را بر آنها تحمیل کرد، توانست باقیمانده علویان را شکست دهد و به صورتی وحشیانه به قتل برساند. امام که از همین نتیجه می‌ترسید، علویان را به خویشتن‌داری و پاسخ ندادن به انقلابیون فرمان می‌داد و به هر وسیله‌ای می‌کوشید شمشیر منصور را از خود دور کند و بهانه‌ای به دست او ندهد. منصور که به خوبی از این‌ نکته آگاه بود و می‌دانست امام سخت از او پرهیز می‌کند، نزدیک به