پاورپوینت کامل روزگاری، کافه‌های ادبی ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روزگاری، کافه‌های ادبی ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روزگاری، کافه‌های ادبی ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روزگاری، کافه‌های ادبی ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

در گذشته پاتوقهای روشنفکری و کافه‌های ادبی طی چند دهه، بیشترین بارانداز رویدادها و سوانح قلم شمرده می‌شدند. کافه‌هایی که امروزه کمتر سراغی می‌توان از آنها گرفت. کافه‌هایی آماده برای نقش‌بازیها و نقش‌بندی‌های قلم؛ جایی مستعد و آماده که شماری از نویسندگان و شعرا عصرها، ساعتها پشت میز قلم می‌نشستند و حرف در فضای کافه‌می‌پراکندند؛ از کسانی چون: شاملو و آل احمد و رحمانی و صادق هدایت و حسین منزوی و منشی‌زاده و براهنی و پشتون و ساعدی گرفته تا نویسندگان و شاعرانی چون: گلسرخی و حمید مصدق و بزرگ علوی و داوود هوشمند و کاظم‌السادات اشکوری و مهدی اخوان لنگرودی، عصرها زاویه‌نشین کافه‌های نادری، از معروفترین و نخستین کافه‌هایی است که تا امروز سر پاست.

در گذشته پاتوقهای روشنفکری و کافه‌های ادبی طی چند دهه، بیشترین بارانداز رویدادها و سوانح قلم شمرده می‌شدند. کافه‌هایی که امروزه کمتر سراغی می‌توان از آنها گرفت. کافه‌هایی آماده برای نقش‌بازیها و نقش‌بندی‌های قلم؛ جایی مستعد و آماده که شماری از نویسندگان و شعرا عصرها، ساعتها پشت میز قلم می‌نشستند و حرف در فضای کافه‌می‌پراکندند؛ از کسانی چون: شاملو و آل احمد و رحمانی و صادق هدایت و حسین منزوی و منشی‌زاده و براهنی و پشتون و ساعدی گرفته تا نویسندگان و شاعرانی چون: گلسرخی و حمید مصدق و بزرگ علوی و داوود هوشمند و کاظم‌السادات اشکوری و مهدی اخوان لنگرودی، عصرها زاویه‌نشین کافه‌های نادری، از معروفترین و نخستین کافه‌هایی است که تا امروز سر پاست.

در سال ۱۳۰۶ یک مهاجر با نام خاچیک مادیکیانس کافه نادری را درست روبروی سفارت بریتانیا در خیابان جمهوری اسلامی دایر کرد. این کافه با سقفی بلند و کاغذدیواریهای قدیمی و صندلیهای چوبی لهستانی، در دهه سی و چهل پاتوق روشنفکران قلم‌به‌دست بوده است. ظرفیت آن ۱۴۰ نفر و در دو سالن می‌باشد؛ در سالن اول، فقط قهوه و چای و دسر سرو می‌شود و سالن بعدی ویژه غذاست. فیروز، سلمان، فردوسی، لاله‌زار، شمیران، نوشین و انجمن ادبی حافظ می‌شدند؛ جایی بکر برای پوست‌انداختن و تازه‌شدن، و مکانی فراهم برای شلنگ‌اندازی شاعران بزرگ و قلم‌به دستان نام‌آوری که هیچ‌گاه دغدغه‌ی خواندن و نوشتن و سرودن از سرشان نمی‌افتاد؛ گاه سروده‌ای و گاه نقد و نظری بر قلمی، و گاه نیز گپ و گفتی ساعتها مشغولشان می‌کرد و دور میزی می‌نشاند.

جوانانی رسته از هیاهوی شهر، و به دور از غوغای کوچه و خیابان، چشم به حروف نشسته بر روی کاغذ می‌دوختند و از سر شوق و علاقه، سرودن و قلم‌زدن را در عرصه هنر و ادبیات، سیاست و جامعه می‌آزمودند. آنجا نقطه‌ آشنایی و چهارراه به هم پیوستن قلمهای جوان و کارهای پراکنده جوانی بود. در این نقطه، قلمها به مرز پختگی می‌رسید و روانه چاپ می‌شد. برخی نیز پنداری کافه، خانه دومشان محسوب می‌شد؛ به‌محض ورود، بساط خود را که شامل کاغذ و قلم می‌شد روی زمین پهن می‌کردند و بی‌دردسر با نوشیدن یک استکان چای به نوشتن می‌پرداختند. عده‌ای از ادب‌دوستان بی‌خانمان را اصلا خانه بود. از کار روزانه که برمی‌گشتند، پناهگاهشان آنجا بود: «مجتبی مینوی خانه حسابی نداشت و اغلب بعد از ظهرها، همین که از کار روزانه‌اش فارغ می‌شد، با کتاب و دفتر و کاغذش به یکی از این قهوه‌خانه‌ها می‌رفت و بساط خود را پهن می‌کرد.» (علوی، بزرگ، گذشت زمانه، ص۷۳)

کافه‌های روشنفکری

کافه‌های روشنفکری در ایران ابتدا به اقتباس از کافه‌های روشنفکری در اروپا شکل گرفت. روشنفکران ایرانی با خاطراتی که از کافه‌های اروپا با خود آورده بودند، مبادرت به چنین تجمعاتی نمودند. عصرها که می‌شد، نویسندگان و شاعران را پاتوق بود. آدمیانی شیدا و واله‌ ادبیات، نوشته ‌‌به دست از هر زاویه‌ای از شهر دور هم جمع می‌شدند و به نوعی حوادث و سرنوشت قلم را رقم می‌زدند. گویی آن جمع، آنها را حکم دریا داشت که از رودخانه سرازیر می‌شدند و به دریای جمع می‌ریختند:

«امشب غروب خودت را آماده کن و چند تا شعر هم با خودت داشته باش. می‌رویم به کافه نادری یا کافه فیروز. بهتر است کم‌کم با دوستان آنجا آشنا بشوی. عبور روشنایی ماهی کوچولو که نباید همیشه در رودخانه باشد. هدف دریاست. در این کافه‌ها بزرگان شعر خانه کرده‌اند. تو هم احساس می‌کنم غیر از آشنایی با چنین دنیایی آرزوی دیگری نداری…» (اخوان لنگرودی، مهدی، از کافه نادری تا کافه فیروز، ص ۱۸، انتشارات مروارید، ۱۳۹۲)

توجه جوانان تشنه‌ ادبیات که سودای نویسندگی و شاعری را در سر می‌پروراندند، به نویسندگان ایرانی گردآمده در کافه‌های روشنفکری بود. جملگی شوق دیدن آنان و گپ و گفت با آنان را داشتند. از اقصی نقاط کشور به آنجا می‌آمدند تا ملاقاتی با اصحاب قلم داشته باشند و با راهنمایی آنان به گونه‌ای، در مسیر نوشتن و سرودن قرار گیرند. صفدر تقی‌زاده، مترجم کتابهایی چون «آناکریستی»، اثر یوجین اونیل، و «تورتیا فلت» اثر جان اشتاین