پاورپوینت کامل مکتب رندی حافظ ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مکتب رندی حافظ ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مکتب رندی حافظ ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مکتب رندی حافظ ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

باید توجه داشت که گاهی واژه به صورت لفظ به کار می‌رود و گاهی به صورت اصطلاح. اصطلاح، واژه را از حوزه‌ زبان به حوزه‌ دانش می‌برد و معنای دقیق‌تری، که البته مرتبط با معنای لغوی واژه است، به آن می‌دهد. واژه‌ «رند» را باید از این دو زاویه نگاه کرد. ظاهراً این واژه ریشه‌ سنسکریت دارد، به معنی «زیرک» و «حیله‌گر». در فرهنگهای فارسی هم همین معنی را می‌دهد؛ اما اگر به صدر ادب فارسی نگاه کنید می‌بینید که تمام کاربردهای رند منفی است.

باید توجه داشت که گاهی واژه به صورت لفظ به کار می‌رود و گاهی به صورت اصطلاح. اصطلاح، واژه را از حوزه‌ زبان به حوزه‌ دانش می‌برد و معنای دقیق‌تری، که البته مرتبط با معنای لغوی واژه است، به آن می‌دهد. واژه‌ «رند» را باید از این دو زاویه نگاه کرد. ظاهراً این واژه ریشه‌ سنسکریت دارد، به معنی «زیرک» و «حیله‌گر». در فرهنگهای فارسی هم همین معنی را می‌دهد؛ اما اگر به صدر ادب فارسی نگاه کنید می‌بینید که تمام کاربردهای رند منفی است.

بیهقی در داستان «بردار کردن حسنک وزیر» می‌گوید: «مشتی رند را سیم و زر دادند تا حسنک را سنگ زنند.» اگر به زبان امروزی بخواهیم بگوییم، معادل امروزی رند در این عبارت بیهقی «لمپن» خواهد شد. آنهایی که به حسنک سنگ زدند از همین طبقه‌ لمپن بودند. در شعر فارسی تا سنایی این واژه همین وضعیت را دارد. در سبک خراسانی، که سبک طبیعت‌گرا و شادخوارانه است، هم همین وضعیت را برای واژه‌ رند می‌بینیم؛ مثلا ناصرخسرو رندی را با «بد فعلی» می‌آورد: «مگر آن را کزو ناید به جز بدفعلی و رندی». اسدی توسی هم به رند صفت «بد اندیشی» داده است: سپهدار ز شیروی شد دل نژند/برآشفت و گفت ای بداندیش رند

سوزنی سمرقندی نیز «مفلس» و «قلاش» و «رند» را با هم آورده است. اما هنگامی که واژه‌ رند وارد حوزه‌ شعر عرفانی می‌شود، انتقالی صورت می‌گیرد و یک مفهوم مثبت (یا نیمه مثبت) به رند نسبت داده می شود.

بنده را پند و رند را ترفند

با این همه، یک مسأله‌ بسیار مهم و قابل بحث این است که وضعیت کاربرد واژه در نوع قالبی که شاعر انتخاب می‌کند و به تبع مفهوم و موضوعی که در آن قالب می‌ریزد، ارتباط دارد. برای مثال در «حدیقه» که یک کتاب اخلاقی و کلامی و بعد عرفانی است، رند واژه‌ای منفی است. حتی در «بوستان» سعدی هم چنین است. در کلِ سلسله آثاری که صورت عرفانی به طور عام ندارند، هم همین گونه منفی است. سنایی در «حدیقه» می‌گوید: «بنده را پند و رند را ترفند». اما همین سنایی وقتی در غزلها یا قصیده‌های غزل گونه‌اش رند را به کار می‌برد، قصه از زمین تا آسمان متفاوت می‌شود. می‌گوید: اقتدا بر عاشقان کن گر دلیلت هست درد/ ور نداری درد، گرد مذهب رندان مگرد.

کسی که در آنجا «رند و ترفند» آورده است، اینجا رند را «اهل درد» می‌داند. در نگاه آنها درد عامل طلب و حرکت است. باز می‌گوید:

بسا پیر مناجاتی که بر مرکب فرو ماند / بسا رند خراباتی که زین بر شیر نر بندد

به هر حال وقتی این قصه وارد حوزه‌ عرفانیات می‌شود، خود قالب شعر هم رند را دگرگون می‌کند و معنای دیگری به آن می‌دهد. چنین وضعیتی را تا عصر حافظ می‌بینیم. اما سرانجام چه اتفاقی می‌افتد و رند عنوان چه کسی می‌شود؟ وقتی این واژه به آنجایی می‌رسد که باید برسد، بیانگر کمال انسانی در عرفان می‌شود؛ چیزی شبیه به «انسان کامل». البته گاهی طوری حرف می‌زنند که به نظر می‌رسد رند خودِ انسان کامل است. اما اگر در آرای آنها دقیق‌تر بشویم، درمی‌یابیم که می‌خواهند بگویند که رندی از لوازم کمال انسانی است. به هر حال این اوج حرکتی است که در عرفان شده است.

در پرتو عشق

در کتاب «مفاتیح الاعجاز فی شرح گلشن راز» که کتاب بی مانندی است، برای رند توجیه ریشه‌شناسی شده و رند را از «رندیدن» (رنده کردن) گرفته و گفته است رند کسی است که تعلقات را رنده می‌کند: «رند جمیع کثرات و تعینات وجودی و امکانی اسماء و صفات و اعیان را به رنده محو و فنا از حقیقت خود تراشیده و دور کرده و سرافراز عالم و آدم است. مرتبه‌ هیچ مخلوقی به مرتبه‌ او نمی‌رسد.» بعد توضیح