پاورپوینت کامل شناخت سیره حسینی ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شناخت سیره حسینی ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شناخت سیره حسینی ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شناخت سیره حسینی ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

بهترین تفسیر نهضت حسینی را سخنان و نامه‌های آن حضرت به عهده دارد و چون آن حضرت در وصیتنامه رسمی‌اش راز نهضت خود را ادامه راه رسول اکرم(ص) و امیر مؤمنان(ع) بیان کردند، تفسیر نهضت آن حضرت بدون آشنایی کامل با سیره امیر مؤمنان(ع) و پیامبر اکرم(ص) ممکن نیست: «و أسیرُ بسیره جدى و أبى على بن أبی‌طالب

بهترین تفسیر نهضت حسینی را سخنان و نامه‌های آن حضرت به عهده دارد و چون آن حضرت در وصیتنامه رسمی‌اش راز نهضت خود را ادامه راه رسول اکرم(ص) و امیر مؤمنان(ع) بیان کردند، تفسیر نهضت آن حضرت بدون آشنایی کامل با سیره امیر مؤمنان(ع) و پیامبر اکرم(ص) ممکن نیست: «و أسیرُ بسیره جدى و أبى على بن أبی‌طالب».۱

سیره حضرت علی(ع) همان سیره پیامبر(ص) بود، نه جدای از آن؛ زیرا آن انسان کاملی که به منزله جان رسول است، روشش نیز همان سیره نبوی خواهد بود. اگر بخواهیم سیره علوی را تحلیل کنیم، باید سیره مبارک پیامبر(ص) را تحلیل نماییم و آن سیره را نیز پیش از هر چیز باید قرآن تبیین کند؛ چون پیامبر اکرم(ص) هم مفسّر علمی قرآن است و هم مفسّر عملی آن.

سیره نبوی

هر که به مقام انسانیت کامل بار یابد، همه شئون حیاتش را برنامه الهی رهبری می‌کند و چون خدای سبحان کارش بر صراط مستقیم است، سیره رسول الله(ص) که به هدایت جامعه بشری عنایت دارد، بر صراط مستقیم است: «إن ربّی علی صراط مستقیم»۲ و قبل از هر چیز، تعیین سیره آن حضرت را باید از قرآن کریم استنباط کرد.

روش و هدف رهبری ویژه‌ای که خداوند به پیامبرش آموخت، این است: «الر. کتاب أنزلناه إلیک لتخرج النّاس من الظّلمات إلی النّور بإذن ربّهم إلی صراط العزیز الحمید:۳ قرآن نازل شده است تا تو جامعه را نورانی کنی و مردم را از تیرگی و تاریکی برَهانی و آنان را روشن کنی.»

بر این اساس، اگر خداوند در سوره مبارک «حدید» فرمود: ما انبیا را اعزام و کتابها را با آنان نازل کردیم تا مردم به قسط و عدل قیام کنند؛ «لیقوم النّاس بالقسط»۴ در صدد بیان هدف متوسّط رسالت است، نه هدف نهایی آن؛ زیرا هدف نهایی رسالت، نورانی شدن جامعه است و به یقین، جامعه نورانی عملکردش بر پایه قسط و عدل است.

هدف نهایی نبوت، نورانی شدن جامعه و خروج آن از هر تیرگی و تباهی است؛ «لتخرج النّاس من الظّلمات إلی النور بإذن ربّهم إلی صراط العزیز الحمید»۵ و سیره رسول خدا همین هدف والاست که خداوند او را به آن سَمْت سامی آشنا کرد. قرآن که کتابی بین و روشن است، برای بیان چگونگی نورانی شدن مردم و جامعه، قیام موسای کلیم(ع) را به دنبال این بحث مطرح کرد و چنین فرمود: قرآن نازل شده است تا مردم را نورانی کنی و راه آن نیز تشکیل حکومت اسلامی است؛ یعنی فقط دین باید در جامعه حکومت کند.

یقیناً نورانی کردن جامعه، نیازمند رهبری الهی، پایداری و شکر فراوان توده مردم است. عنصر رهبری الهی را خداوند با جریان موسای کلیم تأمین کرد و پایداری و شکر فراوان امت را با آیه «و ذکّرهم بأیات الله إنّ فی ذلک لآیات لکلّ صبّار شکور»۶ تبیین کرد. خداوند به موسای کلیم فرمود: وقتی می‌توانی آل فرعون و سامری را از میان برداری که امّتی آگاه و صابر و شکور داشته باشی و به همین منظور آنها را به ایام خدا متذکّر کن. البته ضایعات یک انقلاب بزرگ، فریبکاری بدخواهان آن، فریب‌خوردگی ساده‌لوحان آن و سرانجام، اوج و حضیض آن برای دیگران عبرت و آموزنده است.

در بقا و نگهداری نظام اسلامی نیز سپاس فراوان لازم است و کیفیت سپاسگزاری، آن است که انسان تمام نعمت‌ها را از خدا بداند و از نعمت خدادادی بیشترین بهره صحیح را ببرد و هرگز مغرور تنعّم نگردد.

امام حسین(ع) میزان حق و باطل

قیام سالار شهیدان به دنبال قیام انبیای گذشته، به مردم جهان تفهیم می‌کند که نظام حق، کدام است و نظام باطل کدام. آن حضرت برای تحقیق و تفهیم این مطلب، چاره‌ای جز نثار خون و ایثار فرزند و مال و جان نداشتند؛ زیرا آنقدر رسوبات جاهلیت اموی زیاد بود که ممکن نبود با سخنرانی و نامه نگاری مطلب را حل کرد. اگر مطلب خیلی ضروری و عمیق شد، چاره‌ای جز استقبال شهادت نیست. از این رو، امام حسین(ع) از رسول اکرم(ص)این برنامه را دریافت کردند که در شرایط کنونی، یک سلسله شهادتها و اسارتها لازم است تا آن دینی که نزدیک است به فراموشی سپرده شود، احیا گردد و در این هنگام بود که حسین(ع) قیام کردو فرمود: من قیام کردم تا پاک از ناپاک جدا شود؛ زیرا تا آزمون نشود، وارسته و غیروارسته در کنار هم‌اند و امتحان است که پاک را از ناپاک و حق را از باطل جدا می‌کند. پس، آن حضرت مایه امتحان ذات اقدس پروردگار است و خدا با او طیب و غیر طیب را از هم جدا می‌کند؛ چون امام، میزان‌الاعمال و شجره طوبی و حق است و عقاید، اوصاف و اعمال را با حق می‌سنجند؛ یعنی عقیده امام معصوم که حق است، میزان سنجش عقاید دیگران، و همچنین درباره اوصاف و اعمال، می‌توان میزان بودن آنها را باور داشت. چون انسان کامل با حق است و حق با اوست و او از حق جدا نمی‌شود، می‌تواند میزان عقاید، اخلاق، اعمال و اقوال باشد.

از این رو پیامبر(ص) درباره امیر مؤمنان(ع) فرمود: «المیزان میزانک:۷ میزان تو میزان است»؛ یعنی عقاید، اخلاق افعال و اقوال مردم را با عقیده، خلق، فعل و قول علی(ع) و اولاد او می‌سنجند. هر عقیده، خلق، فعل و قولی که مطابق عقیده و خُلق و افعال و اقوال آنها بود، حق است؛ وگرنه باطل. از این رو، امام حسین(ع) فرمود: من میزان طیب و خبیثم. اگر جامعه‌ای بخواهد پاک را از ناپاک جدا کند، حتماً باید با سنّت و سیرت حضرت سیدالشهدا(ع) ارزیابی شود و مهمترین اثر آن حضرت همانا نهضت گسترده و تاریخ‌ساز کربلاست که مجلای عقیده صحیح، مظهر خُلق کامل و تبلور فعل درست و قول راست است.

مبنای نهضت حسینی

قیام امام حسین(ع) همان طور که از نامه‌ها، پیامها و خطبه‌های ایشان استنباط می‌شود، یک مبنای خاص داشت و یک بنای مخصوص؛ چنان که خروج امویان نیز مبنا و بنای خاص خود را داشت. آنچه مورد اعتقاد سالار شهیدان بود و بر همان مبنا مبارزه خود را بنا نهاد و قیام کرد، این بود که در نظام هستی، حق پیروز است؛ خواه از قدرت مادی برخوردار باشد یا نه و نیز باطل محکوم به شکست است. آنچه مبنای امویان بود و بر همان مبنا حکومتشان را بنا کردند، این بود که هر که قدرت مادی دارد، پیروز است؛ خواه با حق همراه باشد یا نه؛ وگرنه محکوم به شکست است، هر چند حق باشد.

این دو طرز فکر که همواره بوده و هست، از دو نوع جهان‌بینی نشأت می‌گیرد. کسی که جهان را در ماده خلاصه می‌کند و اصالت را به ماده می‌دهد، هر جا جریان طبیعت بیشتر حضور داشت، آنجا محور قدرت تلقی می‌شود و در آن محور، قیام و قعود، عزل و نصب، عزت و ذلت دور می‌زند؛ ولی کسی که جهان‌بینی را بر اساس حقیقت هستی تنظیم کرده است، اصالت را به معنا می‌دهد و در محور حق حرکت می‌کند. این گروه، حق‌محورند، در قبال دیگران که مادّه‌محورند. بر همین اساس، همیشه در مقابل انبیای الهی، افرادی قیام می‌کردند که چنین معتقد بودند: «قد أفلح الیوم من استعلی»؛۸ در برابر پیام‌آوران خدا که می‌گفتند: «قد أفلح من تزکّی».۹ طرز تفکر آل فرعون، هم قبل از آنها بود، هم پس از آنها. این شعار کسی است که در تفکّر او اصالت با ماده است. او می‌گوید: در نظام طبیعت، ضعیف پایمال است؛ یعنی همان شعار «قد أفلح الیوم من استعلی»؛۱۰ اما آن که می‌گوید: حق در جهان حاکم است و باید در محور حق حرکت کرد، شعارش «قد أفلح من تزکّی»۱۱ است؛ یعنی هر کس روان خود را تهذیب کند، به فلاح می‌رسد.

خلاصه آنکه در جهان هستی، باطل، نه اثری دارد و نه دوامی و سراسر جهان بر اساس حکومت حق تنظیم شده است و نیز در جریان حکومتها، حقْ باطل را سرکوب می‌کند و سخن مؤمنان جنگجو نیز همین است: «کم من فئه قلیله غلبت فئه کثیره بإذن الله».۱۲ بر این مبنا اگر حق با کسی بود، وی از تنهایی یا کمی یاری‌کننده وحشتی ندارد؛ بلکه همه تلاش و کوشش او در این خلاصه می‌شود که حق را بشناسد و نیز در شناخت حق، محقق باشد و نه مقلّد و پس از شناخت حق به خود حق متّصف و متحقّق شود. اگر متحقق به حق شد، یقیناً ثابت و پیروز است و هرگز شکست نمی‌خورد و باید از باطل بپرهیزد و پس از شناخت باطل، قهراً آن را سرکوب خواهد کرد.

استمرار پیروزی حق

چون امام حسین(ع) دین ممثَّل و عینیت دین بود، می‌خواست که اسلام با همین ویژگی خود در جامعه عینیت پیدا کند، لیکن عینیت یافتن دین در نشئه طبیعت با تزاحم همراه است؛ زیرا ممکن نیست چیزی در عالم طبیعت یافت شود و از گزند مزاحمت مصون بماند. البته اگر آن شیء حق بود، می‌ماند و مزاحم آن خودش آسیب می‌بیند، بی آنکه به حق آسیبی برساند؛ ولی اگر آن شیء حق نبود، از برخورد چیزهای دیگر آسیب می‌بیند، بی‌آنکه بتواند در درازمدت به چیزی آسیب برساند.

بنابراین اگر گاهی می‌پنداریم که حق از باطل شکست خورده و باطل پیروز شده است، برای آن است که یا آنچه را حق نیست، حق پنداشتیم و آنچه را باطل نیست، باطل. یا اگر حق و باطل را درست فهمیدیم، پیروزی را به جای شکست و شکست را به جای پیروزی نشانده ایم و در این محاسبه اشتباه کرده ایم؛ وگرنه شکست حقّ حقیقی(نه وهمی) و پیروزی باطلِ واقعی(نه پنداری)، هر چند در مدتی کوتاه ممکن نیست؛ زیرا باطل مانند کف روی آب است و حق مانند سیل خروشان. باطل در سایه حق، نمایی دارد و ممکن نیست که بتواند حق را از بین ببرد؛ زیرا اگر حقی نباشد، باطلی نیست؛ چون باطل، حق‌نماست. اگر سیلی نباشد، کفی نیست؛ چنان که اگر نور و شاخص نباشد، سایه‌ای نخواهد بود و هرگز کف به جنگ سیل یا سایه به جنگ نور و شاخص نمی‌رود.

لذا انسان حق‌مداری که برای صیانت دین الهی، نستوهانه جهاد می‌کند، هرگز شکست ندارد؛ زیرا وی بیش از دو راه در پیش رو ندارد که هر دو از نظر دانش، حق است و از نظر گرایش، خیر و زیبا: یکی شهادت و دیگری پیروزی است که از آنها به «احدی الحسنیین»۱۳ یاد می‌شود؛ اما شخص باطل‌طلبی که برای حق‌زدایی می‌کوشد، هرگز پیروز نخواهد شد؛ زیرا او بیش از دو راه در پیش رو ندارد که هر دو از نظر آگاهی عقل باطل است و از نظر گواهی دل شرّ و زشت: یکی تعذیب الهی بدون واسطه و دیگری تعذیب به واسطه رزمندگان اسلام است: «قاتلوهم یعذّبهم الله بأیدیکم و یخزهم».۱۴

حسین بن علی(ع) در شرایطی قیام کرد که بر اثر طغیان حاکمان ستم و جهل علمی و جهالت عملی توده مردم، قسمت مهم خاورمیانه مبتلا به انحراف عقیده و سوءخلق و رفتار تبهکارانه بود و محرومیت از تبلیغ صالحان و نفوذ طالحان ددمنش، منشأ همه این تباهی‌ها شد. حضرت سیدالشهداء در روز عاشورا فرمود: سرّ اینکه نصایح من در شما اثر نمی‌کند و رهنمود مرا نمی‌پذیرید، این است که شکمهای شما با حرام پر شده است: «ملئت بطونکم من الحرام»۱۵ و حرام ممکن نیست با حلال هماهنگ شود و غذای حرام ممکن نیست با اندیشه صحیح جمع شود.

از این رو فرمود: با اینکه من حجّت خدایم و کلام حق از درون من می‌جوشد و اگر کسی مستعد دریافت سخن رسا باشد، یقیناً متأثر می‌شود، اما شما ای طاغیان اموی و مروانی، توان پذیرش پیشنهاد صحیح را از دست داده اید؛ زیرا اندیشه، نه خودجوش است و نه از جای دیگر پر می‌کشد؛ بلکه اندیشه محصول همان غذاهای چندین ساله قبل است که راه افتاده و اکنون علم و فهم شده است؛ چنان که انگیزه نیز چنین است.

حسین(ع)، تمثّ