پاورپوینت کامل تحلیل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تحولات جامعه اسلامی در عصر معاویه ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تحلیل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تحولات جامعه اسلامی در عصر معاویه ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تحلیل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تحولات جامعه اسلامی در عصر معاویه ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تحلیل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تحولات جامعه اسلامی در عصر معاویه ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

اتفاقی در سال‌های صدر اسلام رخ داده که باعث تولید دیدگاه‌ها و متن‌های خاصی شده است. در این بحث خود را متمرکز می‌کنم به خطبه‌یی که امام حسین (ع) در سال ۶۰ هجری یعنی یک سال قبل از واقعه عاشورا و کربلا در مکه و در ایام حج ایراد کردند. این خطبه را امام حسین (ع) از امام علی(ع) نقل کرده‌اند و سندش جزو سلسله‌الذهب است، یعنی راوی آن معصوم است. بنابراین هم خطبه و هم واسطه‌هایش معصوم هستند. در این خطبه به مساله بسیار مهم امر به معروف و نهی از منکر توجه می‌کند.

اتفاقی در سال‌های صدر اسلام رخ داده که باعث تولید دیدگاه‌ها و متن‌های خاصی شده است. در این بحث خود را متمرکز می‌کنم به خطبه‌یی که امام حسین (ع) در سال ۶۰ هجری یعنی یک سال قبل از واقعه عاشورا و کربلا در مکه و در ایام حج ایراد کردند. این خطبه را امام حسین (ع) از امام علی(ع) نقل کرده‌اند و سندش جزو سلسله‌الذهب است، یعنی راوی آن معصوم است. بنابراین هم خطبه و هم واسطه‌هایش معصوم هستند. در این خطبه به مساله بسیار مهم امر به معروف و نهی از منکر توجه می‌کند.

ظاهرا در درون دولت اسلامی و در به تعبیر پزشکان

DNA

آن یک دگرگونی به وجود آمده بود و آگاهان جامعه احساس می‌کردند که جامعه تحت فشار این تقابل‌ها و تخاصم‌های قبیله‌یی از ادبیات و آرمان‌های مذهبی پیامبر (ص) دور می‌شود. به این ترتیب امری تحت عنوان اندیشه اصلاح پدید آمد. این اندیشه اصلاح را که خاندان اهل بیت (ع) رهبری کردند، به مفهوم امر به معروف و نهی از منکر گره خورده بود. وقتی دولت پیامبر (ص) مثل هر نظام سیاسی و اجتماعی و مذهبی، شکل گرفت و تمدن اسلامی شروع به تحول و تکامل یافت، انحراف در کمینش بود و امری نبود که بتوان آن را انکار کرد. نشانه‌های این تحریف یعنی چرخیدن دوباره به آداب قبیله‌یی و سلطنت تقریبا در زمان خود پیامبر(ص) هم دیده می‌شد، اما به تدریج بعد از وفات ایشان این انحراف‌ها مشخص‌تر شد. از جمله این فاصله‌ها نگاهی است که اهل بیت به مساله حکومت دارند. خطبه امام حسین (ع) در سال ۶۰ از این زاویه است، یعنی توضیح می‌دهد که تغییرات را نمی‌شود کنترل کرد و به اول بازگرداند، مگر اینکه مکانیزمی تحت عنوان امر به معروف و نهی از منکر را به کار بست.

اما به تدریج به دلایلی امر به معروف و نهی از منکر نه تنها نتوانست به اهرم نظارتی و بازدارنده قدرت بدل شود، بلکه خودش تبدیل به ابزار دولت برای کنترل شهروندان بدل شد. در حالی که در اصل چنین نبود. امر به معروف و نهی از منکر از ابتدا دو وجه داشت: نخست نظارت مدنی بود، یعنی از سوی شهروندان به شهروندان صورت می‌گرفت و دوم نظارت سیاسی بود یعنی از سوی شهروندان به دولت صورت می‌گرفت. اما به تدریج این قسمت دوم در ادبیات اسلامی فلج شد، یعنی نظارت شهروندان به دولت اهمیتش را از دست داد و دولت اموی یاد گرفت که چگونه ابزار نظارتی علیه دولت را به ابزار کنترل دولت علیه شهروندان به کار ببرد. ۰یعنی فقه امر به معروف و نهی از منکر که بعدها به کار افتاد، چنین بود. خطبه امام حسین (ع) دقیقا به موضوع نظارت شهروندان بر دولت توجه می‌کند و به همین دلیل بسیار حساس است. این خطبه را امام حسین(ع) در آخرین سال حیات معاویه بیان می‌کند. در نظام‌های استبدادی وقتی حاکم در آستانه مرگ و بیماری قرار می‌گیرد، گشایشی ایجاد می‌شود که تحت آن زبان‌ها باز می‌شود. در این لحظه خطبه سال ۶۰ امام حسین (ع) خوانده شده است.

جامعه اسلامی در پرتو اقتصاد سیاسی

بعد از تاسیس حکومت اسلامی و توسعه آن مفهوم خراج اهمیت می‌یابد. در آن زمان به واسطه فتوحات، حجم وسیع و غیر قابل باوری از پول‌ها در جامعه می‌چرخید. مرحوم محقق نایینی یکی از بزرگ‌ترین متفکران معاصر ما در تنبیه‌الامه یعنی ۱۳۲۷ قمری (۱۲۸۶ شمسی) یعنی بعد از مشروطه دولت اسلامی را به دو قسمت قبل از خراج و بعد از آن تقسیم می‌کند، یعنی از هجرت پیامبر (ص) تا حدود سال ۱۷ هجری و بعد از آن. علت این تقسیم‌بندی آن است که تا قبل از آن دولت اسلامی که در مدینه بود، دو ویژگی اساسی داشت؛ نخست اینکه یک دولت شهر به تعبیر امروزی بود، یعنی کوچک بود. دولت کوچک سبک اداره خاصی دارد. ثانیا این دولت روی مشارکت مالی شهروندان بر پا شده بود و مالیات اداره این دولت را شهروندان پرداخت می‌کردند. وقتی که مردم پول پرداخت می‌کنند، یعنی دولت به شهروندان نیازمند است. مثلا وقتی دو نفر از یکی از قبایل توسط مسلمانان کشته شدند، پیامبر (ص) نزد بنی نضیر رفت و گفت که قبلا تعهد کرده بودیم هزینه حفظ شهر را به صورت شراکتی پرداخت کنیم. بنابراین از ایشان خواست که در دیه این افراد مشارکت کنند. یعنی در چنین شرایطی مردمی که پول می‌پرداختند، به همین دلیل می‌توانستند اراده خودشان را پیش ببرند. اما از وقتی که خراج به دست دولت افتاد، دولت به منبع لایزالی از پول دسترسی پیدا کرد که حداقل چندین برابر بیشتر از پول نفت کشورهای امروز خاورمیانه است. در چنین شرایطی دیگر دولت نیازمند مردم نیست و حتی به مردم دینارها را می‌داد. در نتیجه مردم یاد گرفته بودند به جای انتقاد از دولت به تعریف و تمجید آن بپردازند و آن را تحسین کنند. در نتیجه دولت تبدیل به مرکز دایره شد و هر کس خودی‌تر و نزدیک‌تر بود، بیشتر امتیاز می‌گرفت و شهروندان درجه دوم و سوم و چهارم کمتر امتیاز می‌گرفتند. مردم عادی عاقلند و در این شرایط به نقد دولت نمی‌پردازند. این نکته نشان می‌دهد که تحول عصری یا عمل اقتصادی چگونه دولت را بی‌نیاز از مردم کرد و چگونه روی احکام نظارتی امر به معروف و نهی از منکر اثر گذاشت.

مساله دیگر این است که واژه خراج غیر از خمس و زکات است. در ادبیات اسلامی از خمس و زکات با عنوان صدقات یاد می‌کنند و معنایش این است که در دارایی هر فردی فقرا و یتیمان نیز سهم دارند. اما خراج دست دولت بود که سه منبع عمده بزرگ داشت: نخست زمین‌های مفتوح‌العنوه بود که فقط یکی از آنها سواد کوفه بود که بسیار آباد بود و دلیل سواد خواندنش (از ریشه سود به معنای سیاه) همین بود که از فرط سبزی سیاه می‌نمود و زمین بایری وجود نداشت. همچنین بخشی از این زمین‌ها مربوط به ری بود. در نتیجه درآمد هنگفتی نصیب دولت می‌شد. بخش دیگری از آن از جزیه حاصل می‌شد. برخی اعراب تمایل نداشتند که همه مسلمان شوند. حتی راغب بودند که در دین خودشان باقی بمانند، زیرا از درآمد حاصل از جزیه درآمد گزافی به دولت می‌رسید. درآمد سوم که خیلی مهم شد به خصوص در دوره خلیفه سوم و دولت اموی، پدیده خصوصی‌سازی بود. مرحوم نایینی به این نکته نیز اشاره می‌کند. این پدیده بدین صورت بود که دولت یا خلیفه زمین‌ها را به ثروتمندان فروخت. به این معنا که دولتی که خیلی پول داشت، به نزدیکان خودش مثل زیاد پول می‌داد و ایشان خیلی ثروتمند شدند. این ثروت موجب هرزگی خانواده‌های اشراف شده بود. تاریخ نشان داده و اقتصاد هم تایید می‌کند که وقتی پول هنگفتی دست کسی باشد، این پول می‌چرخد. از سوی دیگر دولت اموی نمی‌توانست این پول را در چرخه تولید خرج کند و بنابراین به مصرف صرف بدل می‌شد. در نتیجه خانواده‌های اشرافی پدید آمده بودند که در آنها افرادی بودند که تا چشم باز کرده بودند، نه مجاهدت دیده بودند و نه سبک زندگی عربی قبلی را و از ثروتی هنگفت بهره مند بودند. این افراد انتظار داشتند که فقط مصرف کنند و به عیاشی و بداخلاقی‌ها می‌پرداختند. عمربن خطاب در عبارت مشهوری م