پاورپوینت کامل جز طرد و تکفیر چه می‌توان کرد؟ ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جز طرد و تکفیر چه می‌توان کرد؟ ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جز طرد و تکفیر چه می‌توان کرد؟ ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جز طرد و تکفیر چه می‌توان کرد؟ ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

متن زیر تحریر و ویراسته شده سخنرانی آیت‌الله دکتر احمد ایروانی در «کنفرانس بین‌المللی جهان علیه خشونت و افراطی‌گرایی» است که وزارت خارجه جمهوری اسلامی ایران برگزار کرد. استاد ایروانی از جمله مهمانان این کنفرانس بود که از آمریکا به همراه چند سخنران و رهبر مذهبی به این کنفرانس دعوت شده بود. او محقق و مدرس حقوق اسلامی در دانشگاه کاتولیک آمریکا و استاد مهمان در دانشگاه جرج واشنگتن و همچنین رئیس مرکز مطالعات اسلام و خاورمیانه در واشنگتن است. ایده اصلی این سخنرانی دراین است که برخورد با خشونت‌گرایان وافراطیون و تندروها نفی و طرد و تکفیر نیست و باید راهی دیگر جست.

اشاره: متن زیر تحریر و ویراسته شده سخنرانی آیت‌الله دکتر احمد ایروانی در «کنفرانس بین‌المللی جهان علیه خشونت و افراطی‌گرایی» است که وزارت خارجه جمهوری اسلامی ایران برگزار کرد. استاد ایروانی از جمله مهمانان این کنفرانس بود که از آمریکا به همراه چند سخنران و رهبر مذهبی به این کنفرانس دعوت شده بود. او محقق و مدرس حقوق اسلامی در دانشگاه کاتولیک آمریکا و استاد مهمان در دانشگاه جرج واشنگتن و همچنین رئیس مرکز مطالعات اسلام و خاورمیانه در واشنگتن است. ایده اصلی این سخنرانی دراین است که برخورد با خشونت‌گرایان وافراطیون و تندروها نفی و طرد و تکفیر نیست و باید راهی دیگر جست.

***

امروز در رسانه‌های جهان، در مذاکرات رهبران سیاسی و حتی گفتگوهای مردم عادی خاورمیانه، از افراط‌گرایی و گروههایی مانند داعش که نماد آن هستند، بسیار یاد می‌شود. البته در مورد این گروه، عدّه و عُدّه آنها، بانیان و حامیانشان و پیشینیان آنها (مثل طالبان و القاعده) پرسشهای فراوانی مطرح است. نکات برشمرده شده موضوعات مهمی است که می‌توان درباره هر کدام مقاله‌ای و حتی کتابی مجزا نوشت؛ اما به قول مولانا:

لیک گر من آن جوابات و سؤال

جمله را گویم، بمانم زین مقال

زان مهمتر، گفتنی‌ها هستمان

که بدان فهم تو به یابد نشان

متناسب با شأن این جلسه، بنده می‌خواهم به نکته اساسی‌تری بپردازم و از منظر دیگری در ماجرا نظر کنم.

وجوه و سطوح مختلف خشونت و افراط‌ گرایی

مطلب نخست آن است که خشونت و ‌افراط‌گرایی وجوه مختلف و سطوح متفاوتی دارد. وجه جلی و عریان آن پندارها، گفتارها و رفتارهایی است که از گروههایی مانند داعش شنیده و دیده می‌شود. اما در بررسی و تحلیل خشونت و افراط‌گرایی، نباید این پدیده را به وجوه جلی و آشکارش فروکاست و وجوه خفی و چه بسا نهادینه‌شده و خطرناک‌تر آن را فراموش کرد. تبعیض علیه اقلیت‌های مذهبی، زبانی، قومی و نژادی، تبعیض علیه زنان، بدرفتاری با کودکان که متأسفانه در جوامع مختلف، به شکلهای گوناگون، و معمولا با سوءاستفاده از فرهنگ، سنت، قانون و دین آنان وجود دارد، باید بخش معتنابهی از هر سیاست‌گذاری، برای مقابله با خشونت و افراط‌گرایی باشد. در غیر این صورت، حتی اگر مبارزه با یک گروه خشونت‌گرا به نتیجه رسد، همان رفتارهای خشن با اشکال و شیوه‌های دیگری و توسط افراد و گروههای دیگری تکرار خواهد شد. کوتاه سخن آنکه مقابله با وجوه جلی خشونت، نباید ما را از شناخت و مبارزه با وجوه خفی آن غافل کند.

ناگفته پیداست که افراطی‌گرایی هم ممکن است ریشه و خاستگاه دینی داشته باشد و هم ممکن است برخاسته از عقاید و افکار غیردینی باشد. همه ما می‌دانیم یهودیان تندرو، مسیحیان جنگ‌افروز، بوداییان خشونت‌گرا و نیز مسلمانان افراطی وجود دارند؛ کما اینکه در میان احزاب سیاسی غیر دینی نیز مثلاً فاشیست‌ها و نازیها بوده‌اند و اینک در برخی کشورها با سازماندهی جدید حضور دارند. در واقعیت نیز هم مذهبیون افراطی مرتکب رفتارهای خشن شده‌اند و می‌شوند، هم سکولارهای افراطی. «گر حکم شود که مست گیرندر در شهر هر آن که هست گیرند»! کافی است به خاطر داشته باشیم انگیزه و خاستگاه دو جنگ جهانی مذهب نبوده است و طراحان و فرماندهان آنها نیز افراد مذهبی نبوده‌اند. پس خطاست اگر پنداشته شود مذهب تنها عامل اصلی خشونتهای انجام شده تاریخ و جهان معاصر است.

اما چون در ورای حرکتهای تروریستی و خشونت‌آمیزی که در حال حاضربه ویژه در منطقه خاورمیانه اتفاق می‌افتد، حداقل به صورت علنی مدعیان اسلام مسئولیت آن را برعهده گرفته و چهره‌ای خشن و غیر انسانی از اسلام رحمانی را به نمایش می‌گذارند و با توجه به موضوع این گردهمایی، ما بر نقش مذهب در مقابله با خشونت و افراط‌گرایی تمرکز می‌کنیم.

نقش مذهب در مقابله با خشونت

مانند هر بیماری و بحران، قبل از تلاش برای یافتن دارو و جستجوی راه برون‌رفت از مشکل، باید خود آن بیماری و بحران و علل موجده و مبقیه آن را شناخت. بیماری افراط‌گرایی نیز از این قاعده مستثنا نیست. گروههایی که فعلاً با نام و نشانهای مختلف، از پاکستان گرفته تا خاورمیانه و شمال افریقا،به نام اسلام،رفتارهای خشونت‌آمیز انجام می‌دهند و خیابان و بازار، مدرسه و مسجد را برای مردم ناامن می‌کنند، نه اولین گروههای خشونت‌گرا هستند و نه آخرین آنها خواهند بود. این مشکل مختص ادیان الهی نیست، از مکاتب بشری نیز برای توجیه خشونت سوءاستفاده شده است؛ اما گفتار ما عمدتاً به اسلام و مسلمانان معطوف است.

در مقابله با خشونت‌گراهای مسلمان یکی از خطاها که در واقع نوعی کتمان واقعیت است، این است که رهبران اسلامی اعلام کنند: «افراد و گروههای خشونت‌طلب از دین ما خارج هستند و باید از جامعه اسلامی طرد شوند.» بگذارید صریحاً بگویم اینکه علما، مراجع، زعمای حوزه‌های علمیه، شوراهای افتاء مثل الازهر، اقدامات گروههای افراط‌گرای اسلامی، مثلاً ربودن دختران دانش‌آموز در نیجریه را محکوم کنند و بگویند اسلام این گونه رفتار را تأیید نمی‌کند، اقدامی لازم، شایسته و برطرف‌کننده پاره‌ای ابهامات است؛ اما طرد و یا کافردانستن آنها مشکلی را حل نمی‌کند. به بیان دیگر تکفیر تکفیری‌ها، درمان مناسبی برای بیماری مهلک افراط‌گرایی نیست. افراطیون اعتدالیون را تکفیر می‌کنند، که البته سخنی باطل و حکمی بی مبناست. اگر اعتدالیون نیز افراطیون را تکفیر کنند، به دام همان اشتباه افتاده‌اند. به قول مولوی: گر تو با بد بد کنی، پس فرق چیست؟ گام نخست درمان بیماری آن است که بپذیریم آنها مسلمان هستند.

گام نخست درمان

سخن من در مورد رهبران و اعضای تصمیم‌گیرنده این گروهها نیست. ممکن است آنان عالمانه و با مقاصد شومی مثلاً سوءاستفاده از دین و احساسات مذهبی مردم برای چنگ اندازی به قدرت سیاسی، مرتکب چنین رفتارهای خشونت‌آمیزی شوند، البته محتمل است حتی در همان رده‌ها نیز افرادی دچار بدفهمی از اسلام باشند. جالب توجه است که در میان رهبران این گروهها، کمتر کسی می‌توان یافت که تحصیلات مذهبی قابل اعتنایی داشته باشد و از مراکز معتبر تعلیم علوم اسلامی فارغ‌التحصیل شده باشد. به هر روی سخن من درباره تعداد معدودی که نقش رهبری این گروهها را ایفا می‌کنند، نیست. در کانون توجه من جوانان، نوجوانان، پسران و دخترانی هستند که زندگانی و تحصیل خود را در کشورهای مختلف، حتی کشورهای مرفه و صنعتی، رها کرده و به چنین گروههایی ملحق می‌شوند.

ماه گذشته بود که در خبری در روزنامه گاردین چاپ انگلستان خواندم: «براساس گزارشی از شورای امنیت سازمان ملل، حدود ۱۵هزار نفر از کشورهای مختلف به عراق و سوریه سفر کرده‌اند تا در کنار داعش یا دیگر گروههای مشابه بجنگند.» طبیعی است که باید جستجو و تحقیق کرد که چه جذابیتهایی برای این جوانان وجود دارد که چنین هجومی را به سمت گرویدن به داعش شروع کرده‌اند؟

به عقیده من، نمی‌توان آن رهبران یا این پیروان را تکفیر کرد. سوگمندانه باید اذعان کرد آنان مسلمانانی هستند که گرفتار کژاندیشی و فهم نادرست از دین شده‌اند. در آسیب‌شناسی این وضعیت نیز باید بگویم وجود تفسیرهای متعدد و بعضاً نادرست از تعالیم انبیا، امری عادی و اجتناب‌ناپذیر است. هر مکتبی که مجموعه تعالیمی مکتوب داشته باشد و شارعان و بانیان آن در دسترس مردم نباشند، دچار این وضعیت می‌شود. نه تنها کتب آسمانی، که مکتوبات بشری نیز دچار چنین وضعیتی هستند.

کافی است توجه کنید مثلاً از متون پایه‌ای فلسفی یا عرفانی یا فرضاً قانون اساسی هر کشور چه تفاسیر گوناگون و بعضاً غیر قابل جمعی وجود دارد. حتی نیازی به گذر قرون و دهها نیست. قانونی که همین امروز در مجلس تصویب می‌شود، به شیوه‌های گوناگون تفسیر و تحلیل می‌شود. گاه در مصاحبه‌هایی که مقامات کشورها بی‌درنگ پس از امضای یک قراردادی برگزار می‌کنند، درباره متنی که چند دقیقه قبل امضا کرده‌اند، تفاسیر متعارضی مطرح می‌کنند.

در دیوان کبیر شمس، مولانا غزلی دارد با این مضمون که حقیقت همانند آینه‌ای بود که از آسمان