پاورپوینت کامل گفتاری درباره شعر پژمان بختیاری ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفتاری درباره شعر پژمان بختیاری ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفتاری درباره شعر پژمان بختیاری ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفتاری درباره شعر پژمان بختیاری ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

زبان شعر امروز وامدار دوران نوزایی سبکی‌ست که در میانه‌های قرن دوازدهم در انجمن ادبی مشتاق اصفهانی پی‌ریزی شد و طومار سبک هندی را در اندک زمانی درنوردید.

زبان شعر امروز وامدار دوران نوزایی سبکی‌ست که در میانه‌های قرن دوازدهم در انجمن ادبی مشتاق اصفهانی پی‌ریزی شد و طومار سبک هندی را در اندک زمانی درنوردید.

این سبک عبارت بود از بازگشت به شیوه گفتار استادان بزرگی که معیار شیوایی و رسایی را از عهد «فردوسی و عنصری» به بعد به دست داده و آثار فاخر و دلپسندی به یادگار نهاده بودند.

از وقتی که در اواسط دوران صفوی «سبک اصفهانی» که در جای خود زیبا و دل‌انگیز و دارای مضمون‌های حکیمانه و دلنشین بود و در نتیجه سیر و سفر شاعران و مراوده با هندوستان به غلظت و باریک‌اندیشی‌های مرتاضانه گرایید و به «هندی» مبدل شد.

زبان فصیح و بلیغ شعر فارسی که پس افکند سده‌ها کار و ممارست و آزمایش و تمرین استادان گذشته بود جای خود را به زبانی ناشیوا و غلیظ و مبهم و عاری از دستور زبان شعر داد و پهنه صاف و هموار آن را به سنگلاخی دست و پاگیر جابه‌جا گردانید، راه بازگشت در حقیقت رستاخیزی بود بر ضد آن مکتب و اگر این قیام و خیزش صورت نپذیرفته بود، زبان امروز ما هرگز شسته رُفتگی کنونی را نداشت و رها از قید و بند مضمون‌های معماگونه و کسالت‌آور نبود و ما نمی‌توانستیم به فصاحت و شیرینی زبان امروز شعر بگوییم وسخن بسراییم.

خوشبختانه در انجمن مشتاق شاعرانی برخاستند که پرچمدار مخالفت با سبک هندی و منادی مکتب پیشینیان شدند و هر روز بر عده آنان افزوده گشت و ذوق عمومی شعرگویان و شعردوستان، کم کم سکه سبک هندی را از رواج انداخت و مدت دویست سال به کلی متروک گردانید.

از عهد «زندیه» تا دوران مشروطیت شاعرانی نظیر «مشتاق، عاشق، آذر، هاتف، صباحی، مجمر، سحاب، نشاط، صبا، قاآنی، فروغی، شیبانی، سروش» و عده ای دیگر از شاعران گرانمایه بنیادگذار و پیرو مکتب «بازگشت» بودند و زبان فارسی را در سیاق شعر و شاعری به راه مستقیم و هموار هدایت کردند.

خدمت ستودنی شاعران یاد شده به ادبیات منظوم از آن بابت بود که گفته شد، ولی ناخشنودانه اینان در پیروی از شیوه شیوای استادان پیشین، در تقلید از محتوای شعر هم به تقریب، همان‌گونه عمل کردند و دریچه‌های تازه‌ای از تفکرات شاعرانه را بر روی دوستداران ادب نگشودند. چنان که در قصیده سرایی همان ستایشگری‌های رایج در زمان‌های پیش را دنبال کردند و در انواع موضوع‌های دیگر همان روش‌های سابق را پی گرفتند.

خوشبختانه عصر مشروطیت فرا رسید و دگردیسی‌های سیاسی و اداری و اجتماعی در شعر هم اثر گذاشت و زبان فارسی که مدتی بود از کوره راه سبک هندی بیرون آمده، در شاهراه فصاحت حرکت می‌کرد، آمادگی خود را برای پروراندن افکار نو و اندیشه‌های ترقی خواهانه و تغییرات تازه و احساسات ملی و تحولات اجتماعی نشان داد و از آن پس شاعران روشن‌اندیشی که اقتضای زمان را دریافته بودند، با استفاده از زبان معیار به شاعری و طرح تفکرات اصلاح‌طلبانه و آزادی‌خواهانه‌، پرداختند و مکتبی که به این ترتیب پایه گرفت «سبک مشروطه» نامیده شد. از جمله شاعران این مکتب در سطوح مختلف می‌توان از «ادیب الممالک فراهانی، ملک‌الشعرای بهار، ایرج میرزا، جلال‌ الممالک،؛ عارف قزوینی، ادیب‌ السلطنه سمیعی، عشقی همدانی، فرخی یزدی، حسین مرور، حسن وثوق (وثوق‌الدوله)، وحید دستگردی» نام برد. در این مکتب دیدگاه‌های متنوعی در موضوع‌های گوناگون به ظهور رسیده شعر را از نظر محتوا و مضمون و بیان شاعرانه و زبان مأنوس ترقی داد و چشم‌اندازهای زیبنده‌ای را در بازگویی نظریات اجتماعی و عواطف میهنی نمایان ساخت.

مکتب مشروطه، شاعران بزرگی را پرورش داد و شعر و شاعری را در جهت پیشبرد جامعه به سوی تکامل و تعالی رهنمون گردید، چنان‌که بیشترین تاثیر را در مسیر آزادی‌خواهی و تجدد طلبی و اقتباس تمدن عصری و روشن کردن افکار عمومی از خود به جا نهاد.

این مکتب بعد از سوم شهریور ماه ۱۳۲۰ که بار دیگر شکوفایی یافت تا زمان ما رونق خود را پاس داشته و هنوز شاعران برجسته و نام‌آور معاصر پیرو این مکتب‌اند. هر چند در اثر پاره‌ای از کجروی‌های بدعت‌گونه، هرج و مرج بی‌سابقه و مسخره‌مانندی در شعر و نثر فارسی امروز به وجود آمده ولی درگیراگیر این آشفتگی و خوان یغمای شعر و ادب، مکتب مشروطه نه تنها اصالت خود را حفظ کرده و از مسیر خود به بیراهه منحرف نگشته بلکه با کژراهگی‌های غربی مأبانه و تقلیدی، دست و پنجه‌ای هم نرم کرده است.

سبکی که در برابر این مکتب خودی نشان داده، به عنوان نوپردازی شهرت یافته که در آن ویژگی‌های شعر اصیل به کنار زده شده است و از مختصات آن شکسته شدن وزن و به کنار افکندن قافیه است و چون دارای قاعده‌های معینی نیست اطلاق سبک بر آن جای تامل است. چنان‌که گاه عاری از وزن و قافیه و معناست و نثری است مبهم و از لحاظ دستوری غلط ولی پاره‌ای از سروده‌های این سبک دارای وزن و معناست وبا وجود شکستگی افاعیل عروضی و کوتاه و بلندی مصرع‌ها، می‌توان به عنوان «شعر واره» از آنها نام برد و از شنیدنش محظوظ شد.

روانشاد «حسین پژمان بختیاری» همراه کاروان مکتب مشروطه حرکت کرده است که شعرش به مقتضای زمان بیان‌کننده احساسات عالی بشری و مبتنی بر جامعه‌شناسی و اندیشه‌های عصری است نه برای مصلحت شخصی که سودی بر آن متصور باشد. او شعر را به خاطر عشق و عشق را به رهنمایی شعر خواسته و برگزیده است و گفته‌هایش همچون آیینه‌ای است که واقعیات فکری و احساسی او را نمایان می‌سازد.

شعر پژمان نئوکلاسیک است؛ بدین معنا که در عین رعایت اصالت شعر فارسی در اسلوب پیشین، نوآوری‌هایی در صورت و معنای شعر خود ارائه نموده و نشان داده است که شاعر عصر خویش است و به شیوه مطلوب زمان شعر می‌گوید. شیوایی و رسایی که از ویژگی‌های شعر خوب است؛ در آثار او موج می‌زند و تعقید و ابهام که از عیب‌های شعر و نثر به شمار می‌رود، در اشعار وی دیده نمی‌شود.

پژمان به حکم وراثت و زاده شدن از مادری شاعر به نام «ژاله قائم مقامی» خلقاً و فطرتاً شاعر آفریده شده،‌ به طوری که می‌توان گفت سراپای وجودش شعر است.

اشعار او حاکی از وجود شاعری است عاشق پیشه و زیباپرست که هرچه را زیبا و خاطر فریب دیده، از چهره ماهرویان گرفته تا مناظر فرح‌بخش، همه تأثرات خود را در کالبد شعر ریخته و به شیرین‌ترین و دلاویزترین طوری ادا نموده است.

شعر پژمان نمونه بارزی است از نواندیشی و نوپردازی که بدون درهم ریختن اسباب و عواملی که لازمه زیبایی سخن و ارکان اساسی شعر است، گفته‌هایی نغز، فراخور درک و فهم و سلیقه معاصران با ذوق سروده و خدمت خود را به ادب فارسی ایفا کرده است. نگاهی به اشعار پژمان به ما می‌نمایاند که عشق همواره در سینه این شاعر جوش می‌زند و شعرش ترجمان عشق آتشینی است که پیوسته دمساز اوست. عشق برای وی زندگی‌ساز و امیدآفرین است و در ژرفنای وجودش نشاطی زوال‌ناپذیر ایجاد کرده است.

در شعر پژمان در هر دوره از زندگی که زیسته و سخن سروده، طراوت جوانی و شادابی احساس می‌شود و انسان را شکفته خاطر می‌سازد. او با وجود ناخرسندی‌اش از وضع زندگانی که بیشتر مربوط به دوران کودکی و نوجوانی و جدایی اصلاح‌ناپذیر پدر و مادرش از یکدیگر است، لحن ناله و شکایت‌گزاری در اشعار خود کمتر دارد و این همه از دولت سر، حکمرانی، عشق است که در هر برهه از زندگی بر وجودش استیلا داشته است.

او به‌طور کلی نسبت به عالم هستی و زندگانی این سرای سپنجی خوش‌بین نیست ولی لحن شاعرانه وی این بدبینی را طوری ادا نمی‌کند که آدمی را یکسره به کوره راه دل