پاورپوینت کامل هویت ملی ایرانیان در اعصار اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هویت ملی ایرانیان در اعصار اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هویت ملی ایرانیان در اعصار اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هویت ملی ایرانیان در اعصار اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

سلسله‌های حاکم بر ایران‌زمین عصر ساسانی (ایرانشهر) اعم از حکومتهای محلی و ایرانی‌الاصل (سامانی، صفاری و آل‌بویه و…) و فاتحان غیر ایرانی ترک‌تبار (غزنوی، سلجوقی، خوارزمشاهی) و دست‌‌نشاندگان آنان (اتابکان آذربایجان و فارس و…) و بسیاری از حکام مناطق پراکنده، هیچ کدام زیر سلطه کامل خلفای عباسی قرار نگرفتند و بعضاً علیه خلافت و حتی مقام صوری خلیفه اقدامات سیاسی و نظامی انجام دادند و همزمان در پیوند با جنبش‌های فرهنگی شعوبیه همانند جبهه‌ای گسترده که گرایشهای گوناگونی را در برداشت (امرهای سیاسی و اجتماعی و اقدامات اقتصادی) اصالت و توانمندی‌های مردم ایران را در بقای تاریخی جامعه بزرگ خود محافظت کرد.

د) خلافت و حکومتهای ایران

سلسله‌های حاکم بر ایران‌زمین عصر ساسانی (ایرانشهر) اعم از حکومتهای محلی و ایرانی‌الاصل (سامانی، صفاری و آل‌بویه و…) و فاتحان غیر ایرانی ترک‌تبار (غزنوی، سلجوقی، خوارزمشاهی) و دست‌‌نشاندگان آنان (اتابکان آذربایجان و فارس و…) و بسیاری از حکام مناطق پراکنده، هیچ کدام زیر سلطه کامل خلفای عباسی قرار نگرفتند و بعضاً علیه خلافت و حتی مقام صوری خلیفه اقدامات سیاسی و نظامی انجام دادند و همزمان در پیوند با جنبش‌های فرهنگی شعوبیه همانند جبهه‌ای گسترده که گرایشهای گوناگونی را در برداشت (امرهای سیاسی و اجتماعی و اقدامات اقتصادی) اصالت و توانمندی‌های مردم ایران را در بقای تاریخی جامعه بزرگ خود محافظت کرد.

ایرانیان آن روزگار، از حرکتهای ضد ستم در لوای تشیع و دوستی آل علی(ع) که پیکارگران راستین اسلام شناخته شده بودند، به گونه نماد دینی غیرحکومتی و گاه در پیوند با اندیشه‌های ریشه‌دار تاریخی پیش از اسلام (ایرانشهری، آرمان‌خواهی سیاسی) و از محور دلبستگی و انگیزش «ظهور»‌ها و «خروج»‌های جماعت گسترده‌ای از ایرانیان در فرهنگ خودی و «هویت‌طلبی» آشنا برای رسیدن به «عدالت»، می‌توان تبیین جامعه‌شناختی به دست آورد که در آن «اشراق» و توحید اشراقی به گونه «زبان حال» و «مهربانی و مدارا» و زبان فارسی و «شعر» دل‌انگیز آن چون هنر مبارزه و حیات تاریخ ساخته ساکنان ایران‌زمین در هم‌آمیختگی یافته و هر جریان اجتماعی و سیاسی را به میزان تعلق به آن «عناصر» یاد شده «فرهنگی» و «ملی» قلمداد کرده است. بدین‌سان این دوره را می‌توان عصر تبلور فرهنگی هویتهای نوین ایرانی در جغرافیای پراکنده و قلمروهای حکومتی گوناگون به شمار آورد.

پیتر آوری۱ با تحلیل تاریخی آن روزگاران، درباره شیوه و سیمای پایدار ایرانیان و وحدت ملی در ایران آورده است: «از زمانی که داریوش کتبیه بیستون را در فاصله سالهای ۵۲۱ ـ ۴۸۶ق.م بر کوه بیستون حک کرد تا دوران معاصر، ایرانیان همواره از مذهب در جهت تحکیم موجودیت کشور یاری می‌گرفتند. این اعتقاد سبب می‌شد تا ایجاد ارتباط بین مردم که در سرزمین گسترده و با جمعیتی ناهمگن زندگی می‌کردند، حفظ شود.» وی اضافه می‌کند: «عوامل بسیاری وجود داشت که مانع وحدت ایرانیان می‌گردید، لیکن به‌رغم وجود عوامل نامساعد جغرافیایی، اعتقادات دینی ایرانیان در شمار عواملی بود که به آنان قدرت می‌داد تا وحدت ملی خویش را حفظ نمایند. با این حال وجود عوامل متضاد [جغرافیایی و تمایل به وحدت] در قلمرو ایران موجد نوعی تعادل گردیده است، همواره زمینه ایجاد بحران را در وحدت ملی امکان‌پذیر می‌سازد.»۲

بدین‌سان می‌توان جامعه ایرانی را از آغاز فتوحات اسلامی تا حمله مغولان، در محور اسلام‌باوری در پیوند با کانونهای اعتراض و انگیزه‌های عدالت‌خواهی دانست که در ژرفای تشیع جنبه‌های ضد قدرت پیدا کرد و هماهنگ با مذهبهای دیگر گاه در بعد سیاسی ـ نظامی و گاه در عرفان و اشراق و عشق به توحید و توحد در راستای فرامذهبی قرار گرفت و این خصلت را از طریق آسیای مرکزی به چین و ماچین، از طرف شرق ایران‌زمین (پامیر و سند) به هند و مناطق آسیای جنوب شرقی، از سوی آذربایجان و آران به آن سوی جبال قفقاز و از مسیر آسیای صغیر تا بالکان و سواحل شرقی آدریاتیک انتقال داد و در همه این سرزمینها با زبان فارسی و نوشتاری فارسی، محاورات علمی و فقهی و زمزمه‌های عشق و محبت فراتر از نطق و ایما و سجل تحقق پیدا کرد.

۲. یورش مغولان و پیامدهای آن

حمله مغول بر نهادهای اقتصادی و فرهنگی ایران و سرزمینهای همجوار آسیبهای فراوان وارد ساخت و پاره‌ای از رشته‌های وحدت دینی و فرنگی ممالک اسلامی را از هم گسست. خلافت عباسیان را از میان برد، لکن زندگی اجتماعی نوین را به مرور درچارچوب هویتهای سیاسی مستقل‌تر قرار داد و در یگانگی‌های تاریخی ـ فرهنگی ساکنان ایران‌زمین که در ابعاد دیانت و مذهب و اشراق و هنر و زبان فارسی جلوه‌های جهان گستری یافته بود، خدشه ایجاد کرد.

بی‌تردید زمینه‌های «درون جامعه‌ای» گسست‌های اجتماعی و فرهنگی را هیچ‌گاه نباید از نظر دور داشت. حکومتهای اولیه مغول در بخشهایی از ایران و به مرور تسلط ایلخانیان(۶۲۶ـ۷۵۶ق) و سرانجام یورش تیمور و حکومت تیموریان(۷۷۱ـ۹۰۶ق) هیچ یک نتوانستند پیوندهای یاد شده ایرانیان را نسبت به اسلام و ارزشهایی که خاندان رسالت و امامت بیانگر آن بودند، و نیز دیگر خصلت‌های فرهنگی و ذوقی و عقیدتی ساکنان این سرزمین را به گونه تجلیات هویتی ناتوان سازند، بلکه نظم «ایرانشهری» استمرار و پایداری خود را در حکومتهای جدید غیر ایرانی نشان داد و حاکمیت‌های ایلخانان و وابستگی آنان اندک اندک صبغه اسلامی پیدا کرد.

سلسله‌های آل مظفر (۷۱۳ـ۷۹۵ق)، ایلخانان کوچک (۷۳۶ـ۷۵۶ق) و آل جلایر (۷۳۶ـ۸۱۴ ق) در نظام ملوک‌الطوایف پا گرفتند. قیامهای مردمی با ارزشهای شیعی، حکومتهایی نظیر سربداران(۷۳۷ـ۷۸۴ق) با گرایش شیعی، ترکمانان آق‌قویونلو (۸۷۲ـ۹۲۰) با تمایلات سنی همزمان با حاکمیت بازماندگان تیمور در بخش شرقی ایران‌زمین و دیگر قدرتهای محلی در سیستان و مناطق مرکز و خراسان و ماوراءالنهر و درگیریهای آنان با یکدیگر، گویی شرایطی را در نظام تاریخی حکومت در ایران ملوک‌الطوایفی به وجود آورد که جامعه گسترده ایرانی در برابر امپراتوری نوپای عثمانی، خاصه از سال ۸۵۷ ق/۱۴۵۳م پس از فتح قسطنطنیه که به نوعی یادآور حکومت بیزانس و خلافت امویان و عباسیان بود، خواستار وحدت اجتماعی و سیاسی بر مبنای آرمان و فرهنگ تاریخی باشد.

گذشته‌های پیش از حمله مغول و سده‌های پس از آن نشان داد که ایرانیان به گرایشهای مختلف نسبت به مذهب تشیع هر چند به صورت اقلیت، همه گاه چشم به راه رفع تجاوزها و اجحافها و برکناری ظلمه و استقرار سلطنت عدل بر روی زمین بوده‌اند. بسیاری از جنبش‌های اجتماعی ـ سیاسی شیعیان ایران پیش از ظهور سلسله صفوی، از جمله آل بویه و سربداران، ریشه در این اعتقاد عمیق مذهبی داشته است.

در بسیاری از این حرکتها، با هر نوع اندیشه اعم از فلسفی یا سیاسی، تصوف اسلامی‌ـ ایرانی» آثار زیاد باقی گذاشته است، به دیگر سخن، جامعه در انتظار پاسخ پرمعنا و با اقتداری بوده تا بتواند به جنبش‌های نافرجام سامان دهد. صفویان با پذیرش تشیع به شیوه‌ای که خود می‌اندیشیدند، بر پایه قدرت قزلباش یکی از پیشگامان این دگرگونی تاریخی در ایران شدند و نوع جدید «هویت باورمندانه»‌ای را به ارمغان آوردند که بحث خاصی را طلب می‌کند.۳

پتروشفسکی با اعتقاد به اینکه در بسیاری از نقاط کشور پیروان شافعی و حنفی اکثریت داشتند، نوشته است: «رنگ عقیدتی نهضت‌هایی که در عین حال علیه فاتحان مغول و بهره‌کشی فئودالی [اصطلاح از پتروشفسکی] برپا شده بود، همانا تشیع شمرده می‌شد و بس، حتی اگر فرض کنیم که در قرنهای هشتم و نهم هجری شیعیان ایران در اقلیت بوده‌اند، هم باید اذعان کرد که این اقلیت به هر تقدیر مهم و فعال و از حسن توجه روستاییان و لایه‌های پایین شهری برخوردار بوده است.» همو افزوده است که در این زمانها [زمان زیر سلطه رفتن جامعه و فشار و ستم قدرتمندان]، همه گاه «موضوع انتظار ظهور موعود در ایران که آرمانی باستانی بود شدت داشته» و «عامه ناس ظهور او را انقلابی اجتماعی در قالب دین می‌دانستند که قرن‌ها پیش زمینه آن آماده می‌شد.»۴

این دگرگونی یکباره صورت نگرفت و در زمانهای مورد بحث نیز هیچ‌گاه به طورکامل تحقق نیافت، اما صفویان و عملکرد سلطنت خواهانه قزلباش که عناصری از هویت ایرانی (به ویژه مذهبی) آغازگر نوعی درخشش از امیدهای اجتماعی ایرانیان در سراسر مناطق ایرانی نشین که به صورتهای قومی وخاندانی زیسته بودند و تاریخ پراکندگی‌ها و آسیبهای تهاجمی آنان را برای پذیرش آرمانی جدید در مقاومت تقابلی با کانونهای ستم داخلی و سلطه خارجی و برقراری عدالت به معنای محدو