پاورپوینت کامل اولین هواپیما در تهران ۸۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اولین هواپیما در تهران ۸۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اولین هواپیما در تهران ۸۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اولین هواپیما در تهران ۸۶ اسلاید در PowerPoint :

تا سال ۱۳۰۱ هیچ فرودگاهی در کشور برای فرود و پرواز هواپیماها ساخته نشده بود و خلبانان هر جا که زمین مناسبی می‌یافتند، فرود آمده و یا از آن به پرواز درمی‌آمدند. در این سال انگلیسی‌ها درخواست اعزام دو فروند هواپیما به تهران کردند. بنابراین دولت وقت به فکر اختصاص زمین مناسبی برای فرود آنها افتاد. با بررسیهایی که انجام گرفت، بخشی از زمینهای روستای قلعه‌مرغی برای این کار مناسب تشخیص داده شد. این روستا در آن زمان متعلق به شخصی به نام مهذب‌الملک بود. بعد از تهیه زمین، بخشهایی که لازم بود باند فرودگاه باشد، به دست زندانیهای شهربانی وقت تسطیح شد و محل مناسبی برای فرود هواپیماها به وجود آمد. این محل بعدها همچنان مورد استفاده هواپیماهای مختلف قرار گرفت و پایه‌های اولین فرودگاه کشور در قلعه‌مرغی نهاده شد و بعد از ساخت تأسیسات تکمیلی و آشیانه‌ها، رسماً آغاز به کار کرد. این دو هواپیمای انگلیسی یک ماه بعد، از طریق بغداد وارد تهران شدند و در قلعه‌مرغی فرود آمدند و در ۸ مرداد ۱۳۰۱ پروازهای نمایشی را در پایتخت آغاز کردند.

تا سال ۱۳۰۱ هیچ فرودگاهی در کشور برای فرود و پرواز هواپیماها ساخته نشده بود و خلبانان هر جا که زمین مناسبی می‌یافتند، فرود آمده و یا از آن به پرواز درمی‌آمدند. در این سال انگلیسی‌ها درخواست اعزام دو فروند هواپیما به تهران کردند. بنابراین دولت وقت به فکر اختصاص زمین مناسبی برای فرود آنها افتاد. با بررسیهایی که انجام گرفت، بخشی از زمینهای روستای قلعه‌مرغی برای این کار مناسب تشخیص داده شد. این روستا در آن زمان متعلق به شخصی به نام مهذب‌الملک بود. بعد از تهیه زمین، بخشهایی که لازم بود باند فرودگاه باشد، به دست زندانیهای شهربانی وقت تسطیح شد و محل مناسبی برای فرود هواپیماها به وجود آمد. این محل بعدها همچنان مورد استفاده هواپیماهای مختلف قرار گرفت و پایه‌های اولین فرودگاه کشور در قلعه‌مرغی نهاده شد و بعد از ساخت تأسیسات تکمیلی و آشیانه‌ها، رسماً آغاز به کار کرد. این دو هواپیمای انگلیسی یک ماه بعد، از طریق بغداد وارد تهران شدند و در قلعه‌مرغی فرود آمدند و در ۸ مرداد ۱۳۰۱ پروازهای نمایشی را در پایتخت آغاز کردند.

بعد از جنگ جهانی اول، گسترش اهمیت روز افزون هواپیما در صنعت نظامی، سبب شد تا قشون ایران به دنبال خرید هواپیما باشد؛ بنابراین ابتدا بخشی به عنوان «دفتر هواپیمایی» در دایره عملیات ارکان حرب کل قشون ایران راه اندازی شد. این دفتر که در ابتدا جز یک رئیس و یک نویسنده عضو دیگری نداشت، اولین بخش شکل‌گیری ساختار اداری هواپیمایی نظامی ایران را تشکیل داد. در سال ۱۳۰۱ شرکت آلمانی «یونکرس» با ایجاد یک سرویس حمل و نقل هوایی در ایران پروازهایی را میان تهران و بعضی شهرهای عمده کشور برای حمل مسافر انجام می‌داد. این شرکت از چند فروند هواپیمای «یونکرس ـ اف ۱۳» استفاده می‌نمود. این هواپیما دارای دو نفر خدمه پروازی بود و کابین سرپوشیده‌ای با گنجایش چهار نفر مسافر داشت.

در این سال دولت وقت یک فروند از این هواپیما را برای ارتش خریداری نمود تا به عنوان هواپیمای ارتباطی و حمل و نقل نظامی سبک مورد استفاده قرار گیرد. این هواپیما اولین هواپیمای ایران بود و در فرودگاه قلعه‌مرغی نگهداری می‌شد. خلبان و مکانیسین این هواپیما آلمانی بودند. نام این خلبان «موفباخر» بود. از آن پس ایران برای خرید هواپیماهای بیشتر از کشور‌های مختلف دست به کار شد و تعداد هواپیماها کم کم افزایش یافت.

اولین خلبان ایرانی

با خرید هواپیما از کشورهای آلمان، فرانسه و روسیه، لزوم آموزش خلبانان و مکانیسین‌های پرواز مورد توجه قرار گرفت؛ چون تمامی هواپیماهای خریداری شده توسط خلبانان خارجی به پرواز درمی‌آمد و توسط مکانیسین‌های همان کشورها نگهداری و تعمیر می‌شدند. به همین منظور اولین دسته از افسران ایرانی که از رسته‌های مختلف ارتش انتخاب شده بودند، در ۱۳ خرداد ماه ۱۳۰۲ جهت آموزشهای هوانوردی به کشور فرانسه اعزام شدند. در خرداد سال بعد هم ده نفر محصل ایرانی برای آموزش خلبانی به روسیه رفتند. از کسانی که در دسته اول به فرانسه اعزام شدند، سرهنگ احمدخان نخجوان بود. آموزش خلبانی گروه اعزامی به فرانسه دوسال به طول انجامید. سرهنگ نخجوان نخستین ایرانی است که پس از حدود یک سال و نیم دوره را با موفقیت به پایان رسانید و موفق به اخذ گواهینامه خلبانی گردید. او پس از انجام پرواز مستقل در فرانسه، با یک فروند هواپیمای «برگه ـ ۱۹» که برای ایران خریداری شده بود، از فرانسه به تهران پرواز نمود و در پنجم اسفند ماه ۱۳۰۴ در فرودگاه قلعه‌مرغی به زمین نشست و نام خود را به عنوان اولین خلبان ایرانی در تاریخ ثبت کرد.

از دانشجویانی هم که برای آموزش به روسیه رفته بودند، عیسی خان طیار (معروف به اشتوداخ)، اولین خلبان ایرانی بود که با یک هواپیمای خریداری شده از روسیه به حریم هوایی کشور وارد شد و در قزوین به زمین نشست. اما به دلیل برف شدید نتوانست مجدداً پرواز کند؛ بنابراین سرهنگ نخجوان که ۲۲روز دیرتر از او وارد حریم هوایی ایران شده بود، زودتر از او وارد تهران و به عنوان اولین خلبان ایران شناخته شد. البته هواپیمای سرهنگ نخجوان نیز در مسیر خود از شهر ایستر فرانسه به سمت تهران، در شهر اسکی ترکیه فرود آمد و به دلیل نامناسب بودن زمین و گل و لای فراوان، دچار سانحه شد. اما فرانسوی‌ها که عملا در رقابتی نزدیک با روسها بودند و می‌خواستند هر چه سریعتر یک هواپیمای فرانسوی به تهران برسد، با عجله هواپیمای جدیدی از همان نمونه از کشورشان به ترکیه فرستادند تا نخجوان بتواند مسیر خود را ادامه دهد و هرچه زودتر در تهران فرود‌ آید و شرکت فرانسوی برنده این رقابت شود.

البته در اینکه چه کسی از ایرانیها برای اولین بار دوره خلبانی را دیده است، نظرات دیگری نیز وجود دارد. بنا بر برخی شواهد و قرائن، محمدتقی خان پسیان اولین شخصی است که در سال ۱۲۹۶جهت یادگیری فنون هوایی، در کشور آلمان تحت آموزش قرار گرفت. این دوره آموزشی حدود هفت سال پیش از پرواز مستقل احمد نخجوان بود. شواهد نشان می‌دهد کلنل پسیان اولین ایرانی است که پرواز آموزشی خلبانی را انجام داده؛ ولی از ایشان مدرکی دال بر پرواز مستقل و یا اخذ گواهینامه به دست نیامده است. البته پسیان برای طی دوره‌های نظامی دیگری به آلمان اعزام شده بود و شاید آموزش فن خلبانی در حدود آشنایی با مقررات پرواز و به عنوان بخشی از آموزشهای مربوط به آن دوره بوده باشد.

بعدها تدریس خلبانی در داخل کشور انجام شد و خلبانهای ایرانی می‌توانستند در همین جا دوره خلبانی را بگذارنند؛ به نحوی که در سال ۱۳۰۹ش نایب سوم علی‌اصغر ملک اولین ایرانی بود که بعد از گذراندن دوره‌های آموزشی در کشور، گواهینامه خلبانی دریافت نمود. اولین مدرسه خلبانی به طور رسمی در ۱۳۱۱ش شروع به کار کرد. اولین دانشکده هوایی نیز در ۱۳۱۵ در منطقه دوشان تپه (محدوده ستاد نیروی هوایی امروزی) ایجاد شد.

با ورود هواپیما به کشور، شرکت هوایی یونکرس آلمانی درصدد برآمد تا با همکاری وزارت پست و تلگراف به تأسیس «پست هوایی» در ایران اقدام کند؛ اما با توجه به شرایطی نظیر محل مناسب و در دسترس برای فرود هواپیما تا مدتها عملی نشد. همچنین این شرکت برای ایجاد «خطوط حمل و نقل هوایی» بین شهرهای کشور، نیز اقداماتی انجام داد و اولین خط حمل و نقل هوایی کشور برای جابجایی مسافر بین تهران ـ انزلی ـ بادکوبه برقرار شد. برای این موضوع ۵ فروند هواپیما در نظر گرفته شد که دوفروند آنها بحری(قابل نشستن و برخاستن از روی آب) و بین انزلی و بادکوبه در رفت و آمد بودند.

خواتین پرنده

در همین پرواز‌ها بود که زنان ایرانی نیز برای اولین بار سوار شدن به هواپیما را تجربه کردند. روزنامه ایران در شماره ۲۳ آذر ۱۳۰۳ می‌نویسد: «این چند روز چند فروند از هواپیماهای کمپانی یونکرس در آسمان تهران پرواز و نمایشات قابل توجهی از خود بروز داده و روز ۲۱ آذر هم که طیاره‌های یونکرس از انزلی پرواز و در قلعه‌مرغی فرود آمده، دو نفر از خواتین را نیز از انزلی به تهران پرواز دادند. خواتین مزبور اولین خانمهای ایرانی هستند که با طیاره مسافرت کرده‌اند. از قرار اظهاراتشان، مسافرت با طیاره علاوه بر راحتی و سرعت، بسیار پرصفاست و خواهران و هموطنان خود را به این قسم مسافرت کم زحمت و پرصفا دعوت می‌نمایند.»

البته بعد از مدتی شرکت هوایی یونکرس، برای گسترش حمل و نقل هوایی مبلغ پیشنهادی دولت ایران را ناکافی خواند و در صدد انحلال این شرکت در ایران برآمد؛ اما با پیدا شدن یک شرکت رقیب فرانسوی در سال ۱۳۰۴ و کش و قوسهای فراوان، بالاخره لایحه امتیاز انحصاری حمل و نقل هوایی پست، مسافر و بار به نفع شرکت یونکرس از تصویب مجلس ایران گذشت. این شرکت برای دعوت مردم به سوار شدن به هواپیما و جابجایی با آن بین شهرهای مختلف، اعلامیه‌های گوناگونی در نقاط پر رفت و آمد نصب می‌کرد و مردم را به پرواز با هواپیماهای این شرکت تشویق و ترغیب می‌کرد.

نمایش هوایی

اولین نمایش هوایی در کشور نیز در تهران صورت گرفت. از آنجا که وزارت جنگ می‌خواست مردم هرچه بیشتر با هواپیماهای خریداری شده و تواناییهای هواپیماها و خلبانها آشنا شوند، ترتیب اولین نمایش هوایی داده شد. به همین منظور هواپیماهای مختلف و خلبانان خارجی آنها پس از تمرینات لازم برای انجام این نمایش آماده شدند. ترتیبات لازم جهت پذیرایی و پیش‌بینی‌های لازم برای پرواز بر فراز تهران انجام شد. فرودگاه قلعه‌مرغی را نیز به عنوان مکان برگزاری این نمایش در نظر گرفتند. به دلیل کمبود امکانات، چادرهای موقتی در این فرودگاه برافراشتند. دعوتنامه‌ای نیز توسط وزارت جنگ برای عموم مردم پایتخت منتشر گردید. متن دعوتنامه وزارت جنگ در شماره سوم خرداد ۱۳۰۳ در روزنامه ایران به این شرح به چاپ رسید:

دعوت: ‏«وزارت جنگ از عموم طبقات اهالی محترم تهران خواهشمند است که روز یک‌شنبه پنجم برج جاری، در ساعت ۳ بعداز ظهر برای تماشای نمایش پرواز طیارات جدیدالابتیاع قشون در قلعه‌مرغی حضور به هم رسانند.»

نمایش هوایی مزبور در زمان پیش‌بینی شده در آسمان فرودگاه قلعه‌مرغی انجام و مورد توجه و استقبال زیاد مردم قرار گرفت. خلبانان آن روز، همگی خارجی بودند. نمایندگان سیاسی کشورهای دیگر نیز در این مراسم حضور داشتند. متخصصان فنی توضیحاتی پیرامون چگونگی پرواز طیارات به حضار می‌دادند. تعدادی از هواپیماها نیز برای پروازدادن برخی از دعوت‌شدگان اختصاص یافته بود. یکی از خبرنگاران روزنامه ایران نیز در این مراسم سوار هواپیما شد و بر فراز تهران گشتی زد. او بعد از این ماجرا، مقاله‌ای با عنوان «در میان آیروپلان» به چاپ رساند که به این شرح است:

«آقای مدیر درست در ساعت ۴ بعداز ظهر بود که جمعیت تهران از بزرگ تا کوچک از خانه‌ها و از کارهای متفرقه خود دست کشیده و برای تماشای این نمایش بدیع و جالب توجه به اطراف قلعه‌مرغی هجوم آورده بودند. در خیابان گمرک، خانه میرزا سلیمان خان، که همیشه منبع کثافت و آمد و رفت حیوانات بوده و هرگز یک آدم صحیح از آنجا عبور نمی‌کند، تا وسط صحرا از جمعیت و هجوم مردم سیاه گردیده و گرد و غبار غلیظی که از زمین به آسمان می‌رفت، به هیچ وجه از شوق و ذوق مردم نمی‌کاست.‏

با قیافه متبسم و بشاش خودم به «آویاتور» آیروپلان تعارفی با سر نمودم و بعد در طرف چپ یک صاحب‌منصب خوش‌قیافه که قبل از من در میان آن نشسته بود، قرار گرفتم. در موقع سوار شدن دو حس متفاوت مرا حرکت می‌داد: یکی ترس و وحشت فوق‌العاده و دیگر وجد و مسرت غیرقابل وصف…همین که به هوا بلند شدیم،… چیزی نگذشته آیروپلان با سرعت به طرف بالا اوج گرفت… خلاصه دیگر اثری از شهر تهران به نظر نمی‌رسید. این شهر بزرگ شبیه به یک تل خاکستری بود که رنگ آن گاهی زرد نیمرنگ و گاهی خاکستری به نظر می‌آمد و یا شبیه کندوی زنبوری بود که سالهاست بایر و غیرمسکونی مانده است. پرندگان از مقابل ما فرار می‌کردند و مرغان مصنوع دست بشر مثل این بود که پرندگان طبیعت را به حیرت می‌انداختند.

پس از دقایقی چند مجدداً نوبت مراجعت به زمین گردید. نزدیک زمین قیافه شهر شبیه به دورنماهایی بود که در تابلوها یا کارت پستال رنگی ملاحظه می‌شدند ونقاط مختلفه شهر نیز توجه را جلب می‌نمودند. بالاخره پس از چند دقیقه به زمین فرود آمدیم…»

این خبرنگار در مقاله دیگری که دو روز زودتر از این مقاله چاپ شده، می‌نویسد: «منظره شهر تهران و سبزی کاری اطراف آن خیلی قشنگ بود.» همانطور که گفته شد، این نمایش هوایی توسط خلبانان خارجی که در استخدام دولت ایران بودند، انجام گرفت؛ اما با اعزام دانشجویان ایرانی به کشورهای دیگر و یادگیری فنون خلبانی، خلبانان ایرانی نیز کم کم توانستند در اداره هواپیمایی کل قشون جایی برای خود باز کنند، به طوری که در حدود دوسال بعد از این نمایش هوایی، پنج خلبان ایرانی به همراه دوخلبان روسی، یک خلبان فرانسوی و یک خلبان آلمانی برای بار دوم به اجرای نمایش هوایی دست زدند. هرچند در این نمایش خلبانان خارجی زبده‌تر از خلبانان ایرانی بودند. در این برنامه علاوه بر حرکات نمایشی معمولی، یکی از خلبانهای خارجی دست به نمایشهای