پاورپوینت کامل چشم عارف سوی سیما مانده است ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چشم عارف سوی سیما مانده است ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چشم عارف سوی سیما مانده است ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چشم عارف سوی سیما مانده است ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

از نشانه‌های یک جامعه بیمار، فقدان تعاملات و ارتباطات انسانی عمیق و صحیح میان افراد و گروه‌های انسانی آن جامعه است. در چنین جامعه‌ای انسان‌ها از برقراری گفت‌و‌گو و ارتباط مؤثر، سالم و سازنده انسانی ناتوانند و منازعات و مجادلات اندیشه سوز که در نهایت ممکن است به تخاصم و درگیری بینجامد عرصه را بر مکالمات و مراودات اندیشه ساز تنگ می‌کند و مانع رشد و تعالی و شکوفایی انسان‌ها و جامعه انسانی می‌شود.
از نشانه‌های یک جامعه بیمار، فقدان تعاملات و ارتباطات انسانی عمیق و صحیح میان افراد و گروه‌های انسانی آن جامعه است. در چنین جامعه‌ای انسان‌ها از برقراری گفت‌و‌گو و ارتباط مؤثر، سالم و سازنده انسانی ناتوانند و منازعات و مجادلات اندیشه سوز که در نهایت ممکن است به تخاصم و درگیری بینجامد عرصه را بر مکالمات و مراودات اندیشه ساز تنگ می‌کند و مانع رشد و تعالی و شکوفایی انسان‌ها و جامعه انسانی می‌شود.

ارتباط‌شناسی از منظر ملای روم به مناسبت روز بزرگداشت مولانا

از نشانه‌های یک جامعه بیمار، فقدان تعاملات و ارتباطات انسانی عمیق و صحیح میان افراد و گروه‌های انسانی آن جامعه است. در چنین جامعه‌ای انسان‌ها از برقراری گفت‌و‌گو و ارتباط مؤثر، سالم و سازنده انسانی ناتوانند و منازعات و مجادلات اندیشه سوز که در نهایت ممکن است به تخاصم و درگیری بینجامد عرصه را بر مکالمات و مراودات اندیشه ساز تنگ می‌کند و مانع رشد و تعالی و شکوفایی انسان‌ها و جامعه انسانی می‌شود.

ترس از برقراری ارتباط یا ارتباط گریزی که گاه به ارتباط ستیزی نیز می انجامد بحرانی است که حیات فردی و جمعی انسان‌ها را با آسیب و تهدید جدی روبه رو می‌کند. کسب مهارت‌های ارتباطی، بخشی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین مهارت‌هایی است که انسان‌ها در فرایند اجتماعی شدن باید بیاموزند و آموزش این مهارت‌ها از دوران کودکی باید در محور آموزش‌های رسمی و غیر رسمی یک کشور قرار گیرد.

سعادت و بهروزی انسان در گرو توانایی تعامل و ارتباط با «خویشتن» و «دیگران» است. افرادی که از برقراری ارتباط با دیگران ناتوانند یا ارتباط آنان با دیگران مبتنی بر ظاهربینی و سطحی نگری است اغلب از درک خویشتن نیز عاجزند و درک و شناخت عمیق و درستی از لایه‌های وجودی خود نخواهند داشت. خودشناسی که براساس آموزه‌های دینی مقدمه خداشناسی دانسته می‌شود تا حد زیادی وابسته به شناخت دیگران است. ما هرگز خود را بدرستی نخواهیم شناخت اگر تنها خود را شناخته و به شناخت خود اکتفا کرده باشیم. کشف خویشتن و شناسایی چهره جان با نگاه و تأمل در آیینه وجودی دیگری صورت می‌گیرد. به سخن مولانا:

آینه‌ی جان نیست الا روی یار

روی آن یاری که باشد زان دیار

اساساً سه قلمرو بی‌کران «خودشناسی»، «انسان شناسی» و «خداشناسی» پیوند وثیق و عمیقی با یکدیگر دارند و تلاش برای شناخت هر یک بدون شناخت دیگری چندان مقرون به توفیق نخواهد بود و راهی به رهایی و سعادت آدمی نخواهد برد. عارفان ما بویژه مولانا به نیکی بر این امر واقف بوده‌اند از همین رو است می‌بینیم مولانا که در مثنوی و سایر آثارش کوشیده است تا نسبت انسان با خداوند را سامان دهد و سالک را پله پله از مقامات تبتل تا فنا به دیدار و اتصال با خداوند نایل سازد پیوسته در جای جای مثنوی و سایر آثارش پرده از نهانگاه ضمیر آدمی برمی دارد و انسان‌ها را از ظاهربینی در مناسبات انسانی سخت برحذر داشته و به ژرفکاوی و تأمل در آفاق بیکرانه وجودی خود و دیگران فرا می‌خواند؛ تا جایی که می‌فرماید:

تو یکی تو نیستی ای خوش رفیق

بلکه گردونی و دریای عمیق

آن تو زفتت که آن نهصد تواست

قلزم است و غرقه گاه صد تواست

همچنین در «فیه مافیه» انسان شناسی سطحی برخی را که راهی به حقیقت درون آدمی نمی‌برد این گونه با تمثیل و طنزی شیرین به زیبایی نقد، تبیین و توصیف می‌کند:

«شخصی گفت من فلان مرد را نیک می‌شناسم و نشان او بدهم. گفتند: فرما. گفت: مکاری(اجاره دهنده اسب و چارپا) من بود دو گاو سیاه داشت. اکنون همچنین برین مثالست. خلق گویند که فلان دوست را دیدیم و می‌شناسیم و هر نشان که دهند در حقیقت همچنان باشد که حکایت دو گاو سیاه داده باشد. آن نشان او نباشد و آن نشان به هیچ کاری نیاید. اکنون از نیک و بد آدمی می‌باید گذشت و فرو رفتن در ذات او که چه ذات و گوهر دارد که دیدن و دانستن آن است.»

نقـش رفــتارهای غیــرکلامی در ارتباطات‌انسانی

با این مقدمه پیش از آنکه به موضوع اصلی این نوشتار بپردازیم ابتدا باید نظری به تعریف و مفهوم ارتباط انسانی بیفکنیم و انواع آن را به اختصار بازشناسیم. در تعریف ارتباط گفته اند: «ارتباط انسانی فرایندی است که یک شخص مفهومی را به ذهن شخص یا اشخاص دیگر با استفاده از پیام‌های کلامی یا غیرکلامی انتقال دهد.» با این توصیف ارتباط صرفاً فرایندی کلامی و مبادله معانی و پیام‌ها از طریق زبان محسوب نمی‌شود بلکه پژوهش‌های صورت گرفته نشان می‌دهد که ارتباط تا حدود زیادی فرایندی غیرکلامی است.

نتایج این پژوهش‌ها گواهی می‌دهد که تنها ۳۵درصد از معانی در یک وضعیت خاص با کلام به دیگری منتقل می‌شود و ۶۵ درصد باقی مانده از زمره غیرکلامی است.<آلبرت مهرابیان> از صاحب‌نظران بنام در حوزه مطالعات غیرکلامی از این هم فراتر رفته و در مقاله‌ای بیان کرده است که در موقعیت آزمایش شده توسط او فقط ۷ درصد از تأثیری که افراد بر دیگران می‌گذارند کلامی و ۹۳ درصد باقی مانده از نوع غیرکلامی است. نتایج این پژوهش‌ها هرچه باشد نشان از اهمیت رفتارهای غیرکلامی در روابط انسانی دارد. در این میان به نظر می‌رسد هرچه ارتباط، میان فردی‌تر و از غنای عاطفی و انسانی بیشتری برخوردار باشد، نقش رفتارهای غیرکلامی و پیام‌های حاصل از آن افزون‌تر می‌شود.

برای مثال در ارتباط‌های عاشقانه، طرفین ممکن است بدون تبادل هیچ کلامی دنیایی از معانی را به یکدیگر انتقال دهند؛ به گفته سعدی:

دو کس را که با هم بود جان و هوش حکایت‌کنانند و ایشان خموش

رفتارهای غیرکلامی شامل طیف متنوعی از رفتارهای اندام‌های انسانی است که خواسته یا ناخواسته به صورت مستقل یا اغلب همراه با رفتارهای کلامی پیام‌هایی را به دیگران انتقال می‌دهد. از حالات و رفتارهای چهره چون نوع نگاه، رنگ رخسار و حالات پیشانی گرفته تا ایما و اشاره با سر و چشم و ابرو، استفاده از حرکات و اشارت دست، نوع نشستن و راه رفتن و مانند اینها.

صفای باطن اهل