پاورپوینت کامل فلسفه چگونه باید به هنر بیندیشد؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فلسفه چگونه باید به هنر بیندیشد؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فلسفه چگونه باید به هنر بیندیشد؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فلسفه چگونه باید به هنر بیندیشد؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

در مورد نسبت فلسفه و هنر، ابتدا سه مقدمه را مطرح می‌کنم و در نهایت سعی می‌کنم ایده اصلی خودم را در نسبت فلسفه و هنر طرح کنم که شاید از دل آن بتوان نوعی راهکار هم بیرون کشید. مقدمه اول را می‌توان «بحران تعریف» نامید. زمانی که حرف از نسبت می‌زنیم، می‌خواهیم نسبت دو چیز را بررسی کنیم. این نسبت همواره دو ‌طرفی دارد. ما تمام تلاش‌مان این است که بتوانیم این دو طرف را در نسبتی با همدیگر قرار بدهیم.

فلسفه و هنر، دو روی یک سکه

در مورد نسبت فلسفه و هنر، ابتدا سه مقدمه را مطرح می‌کنم و در نهایت سعی می‌کنم ایده اصلی خودم را در نسبت فلسفه و هنر طرح کنم که شاید از دل آن بتوان نوعی راهکار هم بیرون کشید. مقدمه اول را می‌توان «بحران تعریف» نامید. زمانی که حرف از نسبت می‌زنیم، می‌خواهیم نسبت دو چیز را بررسی کنیم. این نسبت همواره دو ‌طرفی دارد. ما تمام تلاش‌مان این است که بتوانیم این دو طرف را در نسبتی با همدیگر قرار بدهیم. بنابراین ما قبل از اینکه وارد نسبت میان فلسفه و هنر بشویم، باید ببینیم که ابتدا این دو طرف دعوا چه تعریفی دارند؟ پس فلسفه و هنر چه هستند که ما می‌خواهیم بین آنها نسبتی برقرار کنیم؟ نهایتا قرار است «هنر از فلسفه فرار کند» یا اینکه «فلسفه به هنر بیندیشد»؟ بنابراین در گام اول باید ببینیم تعریف‌مان از این دو چیست. این یک تقدم منطقی است: تقدم تعریف بر کاربرد یعنی در فلسفه اگر شما بخواهید یک نسبتی را برقرار کنید، باید ابتدا ببینید دو طرف نسبت چه هستند. اما نکته قابل توجه این است که ما وقتی سراغ تعریف کردن می‌رویم، با پدیده‌یی به اسم بحران تعریف مواجه هستیم؛ هم در فلسفه و هم به مراتب بیشتر در هنر. حال باز فلسفه را می‌توان با یک‌سری مفاهیم کلی محدود کرد، اما هنر اصلا ضد تعریف و ضد مرز است. مثلا اگر بخواهیم از تعریف فلسفه سخن بگوییم، می‌توانیم از خود معنای لغوی واژه فلسفه آغاز کنیم: فیلاسوفیا یعنی «دوستداری دانش» یا «حب حکمت». البته اکنون دیگر این بحث‌ها مطرح نیست. اما زمانی در یونان به کسانی که خود را «دارنده حکمت» می‌دانستند، سوفیست می‌گفتند، که بار معنایی منفی دارد. در آن رویکرد، انسان در نهایت فقط می‌تواند «دوستدار حکمت» یعنی فیلسوف باشد. بعد رفته رفته این تعریف گسترده جدیت و محدودیت بیشتری پیدا می‌کند. مثلا می‌رسد به اینکه فلسفه علم به مبادی است یعنی ما یک‌سری حوزه‌های علمی و دانشی داریم، مانند فیزیک، ریاضیات، اخلاق و غیره، این علوم به بررسی برخی امور می‌پردازند ولی خودشان هرگز نمی‌توانند به مصالح اولیه و مبادی‌شان بیندیشند. بنابراین رویکرد اصلی این بود که یک علمی به نام فلسفه وجود دارد یا باید ساخته شود که بیاید راجع به این مبادی یعنی مبادی دیگر علوم صحبت کند. بنابراین فلسفه تبدیل می‌شود به «علم به مبادی»؛ و هنوز هم این تعریف، تعریفی است که در بسیاری از مجامع رواج دارد. یا حتی می‌توان یک گام فراتر رفت و فلسفه را علم به حقایق تعریف کرد که بازهم با انسداد و تشتت در تعریف حقیقت مواجه می‌شویم. به نظر من، در نهایت هرگونه تعریفی که از فلسفه ارایه شود، فراگیر نیست و البته این وضع در هنر به مراتب آشکارتر است. در تعریف هنر هم، چه آن را بازنمایی بدانیم، چه فرانمایی، چه خلق فرم، چه مبتنی بر خلاقیت سوژه، نهایتا نمی‌توان به یک تعریف جامع و مانع به معنای سقراطی یا ارسطویی‌ آن برسیم . این مساله بحران تعریف، نه تنها در فلسفه و هنر بلکه در هر مفهوم کلی هم به چشم می‌خورد. در کتب فلسفه هنر، هم نهایتا این تعریف را «نهادی» می‌دانند که اساسا یک ضدتعریف است. این امر در فلسفه هم صادق است، هر تعریفی از فلسفه همواره مجبور است برخی فیلسوفان را بیرون بگذارد یا برخی غیرفیلسوفان را داخل کند. مقدمه دوم، رویکردهای مختلفی است که در حوزه فلسفه نسبت به هنر وجود داشته است. سیر منطقی بحثم نیز این‌گونه است که حالا که ما یک تعریفی از فلسفه و هنر به مثابه یک ذات نداریم، بیاییم و ببینیم در تاریخ این دو مقوله چه نسبتی با یکدیگر برقرار کرده‌اند. در طول تاریخ رویکردهای مختلفی در خصوص نگاه فیلسوفان نسبت به هنر وجود داشته است. من برخی از این رویکردها را نام می‌برم و سعی می‌کنم نهایتا نیز امکان دست یافتن به یک رویکرد جامع نهایی را بررسی کنم. رویکردی وجود دارد که رویکردی غالب است و هنوز هم رواج دارد. آلن بدیو آن را «رویکرد تعلیمی» می‌نامد و نمادش هم فلسفه افلاطون است. این رویکرد از بالا به پایین است، به این معنا که فلسفه حقیقت و هنر دروغ است. به همین دلیل باید شاعران را از مدینه فاضله اخراج کرد. هنر چیزی فریبنده است و متعلق به سوفسطاییان است. هنر است که می‌تواند فریب بدهد و راه فلسفه را مسدود کند و قدرت شعر هم در فریب مردم است اما رویکرد دیگری نسبت به هنر وجود دارد که مثلا نزد ارسطو یافت می‌شود. در نگاه ارسطو فلسفه حقیقت و هنر شبه‌حقیقت است و در واقع قرار است به تعبیری هنر حقیقت را بازنمایی کند و حتی ارسطو هنر را داخل چارچوب و دسته‌بندی فلسفه‌اش قرار می‌دهد. یک فلسفه نظری داریم که فیزیک، متافیزیک و ریاضیات است. یک فلسفه عملی داریم که اخلاق و سیاست است و یک فلسفه سومی هم داریم که می‌توان آن را فلسفه شعری یا تولیدی یا صناعی نامید که هنر داخل آن قرار می‌گیرد. مثلا بوطیقای ارسطو داخل همان مجموعه جای می‌گیرد ولی باز نگاه ارسطو به هنر در نهایت مبتنی بر میمه‌سیس (تقلید) و کاتارسیس (پالایش) است. اما در مقابل این رویکردها، کسانی هستند که در این سو قرار دارند و معتقدند اتفاقا هنر حقیقت و فلسفه دروغ است. این تجربه هم در عرفا بوده و هم در رمانتیک‌ها، که فلسفه اتفاقا رهزن حقیقت است و پای چوبین عقل همیشه ما را می‌فریبد و گرفتار تاملات بیهوده می‌کند. ما باید سراغ هنر برویم که ساحت انکشاف است. اما فیلسوفانی هم بوده‌اند که البته فلسفه‌ستیز و عقل‌ستیز نبوده‌اند اما هنر را در بازنمایی حقیقت فلسفه نشانده‌اند. در این رویکرد می‌توان مثلا از هایدگر متاخر نام برد. هنر انکشاف و رویداد حقیقت است. بعضی هم فلسفه و هنر را از هم جدا و در دو ساحت مختلف هر دو را به یک مع