پاورپوینت کامل وقتی خبری نیست، چه خبری هست؟ ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وقتی خبری نیست، چه خبری هست؟ ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وقتی خبری نیست، چه خبری هست؟ ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل وقتی خبری نیست، چه خبری هست؟ ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

صالح نجفی / در دوم اوت سال ۲۰۰۹، پلیس اسراییل پس از آنکه بخشی از محله عرب‌نشین «شیخ‌جراح» را در شرق بیت‌المقدس قرق کرد، دو خانواده بزرگ فلسطینی را که بیش از ۵۰ تن بودند از خانه‌های‌شان بیرون راند و به شهرک‌نشینان یهودی اجازه داد تا بلافاصله در خانه‌های تخلیه‌شده سکنی کنند. اگرچه پلیس اسراییل برای توجیه عمل خود به حکم دیوانعالی کشور استناد کرد، راست این بود که خانواده‌های اخراج‌شده عرب بیش از ۵۰‌سال در آن محل زندگی کرده بودند.

ترجمه: صالح نجفی / در دوم اوت سال ۲۰۰۹، پلیس اسراییل پس از آنکه بخشی از محله عرب‌نشین «شیخ‌جراح» را در شرق بیت‌المقدس قرق کرد، دو خانواده بزرگ فلسطینی را که بیش از ۵۰ تن بودند از خانه‌های‌شان بیرون راند و به شهرک‌نشینان یهودی اجازه داد تا بلافاصله در خانه‌های تخلیه‌شده سکنی کنند. اگرچه پلیس اسراییل برای توجیه عمل خود به حکم دیوانعالی کشور استناد کرد، راست این بود که خانواده‌های اخراج‌شده عرب بیش از ۵۰‌سال در آن محل زندگی کرده بودند. این واقعه که تا حدودی استثنایی بود و توجه رسانه‌های سراسر جهان را به خود جلب کرد در حقیقت جزیی از فرآیند بس کلان‌تری است که عمدتا نادیده گرفته شده و مغفول مانده است. دوسال پس از آن واقعه، چیز زیادی عوض نشده است. در ۱۶ اکتبر سال ۲۰۱۱ اسراییل اعلام کرد قصد دارد ۲۶۰۰ خانه جدید در جنوب بیت‌المقدس احداث کند، آن‌هم با وجود مخالفت قانونی سازمان ملل، اتحادیه اروپا و بریتانیا. اگر این طرح اجرا شود، نه‌تنها بخش عرب‌نشین شهر از سایر مناطق اشغال‌شده کرانه باختری جدا خواهد شد بلکه تمامی فرصت‌ها برای تشکیل یک دولت پایدار فلسطینی بر باد خواهد رفت و زندگی روزمره فلسطینیان سخت آسیب‌ خواهد دید. نتیجه مثل روز روشن است: اسراییل اگرچه در مقام سخن از راه‌حل تشکیل دو دولت دم می‌زند، مشغول ایجاد وضعیتی در محل است که راه‌حل دو دولت را در عمل محال خواهد کرد. رویایی که زیربنای این مشی سیاسی را تشکیل می‌دهد به بهترین وجه در دیواری تجسم یافته که محل اسکان شهرک‌نشینان را از شهر فلسطینی واقع در تپه مجاوری در کرانه باختری جدا می‌کند. روی طرف اسراییلی دیوار، تصویری از نواحی روستایی و فضای سبز آن‌سوی دیوار نقاشی شده است -البته بدون شهر فلسطینی: در این تصویر، چیزی به جز طبیعت، چمنزار و دارودرخت به چشم نمی‌خورد. آیا این ناب‌ترین شکل تصفیه قومی نیست: تصویر فضای آن سوی دیوار، به صورتی که باید باشد، فضایی خالی، بکر و دست‌نخورده که چشم در راه شهرک‌نشینان است؟

این فرآیند گاهی در لباس تجمل‌گرایی و اشرافی‌گری در عرصه فرهنگ (

cultural gentrification) 1

ظاهر می‌شود. در ۲۸ اکتبر ۲۰۰۸، دیوان‌عالی کشور اسراییل حکم کرد که مرکز سیمون ویزنتال۲ می‌تواند پروژه‌ای را که از دیرباز به‌دنبال اجرایش بود، یعنی احداث «مرکز دفاع از کرامت انسانی» را آغاز کند- احداث «موزه تساهل» (

museum of tolerance

) در محلی مناقشه‌انگیز در وسط بیت‌المقدس. این موزه اکنون در دست احداث است. فرانک‌گری (و چه کسی جز او؟) ۳، تا زمانی که در سال ۲۰۱۰ از پروژه کناره گرفت، مامور شد تا مجموعه به‌هم پیوسته و بزرگی از بناها را طراحی کند، ‌مشتمل بر یک موزه همگانی، موزه‌ای ویژه کودکان، یک سالن تئاتر، مرکز همایش‌ها، کتابخانه‌، نگارخانه، سالن‌های سخنرانی، کافه‌تریاها و چه‌ و چه. طبق ادعای کارفرمایان، هدف از ساخت این موزه اشاعه آداب مدنی و رابطه احترام‌آمیز در میان بخش‌های گوناگون جامعه یهودیان و در بین ادیان و مذاهب مختلف بود- و تنها مانع تحقق این هدف (که البته به لطف حکم دیوان‌عالی کشور مرتفع شد) این بود که محل احداث موزه تا سال ۱۹۴۸ گورستان اصلی مسلمانان در بیت‌المقدس بود (جماعت مسلمانان بیت‌المقدس به دیوان‌ عالی شکایت بردند که ساخت موزه مایه هتک ‌حرمت گورستان خواهد شد، زیرا به‌طوری که گفته می‌شد حاوی استخوان‌های مسلمانانی بود که در خلال جنگ‌های صلیبی در قرن‌های دوازدهم و سیزدهم جان باخته بودند.) این لکه سیاه به‌طرز شگفت‌آوری حقیقت پنهان این پروژه مدعی تقریب ادیان و مذاهب را برملا می‌کند: این موزه مکانی است برای تجلیل از تساهل و تسامح، مکانی که درهایش به روی همگان گشوده است… اما زیرسایه گنبدی اسراییلی که قربانیان خفته در گور تعصب و عدم‌تساهل و تسامح را نادیده می‌گیرد- توگویی برای خلق فضای مدارای راستین، کمی عدم ‌مدارا ضرورت دارد.

معنای این همه چیست؟ برای پی‌بردن به معنای واقعی اخبار، گاهی کافی است دو عنوان مجزای خبری را با همدیگر بخوانیم -معنا از بطن همین پیوند بیرون می‌آید، همچون جرقه‌ای که بر اثر اتصالی‌کردن یک مدار الکتریکی پدید می‌آید. در ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۱، اوباما از درخواست فلسطینیان برای عضویت در سازمان ملل انتقاد کرد و به جهانیان گوشزد کرد که «صلح از راه امضای بیانیه و صدور قطعنامه در سازمان ملل حاصل نخواهد شد. » کمتر از یک هفته پس از آن، در ۲۷سپتامبر، اسراییل اعلام کرد که می‌خواهد ۱۱۰۰ واحد مسکونی جدید در جنوب بیت‌المقدس (یعنی بیرون از مرزهای آن شهر تا قبل از ۱۹۶۷) احداث کند و مجموعه چهارعضوی جهان امروز – آمریکا، اتحادیه اروپا، سازمان ملل و روسیه – تنها از طرفین منازعه درخواست کردند باز پای میز مذاکره بیایند و «از ارتکاب اقدامات تحریک‌آمیز بپرهیزند»، بی‌آنکه از توقف شهرک‌سازی ذکری به میان آرند.

پس آیا فلسطینیان باید همین‌طور دست‌روی‌دست بگذارند تا اراضی کرانه باختری روزبه‌روز از چنگشان خارج شود؟ هنگامی که لیبرال‌های صلح‌پرست اسراییلی کشمکش خود با فلسطینی‌ها را در قالبی «متقارن» و خنثی جلوه می‌دهند و تصدیق می‌کنند که در هر دو طرف افراطیونی هستند که دست رد روی سینه صلح می‌گذارند و حرف‌هایی از این قبیل، باید سوال ساده‌ای مطرح کرد: وقتی در تراز بی‌واسطه وقایع سیاسی- نظامی در خاورمیانه هیچ خبری نیست (یعنی زمانی که هیچ تنشی، حمله‌ای و مذاکره‌ای در کار نیست)، چه خبر شده است؟ آنچه در خاورمیانه جریان دارد فرآیند آهسته و پیوسته تصرف اراضی فلسطینی‌ها در کرانه باختری است: مسدودکردن تدریجی شریان‌های اقتصاد فلسطین، تکه‌تکه‌کردن سرزمین فلسطینی‌ها، احداث شهرک‌های جدید، واردآوردن فشار بر کشاورزان فلسطینی‌ تا زمین‌های خود را ترک گویند (از آتش‌زدن محصولات و هتک‌حرمت مذهبی تا کشتن افراد) و همه اینها به پشتوانه شبکه مخوف و مرموزی از مقررات قانونی به سیاق جهان داستان‌های کافکا. ساری مکدیسی۴ در کتاب «خروجی داخلی فلسطین: اشغال هرروزه» توصیف می‌کند که اگرچه اشغال کرانه باختری به دست اسراییلی‌ها در نهایت به اتکای نیروهای مسلح پیاده می‌شود، راست آن است که این فرآیند «اشغال از راه مقررات اداری و دیوانی» است: قالب‌های اصلی آن برگ‌های درخواست، قباله و بنچاق، سندهای مالکیت، کاغذهای اجازه اقامت و دیگر انواع پروانه و اجاره‌نامه است. در این روند مدیریت میکروسکوپی زندگی هر روزه است ک