پاورپوینت کامل مهرگره؛ تمدن از یاد رفته ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مهرگره؛ تمدن از یاد رفته ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مهرگره؛ تمدن از یاد رفته ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مهرگره؛ تمدن از یاد رفته ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

اگرچه همه ما می دانیم سرزمین بزرگ ایران در طول تاریخ، همواره مظهر و اوج تمدن های گوناگون و هارمونی فرهنگ ها و باورها در جهان بوده است، پژوهش های تاریخی قرون اخیر در مرزهای شرقی ایران، به آثاری از نخستین تلاش احتمالی اجداد انسان برای ایجاد تجربه ای از همزیستی و زندگی اجتماعی بشر در نواحی شرقی بلوچستان دست یافته است…

اگرچه همه ما می دانیم سرزمین بزرگ ایران در طول تاریخ، همواره مظهر و اوج تمدن های گوناگون و هارمونی فرهنگ ها و باورها در جهان بوده است، پژوهش های تاریخی قرون اخیر در مرزهای شرقی ایران، به آثاری از نخستین تلاش احتمالی اجداد انسان برای ایجاد تجربه ای از همزیستی و زندگی اجتماعی بشر در نواحی شرقی بلوچستان دست یافته است…

علیرغم آنکه تمدن های تکامل یافته در جهان اغلب ادام مسیر تمدن های پیشین بعلت زوال و وقفه های طولانی تاریخی بوده اند، مورخان معتقدند “مهرگره” احتمالا یکی از نخستین تمدن و رویداد بزرگ تاریخی بشر بوده و میراثی بس ارزشمند از هنر و دانش را برای تمدن های نوظهور “هاراپا” و “موهنجودارو” به ارمغان داشته است.

در حالیکه بر طبق مستندات، کهن ترین یافته های بشری جهان در بین النهرین، استرالیا، آمریکای لاتین، مصر، اسرائیل و چین از ۶ هزار سال تجاوز نمی کند، برآوردهای کارشناسی و تاریخی از وجود مردمانی با سطح سواد و آگاهی بالا که در جامعه ای مدرن و سازمان یافته در ۷ هزار سال پیش از میلاد مسیح در فلات بلوچستان می زیسته اند، گزارش می دهد.

کاوش در مهرگره (

Mehrgarh

) که یادمانی از شکوه از دست رفت تمدن در بلوچستان است، توانسته است بخشی از رازهای نهفته در هزاره های پیشین را آشکار سازد. علایم و ابزارهای کشاورزی، درمان پزشکی بر اساس دانش آناتومیک بدن، سیستم آبرسانی شهری، نقش و نگاره های هنری و نمونه های بدست آمده از جراحی دندان در مهرگره، از جمله آثار فکرت انسان و شکل گیری آغازین تمدن و شهرنشینی در دوردست های زمان بوده است.

یک نکت تمایز که مهرگره را برای محققان شگفت آور ساخته است، اینکه این سایت توانسته است بعنوان یک پلت فرم بزرگ، روند تحول میان دوره های مختلف تاریخ را به نمایش بگذارد و از تمدنی سخن بگوید که بر خلاف سایر، به احتمال قوی از ابتدا آغاز شده و برای هزاران سال دوام و ثبات داشته است.

اگرچه بسیاری از منابع موجود، از انسان های بدوی و غارنشین حتی در هزاره های اخیر سخن می گویند، با این حال کیفیت زندگی این مردم مترقی و شهرنشین که ۹۰۰۰ سال پیش دانش طراحی پارچه را در اختیار داشته اند نیز در گزارش های باستان شناسان ثبت گردیده است.

منطقه باستان شناسی مهرگره، در گستر دشت کیچی و در امتداد گذرگاه و رودخانه بولان در ایالت بلوچستان پاکستان واقع شده است. عمده تحقیقات و اکتشافات تاریخی در این منطقه طی سال های ۱۹۷۴ تا ۲۰۰۰ توسط هیئتی فرانسوی به سرپرستی ژان فرانسوا جریج صورت گرفته است.

مهرگره در اطلاعات سازمان بین المللی یونسکو، از مهمترین سایت های باستان شناسی قاره آسیا و هفتمین اثر برجسته تاریخی جهان بلحاظ قدمت طبقه بندی شده است.

اکتشاف نخستین آثار تاریخی مهرگره در سال ۱۹۷۷ در محدوده ای به وسعت ۲۰۰ هکتار در شعاع شمالی این سایت و زمزم کشف نیم گمشد تاریخ بشری، اذهان بسیاری از باستان شناسان جهانی را به تکاپو انداخت. از آن پس، با پیدایش یکی از اولین نشانه های حیات اجتماعی و چگونگی شکل گیری تحولات باستان در این منطقه، رغبت بیشتری برای مورخان و باستان شناسان ایجاد گردید تا حفاری های گسترده تری بر روی سایت مهرگره انجام شود. به اعتقاد باستان شناسان، منشأ تاریخی تمدن مهرگره مربوط به هشت دور متوالی می گردد. در طی این پژوهش ها چندین محدوده شامل دوره اول (۹۰۰۰ تا ۷۰۰۰ سال قبل از میلاد)، دوره دوم (۷۰۰۰ تا ۵۰۰۰ ق.م) و پس از آن محدوده ای متعلق به دوره های سوم تا هفتم (۵۰۰۰ تا ۲۶۰۰ ق.م) و دوره هشتم (۱۹۰۰ ق.م) تا سال ۱۹۸۵ حفاری و اکتشاف شد.

مصنوعات به مراتب پیشرفته و توسعه یافته تر نسبت به نمونه های بدست آمده از کاوش های ترکیه و اریحا در فلسطین اشغالی و پیکره های سفالین با کیفیت بسیار بالا با توجه به شرایط و زمان خود، بیانگر ذهن نوآوران ساکنین بلوچستان در ۹ هزار سال پیش و سطح رشد و نبوغ فکری آنان است.

به استناد تحقیقات باستان شناسی، ساکنین مهرگره احتمالا برای اولین بار در تاریخ، کشت محصولات کشاورزی بصورت گسترده از جمله گندم انیکورن، گندم اینر، جو، عناب، خرما و همچنین پرورش و اهلی سازی حیواناتی مانند گاو، گوسفند و بز را آغاز کرده اند.

بر طبق مستنداتی که تاکنون بدست آمده است، آنها با دانش بومی خود برای نخستین بار؛ ساخت انبارهای ذخیره سازی غله را در جهان مرسوم نموده اند، استخراج مس از معادن را آغاز کرده اند، از ظروف غذایی اندود شده با نوعی قیر استفاده می کرده اند و مجموعه ای از ابزارهای کاربردی را از استخوان می ساخته اند.

در دوره های بعدی مهرگره فعالیت هایی از جمله ساخت ابزارآلات از سنگ چخماق، استفاده های گوناگون از پوست حیوانات، مهره سازی و در سطح قابل توجهی فلزکاری انجام می شده است.

در حالیکه در آن مقطع تاریخی بر طبق باورهای مختلف، مردگان در سرزمین های دیگر یا در آتش سوزانده و یا در زیر نور آفتاب از بین می رفته اند، فرهنگ مردمان مهرگره ایجاب می کرده است مردگان همراه با تجملات و لوازم شخصی خود دفن گردند، که این تضاد فرهنگی بطور چشمگیری در سایر رسومات آنان نیز جاری بوده است.

یکی از منحصربفردترین اکتشافات از تمدن شکوهمند مهرگره، اولین منشأ شناخته شده (تاکنون) از جراحی دندان و فعالیت های دارویی مرتبط به آن است. این تلاش های درمانی و پزشکی بطور قطع سطح بالایی از نوآوری و توسعه در جهان ۷ هزار سال پیش از زایش مسیح را به اثبات می رساند.

با توجه به گزارش منتشر شده در ۶ آوریل ۲۰۰۶، محققان ایتالیایی در حین انجام بررسی های مورد نظر، در بخش نوسنگی سایت مهرگره، عمل جراحی صورت گرفته بوسیله سوراخ مته، بر روی دندان حداقل ۱۱ مورد از افراد دفن شده در گورستان این منطقه را کشف نمودند. آزمایشات تخصصی با استفاده از میکروسکوپ نوری نشان داد سوراخ های مته ای در سه شکل استوانه ای، مخروطی و ذوزنقه ای ایجاد شده است، همچنین سایش دندان بر روی نقاط جراحی شده نشان می دهد درمان موفقیت آمیز بوده و بیماران از آن پس به زندگی عادی خود ادامه می داده اند.

محققان دریافته اند مته های پزشکی در مهرگره که برای سوراخ کردن دندان کاربرد داشته، از جنس سنگ چخماق بوده و به راحتی مینای دندان را می شکافته است. گزارشات تاریخی بر آنست که این تجارب نادر دندان پزشکی مربوط به هزار ششم پیش از میلاد بوده و البته پس از مدتی نسبتاً طولانی به دلایل نامشخص متوقف شده است.

شواهد بدست آمده نشان می دهد مردم این منطقه از استخوان برای ساخت ابزارهای کشاورزی استفاده می کرده اند و وجود مقادیر زیادی از پنبه نیز به اثبات رسیده است. اسکلت های یافت شده در سایت مهرگره همچنین حاکی از آنست که قد مردم آنجا بزرگتر از مردمان دوره های بعدی در جهان بوده است و علاوه بر آن، معماری این شهر نیز رو به توسعه بوده، اغلب از برنج بعنوان غذای اصلی استفاده می شده و تجارت در زندگی آنان جایگاه ویژه ای داشته است.

در دوره اول مهرگره، ساکنین آن کالاهایی مانند ظروف غذایی، سنگ های تزئینی استخوانی، مهره، النگو، آویز، اسباب بازی، زیورآلات ساخته شده از صدف دریایی، سنگ آهک، فیروزه، لاجورد، سنگ سیاه و مس جلا یافته، مجسمه های ساده از زنان و حیوانات و چکش سنگی را به تعدد تولید می کرده اند.

دور دوم اما شاهد کاربرد تکنیک های پیشرفته تری بوده است. سفال های لعاب داده شده و مجسمه های تکامل یافته تر، تزئین پیکره های زنان با استفاده از رنگ های قرمز و قهوه ای و مدل های متنوع زیورآلات، فناوری گداخت سنگ و مس، کوره های بزرگ و بوت ذوب فلزات از جمله فعالیت های این دوره بوده است. همچنین در این دوره مقدار کالاهای دفن شده بهمراه مردگان در طول زمان کاهش یافته است.

در بافت شهری مهرگره، چاه های متعدد، حمام، حمام های عمومی، سیستم دفع فاضلاب و مکان هایی برای جمع آوری زباله در نظرگرفته شده است. فواصل معینی میان بخش های مسکونی بعنوان خیابان رعایت شده، خانه ها بر اساس نظم خاصی مهندسی شده و دارای تهویه مناسب هستند.

گفته می شود جمعیت مهرگره در ۷۰۰۰ ق.م حدود ۲۵ هزار نفر بوده است، در حالیکه جمعیت سراسر سرزمین مصر در آنزمان همین مقدار تخمین زده می شود.

در طی حفاری های انجام شده باستان شناسان تعدادی مجسم زن را کشف نموده اند که به اعتقاد مورخان، توسط بومیان منطقه پرستش می شده اند، تعدادی از آنها دارای گردنبندی هستند که بر روی سینه هایشان حک شده و تعدادی نیز فرزند خود را در آغوش دارند.

مردم آن دوران از لباس های پشمی و کتان برای پوشیدن استفاده می کرده اند، برخی از خدایان تاج های پارچه ای بر روی گیسوان خود قرار می داده اند و قشر عوام نیز اغلب پارچه ای شبیه به لنگ و عمامه به همراه داشته اند، فرهنگی که هنوز هم در بلوچستان رواج دارد.

تعداد زیادی از مجسمه های سفال