پاورپوینت کامل شادی در شرع و ادبیات ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شادی در شرع و ادبیات ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شادی در شرع و ادبیات ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شادی در شرع و ادبیات ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

اشاره: آنچه در پی می‌آید؛ متن کامل یادداشتی است از حجت‌الاسلام والمسلمین سید علی خمینی که در پاسخ به مجموعه‌ای از پرسشهای «نسیم بیداری» درباره شادی از منظر دینی و اخلاقی، به نگارش درآمده است.

اشاره: آنچه در پی می‌آید؛ متن کامل یادداشتی است از حجت‌الاسلام والمسلمین سید علی خمینی که در پاسخ به مجموعه‌ای از پرسشهای «نسیم بیداری» درباره شادی از منظر دینی و اخلاقی، به نگارش درآمده است.

۱ـ شادی در اسلام چه مستنداتی دارد؟ آیا توصیه‌ها بیشتر به حزن و اندوه است یا شادمانی؟

۲ـ شادی مورد توصیه در اسلام چه شاخصه‌ها و مؤلفه‌هایی دارد؟

۳ـ این تلقی وجود دارد که دینی بودن جامعه ما، سبب ناشادمانی شده است. واقعیت دین چیست و اگر اسلام با حزن مخالف است، جاافتادن این تلقی را ناشی از چه کاستی‌هایی می‌دانید؟

۴ـ ممکن است گفته شود ضعف و برداشت اشتباه مدیریت اجرایی در کشور، سبب این تلقی اشتباه درباره کارکردهای دین شده است. ضمن پذیرش این ضعفها، این پرسش به صورت جدی وجود دارد که که چرا علما و روحانیون هم کمتر در این باره سخن و توصیه دارند؟

۵ـ عوامل و راههای به وجود آوردن شادی با حفظ اصول دینی چه می‌تواند باشد؟

۶ـ نظر بنیانگذار جمهوری اسلامی درباره شادی چه بود؟ ایشان مرزهای شادی در جامعه را کجا می‌دانستند؟

متن حاضر از «پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران ـ تهران» برگرفته شده است.

***

به نظرم پاسخگویی به این سؤالات و سؤالات احتمالی دیگری که در این موضوع مطرح می‌شود، نیازمند مقدمه‌ای است؛ مقدمه‌ای دینی ـ فلسفی که در آن هم نگاه اسلام را و هم نگاه عقل تنها را به مقولات این جهان توضیح بدهیم؛ البته آنچنان که به ذهن قاصر خودم می‌رسد و آن‌چنان که فهم کرده و اندیشیده‌ام.

اول باید به روح جاری در گزاره‌های اسلامی نظر پیدا کنیم. به نظر من مهمترین کاری که اسلام کرده و مهمترین کاری که پیامبر عظیم‌الشأن اسلام(ص) انجام داده، رنگ‌‌بخشیدن به رفتار و اعمال انسان است. این کار انقلابهای شگرفی را ایجاد کرده که من به چند نمونه‌اش اشاره می‌کنم؛ بعد روی بحث خودمان منطبق خواهم ‌کرد.

البته تأکید هم دارم که این نگاه من فرادینی است؛ یعنی از دید فلسفه دین به این رویکردها نگاه خواهم‌کرد، لذا معتقدم مانند تمام گزاره‌های این‌چنینی پای سخنان من بر دوش تاریخ و تفلسف استوار است نه نقل و تعبد. لذا در پاسخ به سؤال شما که شاید جنبه درون‌دینی داشت، من خواستم یک جنبه فلسفی به قصه بدهم تا پنجره‌ای باز شود و بعد می‌شود با نگاهی درون‌دینی بحث را کامل کرد؛ اما به هر صورت گمان من این است که اگر مطالبی که اینجا عرضه می‌دارم منقح شود و از پس نقدهای احتمالی بر آید، بحث را روشن‌تر می‌کند.

رنگ‌بخشی به افعال

به هرصورت گفتم که رنگ‌بخشی به افعال بزرگترین کار پیامبر اسلام(ص) است و نمونه‌ای از اینها را ذکر می‌کنم: و آن انقلاب اخلاقی یاری مظلوم است. عرب جاهلی می‌گفت: «انصر اخاک ولو کان ظالما: برادرت را یاری کن، گرچه ظالم باشد.» ببینید چقدر از رذالت و سخافت اخلاقی بهره‌مند است؟! یعنی عدل که گوهر هستی بشر است، زیر پای نسبت‌ها و روابط خرد می‌شود و این تنها در حیطه عمل نمی‌ماند که گزاره اخلاقی برایش درست می‌شود. انصر اخاک ولو کان ظالما.

اساساً فرق جامعه جاهلی و جامعه زمان ما در این است که اگر چه ما هم رفتارمان خیلی وقتها جنبه جاهلی دارد، اما اینکه به جامعه ما اطلاق جامعه جاهلی نمی‌شود، این است که ما حداقل در حیطه آرمانهایمان کمال‌گرا هستیم؛ اما جامعه جاهلی پیش از پیغمبر(ص) این رذیلانه‌ترین عمل را به صورت جمله آرمانی انصر اخاک ولو کان ظالما درمی‌آورد.

خوب حالا پیغمبر با این جمله چه کرد؟ با این نگاه و شیوه و رسم زندگی جاهلی چه کرد؟ پیغمبر آمد و رنگ این گزاره را گرفت و رنگ دیگری بدان بخشید. فرمود: بله، من هم قبول دارم که باید برادر ظالم را یاری کرد؛ اما یاری برادر ظالم به این است که جلوی ظلم او را بگیری و نگذاری ظلم کند!

می‌بینید! با یک اصلاح اخلاقی، رذیلانه‌ترین گزاره اخلاقی را به گزاره‌ای گوهرین و درخشان تحویل برد و تبدیل کرد. رنگ این نگاه را از سیاه به سپید مبدل ساخت. صبغه‌الله بدان بخشید. (در قرآن هم صبغه‌الله داریم؛ به معنای رنگ خدا)

من این یک مورد به ذهنم رسیده‌بود و در چند جا که بحث داشتم و یک‌جا که در مورد اخلاق بحثی داشتم، مطرح کردم و همان‌جا گفتم که روش پیامبر(ص) در مورد برخی از رسوم جاهلی، انقلابی بود، در مورد برخی دیگر اصلاحی و بعد به نمونه‌هایی از برخوردهای انقلابی ایشان نیز اشاره کردم.

بعدها دیدم جناب آقای حکیمی بزرگوار هم در «الحیاه» مواردی را ذکر کرده و عنوان انقلابهای اخلاقی پیامبر را رویش گذاشته که از حیث محتوا چیزهایی را شمرده که من در حیطه اصلاحات اخلاقی پیامبر(ص) می‌شمرم. حالا بحث در لفظ نیست، ولی ایشان هم چند مورد را ذکر کرده، اگرچه به گمانم این بحث انصر اخاک را آنجا نیاورده‌است، ولی به هرحال موارد متعددی را ذکر کرده که علاقه‌مندان می‌توانند به آنجا هم مراجعه کنند.

[منظور نویسنده محترم کتاب ارزشمند الحیاه است که از مجموعه‌ای از احادیث توسط استاد محمدرضا حکیمی جمع آوری و تدوین شده است]

خلاصه آنچه تا اینجا می‌خواستم عرض کنم، اشاره‌ای به تغییر رنگ و محتوایی است که پیامبر با اعجاز فکر و اندیشه‌اش در رفتار و افکار آدمیان ایجاد کرده‌است.

رنگ شادی

حالا با این نگاه به سراغ شادی می‌آییم. من معتقدم شادی هم رنگ دارد، می‌تواند رنگ انسانی داشته ‌باشد و می‌تواند رنگ جاهلی داشته ‌باشد. آنچه انسان «بما هو انسان» باید به دنبالش باشد، شادی انسانی است؛ شادیی که چه ‌بسا با غم عجین باشد، شادیی که به وضوح با سرخوشی جاهلانه متفاوت است!

دغدغه من در این نوشته، بیان همین نکته است و امیدوارم بتوانم حس درونی خودم را به شما و خوانندگانی که از طریق کلمات حرفهای مرا می‌خوانند، منتقل کنم. لذا می‌خواهم در این زمینه کمی بسط سخن دهم و حرفهایی که می‌زنم، اندیشه‌هایی است که بدان معتقدم و بارها به آنها اندیشیده‌ام. امیدوارم این افکار پراکنده را بتوانم در بیان منسجم القا کنم. در این زمینه می‌باید چندین مطلب روشن شود که پازل سخن من کامل گردد.

لبخند و گریه

یکی از اینها، بحث لبخند و گریه است و رابطه آنها با شادی و غم. لبخند و گریه شادی و غم نیستند، بلکه مبرز آنها هستند، آن ‌هم مبرز مشترک یعنی گاهی در شادی به کار می‌آیند و گاه در غم. همه خنده‌ها از شادی نیست که: «ای ‌بسا خنده که از گریه غم‌‌انگیزتر است». یا به قول شاعر:

پشت این نقاب خنده پشت این نگاه شاد،

چهره خموش مرد دیگری است،

مرد دیگری که سالهای سال ناامید ناامید ناامید زیسته،

مرد دیگری که پشت این نقاب خنده،

هر زمان به هر بهانه با تمام قلب خود گریسته.

همین ‌طور است گریه؛ مگر ما گریه شوق نداریم؟ اشک است، اما اشک شادی.

بنابراین خنده و گریه دو مبرزند؛ آن‌هم مبرز مشترک مثل اشتراک لفظی در الفاظ و وضع آنها. با این تفاوت که دلالت مشترک لفظی بر مدلول خود وضعی است؛ اما دلالت این دو علامت و دالّ بر مدلول خود طبعی است، همچنان‌که علمای منطق اصل این تقسیم‌بندی را دارند که دال یا عقلی است یا طبعی است و یا وضعی.

چگونه شاد بود؟

نکته دیگری که باید بدان بیندیشیم، این است که انسان بما هو انسان در این جهان مادی که از در و دیوارش حوادث غم‌آلود می‌بارد، چگونه می‌تواند شاد باشد؟ شما از من بخواهید که سیاهی‌های این دنیا را نشانتان دهم. مگر کم است؟! انسان اگر انسان باشد، وقتی از در خانه بیرون می‌آید، صحنه‌های رقت‌آور را می‌بیند؛ از کودک کار، از معلول رها شده، از آسمان تیره، از خبرهای ناگوار قتل و غارت و تجاوز، از غزّه و عراق، از دریای آبی سابق و سیاه امروز! از دوری از معبود، از یلگی و رهایی استبداد و استعمار. اینها از در و دیوار این جهان می‌ریزد!

اینها که گفتم، کافی است که انسان بما هو انسان غم بر غم بیفزاید؛ اضافه کنید غم عزیزان را که چون کوه کوه انباشته می‌شود و کاه‌کاه فراموش می‌گردد! غم فقدان پدر، مادر، برادر سهل است که حتی مرگ هرکس انسان و روحیه انسانی را غم اندود می‌کند!

حالا شادی چه؟ شادی چه؟ باید فکر کنیم پیدا کنیم. یک تحقیق میدانی کنید؛ بروید از مردم بپرسید چند خبر غمبار بگویند و چند خبر خوشحال‌کننده؟ می‌ترسم خوشحالی‌هایمان به برد تیم ملی والیبال و امثال آن محدود شود!

اینها که من دارم می‌گویم، طرح مسأله است. پاسخش را هم خواهم‌داد، شادی و غم را هم تعریف خواهم‌کرد.

از طرف دیگر، از میان شاعران حکیم، مگر خیام معروف به شادی و شادخواری و دم غنیمت‌دانی نیست؟ مگر صدا نمی‌زند که: «می ‌نوش که جاودانی این است»؟ یا نمی‌گوید:

ساقی، غم فردای حریفان چه خوری

پیش آر پیاله را که شب می‌گ