پاورپوینت کامل تعزیه نمایش بومی پیشرو ایران ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تعزیه نمایش بومی پیشرو ایران ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تعزیه نمایش بومی پیشرو ایران ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تعزیه نمایش بومی پیشرو ایران ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

مفهوم واقعی تعزیه در جوهره آن بود و مشارکت در آن کمک به فلاح و رستگاری پنداشته می‌شد، چه رنج و محنت و مرگ شهیدان کربلا اسباب رهایی همه مؤمنان بود.

مفهوم واقعی تعزیه در جوهره آن بود و مشارکت در آن کمک به فلاح و رستگاری پنداشته می‌شد، چه رنج و محنت و مرگ شهیدان کربلا اسباب رهایی همه مؤمنان بود.

به بازیگران ماهر دستمزد خوبی پرداخت می‌شد، تماشاگران نیز به آنها دستخوش و انعام می‌دادند. لباسها و لوازم صحنه گرانبها بودند. بعضی از وسایل تکیه دولت را از خزانه دربار می‌آوردند. ثبت است که ناصرالدین‌شاه، کالسکه سلطنتی خود را برای استفاده [در تعزیه] تیمور و نیز یک اتومبیل جدید دربار را برای [استفاده در تعزیه] سلیمان‌نبی به عاریت داد.

متن تعزیه‌نامه‌ها در آغاز ساده و بیش از قدرت نمایشی (دراماتیک)- که از طریق استفاده ماهرانه از بیان، درگیری و گره‌افکنی حاصل می‌آید- بر حقایق کلی متمرکز بود؛ اما به تدریج در طول سده نوزدهم، از نظر ادبی تکامل‌یافته‌تر و پیراسته‌تر شدند. آنها از نظر محتوا مادی‌تر و از نظر جنبه‌های ظاهری نیز باشکوه‌تر شدند و کم‌کم در قلمرو روستاها و سنن قومی، که بس زنده و طبیعی و مبتنی بر هنر قومی، قصه‌های قومی و مذهب عمومی بودند، رسوخ یافتند و رنگ مفاهیم اجتماعی گرفتند و متبلور گردیدند.

برای وسعت بخشیدن به دامنه تعزیه و فزودن بر تنوع بعد مادی آن، حاشیه‌خوانی یا «گریز» معمول شد. این گریزها مبتنی بر قصص توراتی و قرآنی و نیز افسانه و سنن ملی بود. تماشاگران با مطرح شدن اعمال این قهرمانان کوچک، به تشخیص رنجهای خود می‌رسیدند. به ویژه برای زنان مایه تشفی‌خاطر بود؛ زیرا رنجهایشان در مقایسه با مصائب قربانیان کربلا بس ناچیز می‌نمود.

به رغم انتقاد اکثر اولیای دینی که ترسیم و تجسیم قدسیان را برای انسانهای فانی، توهین به مقدسات می‌دانستند، تعزیه (شبیه‌خوانی) هرچه بیشتر مورد علاقه مردم واقع می‌شد. اجراها که به هیچ‌وجه به دهه نخست ماه محرم منحصر نبود، تا پایان ماه بعد، صفر، ادامه یافت. نمایشهای بزرگداشت زادروز پیامبر(ص) یا ائمه(ع) بهانه خوبی برای تداوم نمایشها در ماههای دیگر بود. آخر اینکه درخواست بعضی از مردم برای تعزیه‌خوانی، به شکرانه بازگشت سالم از سفر، بازیافت سلامت، یا مراجعت از زیارت سبب می‌شد که گروههای تعزیه‌گردان در تمام طول سال به اجرای نمایش بپردازند.

در پایان سده نوزدهم، تعزیه در آستانه زادن یک تئاتر غیرمذهبی ایرانی قرار گرفت؛ ولی در نتیجه دگرگونیهای مهم اجتماعی و سیاسی، حامیان و مشوقان خود را از دست داد. پس از آن، تعزیه به صورت عملی انتفاعی درآمد که نه در شهرها ـ که در آن زمان مقلد صور هنر غربی بودند ـ بلکه در مناطق روستایی تمرکز یافت. بازیگران برای در اختیار گرفتن اماکن پرسود برای اجرا در ستیز بودند و اغلب مجبور می‌شدند که اماکن مزبور را از حکمران‌های محلی اجاره کنند. بازیگران معمولاً نمایش را در وسط مهمترین وقایع قطع می‌نمودند و از تماشاگران اعانه جمع می‌کردند. رقابت در میان گروههای تعزیه‌خوان به سرقت نسخه‌ها و اغوا و انتقال بازیگران از گروهی به گروه دیگر منجر می‌شد. چون گروههای سیاسی مخالف از دسته‌های نمایش برای پیشبرد اهداف خود استفاده می‌کردند، بعدها دولت تحدیداتی بر اجراها تحمیل کرد.

اگر چه بعضی از منقدان نوشته‌اند این عقب‌نشینی به شهرها و روستاها تأثیر زیانبار و سریعی بر تعزیه نهاد، اما یک امر بسیار قوی وجود دارد که نشان می‌دهد برعکس، آن را پیراست و ماندگاری بخشید؛ زیرا سنن روستایی ایران، با خاستگاههای مذهبی خود، ساده‌تر، متشکل‌تر و تئاتری‌تر از سنن شهری است. تخیلات سنن روستایی به ضروریات زندگی پیوسته‌تر و کمتر انتزاعی و روشنفکرانه است، یا کمتر به جنبه تماشایی توجه دارد. در محیط محلی امکانات بالقوه بیشتری برای برقراری ارتباط میان بازیگر و تماشاگر وجود دارد.

در واقع می‌توان گفت که تعزیه روستایی سده بیستم پیشرو ناخودآگاه «تئاتر بی‌چیز» [غیرتشریفاتی، ساده] است؛ تئاتری که در مجموع مشارکت تماشاگران را می‌طلبد و انعطاف بس پویایی دارد، چه در اینجا هیچ مرز زمانی و مکانی وجود ندارد. برای مثال، ناپلئون بناپارت می‌تواند بر صحنه، در کنار حسین(ع)، مریم مقدس، اسکندر و ملکه سبا ظاهر شود. متن نمایش تعزیه ثابت نیست؛ وقا