پاورپوینت کامل آزادی مطلق در ترجمه‌های نظری… ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آزادی مطلق در ترجمه‌های نظری… ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آزادی مطلق در ترجمه‌های نظری… ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آزادی مطلق در ترجمه‌های نظری… ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

نشر نگاه معاصر سال گذشته کتاب تازه‌ای از کارل اشمیت روانه کتابفروشی‌ها کرد: «الاهیات سیاسی (۲)». این کتاب در حقیقت رساله‌ای است که کارل اشمیت در دفاع از بحث‌های رساله دوران‌سازش «الاهیات سیاسی» (منتشرشده به سال ۱۹۲۲) و به‌طور مشخص در پاسخ به مقاله «مساله سیاسی توحید» نوشته دوست سابق اشمیت، اریک پترسن (۱۹۶۰-۱۸۹۰)، نگاشت. مقاله پترسن درباره الاهیات سیاسی در ادیان کهن بود.

درباره تاملات «الاهیدان یک دین اعظم»

نشر نگاه معاصر سال گذشته کتاب تازه‌ای از کارل اشمیت روانه کتابفروشی‌ها کرد: «الاهیات سیاسی (۲)». این کتاب در حقیقت رساله‌ای است که کارل اشمیت در دفاع از بحث‌های رساله دوران‌سازش «الاهیات سیاسی» (منتشرشده به سال ۱۹۲۲) و به‌طور مشخص در پاسخ به مقاله «مساله سیاسی توحید» نوشته دوست سابق اشمیت، اریک پترسن (۱۹۶۰-۱۸۹۰)، نگاشت. مقاله پترسن درباره الاهیات سیاسی در ادیان کهن بود. پترسن می‌کوشد نشان دهد چگونه نویسندگان دنیای قدیم – اعم از متفکران یهودی و مسیحی و معتقدان به ادیان «بی‌کتاب» (

pagans

) – سلطنت زمینی را از راه قیاس آن با اعتقاد به وجود خدای واحد در آسمان توجیه می‌کردند. به عبارت دیگر، «توحید» به مثابه مستمسکی برای اثبات حقانیت نظام‌های یکه‌سالار یا به تعبیر امروزی ما «سلطنت‌طلبی» به کار می‌رفت. ادعای پترسن این بود که این قسم «الاهیات سیاسی» با مسیحیت ناسازگار است و این تزی بود که در زمره مراجع اصلی الاهیات سیاسی مدرن قرار گرفت. به همین واسطه بود که پترسن در سال‌های دهه‌۳۰ ایده محوری کارل اشمیت را به پرسش گرفت، یعنی امکان قیاس آسمان و زمین، قلمرو خدایی و قلمروی بشری را – پترسن سعی کرد نشان دهد استدلال‌های اشمیت وقتی در پرتو اصل بنیادین تثلیث در مسیحیت راستین بازخوانی شوند نقش بر آب می‌شوند. به‌زعم او تمام تشکیلات و تاسیسات سیاسی در روی زمین، از منظر بحث آخرت، سپنجی، موقت و بنابراین حادث و مشروط‌اند.

کارل اشمیت مقدمه رساله-جوابیه‌اش را با ارایه فهرستی آغاز می‌کند از همه کسان یا گروه‌هایی که ادعا می‌کنند پرونده هرگونه الاهیات سیاسی بسته شده است: کافران و ملحدان، دولت‌ستیزان (آنارشیست‌ها) و پیروان فلسفه تحققی یا تحصلی (پوزیتیویست‌ها). از نظر همه اینان، الاهیات سیاسی در ذیل مقوله «متافیزیک سیاسی» واقع می‌شود و به همین جهت از لحاظ علمی به آخر خط رسیده است. به عبارت دیگر، تقدیر الاهیات به تقدیر مابعدالطبیعه گره خورده است. گروه‌های نام‌برده عبارت «الاهیات سیاسی» را فقط از باب تحقیر و بر سبیل جدل و به منظور نفی مطلق و تام آن به کار می‌برند.

اجازه دهید ادامه بحث را از مترجم فارسی بشنویم (ص۵۹):

«اما لذت انکار لذتی خلاقانه است و توانایی ایجادکردن از عدم – که انکار شده بود – و بدین‌ترتیب خلقت از عدم را به شیوه‌ای دیالکتیکی داراست. وقتی خدایی جهانی را از هیچ می‌آفریند، آن‌گاه هیچ را به چیزی کاملا جذاب تبدیل می‌کند؛ یعنی چیزی که دنیایی برآمده از آن می‌تواند خلق شود. »

اشمیت مشهور است به کوتاه‌نویسی و روشن‌نویسی. اما اگر ترجمه فارسی درست باشد بی‌درنگ باید در این وجه از شهرت اشمیت تردید کرد. ترجمه انگلیسی را بخوانید:

‘

But the joy of negating is a creative joy; it has the ability to produce from nothingness that which was negated, and therefore to create it dialectically

…’

بنا به ترجمه فارسی، اشمیت می‌گوید: لذت انکار، توانایی ایجادکردن از عدم را داراست – عدمی که انکار شده بود. در مقدمه مترجم آمده است که دوست گرامی ایشان «کل متن را ویراستاری دقیقی» کرده است که «جا دارد از ایشان تشکر ویژه‌ای داشته باشم. جناب آقای خشایار دیهیمی نیز… نکات کلی مهمی را در مورد ترجمه یادآور شد. » و البته پایانی قابل‌پیش‌بینی برای مقدمه هر مترجمی که کارش قابل اعتماد نیست: «کاستی‌های ترجمه همگی به من تعلق دارد و ساحت این دوستان از هر نقصی مبراست.» گزاره اول بی‌شک درست است اما گزاره دوم به هیچ‌وجه: ساحت این دوستان لااقل یک نقص دارد، اینکه لابد سه صفحه اول، نه همان صفحه اول ترجمه را خوانده‌اند و جمله عجیب و بی‌معنای مترجمی را که دست یاری به سوی‌شان دراز کرده ندیده‌اند یا ندیده گرفته‌اند: آفرین بر نظر پاک خطاپوش‌شان باد.

اشمیت می‌گوید شادی و مسرتی که از نفی‌کردن به نفی‌کنندگان دست می‌دهد می‌تواند مسرتی خلاق باشد. بله، اشمیت دارد به نفی‌کنندگان اتییست- آنارشیست- پوزیتیویست الاهیات سیاسی طعنه می‌زند اما با هوشمندی طعنه‌اش را دیالکتیکی می‌کند. بعید است مترجم فارسی متوجه این معنا شده باشد ولی سوال این است که چرا به جمله انگلیسی درست نگاه نکرده است. از نظر مترجم ترکیب «

that which

» حشو است و از همین‌رو در ترجمه فارسی، یکی را حذف کرده است! اشمیت می‌گوید: شادی و مسرت ناشی از نفی تام‌وتمام الاهیات سیاسی می‌تواند از بطن عدم‌همان‌چیزی را خلق کند که نفی‌شده بود و بنابراین می‌تواند همان چیزی را که خود نفی‌کرده به‌نحوی دیالکتیکی خلق کند. خوب، طنز دیالکتیکی اشمیت همین است: او کار نفی‌کنندگان را همانند کار خدایی می‌داند که جهانی را از کتم عدم‌خلق می‌کند و سپس آن را مبدل به چیزی محیرالعقول می‌سازد، یعنی چیزی که از بطن آن می‌توان جهانی خلق کرد. با این مقدمه است که اشمیت به نفی‌کنندگان طعنه می‌زند که با وجود ایشان برای «خلق از عدم» دیگر حتی به خدا هم نیاز نداریم.

اشمیت در ادامه، بحث امکان یا امتناع الاهیات سیاسی را از سر می‌گیرد و البته گوشزد می‌کند که روی سخنش در این جوابیه نه به ملحدان و دولت‌ستیزان و اثبات‌گرایان بلکه به اریک پترسن است که نه پوزیتیویستی از قماش اوگوست کنت است، نه آنارشیستی از جنس پرودن یا باکونین، و نه دانشمندی به معنای مدرن کلمه. و ناگهان، هنرنمایی مترجم فارسی: «او ]یعنی اریک پترسن[ در واقع الاهیدان دین اعظمی است. او به عنوان یادآوری نخستین، انسداد خود را با پیشکش به پیشگاه آگوستین قدیس و دعایی به جان پدر کلیسای اعظم آغاز می‌کند.» (ص۶۰) مترجم که از «نوآوری» خود آگاه است پانوشتی ۱۰‌سطری در توضیح ترکیب بدیع «الاهیدان یک دین اعظم» می‌آورد و البته نمی‌گوید که این ترکیب را در ترجمه چه عبارتی آورده است. در پاورقی حکیمانه مترجم متوجه می‌شویم که در کل دو نوع دین داریم: «ادیان کفرورزانه» و «ادیانی که اصطلاحا بزرگ نامیده می‌شوند. » در ادامه، تاریخ فشرده این دو نوع دین می‌آید و سرانجام مترجم به نتیجه‌ای درخشان می‌رسد: «منظور اشمیت از دین‌ورزی بزرگ مسیحیت است»! عجبا که مترجم قرار بود توضیح بدهد «الاهیدان دین اعظم» چیست و در نهایت اعلام می‌کند «دین‌ورزی بزرگ» همان مسیحیت است. ره‌آورد سفر در برگ‌های این ترجمه «حیرت‌انگیز» پیداکردن یک راه خوب برای شناسایی ترجمه‌های بد است. ترجمه انگلیسی را ببینید:

‘

He is in fact a Christian theologian of great piety. He begins his closure with a dedication, Sancto Augustino

…’

شاید هیچ‌وقت نتوان قانونی تدوین کرد تا جلوی تولید ترجمه‌هایی از این دست گرفته شود. ولی در همه‌حال «ندایی» هست از جنس ندای درونی سقراط که اگرچه ایجابا او را به چیزی امر نمی‌کند، لااقل نمی‌گذارد او دست به بعضی کارها بزند یا پای در بعضی راه‌ها بگذارد. قضیه به‌راستی آسان است: مترجم باید سطح آشنایی‌اش را با زبان مبدأ به میانجی میزان فهم خود از داستان‌های کوتاه و مقاله‌های روزنامه‌ها و نه در وهله اول نوشته‌های نظری بسنجند. مترجم ما ترکیب معمولی و پیش‌افتاده ذیل را نمی‌شناسد:

‘

a man of something’ of

در این ترکیب دلالت دارد به برخورداری از کیفیت یا قابلیتی خاص، مانند وقتی می‌گوییم

a man of great charm

یا

a man of honor

، از مردی بسیار جذاب یا مردی نیکنام حرف می‌زنیم نه از «مرد افسونی اعظم» یا «مرد افتخار»! با کمی جست‌وجو می‌توان نمونه‌هایی بس نزدیک به متن مورد بحث ما پیدا کرد: در شعری از نویسنده و نقاش و ترانه‌سرای قرن نوزدهم ایرلند به نام ساموئل لاور (

lover

) با عنوان «قدیسِ گلن‌دلوک» (

Glendalough Saint

) نظر کنید. روایت منظومی از مقاومت قدیسی ایرلندی که در قرن ششم‌میلادی زندگی می‌کرد در برابر وسوسه‌های دنیوی. در شعر ساموئل لاور، وقتی زنی به نام کاتلین به دیدار راهب ترک دنیا گفته ایرلندی می‌آید، از او می‌شنود که:

“

well, get out me way”, said the saint,”For I am a man of great piety

,…”

باری، اشمیت می‌گوید پترسن نه ‌تنها ملحد و آنارشیست و پوزیتویست نیست بلکه متاهلی مسیحی است که به اصطلاح ما در عمل هم مردی اهل تقوا یا متشرع است. یعنی حریف بحث اشمیت در این رساله نه کافران بی‌دین یا ضددین بلکه یک مسیحی معتقد و متشرع است، و گواهش ای