پاورپوینت کامل مرگ‌اندیشی آغاز زندگی است ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرگ‌اندیشی آغاز زندگی است ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرگ‌اندیشی آغاز زندگی است ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرگ‌اندیشی آغاز زندگی است ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

همان‌طور که نیچه، یکی از بزرگ‌ترین فرزانگان تاریخ گفته است؛ «مرگ پایان زندگی است، ولی مرگ‌اندیشی آغاز آن.»

از لحظه‌ای که انسان به اندیشه مرگ می‌افتد، تازه زندگی راستین و واقعی‌اش را شروع می‌کند. نیچه می‌گفت اگر می‌خواهید زندگی [راستین]‌تان را آغاز کنید، خود را در یک آزمایش خیالی و ذهنی تصور کنید که در آن، مثلاً، فرشته مرگ در برابر تو حاضر می‌شود و می‌گوید فقط و فقط این فرصت را داری که نوشته روی سنگ قبرت را بنویسی و به محض اینکه آن را نوشتی، قبض روح می‌شوی؛ هر چه می‌خواهی بنویس ولی به این صورت: در قسمت اول جملات خود، آرمان‌هایتان را و در قسمت دوم، واقعیت زندگی‌تان را بنویسید، مثلاً بنویسید در اینجا کسی آرمیده است که می‌خواست با همه مهربان باشد (یعنی آرمانش این بود) اما دست به قتل زد (یعنی واقعیت زندگی‌اش این شد)؛ می‌خواست عالم بزرگی بشود

همان‌طور که نیچه، یکی از بزرگ‌ترین فرزانگان تاریخ گفته است؛ «مرگ پایان زندگی است، ولی مرگ‌اندیشی آغاز آن.»

از لحظه‌ای که انسان به اندیشه مرگ می‌افتد، تازه زندگی راستین و واقعی‌اش را شروع می‌کند. نیچه می‌گفت اگر می‌خواهید زندگی [راستین]‌تان را آغاز کنید، خود را در یک آزمایش خیالی و ذهنی تصور کنید که در آن، مثلاً، فرشته مرگ در برابر تو حاضر می‌شود و می‌گوید فقط و فقط این فرصت را داری که نوشته روی سنگ قبرت را بنویسی و به محض اینکه آن را نوشتی، قبض روح می‌شوی؛ هر چه می‌خواهی بنویس ولی به این صورت: در قسمت اول جملات خود، آرمان‌هایتان را و در قسمت دوم، واقعیت زندگی‌تان را بنویسید، مثلاً بنویسید در اینجا کسی آرمیده است که می‌خواست با همه مهربان باشد (یعنی آرمانش این بود) اما دست به قتل زد (یعنی واقعیت زندگی‌اش این شد)؛ می‌خواست عالم بزرگی بشود اما تحصیلات مقدماتی را هم طی نکرد؛ می‌خواست متواضع باشد اما بیشترین تکبرها را از خود نشان داد و قس علی هذا. بعد نیچه می‌گفت که روی قسمت دوم جملات خود- یعنی روی قسمتی از جملات که واقعیت زندگی است- خط بکشید و از این لحظه به بعد طبق قسمت اول جملاتتان- یعنی طبق آرمان‌هایتان- زندگی را آغاز کنید. این‌گونه بود که نیچه می‌گفت «هر که سنگ روی قبر خود را بنویسد، زندگی واقعی را آغاز کرده است.» یعنی کاری به این نداشته باشیم که تاکنون و در سالیان گذشته واقعیت‌های زندگی با آرمان‌های زندگی ما فاصله داشته است، باید همه را کنار بگذاریم و بگوییم از این لحظه به دنیا آمده‌ایم و با آرمان‌هایمان زندگی کنیم. باید به یاد مرگ باشیم تا بتوانیم چنین کاری بکنیم.

حال، در اینجا به تفاوت‌های میان «مرگ» و «مرگ‌اندیشی» می‌پردازیم و پدیده‌های مشابه آنها را نیز از هم تفکیک می‌کنیم:

مرگ

وقتی که سخن از خود مرگ می‌رود، باید چهار امر را از هم تفکیک کنیم، یعنی خود مرگ در گفته‌ها و نوشته‌ها به چهار معنا به کار می‌رود:

مراد از مرگ همین لحظه زیستن ما است؛ از وقتی که نطفه ما منعقد می‌شود هم زندگی و هم مرگ‌ ما آغاز می‌شود، زیرا تا هر ثانیه‌ای از زندگی ما نابود نشود، ثانیه بعدی زندگی پدید نمی‌آید. بنابراین مرگ و زندگی تار و پود یک پارچه‌اند. البته، ویژگی هر امر تدریجی‌ این است که تا جزء قبلی آن نمیرد و نابود نشود، جزء بعدی آن، زندگی پیدا نمی‌کند و به وجود نمی‌آید. بنابراین، گاه مراد از مرگ، هم مردن تدریجی و هم زندگی تدریجی است. علی‌بن ابی‌طالب(ع) در نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «نَفَس المر خُطاهُ الی اجلِه»، یعنی دم و بازدم آدمی گامی است که او به سوی مرگ برمی‌دارد. به اعتقاد بسیاری از مفسران قرآن، اینکه خدا در آیه: «هو الذی خلق الموت و الحیاه» (خدا مردن را آفرید و زیستن را)، «موت» را بر «حیات» مقدم کرده است، شاید از آن‌رو باشد که اصلاً زیستن جز با مردن امکانپذیر نیست.

معنای دوم مرگ همان چیزی است که روانشناسان به آن «

dying

» می‌گویند و تا حدی، همان است که ما به آن «احتضار» می‌گوییم. احتضار از وقتی آغاز می‌شود که شخص می‌داند که دیگر از فلان بیماری جان سالم به در نمی‌برد و دیگر زنده ماندنی نیست. حال ممکن است که این احتضار با درد همراه باشد یا نباشد؛ ممکن است زمانی بسیار اندک یا زمان زیادی به درازا بکشد. وضع این لحظات با وضع مابقی زندگی بسیار متفاوت است؛ آدمی دیگر کاملاً به زندگی پشت کرده و فقط به مرگ می‌نگرد. دراین مدت افکار، احساسات، عواطف و هیجانات، خواسته‌ها و طرز گفتار و کردار انسان متفاوت می‌شود. گاه، وقتی شخص می‌گوید که «من از مرگ می‌ترسم» به همین جهت است، چرا که این مدت، مدت پر رنج و شکنجه‌ای است و از این نظر، گاه، بسیاری از افراد دوست دارند در خواب از دنیا بروند. در واقع، یکی از تفاوت‌های دنیای سنت و دنیای مدرن در همین نکته است.

در تمام ادیان جهانی و حتی در نظام‌های عرفانی که جملگی آنها قبل از ظهور مدرنیته پدید آمده‌اند، مؤمنان از خدا می‌خواستند که به مرگ فجئه، مرگ مفاجاتی و ناگهانی نمیرند و اصلاً یکی از علائم غضب خدا بر یک انسان را این می‌دانستند که به مرگ فجئه بمیرند. مؤمنان از خدا می‌خواستند که از مرگ خود، پیش‌آگاهی داشته باشند، زیرا معتقد بودند که اگر شخص از قبل، از مرگ خود آگاهی داشته باشد، می‌تواند چهار کار بزرگ انجام دهد که در صورت مرگ ناگهانی نمی‌تواند: ۱- یکی اینکه می‌تواند توبه کند و بسیاری از توبه‌ها حتی در وقت مرگ هم قابل پذیرش‌اند. ۲- دوم اینکه می‌تواند به جبران ظلم‌هایی که در حق کسانی روا داشته است، برآید و دست‌کم، رضایت مظلومان را به دست آورد و به تعبیری، از آنها حلالیت بطلبد. ۳- برای خانواده خود وصیتنامه بنویسد و بخواهد که بعد از مرگ او چه کارهایی انجام دهند. ۴- نکته چهارم اینکه می‌تواند حکمت‌هایی به نسل بعد از خود انتقال دهد، زیرا، وقتی که انسان مرگ را روبه‌روی خود می‌بیند، تظاهر و به اصطلاح «فیلم‌بازی کردن» را کنار می‌گذارد و اگر سخنی بر زبانش برود،